Het belegerde immigratiebeleid van de EU zal het zwaard zijn waarop het valt

De vluchtelingenstromen zijn niets nieuws. En de spelletjes die armere, zwakkere landen spelen door ze te gebruiken, bestaan ​​ook al een tijdje.

De grens met Wit-Rusland is slechts de meest recente in een lange lijst van voorbeelden van hoe Brussel landen die vluchtelingen gebruiken als wapen tegen de mislukte hegemonie van de EU niet kan terugvechten

Voor veel erudiete commentatoren die de EU goed kennen, voelden de scènes aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland een beetje ‘déjà vu’. Nogmaals, het mislukte beleid van de EU bij het aanpakken van immigratiestromen – die in veel gevallen een direct gevolg zijn van het steunen van dictators of het ploeteren in geopolitiek – komt meteen terug en slaat Brussel in het gezicht. Misschien gebruikt Wit-Rusland Syrische vluchtelingen als een instrument om terug te slaan op Brussel en zijn oorlogszuchtige, op sancties gebaseerde zogenaamde buitenlands beleid. Voor journalisten en analisten die dit argument aanvoeren, kunnen we ervan uitgaan dat velen het EU-project zelf zullen steunen en geen groter geheel kunnen zien.

Zo’n panorama kan worden samengevat in het oude Engelse gezegde “je oogst wat je zaait”. Decennia lang, of zeker sinds de EU veranderde in een geopolitieke speler sinds de goedkeuring van het Verdrag van Lissabon – waarmee werd ondertekend dat Brussel meer dan 120 ‘ambassadeurs’ over de hele wereld had en een sterker buitenlands beleidsverhaal – hebben we een dergelijke doctrine gezien een stok zijn voor zijn eigen rug. In Libië hebben journalisten de afgelopen jaren enkele van de meest barbaarse daden van menselijke wreedheid gezien die de mens kent, met moderne slavernij en uitbuiting van Afrikaanse migranten die hun eigen land ontvluchten, gerund door tirannen wier mensenrechtengruwelen hen zo bang maken. ze maken de reis voor een beter leven. De ironie hiervan is dat diezelfde despoten worden gesteund door de EU, soms voor honderden miljoenen euro’s, zolang ze maar respect tonen voor de EU, haar vlag en haar waanvoorstellingen. Syrië is een ander voorbeeld. In 2007 was de EU bereid om Assad als nieuwe partner in de regio te accepteren, maar voelde zich toen verplicht om de VS te volgen door hem later te verbannen nadat hij in verband werd gebracht met de moord op Rafiq Hariri in 2005 en hij het lef had om terug te slaan bij wat in wezen een door het westen gesteunde Moslimbroederschap was, een poging tot staatsgreep in 2011. In Libië zelf waren EU-landen blij het land te bombarderen in naam van een zogenaamd vredesinitiatief dat was ondertekend door de VN-Veiligheidsraad – dat in het einde, zorgde niet voor een vreedzame overgang naar een meer westers democratisch apparaat, maar voor de lelijke moord op Ghaddafi zelf en een decennium van burgeroorlog die het land verdeeld achterliet. Zelfs in Marokko,

De vluchtelingenstromen zijn niets nieuws. En de spelletjes die armere, zwakkere landen spelen door ze te gebruiken, bestaan ​​ook al een tijdje. Maar de EU heeft alleen zichzelf de schuld toen ze zich liet chanteren door de Turkse non-conformistische president die geld van de EU afnam om hen niet toe te staan ​​de EU te verlaten en de EU binnen te komen aan de Griekse grens. Dit was een vergissing en het toonde aan hoe zwak en ineffectief het EU-project is, aangezien wat we vandaag aan de Poolse grens zien, zijn wortels vindt in de deal met Turkije van slechts een paar jaar geleden.

Sanctiedreigementen zijn eigenlijk alles wat de EU heeft. Maar met een geringe groei en een politieke crisis waarbij landen als Polen regelmatig het idee hebben dat het project het gedoe niet waard is, zouden sommigen kunnen beweren dat dit sowieso een dreiging van een tandeloze tijger is. De Amerikaanse sancties tegen Iran waren uiteindelijk niet het hefboomeffect waarop werd gehoopt. Teheran gaat door met een nieuw economisch model waarbij China en Rusland op grote schaal betrokken zijn en bereikt bijna zijn olie-inkomsten van vóór 2015 met verkopen op de zwarte markt die de regering-Biden weigert direct aan te pakken.

En dus worden deze bedreigingen het hoofd geboden door immigratiestunts, wat de geloofwaardigheid van het EU-project schaadt, want zodra journalisten over immigratie beginnen te schrijven, worden we eraan herinnerd dat het Schengenverdrag iets is dat EU-lidstaten naar believen in- en uitschakelen zonder dat de EU-executive zelfs maar het uitgeven van zo veel als een irritant persbericht. Het Wit-Russische immigratieverhaal gaat eigenlijk over een land dat opkomt tegen EU-sancties tegen het regime en een grotere oneerlijke show om zogenaamd hard te worden tegen Rusland. Tegenwoordig is het Polen in de frontlinie en geconfronteerd met de cijfers, wat ironisch is gezien het feit dat Polen zijn eigen “push-back”-wetten heeft die EU-chefs als illegaal beschouwen en die de basis zijn geweest van gesprekken over Warschau dat de EU helemaal verlaat. Vroeger was het Griekenland aan de Turkse grens toen het beleid van Brussel spectaculair faalde en we rechtse milities zagen “jagen” op Syrische vluchtelingen die erin slaagden over te steken. Langzaamaan wordt de hele wereld wakker voor deze nieuwe vergelding tegen Brussel, aangezien de EU haar zwakste druk duidelijk zichtbaar heeft gemaakt. 

Zelfs het eigen beleid van de EU over de manier waarop zij haar eigen burgers controleert, laat veel te wensen over. Maar wat immigratie betreft, is er alleen aarzeling, verwarring en chaos. Als Brussel dit dwaze idee blijft verkondigen dat het een supermacht is en bedreigingen kan uiten voor landen die het ooit vrienden noemde in eurojargon, de ‘netwerkbuurt’, dan kunnen we alleen maar verwachten dat meer landen het zullen treffen waar het pijn doet. de hele wereld wordt wakker van deze nieuwe vergelding tegen Brussel, aangezien de EU haar zwakste druk duidelijk zichtbaar heeft gemaakt. Zelfs het eigen beleid van de EU over de manier waarop zij haar eigen burgers controleert, laat veel te wensen over. Maar wat immigratie betreft, is er alleen aarzeling, verwarring en chaos. Als Brussel dit dwaze idee blijft verkondigen dat het een supermacht is en bedreigingen kan uiten voor landen die het ooit vrienden noemde in eurojargon, de ‘netwerkbuurt’, dan kunnen we alleen maar verwachten dat meer landen het zullen treffen waar het pijn doet. 

De hele wereld wordt wakker van deze nieuwe vergelding tegen Brussel, aangezien de EU haar zwakste druk duidelijk zichtbaar heeft gemaakt. Zelfs het eigen beleid van de EU over de manier waarop zij haar eigen burgers controleert, laat veel te wensen over. Maar wat immigratie betreft, is er alleen aarzeling, verwarring en chaos. Als Brussel dit dwaze idee blijft verkondigen dat het een supermacht is en bedreigingen kan uiten voor landen die het ooit vrienden noemde in eurojargon, de ‘netwerkbuurt’, dan kunnen we alleen maar verwachten dat meer landen het zullen treffen waar het pijn doet.