Indignatie redactie 
oor de één is er sprake van een wereldomspannend complot van duistere machten die binnen de NAVO-landen aan de touwtjes trekken, en voor de ander huist de ‘Grote Satan‘ in het Kremlin. In die echokamer tot kalmte manen lijkt zinloos, maar ik geef de moed niet op. Juist nu het met elke nieuwe dag verleidelijker wordt om een ‘kant‘ te kiezen, zet ik mijn hakken in het zand, en herhaal ik dat we onze eigen weg moeten gaan, en ons geen knollen voor citroenen moeten laten verkopen. ‘Je hebt hersens gekregen, gebruik ze dan ook!‘, zeiden mijn ouders vroeger.
Niks mis met het twijfelen aan ‘autoriteit‘, zo was de boodschap, maar laat je niet meeslepen door de waanzin. Onderzoek wat er waar is van wat andere mensen beweren te weten, ook al klinkt het ongeloofwaardig. Maar hoed je voor het slikken van ‘bewijs‘ dat geen bewijs is, en zelfs aantoonbaar ongeloofwaardig, of zelfs geheel of gedeeltelijk bij elkaar gelogen. Zelfde boodschap op de scholen waar ik mijn algemeen vormende onderwijs kreeg, voordat ik dat afrondde met een vakgerichte opleiding waar ‘exact‘ hoog in het vaandel stond. Daardoor ben ik een bevoorrecht mens. Niet superieur, maar bevoorrecht. Pure mazzel. Al had ik dat laatste stadium van die vakopleiding wel op mijn buik kunnen schrijven als ik die hersens niet had gebruikt waar ze voor bedoeld zijn, en dat is tenminste deels een keuze, en daarna een ‘ontwikkelde vaardigheid‘. Maar geen argument om neer te kijken op mensen die dat voorrecht niet op hun pad vonden, of waarvan de hersenen anders gestructureerd zijn, waardoor het ‘logisch denkvermogen‘ niet hun ‘forte‘ is.
Hoe bereik je mensen die niets hebben met ‘logica‘, of dat hebben afgezworen, omdat de maatschappij het alogische ‘consensus-denken‘ beloonde, en op een voetstuk plaatste in ons deel van de wereld? Tot op zekere hoogte begrijp ik waarom ‘consensus-denken‘ populair werd, omdat mensen die ‘consensus‘ bereiken geacht worden in vrede en harmonie met elkaar samen te leven. Ik wil er daarbij op wijzen dat ‘consensus‘ nog iets anders is dan het ‘compromis‘. Een ‘promis‘ is de belofte dat je je aan redelijke afspraken zult houden. Het is je eer te na die te schenden. Bij een gelijkgeschakelde ‘sensus‘ speelt het rationele vermogen amper een rol, en domineert het gevoel, de ‘zinnen‘.
In mijn vorige bijdragen stelde ik al dat die ‘Cultuur-Trotskistische‘ stroming niet alleen onbereikbaar is voor rationele tegenwerpingen, maar geconfronteerd met rationele argumenten en feiten die hen niet uitkomen, slaan de ‘gevoelsmensen‘ die ‘Boos‘ zijn, en ‘Grote Woorden‘ gebruiken, waarin ze hun bereidheid onderstrepen om de ander de hersens in te slaan, de handen ineen om die logisch denkende intrigant uit te gummen. Te ‘cancelen‘. Voordat ze doorgaan met elkaar op de bek te timmeren.
Na de Tweede Wereldoorlog zeiden beschaamde Duitsers en hun meelopers elders: ‘Wir haben es nicht gewusst‘. Dat verwees in het bijzonder naar de Holocaust, die door sommigen ook nu nog wordt ontkend. Maar eigenlijk heeft het betrekking op het hele verhaal van die oorlogszuchtige expansie, waarvoor Hitler in ‘Mein Kampf‘ klip en klaar de contouren had geschetst. ‘Gewusst‘ slaat niet op ‘kennis dragen van‘, en slechts sporadisch kan je als excuus aandragen dat iemand geen realistische keuze had, en moest leven met het ‘compromis‘. Die verdwazing werd gedragen door ‘consensus‘. Mijn vroegere Joodse buurvrouw, en communistische verzetsheldin, die voor de oorlog Duitsland was ontvlucht, om in Nederland uiteindelijk geen kant meer op te kunnen, sprak over haar gezwichte Duitse kameraden als de ‘biefstuk-communisten‘. Je moet het streven naar ‘consensus‘ als een macht niet onderschatten.
Terwijl mijn krant vanaf de voorpagina schreeuwt dat nu vaststaat dat Poetin heeft geprobeerd Navalny te vergiftigen, blijft Craig Murray ijzig kalm de vragen stellen die ze bij NRC niet durven, of niet willen stellen om de ‘consensus‘ niet te beschadigen. Of ze missen de journalistieke kwaliteit. Facebook investeert ondertussen in het demoniseren van Kyle Rittenhouse, waarbij geen aandacht wordt geschonken aan de ‘ongemakkelijke‘ feiten die betrekking hebben op de mensen die hem aanvielen. En waar Trump in Kenosha Jacob Blake niet bezocht, omdat hij en zijn familie alleen wilde praten in het bijzijn van advocaten, vereenzelvigde Joe Biden zich met die, niet geheel onomstreden kant van dat conflict in die plaats. De Amerikaanse auteur Fred Reed concludeert somber: ‘This thing is going to blow!‘, en daarnaast verbaast hij zich over de slaafse volgzaamheid van ‘Europa‘.
Natuurlijk is het mogelijk dat onze Europese leiders het ‘spel‘ meespelen, om niet zelf te worden ‘gecanceld‘ door de ‘consensus-meute‘ die over twee fronten nadert, op golven van angst en woede, die deels niet ongegrond is, maar in zijn consequenties onvoorstelbaar veel schade aanricht. Of wellicht vrezen die Europese leiders hun ‘vrienden‘ binnen de NAVO, en zijn ze beducht voor ‘Regime Change‘ in hun eigen land? Het probleem hier is dat het verleidelijk is om een regie te vermoeden die beide zijden van die ‘plaag‘ controleert. Mijn stelling hier is dat ‘aanmoedigen‘ zeker aan de orde is, waar ik hier niet snel moe wordt van wijzen op de rol van de ‘linkse‘ Soros, en de ‘rechtse‘ Koch in de Verenigde Staten, beiden ‘Poetin-‘ en ‘Trump-haters‘, die de handen ineen hebben geslagen. De ‘consensus-media‘ verkopen het als een ‘vredesinitiatief‘, maar dat mag u best met een onwaarschijnlijk grote zak zout nemen. Ik aarzel echter om hen te zien als de ‘regisseurs‘ van het streven naar chaos en nihilistische kaalslag op de vleugels van wat ik in mijn vorige bijdrage identificeerde als ‘Cultuur-Trotskisme‘. Met de kwalificatie ‘dompteurs‘ kan ik nog wel leven, maar ze vormen niet de directie van dat circus. Want dat circus is een ongeleid projectiel. Circus ‘Hoogmoed‘.
