Het beladen debat over de vraag of het 14e amendement Trump diskwalificeert

Trump – Kan dit de democratie redden van een gevaarlijke bedreiging? Of zou dit de democratie verder in gevaar brengen?

Moet Donald Trump überhaupt toegelaten worden tot de stemming in 2024?

Enkele van de meest prominente juridische experts van het land , en een klein aantal activisten en politici, beweren dat hij dat niet zou moeten doen – en sommigen hebben rechtszaken aangespannen om de naam van Trump uit de stembiljetten te schrappen.

Toch houden de meesten binnen de Democratische Partij zich op hun hoede voor deze inspanningen. En andere deskundigen beweren dat dergelijke acties, bedoeld om de Amerikaanse democratie te redden, deze zelfs nog verder in gevaar zouden kunnen brengen.

Het argument voor het diskwalificeren van Trump hangt af van Sectie 3 van het 14e Amendement op de Amerikaanse Grondwet, en de voorstanders ervan beweren dat de duidelijke taal ervan Trump, die volgens hen betrokken is bij “opstand of rebellie” tegen de Grondwet, diskwalificeert om opnieuw een ambt te bekleden.

Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze betogen dat de ministers van Buitenlandse Zaken Trump eenvoudigweg niet-verkiesbaar moeten verklaren en hem van hun stembiljet moeten halen – maar tot nu toe is niemand daartoe bereid geweest . In plaats daarvan is de jacht geopend op het vinden van een rechter die het zal doen.

Voor alle duidelijkheid: het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat Trump daadwerkelijk zal worden gediskwalificeerd, aangezien het Hooggerechtshof het laatste woord zal krijgen over elke uitdaging, en zij deze hele onderneming waarschijnlijk zullen verwerpen.

Toch roept het bestaan ​​van dit initiatief lastige vragen op over hoe een democratie moet omgaan met de dreiging van een kandidaat als Trump, die veel steun van de bevolking heeft, maar die heeft geprobeerd de verkiezingen van 2020 te stelen en er voortdurend over praat dat zijn politieke tegenstanders gevangengezet .

Een overwinning van Trump in 2024 zou zeer gevaarlijk zijn voor de Amerikaanse democratie. Maar het wegnemen van de mogelijkheid van de kiezers om voor hem te kiezen zou zijn eigen gevaren met zich meebrengen. Het zou onvermijdelijk door een groot deel van het land worden gezien als flagrante verkiezingsdiefstal – wat zou leiden tot reacties, zowel van de Republikeinen in het ambt als van Trump-aanhangers ter plaatse, die de democratie nog ernstiger zouden kunnen aantasten.

Hoe de poging om het 14e Amendement te gebruiken om Trump te diskwalificeren aan kracht won

Het 14e amendement werd in 1868, net na de burgeroorlog, geratificeerd en was bedoeld om de gevolgen ervan op te vangen. Sommige bepalingen ervan werden later gebruikt als basis voor het moderne burgerrechtenrecht . Hoofdstuk 3 gaat over een ander onderwerp: of voormalige opstandelingen een openbaar ambt kunnen bekleden. De relevante tekst luidt als volgt:

“Niemand mag … enig ambt bekleden, civiel of militair, onder de Verenigde Staten … die, nadat hij eerder een eed heeft afgelegd … als officier van de Verenigde Staten … ter ondersteuning van de grondwet van de Verenigde Staten, betrokken zal zijn geweest bij opstand of rebellie tegen hetzelfde, of hulp of troost gegeven aan de vijanden ervan.

Dagen na de aanval op het Amerikaanse Capitool van 6 januari 2021 begonnen sommige rechtenprofessoren te suggereren dat dit betekende dat Trump, en andere Republikeinen die zij als medeplichtig aan de opstand beschouwden, uit hun ambt moesten worden uitgesloten.

Liberale belangengroepen namen de aanklacht in 2022 op zich en spanden tevergeefs een rechtszaak aan in een poging Rep. Marjorie Taylor Greene (R-GA) en drie Republikeinse kandidaten uit Arizona uit de stemming te halen. In één geval hadden hun argumenten echter de overhand: een rechter uit New Mexico ontsloeg districtscommissaris Couy Griffin uit zijn functie. (In tegenstelling tot Greene was Griffin op 6 januari onrechtmatig het Capitool binnengekomen en veroordeeld wegens overtreding.) Dat was het eerste succesvolle gebruik van Sectie 3 sinds 1919.

Dit was allemaal een opwarmertje voor de strijd tegen Trump. In augustus publiceerden de rechtenprofessoren William Baude en Michael Stokes Paulsen een 126 pagina’s tellend wetsoverzichtsartikel over Sectie 3. Ze concludeerden, na een jaar van studie van het onderwerp, dat Sectie 3 een “ingrijpende” diskwalificatienorm bevat die Trump uitsluit “ en mogelijk vele anderen” hun ambt niet meer bekleden.

Het artikel kreeg enorme aandacht , deels omdat Baude en Paulsen conservatieven zijn, en omdat het snel werd onderschreven door de liberale rechtenprofessor Laurence Tribe en de conservatieve voormalige rechter J. Michael Luttig, twee van de grootste juridische namen van het land. Steven Calabresi , oprichter en medevoorzitter van het bestuur van de Federalist Society, zei aanvankelijk ook overtuigd te zijn – hoewel hij een maand later van gedachten veranderde .

Baude en Paulsen trokken ook hun wenkbrauwen op omdat ze betoogden dat staatsverkiezingsfunctionarissen, volgens hun juridische analyse, actie zouden moeten ondernemen om Trump nu van de stemming te halen – in plaats van te wachten tot het Congres of de rechters dat doen. Sectie 3 is ‘zelfuitvoerend’, beweren zij, dus staatsfunctionarissen moeten eraan gehoorzamen.

Democraten aarzelden om aan te dringen op de diskwalificatie van Trump – maar er worden nu rechtszaken aangespannen bij de rechtbanken

De democratische staatssecretarissen hebben echter niet het initiatief genomen en zeggen dat dit een zaak voor de rechtbanken is. En op een paar uitzonderingen na – vertegenwoordiger Jamie Raskin (D-MD) meende onlangs dat Trump is gediskwalificeerd voor deelname – hebben de meeste Democratische politici zich op hun hoede gehouden voor deze inspanningen.

Hoezeer de partij Trump ook vreest en verafschuwt, er bestaat een duidelijke bezorgdheid dat het te ver zou gaan om hem uit de stemming te halen. Ofwel vanwege hun toewijding aan de democratie, uit angst voor de explosieve reactie die op een dergelijke stap zou volgen, of uit de wens om de inspanning minder partijdig te laten lijken, zeggen Democraten zoals de minister van Buitenlandse Zaken van Michigan, Jocelyn Benson, dat het buiten hun macht ligt . de rechtbanken in plaats daarvan.

Dus nu is de jacht geopend op het vinden van een rechter die Trump ongeschikt zal verklaren als president. Citizens for Responsibility and Ethics in Washington (CREW), een al lang bestaande progressieve belangenorganisatie, heeft een aanklacht ingediend in Colorado, waar een rechter heeft gezegd dat ze hoopt vóór Thanksgiving te kunnen beslissen of Trump in aanmerking komt. Free Speech for People, een andere progressieve belangenorganisatie, heeft een aanklacht ingediend in Minnesota.

Zelfs daarvoor kwamen er rechtszaken van de Texaanse belastingadvocaat John Anthony Castro , die, althans officieel, kandidaat is voor de presidentiële nominatie van de Republikeinse Partij in 2024. Kort nadat hij zich had geregistreerd om zich kandidaat te stellen, spande hij een rechtszaak aan onder verwijzing naar Sectie 3 om te proberen Trump te pakken te krijgen. uit de stemming.

Sindsdien heeft hij soortgelijke rechtszaken aangespannen in meer dan een dozijn andere staten, en hij maakt zijn inspanningen voortdurend op de website die voorheen bekend stond als Twitter (“Ze beseften eindelijk dat ik niet aan het rondhangen ben. Te laat, bètajongens”, schreef hij onlangs ). Het Hooggerechtshof heeft onlangs geweigerd een van Castro’s beroepen in behandeling te nemen , maar zijn andere rechtszaken lopen voorlopig nog.

Toch is het Hooggerechtshof de uiteindelijke bestemming voor al dit gekibbel, en het heeft een conservatieve meerderheid van zes rechters, van wie er drie door Trump zijn benoemd. Zelfs voordat we op de juridische details ingaan, is dat genoeg reden om diep sceptisch te zijn over het feit dat het Hof Trump zou verbieden zich opnieuw kandidaat te stellen.

Het argument voor het diskwalificeren van Trump

De juridische debatten hier kunnen duister zijn. Ze bevatten pogingen om de bedoelingen van politici in de jaren zestig van de negentiende eeuw te doorgronden, discussies over hoe serieus je een oordeel van de rechtbank uit 1869 van opperrechter Salmon Chase moet nemen , en hypotheken op een hellend vlak over hoe diskwalificatie later in verschillende situaties zou kunnen worden misbruikt .

Laten we dus uitzoomen en de echte vraag stellen die ten grondslag ligt aan dit alles: zou het op deze manier diskwalificeren van Trump van de stemming een goed idee zijn, of zou het op zichzelf een soort belediging van de democratie zijn?

Veel democratieën hebben geworsteld met de vraag hoe ze moeten omgaan met de bedreiging voor de democratie die door het kiesstelsel ontstaat, en er zijn geen gemakkelijke antwoorden. Ik sprak met Harvard-politicologen Steven Levitsky en Daniel Ziblatt, die zojuist co-auteur waren van een boek , Tyranny of the Minority , over de democratische crisis in de VS, over de opties.

Ziblatt merkte Hans Kelsen op, een Oostenrijkse rechtstheoreticus uit de jaren dertig, die volgens hem ‘bepleitte dat als je echt in democratie gelooft, je bereid moet zijn op een zinkend schip te gaan en op een andere dag terug te komen.’ Volgens Kelsen is de enige verdedigbare oplossing voor autoritairen die in het democratische systeem opkomen, hen te verslaan in de stembus.

Met de opkomst van de nazi’s is dat denken duidelijk niet goed geworden, zei Ziblatt. “Ik denk dat dat naïef is”, zei hij. “Dit idee dat we gewoon moeten toekijken en onze democratie onder vuur moeten laten liggen en hopen dat alles goed komt, bleek niet te werken.”

De Duitse grondwet van na de Tweede Wereldoorlog creëerde dus een procedure en een juridisch raamwerk waardoor bepaalde politici of partijen die als gevaarlijk voor de grondwet werden beschouwd, konden worden uitgesloten van hun kandidaatstelling. “Het is een zeer complexe en sterk gereguleerde procedure”, zei Ziblatt – waarbij federale en staatskantoren, een bureaucratie, goedkeuring door de rechtbank en noodzakelijke juridische stappen betrokken zijn – omdat diskwalificatie zo’n “potentieel gevaarlijk en krachtig instrument” is.

Andere landen hebben soortgelijke benaderingen aangenomen, die bekend staan ​​als ‘militante democratie’ of ‘defensieve democratie’. Het idee is om de democratie te beschermen door de bedreigingen ervan van het politieke toneel uit te sluiten.

De gedachte is: Trump heeft in 2020 geprobeerd de Amerikaanse democratie te vernietigen. Als hij het opnieuw mag proberen, is er goede reden om te vermoeden dat hij nog meer schade zal aanrichten. Dus waarom stoppen we hem nu niet? Voorstanders van het diskwalificeren van Trump, zoals Luttig, beweren dat hij zichzelf heeft gediskwalificeerd. De Grondwet zegt dat opstandelingen geen ambt kunnen bekleden, en wij hebben de plicht om de Grondwet te handhaven, beweren zij .

De zaak tegen het diskwalificeren van Trump

Maar het probleem met de optie van het 14e Amendement, zo vertelden zowel Levitsky als Ziblatt mij, is dat de VS geen consistente procedure of institutionele autoriteit hebben ingevoerd voor het uitsluiten van kandidaten na de Burgeroorlog. “We hebben geen overeengekomen institutioneel mechanisme, geen electorale autoriteit, geen gerechtelijk orgaan met een precedent en praktijk waarvan alle grote politieke krachten het erover eens zijn dat ze de bevoegdheid moeten krijgen om deze beslissing te nemen”, zei Levitsky.

Al lang bestaande instellingen en procedures zorgen voor geloofwaardigheid; Idealiter helpen ze de natie ervan te verzekeren dat deze beslissingen niet ad hoc, willekeurig en gepolitiseerd zijn – zoals in veel landen het geval is. In Latijns-Amerika, zegt Levitsky, wordt diskwalificatie vaak “zwaar misbruikt” om kandidaten uit te sluiten waarvan de machthebbers eenvoudigweg niet willen winnen.

In het geval van Trump zou wat voor sommigen lijkt op het plichtsgetrouw opkomen voor de Grondwet, voor vele anderen lijken op een ongekende interventie van de elites in het verkiezingsproces, gebaseerd op een omstreden interpretatie van een 155 jaar oude, zelden gebruikte bepaling – met de duidelijke onderliggende motivatie om te voorkomen dat kiezers een bepaalde persoon tot president benoemen.

Beide professoren werden verbluft bij het idee dat partijdige staatssecretarissen Trump op eigen kracht van de stemming zouden halen. Levitsky noemde dit ‘zeer problematisch’ en Ziblatt zei dat het ‘zeer beladen en gevaarlijk’ zou zijn en waarschijnlijk tot ‘escalatie’ zou leiden.

Pro-Trump-staatssecretarissen zouden als represaille zeker reageren met hun eigen diskwalificatie van Democratische kandidaten. De aanhangers van Trump veroorzaakten al chaos in het Capitool toen ze ten onrechte dachten dat de verkiezingen van hem werden gestolen, en ze zijn nu al ontgoocheld over de Amerikaanse instellingen.

Wat als Trump werkelijk op twijfelachtige wijze zou worden verhinderd om zich kandidaat te stellen? Het kan altijd erger en gevaarlijker worden. Juridisch commentator Mark Herrmann vergeleek staatssecretarissen die Trump diskwalificeerden met het openen van Pandora’s Box .

Gezien het gebrek aan precedent zou het veel ‘gezondere pad’, zei Levitsky, zijn geweest als de Republikeinse Partij erin was geslaagd zelfcontrole uit te oefenen door Trump tijdens zijn tweede afzettingsproces te veroordelen en hem ervan te weerhouden zich opnieuw kandidaat te stellen. Dat hebben ze niet gedaan – en daarom zitten we in deze puinhoop, waarbij we debatteren over de vraag of de democratie zelfs een volgend presidentschap van Trump kan overleven.