Het belang van Syrische olie- en gasbronnen tijdens de periode na de crisis

Het hebben van olie- en gasbronnen kan een van de belangrijkste pijlers zijn van het algemene economische beleid van de heersende economie, die terecht geschikt is voor de economie van het land in het licht van de huidige en voortdurende crises en voor de ontwikkeling op lange termijn en gevolg. In industriële, industriële en algehele economische activiteiten van het land moeten energie en de relatie met andere activiteiten goed worden beheerd, aangezien het een beslissende rol kan spelen bij het bepalen van de toekomstige strategische reservoirs van de economie van het land.

De controle over energiebronnen in elk deel van de wereld, vooral in het Midden-Oosten, is altijd de focus geweest van grote en regionale mogendheden. Dit is altijd het onderwerp geweest van politieke en soms militaire conflicten tussen landen. Acht jaar na de Syrische crisis wordt de impact van de crisis op de olieproductie steeds duidelijker. Hoewel de kern van de crisis niet direct kan worden toegeschreven aan energiebronnen, is nu duidelijk dat veel van de schade aan de energie-infrastructuur van het land is veroorzaakt door de Syrische crisis. Ze zullen de huidige crisis oplossen.

HET ENERGIEPROFIEL VAN SYRIË

Tegen 2015 en volgens de US Energy Information Administration, hebben de bewezen oliereserves van Syrië twee en een half miljoen vaten en zijn aardgasreserves waren 3,7 biljoen kubieke meter. De olieproductie van Syrië bedroeg in de tweede helft van 2018 gemiddeld 6.000 vaten per dag. De achteruitgang van de olieproductie in Syrië is verergerd door het vertrek van buitenlandse bedrijven die actief zijn in de olievelden van het land.

Syrië produceert tussen 2004 en 2011 ongeveer 400.000-500.000 bpd. Het land exporteerde ongeveer 250.000 vaten olie per dag voordat de crisis begon. Dit is in de loop der jaren veranderd door een toegenomen consumptie, en door crisis in 2012 werd Syrië een importeur van olie en ongeveer een jaar nadat de Syrische crisis begon en de centrale overheid de controle over de olievelden verloor. Opgemerkt moet worden dat Syrië ook schalieoliereserves heeft, die door de Amerikaanse Energy Information Administration wordt geschat op ongeveer 2 miljard ton, onder verwijzing naar bronnen van de Syrische overheid. Het plan van de Syrische regering om haar bronnen voor schalieolie te exploiteren, gezien de huidige crisis, is echter nog niet operationeel.

In het jaar voordat de Syrische crisis begon, was de energiesector goed voor 2 procent van de exportinkomsten en 2 procent van de inkomsten van de Syrische regering. De ruwe productie van Syrië bereikte 6.000 vaten per dag in de eerste zes dagen van dit jaar, goed voor ongeveer 2 procent van zijn olieproductie voordat de crisis begon.

De dagelijkse productie van aardgas was niet voldoende om van Syrië een exporteur van aardgas te maken. Voorafgaand aan de Syrische crisis importeerde het gas uit Egypte vanwege een gebrek aan aardgasproductie. De dagelijkse productie van aardgas in het land was 2 miljard kubieke meter per jaar vóór de Syrische crisis, die 1,5 miljard kubieke meter per dag bereikte, het laagste niveau in zes jaar. Het grootste deel van het Syrische gas werd geïmporteerd uit de Arabische pijpleiding. De pijpleiding levert via Jordanië aardgas aan Syrië. De pijpleiding zou gas via Libanon en Turkije naar Europa moeten transporteren, maar de Syrische crisis heeft een dergelijk project voorkomen. Andere factoren droegen echter ook bij aan het falen ervan. Het had ook meer dan 2 miljard kWh elektriciteit geproduceerd in het jaar 2010, wat geleidelijk werd verminderd door de aanval op energiecentrales.

SYRIË OLIE EN GASVELDEN

Noordoost-Syrië is een belangrijke regio vanwege de rijke natuurlijke hulpbronnen, vooral fossiele brandstoffen in de vorm van aardgas en olie. In feite bezit de regio ongeveer 2 procent van het olie- en gaspotentieel van Syrië – inclusief Al-Omar, het grootste olieveld van het land. Het produceerde miljarden kubieke meters aardgas per jaar en was van groot economisch belang voor de Syrische regering.

https://twitter.com/LavenderNRed/status/1187129158725488640

Naast het grootste olieveld van Syrië hebben de Verenigde Staten en haar priesters in het noordoosten van Syrië ook de controle overgenomen over Conoco, het grootste gasbedrijf van het land. Het bedrijf, dat ongeveer 2 miljoen kubieke voet gas per dag kan produceren, werd voor het eerst gebouwd door de Amerikaanse olie- en gasreus Conoco Phillips, die het bedrijf gedurende drie jaar leidde.

De meeste olie- en gasbronnen van Syrië bevinden zich in Oost- en Noordoost-Syrië, namelijk Deir Ezzor, Hussein en Raqqa. Syrische gasvoorraden worden geschat op 2 miljard kubieke meter, voornamelijk in de centrale delen van het land. Met het uitbreken van de oorlog werden de oliefaciliteiten ook op verschillende momenten in beslag genomen door terroristen of opstandelingen. In het jaar 2012 werd de faciliteit in beslag genomen door ISIS, dat illegaal Syrische olie op de zwarte markt verkoopt. Eerder botsten gewapende groepen die tegen de Syrische regering waren, met elkaar en als gevolg daarvan werden de Syrische oliebronnen in brand gestoken. Met de nederlaag van ISIS grepen door de VS gesteunde Koerden oliefaciliteiten in het noordoosten en het oosten van Syrië.

#ISIS controlled most of #Syria’s #oil fields. #Iraq already took control of all oil fields operated by North Oil Company in #Kirkuk.#energy pic.twitter.com/o3yV8eXCUM

— Velina Tchakarova (@vtchakarova) October 17, 2017

Op dit moment heeft de centrale overheid alleen de controle over haar gasfaciliteiten en de meeste oliefaciliteiten zijn in het bezit van Koerdische groepen. Nu, acht jaar na het begin van de Syrische oorlog, is de olieproductie van het land sterk gedaald, dus dit jaar bedroeg de olieproductie 6000 vaten per dag, waarmee slechts een kwart van de binnenlandse vraag werd opgevangen. Gedurende deze jaren voorzag de Islamitische Republiek Iran in de behoefte aan brandstof door een kredietlijn te openen voor de Syrische regering, maar tegen het einde van het jaar was de Iraanse olievoorziening aan Iran volledig gestopt met de start van een nieuwe ronde van Amerikaanse sancties.

The aim of the #US and #SDF alliance is to take under the total control #Syria’s oil resources for further oil smuggling. US occupation forces have reinforced today the military posts in the area of oil refinery #Conoco pic.twitter.com/AuIeZjXcrJ

— Syrian Constitution (@syrianconst) September 27, 2019

De kwestie van controle over de olie- en gasbronnen van Syrië werd opnieuw aan de orde gesteld onder het besluit van Trump om Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken en gedeeltelijk met zijn actieve en invloedrijke aanwezigheid in de Syrische crisis, rustte Rusland niet alleen zijn bases in Syrië uit, maar wist het ook toegang te krijgen tot voor het eerst heet water. Het land heeft in een jaar het recht gekregen op een significante ontwikkeling in de toekomst van de Syrische energie-industrie. Rusland is erin geslaagd het exclusieve recht te verwerven om olie en gas te produceren, inclusief het recht om infrastructuur te bouwen, adviesdiensten in de energiesector te verlenen en personeel van oliemaatschappijen op te leiden. Een dergelijke deal is niet prettig voor de landen die betrokken zijn bij de Syrische crisis.

De olie- en gasvelden van Syrië behoren tot de hulpbronnen die kunnen helpen bij de wederopbouw van het land na de crisis en bij het verbeteren van de economie in het algemeen. Tijdens de Syrische crisis, toen de centrale overheid geen controle had over de oliebronnen, haalden oppositiegroeperingen, waaronder de Koerden en ISIS, grote bedragen op door olie op de zwarte markt te verkopen. Hoewel de olie- en gasproductie van Syrië niet genoeg is om een ​​probleem te zijn voor grote energie-exporterende landen, kan de controle van energiebronnen en de doelmarkt voor Syrische olie- en gasproductie in de toekomst interessant zijn voor regionale en mondiale overheden. Daarom volgen de grote mogendheden en regionale landen, met name de energieproducenten, de Syrische olie- en gasbronnen op de voet.

De belangrijkste olievelden van het land bevinden zich voornamelijk in het oostelijke deel van het land en in de regio waar het de grens met Irak deelt. Er is geen melding gemaakt van de impact van binnenlandse onrust en opstand op de olieproductie en export. De olieproductie van het land daalde tussen 2004 en 2008 tot ongeveer 208 miljard kubieke voet in 2008. In dat jaar bedroeg het gasverbruik van het land 213 miljard kubieke voet, en dus was er een tekort van 5 miljard kubieke voet gas.

IRAN – IRAK – SYRIË PIPELINE (VRIENDSCHAP PIPELINE)

In de zomer van 2011, kort nadat de Syrische crisis begon, ondertekenden Iran, Irak en Syrië een contract om een ​​pijpleiding aan te leggen die de ‘islamitische pijpleiding’ wordt genoemd. Met een capaciteit van ongeveer 2 miljard kubieke meter per jaar zou de pijpleiding Iraans aardgas exporteren van het grondgebied van Irak en Syrië naar de mediterrane kust van Libanon en vandaar onder de zee naar Griekenland en de rest van Europa.

Has Iran started gas expansion in Europe?https://t.co/TfXndT5fyh
In reality, the war with Syria (Assad) was due to Assad's rejection of the US-approved Qatar-Saudi Arabia-Syria-Turkey to Europe pipeline to align with the Russia-approved Iran-Iraq-Syria to Europe pipeline. pic.twitter.com/l3KZzKzyF2

— #TheSpiderHunter – Black History Is Important! (@Arthur59611540) October 17, 2019

Met de extraheerbare aardgasreserves van Iran in de Perzische Golf op meer dan 2 biljoen kubieke meter, zal de pijpleiding Iran-Irak-Syrië in de komende 2 tot 5 jaar in een aanzienlijk deel van de behoeften van Europese landen kunnen voorzien.

Maar de pijpleiding omzeilt, zoals de naam al aangeeft, Turkije, dat in 2007 de leiding moest zijn voor het gastransport van Iran naar Europa, maar onder druk van de VS uit de deal met Iran werd geduwd. Tegelijkertijd plaatst het project, indien voltooid, Qatar en Saoedi-Arabië in een zwakkere en moeilijkere positie op de toekomstige mondiale energiemarkt.

HET STRATEGISCHE BELANG VAN SYRIË VOOR RUSLAND

Syrië is van strategisch belang voor Rusland. Het gebruik van de militaire basissen van Syrië heeft het mogelijk gemaakt de Middellandse Zee te bereiken en de energie-ontwikkelingen in de regio te beïnvloeden. Rusland kan via Syrië zijn invloed in het Midden-Oosten en Afrika vergroten. Het belang van Syrië na Poetin’s recente bezoek aan Afrika en zijn alomvattende plan voor een grotere aanwezigheid in Afrika en investeringen in Afrikaanse infrastructuur wordt verder benadrukt.

Een paar van de belangrijkste resterende activa van Syrië zijn olie- en gasvelden in Oost-Syrië, die worden gecontroleerd door democratische Syrische strijdkrachten en een aanzienlijk deel van haar energiebronnen uitmaken. Tekenen suggereren dat beide partijen onderhandelingen verkiezen boven militaire confrontaties. De reden voor deze neiging om te onderhandelen is echter anders voor Damascus en SDF.

https://twitter.com/RT_com/status/1119768411909840897

Rusland en Syrië hebben in december een aardolieovereenkomst gesloten voor oliewinning en -productie. De ontwikkeling van de Syrische haven van Tartus is ook uitbesteed aan een Russisch bedrijf, maar veel van de oliebronnen van Syrië liggen buiten het bereik van Rusland. Het is logisch dat de Russen eisen dat de Syrische olievelden worden teruggegeven aan de Koerden en dat ze plannen hebben ingediend bij Damascus. Hoewel details van deze plannen niet zijn vrijgegeven, zal Moskou waarschijnlijk een militaire aanval van de Syrische centrale regering op de Koerdische positie eisen als de onderhandelingen mislukken. Sommige prominente Russische media-artikelen en verklaringen van Russische functionarissen kunnen worden gezien als een teken van deze neiging.

Wat nog belangrijker is, is dat Iran gezien de huidige situatie geen gemakkelijke voorwaarden zal hebben om een ​​rol te spelen in de politieke en economische ontwikkelingen van Syrië, met name wat betreft zijn aanwezigheid in de energiesector na de crisis. Rusland en China lijken in de nabije toekomst een grotere bijdrage te kunnen leveren aan de energie- en infrastructuursector van Syrië. Iran, evenals Turkije, lijken hard te werken om een ​​groter aandeel te krijgen in de wederopbouw van Syrië, en met name de energie-infrastructuur, door veel uit te geven aan de Syrische crisis.