Het buitenlands beleid van de VS is een oorlog tegen ongehoorzaamheid

In een uitstekend nieuw essay getiteld ” We’re not the Good Guys – Why Is American Aggression Missing in Action? “, Bekritiseert Tom Engelhardt de manier waarop westerse mediakanalen het gedrag van ongehoorzame naties zoals Iran consequent beschrijven als” agressies “, maar gebruiken dat label nooit voor de (over het algemeen antecedente en veel meer flagrante) agressies van de Verenigde Staten.

“Als het gaat om de eindeloze oorlog tegen het terrorisme in Washington, dan denk ik dat ik met redelijk vertrouwen kan zeggen dat in het verleden, het heden en de toekomst, de ene zin die je waarschijnlijk niet zult vinden in dergelijke media-aandacht zal zijn ‘Amerikaanse agressie’ “, schrijft Engelhardt. Hij stelt dan een zeer eerlijke vraag:

“Dus hier is het vreemde, op een planeet waarop, in 2017, Amerikaanse Special Operations-troepen worden ingezet in  149 landen , of ongeveer 75% van alle landen; waarop de VS misschien  800 militaire garnizoenen heeft  buiten zijn eigen grondgebied; waarop de Amerikaanse marine het grootste deel van zijn oceanen en zeeën patrouilleert; waarop de Amerikaanse onbemande drones  uit te voeren  moord stakingen over een verrassend aantal landen; en waar de VS oorlogen, maar ook meer kleine conflicten, jarenlang heeft gevoerd van Afghanistan tot Libië, Syrië tot Jemen, Irak tot Niger in een eeuw waarin het ervoor koos om grootschalige invasies van twee landen te lanceren ( Afghanistan en Irak), is het echt redelijk om de VS nooit ergens als ‘agressor’ te identificeren?

Met andere woorden, is het echt logisch dat een land in staat is om de wereld over te nemen en dan op te kijken met Bambi-oogenloze onschuld en zegt: “Ik werd aangevallen! Helemaal uit de lucht! “Wanneer een overheid hier op terugdringt? Als je de vertellers van het rijk vraagt, is het antwoord een volmondig ja.

The U.S. has military forces in over a hundred countries. So why won't the mainstream media call us an aggressor? https://t.co/8jFs4QSyqV

— The Nation (@thenation) July 5, 2019

Deze belangrijke discrepantie is zo dichtbij als we ooit zullen krijgen tot een eerlijke toelating van de politieke / media-klasse dat zij imperium-building en eindeloze oorlog als normaal beschouwen, en elke tegenwerking ervan grillig. Alle naties zijn bedoeld om zich aan het gebruik door Amerika van militaire en economische macht aan hen te onderwerpen, en als ze dat niet doen, is dat “agressie”. Het officiële standpunt van de politieke / mediaklasse is dat de VS een normale natie is met dezelfde rechten en status als alle andere, maar de onofficiële positie is dat dit een rijk is en dat naties zullen gehoorzamen of vernietigd zullen worden.

Het is een machine met dezelfde waarden als Napoleon of Hitler of Genghis Khan of een andere imperialistische veroveraar van vervlogen tijden; het enige verschil is dat het pretendeert niet het ding te zijn dat het is. De VS vermarkten zichzelf als een verdediger van op regels gebaseerde liberale democratische waarden, hoewel het consequent de internationale wetgeving negeert, imperialistische oorlogen van agressie voert, journalisten gevangen houdt, afwijkende meningen neerslaat en net zo veel propaganda gebruikt als een totalitair regime. Het enige verschil is dat het op een manier gebeurt waardoor de supporters kunnen doen alsof dat niet is wat er feitelijk gebeurt.

Vergeet de “war on terror”. Als het buitenlandse beleid van de VS eerlijk zou zijn, zou het al zijn propaganda van de oorlogspropaganda onder één vlag verenigen: de oorlog tegen ongehoorzaamheid.

Na het einde van de eerste koude oorlog was er veel feest. Eindelijk! De Sovjet-Unie was niet langer een bedreiging, dus Amerika kon eindelijk stoppen met het gieten van zijn bronnen in de nucleaire wapenwedloop en uiteindelijk gewoon ontspannen en zich gaan gedragen als een normaal land in de wereld. Maar het duurde niet lang of de Berlijnse muur viel voor de  neoconservatieven om hun weg te vinden naar belangrijke invloedsfactoren en het Amerikaanse buitenlandse beleid op de agenda te zetten om ervoor te zorgen dat Amerika nooit meer het risico loopt zijn status als ’s werelds enige supermacht te verliezen. Dat betekende noodzakelijkerwijs uitbreiding van het gebruik van militaire en economische macht tot een nog nooit eerder gezien niveau.

Dus nu heb je deze rare dynamiek waar de VS voortdurend aan werken om ervoor te zorgen dat geen enkele andere landen het overtreffen en de mogelijkheid krijgen om Amerika te behandelen zoals Amerika andere landen behandelt. Dat zijn alle Amerikaanse militaire en economische agenda’s in een notendop op dit moment.

Het land dat de grootste bedreiging vormt voor de Amerikaanse hegemonie is natuurlijk China. Het grootste deel van de agressie van de Amerikaanse oorlogsmachine op dit moment is uiteindelijk gebouwd rond het veiligstellen van resource control en geostrategische dominantie om te voorkomen dat China het overtreft zonder China zelf aan te vallen. Telkens wanneer je ziet dat de VS de vijandelijkheden tegen een bepaalde natie opvoeren, zoek dan gewoon naar de naam van die natie plus China (of plus ” Belt and Road Initiative “), en je zult meestal een sterke band vinden.

Dus de USSR werd eenvoudigweg vervangen door China en de nucleaire wapenwedloop werd eenvoudig vervangen door een sterk toegenomen mondiale militaire expansionisme. De plutocraat-bezeten media en de plutocraat-bezeten politieke klasse zijn gelijk in lijn met dit gevallen en het idee van het VS-imperialisme over de hele wereld genormaliseerd. De koude oorlog is nooit geëindigd, het heeft zijn verhaal en focus alleen maar verschoven. Neoconservatisme ging nooit weg, het ging gewoon mainstream.

U.S. Foreign Policy for Dummies: pic.twitter.com/jRZh0lSW5f

— John McAfee (@officialmcafee) July 6, 2019

Maar het ding over neocons en de rest van de steeds meer ononderscheidbare voorstanders van het Amerikaanse imperialisme is dat hun onderliggende these eigenlijk fundamenteel correct is: het Amerikaanse imperium  is  afhankelijk van eindeloze oorlog om zijn dominantie over andere naties te behouden. Amerika heeft niet het voordeel om aan de top te blijven met alleen economisch talent; het vereist zowel de wortel van Amerikaanse militaire steun en de stok van de Amerikaanse militaire agressie. Oorlog is de enige kleefstof die het in de VS gecentraliseerde rijk bij elkaar houdt, en hoe meer de economische dominantie wegglijdt in het licht van de economische opkomst van China, hoe meer gehavend en wanhopig de oorlogszuchtiging noodzakelijkerwijs zal worden.

Dit is volledig onhoudbaar, vooral in een wereld waar de andere grote kernwapenkracht, Rusland, aan de zijde van China is van de nieuwe Koude Oorlog-dynamiek. We zijn allemaal nu vast komen te zitten op een planeet gemaakt van beperkte middelen met twee grote allianties die proberen elkaar te verteren en uit te besteden, terwijl ze zich haasten naar een grote militaire confrontatie tussen nucleaire grootmachten. Dit plaatst ons op een directe route in de richting van nucleaire vernietiging of ecosysteemuitval op korte termijn. Dit betekent dat het argument dat Amerika zijn macht ten koste van alles moet handhaven niet langer levensvatbaar is, aangezien die kosten vrijwel zeker alles in de wereld zullen zijn.

Dus we hebben allemaal een aantal belangrijke vragen om ons af te vragen, is het niet? Willen we in de vertrouwde door de VS gecontroleerde wereldorde blijven voor de prijs van omnicide en ecocide, of willen we de dobbelstenen gooien en in plaats daarvan op de mensheid wedden? Willen we de koers houden omdat het een status-quo behoudt, dat is alles wat we ooit hebben gekend, of nemen we een sprong vertrouwen in de mogelijkheid dat we alle geopolitieke vijandigheid kunnen de-escaleren en in samenwerking met elkaar kunnen gaan werken en met ons ecosysteem?

Deze keuze hier is waarom ik zo veel schrijf over de behoefte van de mens om zijn oude conditioneringspatronen te transcenderen en naar iets onverwachts te gaan. Onze huidige op angst gebaseerde mentaliteit maakt een door populisme gedreven geloofssprong naar transcendentie onmogelijk en zorgt ervoor dat we op een door oligarchen geïnspireerd traject naar uitroeiing blijven. Ik ben ervan overtuigd dat we de vrijheid hebben om deze test te halen of te mislukken, maar we hebben niet de vrijheid om die niet te doen. We zullen onze oude conditioneringspatronen overstijgen die we hebben geërfd van onze evolutionaire voorouders die in een totaal andere wereld leefden dan degene die we hebben gecreëerd, of we zullen vergaan. Het is een A of B keuze, maar de keuze is aan ons.