Help, de president is gek geworden

Help, de president is gek geworden over presidenten die worstelden met psychische aandoeningen en verslavingen.

Oud president  Trump ‘Ik ben erg teleurgesteld in mijn advocaten, als ik eerlijk ben.’ Ook al hield de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump in de afgelopen negen jaar talloze onsamenhangende, vreemde persconferenties, die van 6 september 2024 was er een voor de boeken. Hij had die dag in Arizona, Georgia of een van de vijf andere cruciale swingstates campagne kunnen voeren.

In plaats daarvan was`oud president Trump te vinden in een aftandse rechtszaal in New York voor een pro-formazitting voor zijn hoger beroep in de seksueel misbruikzaak tegen hem. In 2023 werd de louche vastgoedmagnaat en realityster veroordeeld voor aanranding van een schrijfster dertig jaar eerder.

In een uur durende, wraakzuchtige monoloog ging Trump tekeer tegen zijn eigen advocaten (die met plaatsvervangende schaamte op hun gezicht naast hem stonden), de ‘corrupte’ rechter in de aanrandingszaak, zijn Democratische tegenstander Kamala Harris en allerhande journalisten. Het was een persconferentie, maar de aanwezige media kregen geen enkele kans om vragen te stellen.

Voor Trump was dit moment bedoeld om hem weer in de spotlights van de verkiezingsverslaggeving te krijgen. Want sinds het vertrek van Joe Biden uit de race, gaat praktisch alle aandacht naar het Democratische kamp. Niet Trump, maar de bliksemsnelle en verrassende opkomst van Harris is voorpaginanieuws. Iedereen heeft het over het enthousiasme dat ze oproept bij kiezers, haar positiviteit en haar historische kandidatuur.

Watoud president Trump echter vooral deed met zijn persconferentie, was de aandacht weer vestigen op het feit dat hij veroordeeld is voor het aanranden van een vrouw. Dat hij schijnbaar nogal een viezerik is en misschien zelfs wel iets wat anderen zouden omschrijven als een seksueel roofdier. Dit is de man van de ‘locker room talk’, die zegt dat het als celebrity prima is om vrouwen bij hun ‘pussy’ te ‘grabben’ (en dat kennelijk ook weleens deed).

Een man die zou zijn vreemdgegaan met een Playboymodel net nadat hij getrouwd was met zijn derde en huidige vrouw Melania. Die een jaar later, net nadat deze toekomstige First Lady bevallen was van zijn jongste zoon, hetzelfde deed met pornoster Stormy Daniels. Een persoon die kritische vrouwen wegzet als ‘varkens’, ‘paardenkoppen’, ‘nasty’ en ‘domkoppen. Dit is de man door wiens toedoen het vijftig jaar oude burgerrecht om baas in eigen buik te zijn onlangs op de schop ging.

Kortom, met zijn zoveelste bizarre tirade, benadrukte Trump dat hij vooral geen bondgenoot is van vrouwen in de Verenigde Staten. Waar de mislukte biefstukhandelaar en casino-eigenaar wel in slaagde was een link te leggen naar een andere viezerik in de Amerikaanse politieke geschiedenis. Trump liet weten ‘boos’ te zijn dat zijn eigen advocaten het niet ‘over hét jurkje hadden gehad’. Zijn slachtoffer droeg kennelijk een kledingstuk waarop DNA-materiaal te vinden was.

Van een andere man, betoogde de voormalige president, die uiteraard zelf weigerde om zijn eigen DNA af te staan en te laten vergelijken met het spul op het kledingstuk. Typisch Trump. ‘Deze Monica Lewinsky-achtige jurk was een groot onderdeel van het proces, een groot onderdeel, zei ik.’

Schuinsmarcerende Clinton

Trump vestigde inderdaad de aandacht weer even op zichzelf in verkiezingstijd. Maar ook onsubtiel op het gedrag van Bill Clinton. Het is een van zijn meest succesvolle strategieën, dus geen wonder dat Trump het weer deed. Het werkte in 2016 toen hij de vijf vrouwen, die ‘Slick Willy’ beschuldigen van aanranding en verkrachting, bij een debat met zijn tegenstander Hillary Clinton als gasten meenam. Het schilderde haar heel effectief af als een gewillige facilitator en goedprater van haar schuinsmarcherende man. Trump zette hiermee ook meteen de Democratische Partij weg als hypocriet als het gaat om vrouwenrechten.

Je zou toch denken dat anno 2024 Democraten hun les geleerd hebben. Nee dus. Deze zomer was Clinton ook weer een van de eregasten van de Democratische partijconventie in Chicago. Het was de dertiende keer dat hij op het podium van de vierjaarlijkse bijeenkomst een toespraak mocht houden. Hoewel het publiek juichte en klapte, was zijn ontvangst koeltjes in vergelijking met die van de Obama’s en zelfs zijn eigen vrouw Hillary. En terecht ook, wat deed deze man hier nog?

Clintons aanwezigheid was een grove belediging voor de politieke beweging die zegt te staan voor ‘baas in eigen buik’, gelijkheid, gelijkwaardigheid en vrouwenrechten. Een eigen doelpunt. Weer, herinnerde hij iedereen aan één van de grootste politieke schandalen in de geschiedenis. De Monica Lewinsky-affaire.

Lellebel Lewinsky

Dat oud president Clinton als 49-jarige aanpapte met een 22-jarige stagiair werd destijds als één grote grap gezien. Welke man in een midlifecrisis droomde hier nou niet van? Clinton was de bink, Lewinsky werd afgeschilderd als een sloerie. Zelfs aartsfeministen als Gloria Steinem verdedigden de seksuele mores van hún president en niet deze jonge vrouw. De hele wereld hoorde van de schunnigste details van hun relatie: de blauwe jurk met de witte vlek, het masturberen met een sigaar.

Niemand bekommerde zich over de gigantische machtsongelijkheid in deze affaire. Hoe sterk moet je in je schoenen staan om ‘nee’ te kunnen zeggen tegen de machtigste, meest charismatische man van het land? Clinton eindigde zijn presidentschap populairder dan ooit. Hij werd gezien als slachtoffer van een preutse hetze. Lewinsky was voor altijd een lellebel.

Dat hij aanpapte met een 22-jarige stagiair werd als één grote grap gezien. Wie droomde hier nou niet van? Clinton was de bink, Lewinsky een sloerie

De #MeToo-beweging kantelde het misogyne beeld van de affaire. Bij de huidige generatie Democraten, maar ook bij Lewinsky zelf. Niet langer de naïeve, verliefde stagiair verdedigde ze jarenlang de relatie met Clinton. Begin 2018 kwam ze daar op terug. In een essay in Vanity Fair schreef ze dat gezien de gigantische machtsongelijkheid tussen hen ‘het idee van consent onzin was’.

Al jaren voor de Lewinsky-affaire wist Hillary Clinton van de vele seksuele uitspattingen van haar man af. Zijn vele affaires waren een publiek geheim; borrelpraat in de elitekringen in thuisstaat Arkansas. ‘Hij kon alle pussy krijgen die hij wilde,’ merkte een oud-studiegenoot van de politicus op. Een andere vriend, die later een van Clintons grootste critici werd, advocaat Cliff Jackson, walgde van diens vele onenightstands en affaires in zijn eerste politieke campagne in 1974.

‘Het ging me er niet eens om dat hij toen verloofd was met Hillary, al is dat zeker bezwaarlijk,’ verklaarde hij. ‘Maar om met zijn eigen campagnemedewerkers naar bed te gaan, dat ging echt te ver. Er was een vrijwilliger die zich kapot werkte voor zijn verkiezing. En dat maakte me boos. Clinton buitte haar uit.’

Scharrels regelen

De toekomstige First Lady zag echter astronomische potentie in de charmanteoud president  Clinton en was bereid veel te accepteren van haar ‘Bill’. Zoals het inzetten van campagnemedewerkers om scharrels te regelen. Of later als gouverneur, politieagenten om dat te doen. Misschien dacht Hillary dat het met de jaren beter zou worden met Clintons vermeende seksverslaving. Ze had beter moeten weten.

Zijn grootmoeder was verslaafd aan morfine, zijn jongere broer aan harddrugs. Clinton, die als tiener ooit bijna doodgeschoten werd door zijn alcoholische stiefvader met losse handjes, was de enige die het tot de universiteit had geschopt. Hij bezat enorme politieke en retorische talenten. Dus verdedigde Hillary deze man. Ook al beschuldigden veel vrouwen Clinton de afgelopen decennia van seksuele intimidatie, aanranding en verkrachting.

Hillary bleef vierkant achter hem staan. Maar na zijn affaire met Lewinsky wist ze wel dat het nooit beter zou worden. Voor de First Lady was dit een afgang. Ze was ‘boos’, biechtte ze in 1999 op tijdens een onbewaakt moment met een journalist. ‘Ik dacht dat Bill genezen was,’ vertelde Hillary. ‘We gingen naar een psychiater. We hebben met zoveel professionals gesproken.’ Het had niet geholpen, en nu was zijn ontrouw háár handicap geworden in haar eigen toekomstige politieke ambities.

Het is geen wonder dat jonge Democratische kiezers niet meer warmlopen voor Clinton als steunpilaar van vrouwenrechtenkandidaat Kamala Harris. Voor iemand die je aan de hand van bovenstaande treffend zou kunnen omschrijven als een seksueel roofdier.

‘Gooi Noord-Korea plat!’

Clinton was zeker niet de eerste president die kampte met een waarschijnlijke verslaving, ontdekte ik tijdens het schrijven van mijn boek Help, de president is gek geworden. Het Witte Huis heeft een lange en rijke aan bewoners met een vermeende psychische aandoening. Andrew Johnson (1865-1869) was stomdronken tijdens zijn installatie als vicepresident in maart 1865. Een maand later volgde hij de vermoorde Abraham Lincoln op en verkwanselde diens nalatenschap. Ulysses S. Grant (1869-1877) dronk vaak zoveel dat zijn eigen vrienden hem niet herkenden, zo belabberd zag hij eruit.

zijn eerste maanden als president beval Richard Nixon (1969-1974) in zwaar beschonken toestand de Amerikaanse strijdkrachten om een kernaanval uit te voeren op Noord-Korea. Een bevel dat gelukkig genegeerd werd door zijn kabinet. ‘Als de president zijn zin kreeg’, mopperde Nixons latere minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger geregeld tegen zijn eigen mensen, ‘dan zouden we iedere week een kernoorlog beginnen.’

Henry Kissinger mopperde er vaak over tegen zijn mensen. ‘Als de president zijn zin kreeg, zouden we iedere week een kernoorlog beginnen’

Je kunt zeker kritiek hebben op de manier waarop Joe Biden de Hamas-Israëloorlog of het conflict in Oekraïne aanpakt. Hij is dan wel een beetje traag en houterig, maar tenminste wel nuchter. Nixon liet Kissinger de Jom Kipoer-oorlog in 1973 oplossen.

Terwijl wereldleiders de president dringend wilden spreken over manieren om een potentiële wereldoorlog te voorkomen, lag die zijn roes uit te slapen. Andere presidenten kampten met depressies (John Quincy Adams, Franklin Pierce, Calvin Coolidge), bipolaire stoornissen (John Adams, Theodore Roosevelt, Lyndon Johnson), mogelijke dementie (Ronald Reagan, Joe Biden) of andere cognitieve belemmeringen (Woodrow Wilson, Franklin Delano Roosevelt, Donald Trump).

Clinton was zeker een problematische ‘ladies man’, met zijn waarschijnlijke seksverslaving. Maar beslist niet het grootste seksuele roofdier dat ooit door het Witte Huis sloop.

Kennedy’s mytische koninkrijk

John Fitzgerald Kennedy inspireerde een generatie van landgenoten om zelf de teugels in handen te nemen om hun land en de toekomst te verbeteren. Deze knappe, charmante en jonge man belichaamde, en bracht, hoop in een wereld die gebukt ging onder de angst voor een nucleair Armageddon. ‘Laat men het niet vergeten,’ vertelde JFK’s weduwe Jackie vlak na zijn dood aan een historicus, ‘dat er voor een kort schitterend moment een Camelot was’.

Zo hoog hadden de politiek commentatoren, ambtenaren, familieleden en vertrouwelingen het in hun bol, dat ze zijn presidentschap vergeleken met het mythische koninkrijk van Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel. Voor zover mijn kennis van de Keltische legenden en middeleeuwse hoofse literatuur reikt, was deze leider geen seksueel roofdier. Laat staan een toproofdier, zoals Kennedy.

De verhalen rond JFK’s vermeende affaires met actrices Marilyn Monroe, Angie Dickinson en Marlene Dietrich maakten deze martelaar, vermoord door twee kogels in Dallas op 22 november 1963, altijd tot een echte bad boy. Maar hij was niet ‘stout’, hij was een heel foute gast.

Kennedy kampte met een scala aan gezondheidsproblemen: zware rugpijn, continu blaasinfecties, een darmaandoening en daarbovenop de ziekte van Addison. Die laatste is een auto-immuunziekte die de bijnierschors aanvalt en daarmee de hormoonhuishouding ontregelt. Om hem op de been te houden, spoot en slikte Kennedy dagelijks een cocktail van twaalf verschillende medicijnen: tegen rugpijn, slapeloosheid, angstaanvallen en infecties die te maken hadden met zijn Addison.

Dat deze president de Berlijn- en Cubacrises niet liet ontsporen is waarschijnlijk te danken aan het feit dat hij gretig gebruik maakte van ADHD-medicijn Ritalin. Of aan de regelmatige ‘multivitamine-injecties’ die hij kreeg toegediend, met daarin een bijzonder oppeppend bestanddeel: crystal meth.

Dit ‘medicijngebruik’ zorgde er volgens historici voor dat de seksdrive van deze al zo oversekste president in de allerhoogste versnelling geschakeld werd. ‘Hoe zit het met jou,’ vroeg Kennedy eens aan de preutse Britse premier Harold Macmillan, ‘als ik drie dagen geen vrouw heb gehad, krijg ik verschrikkelijke hoofdpijn.’ Het Witte Huis was tussen de crises door een heus bordeel. Kennedy’s vrienden, medewerkers en zelfs zijn Secret Service-beveiligers functioneerden als pooiers. Zij zorgden voor een constante aanvoer van gewillige typisten, secretaresses, actrices en maffialiefjes. Als ze dat niet goed en snel genoeg deden, dan kregen ze van JFK op hun kop.

Ontmaagd op dag vier

Wat Kennedy tot een seksueel roofdier maakt, was zijn affaire met een negentienjarige stagiair Mimi Beardsley. Een die waarschijnlijk niet op zichzelf stond, maar daardoor niet minder schokkend is. Net zoals Clinton en Lewinsky was er sprake van een gigantische leeftijdskloof, met zijn 45 jaar had JFK Beardsleys vader kunnen zijn. Het grote verschil tussen deze twee affaires, is dat die tussen Kennedy en zijn stagiair pas veertig jaar later bekend werd.

Op Beardleys vierde dag in het Witte Huis verleidde en ontmaagde de president haar al. Eerst voerde hij haar dronken tijdens een privérondleiding en daarna ontkleedde hij haar op het bed van zijn eigen vrouw, Jackie Kennedy. Uit Beardsleys memoires Once Upon a Secret valt op te maken dat de seks erg kort en passieloos was. Mechanisch. ‘Wat ik vooral wilde,’ herinnerde ze zich van het incident, ‘was naar huis gaan’. Deze regelmatige rendez-vous tussen stagiair en president duurden uiteindelijk zo’n achttien maanden, van het moment dat de jonge vrouw kwam werken in het Witte Huis in de zomer van 1962, tot aan Kennedy’s gewelddadige dood in november 1963.

‘Als ik drie dagen geen vrouw heb gehad, krijg ik verschrikkelijke hoofdpijn,’ biechtte Kennedy op aan de preutse Britse premier Harold Macmillan

Ten tijde van de ‘relatie’ dacht Beardsley er weinig verwerpelijks van. ‘Wie deed er als tiener geen dingen waar ze later spijt van kreeg?’, schrijft ze. Later veranderde haar blik. ‘Ik was een onschuldige negentienjarige vrouw en hij een 45-jarige getrouwde man en vader. Maar hij was ook de machtigste man ter wereld. Ik denk dat de machtsongelijkheid in de relatie, duidelijk maakt dat hij de drijfkracht was van de relatie. Hij had altijd de touwtjes in handen. Het idee dat ik de Amerikaanse president wilde of zelfs maar kon verleiden is lachwekkend.’

Kennedy maakte duidelijk misbruik van Beardsley. Ze was niet de enige met wie hij chronisch vreemdging. Op een feestje drukte JFK eens ongevraagd en ongewenst een popper open onder haar neus. Een seksdrug, gewoon voor de lol. In paniek, met bonzend hart en trillende handen, vluchtte ze huilend weg. Ze was doodsbang dat ze door de spierverslapper een hartaanval zou krijgen. Het was niet Beardleys enige ‘donkere moment’ met de president.

Kennedy beval de tot over haar oren verliefde jonge vrouw om een van zijn veel oudere adviseurs te pijpen. ‘Hij ziet er een beetje gestrest uit, kan je hem niet even helpen,’ provoceerde de president haar in de tuin van het Witte Huis. Terwijl de stagiair deed wat haar was opgedragen, keek JFK op een afstandje toe. Genietend van zijn ultieme macht over de vrouw én deze medewerker. ‘Achteraf schaamde ik me diep,’ schrijft Beardsley. ‘Deze man misbruikte mij en mijn complete loyaliteit.’

Seksuele snoepwinkel

Dat de mythische JFK een extreem seksueel wezen was, werd al alom geaccepteerd. Maar met dit machtsmisbruik overschreed Kennedy Volgens historicus Updegrove ‘alle grenzen en normen van consensuele buitenechtelijke seks’. Niet alleen met de lens van nu, maar ook met die van de jaren zestig. ‘De objectificatie en seksuele exploitatie van een negentienjarige door de machtigste man van de wereld wijst op de verontrustende uitsparingen in Kennedy’s complexe, gelaagde psyche’, schrijft hij. ‘Zijn nalatigheid en ongevoeligheid kunnen niet gerationaliseerd worden door de losbandige zeitgeist.’

Voor Kennedy was het Witte Huis drie jaar lang een seksuele snoepwinkel, die hem hielp zijn onverzadigbare lust te botvieren. Maar nooit te bevredigen. Twee kogels uit het jachtgeweer van Lee Harvey Oswald in Dallas, Texas maakten op 22 november 1963 een einde aan zijn ‘avontuurtjes’.

Al deze onthullingen die in de afgelopen decennia naar boven kwamen, hadden de droom van Kennedy als een King Arthur in zijn Camelot makkelijk in een nachtmerrie kunnen veranderen. Maar dat gebeurde niet. In de ogen van het grote publiek is JFK nog altijd de grootse inspirerende retoricus, de burgerrechtenactivist en ‘Cold Warrior’ die de Berlijnse en de Cubacrisis tot een goed einde bracht. Zijn gruwelijke dood in die zwarte open Lincoln Continental-limousine maakten van Kennedy een martelaar, een Jezus-figuur, voor de Democratische Partij.

De mythologisering van de vijfendertigste president van de Verenigde Staten zorgde er dit verkiezingsjaar voor dat zijn zeventigjarige neefje Robert F. Kennedy Jr., de zoon van zijn in 1968 eveneens vermoorde broer, kon meeliften op de geheiligde familienaam. Even leek RFK Jr. in de verkiezingsrace tussen Trump en Biden een kleine kans te maken op het presidentschap – of om de overwinningskans van één van hen ernstig te schaden.

Maar RFK Jr’s aantrekkingskracht verdween toen Biden uit de race stapte na het desastreus verlopen debat waarin hij over zijn woorden struikelde en onzin brabbelde. Met de jongere Harris was hij niet langer het ‘frisse’ alternatief voor twee oude mannen waar niemand in 2024 echt voor warmliep. Deze Kennedy – toevallig ook een voormalig aan heroïneverslaafde – gooide trouwens zelf ook een beetje zijn eigen glazen in door toe te geven dat hij een inmiddels overleden breinworm in zijn hoofd heeft en ooit een dode beerwelp – zomaar – midden in het New Yorkse Central Park dumpte.

Bij het oud vuil zetten

Hoe kan het toch dat oud president Kennedy en Clinton al die jaren vrijwel konden wegkomen met hun gedrag? Dat ze nog steeds op handen gedragen worden door hun partij, ondanks hun misstappen, verslavingen aan seks en macht, en foute gedrag? Het laat zien dat vrouwen nog altijd verre van gelijkgesteld worden met mannen in de Amerikaanse maatschappij, hoezeer #MeToo ook de blik op fout mannengedrag en uitbuiting heeft gericht.

Dat de fouten van ‘grote’ mannen nog altijd door de vingers worden gezien – door hun echtgenotes, medewerkers en stagiairs – in de hoop hun gefantaseerde grootsheid te verwezenlijken. Draait de Amerikaanse politiek immers niet om de mythe van de president aan de top, een nazaat van de vereerde Founding Fathers en titanen als Abraham Lincoln?

Toch is het hoog tijd dat figuren als Clinton en Kennedy rekenschap moeten afleggen voor hun daden. In het minste geval om ze niet meer te verheerlijken. Het is daarom te hopen Kamala Harris het verstand heeft om de Clintons vanaf nu ver weg te houden van haar verkiezingscampagne. Die Trump, die steekt zijn eigen campagne zonder schroom in de fik, door de aandacht op zijn eigen (seksuele) misdragingen te vestigen. Maar als Harris echt de vrouwenkandidaat is die ze zegt te zijn, dan is het tijd voor haar om de Clintons (en de Kennedy’s) bij het oud vuil te zetten.