Indignatie redactie 
Als er een grote afhaalmaaltijd is van de recente verkiezingen voor het Europees Parlement, dan zijn het die centristische partijen die met niets opspringen in het bijzonder veel minder mensen vertegenwoordigen. Zowel vanuit ‘links’ als ‘rechts’ verloor het centrum terrein in heel Europa.
De Euroskeptics kregen veel pers in de aanloop naar deze verkiezingen en het eindresultaat was min of meer in overeenstemming met de verwachtingen, met een paar uitzonderingen. De pro-EU verliet veel meer terrein in Zweden dan verwacht, maar de Nederlandse Volkspartij werd in Nederland grondig afgewezen.
Anders waren de peilingen meestal in lijn met de resultaten. En terwijl de vroege spin een dapper gezicht probeerde te geven aan de resultaten in het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk, verscheen Marine Le Pen die zittende president Emmanuel Macron twee jaar nadat hij haar versloeg tijdens de presidentsverkiezingen opmerkelijk was.
De resultaten in het VK waren een microkosmos van de trends die we overal in Europa tegenkomen. De grote partijen, die allebei vanuit het centrum campagne voerden, verloren het vertrouwen van de mensen aan beide kanten van het argument van de verdeeldheid Brexit.
Degenen die de Brexit in niet mis te verstane bewoordingen willen, zijn vastgebout aan de Brexit-partij van Nigel Farage, terwijl degenen die genoeg hebben van de besluiteloosheid van Labour niet alleen over de Brexit, maar ook over een aantal andere kwesties schipperen voor de liberaal-democraten en de Groenen.
En veel van die zetels die via de Arbeid in het Europees Parlement naar de sociaal-democraten zouden zijn gegaan, behoren nu tot Guy Verhofstadt en ALDE.
Maar het VK staat niet alleen in deze zich splitsende ideologische lijn. Duitsland heeft gezien dat de ineenstorting van de sociaal-democraten ook de Groenen daar de wind in de zeilen geeft. De Groenen vertolken de Grand Coalition-partners van Angela Merkel met meer dan vijf punten, op de tweede plaats achter de CDU / CSU met 20,5%.
En dit is de afhaalmaaltijd. Vanuit het centrum regeren door te proberen te maskeren wat de EU eigenlijk is, en wat het werd verkocht als het niet werkt. Merkel moest zich ‘ontredderen’ als leider van de CDU om het bloeden te stoppen, denkend dat ze het ergste van de storm had doorstaan, gesteld door Euroskeptics zoals Alternative voor Duitsland, die terugliepen van het verkiezingsresultaat van 2017 met 11%.
De sterke prestaties in landen die pro-EU zijn voor partijen die meer integratie van Europa willen, zoals vertegenwoordigd door de winsten van ALDE en de Groene allianties, werden gecompenseerd door een harder, meer confronterend merk van Euroskepticisme zoals vertegenwoordigd door Brexit, Fidesz uit Hongarije en Lega van Italië.
Matteo Salvini’s Lega en Nigel Farage’s Brexit zijn nu de best vertegenwoordigde partijen in het Europees Parlement. Beiden zitten op een ramkoers met EU-leiders die beide willen platdrukken.
De volledige resultaten werden officieel niet eens officieel gemeld en de Europese president Donald Tusk was in de media bekend als “Brexit het vaccin voor Euroskepticisme.” Dit is hij die de angststactiek verdubbelt van wat er zal gebeuren met iedereen die durft nadenken over de EU verlaten.
Het probleem voor Tusk is natuurlijk dat het politieke establishment in het Verenigd Koninkrijk slecht ravelt en niet in staat zal zijn de macht aan het einde van het jaar vast te houden.
Met dit rampzalige resultaat zou je verwachten dat de Tories de overheid uit schaamte zou ontbinden, vergelijkbaar met wat de Griekse premier Alexis Tsipras (geen kerel met een greintje schaamte, denk je) deed nadat hij verloor van de Nieuwe Democratie.
Maar dat zal niet gebeuren. En het is duidelijk waarom. Brussel en Westminster zijn nog steeds van plan om de Brexit te slopen en de opkomst van Farage van het berijden van een soevereinistische golf in 10 Downing Street later in het jaar te blokkeren.
Omdat Labour zo grondig werd berispt nadat leider Jeremy Corbyn werd opgezadeld met het steunen van een tweede referendum, durfde hij niet om een niet-vertrouwensstemming tegen de regering, omdat de kans klein is dat hij een algemene verkiezingen wint met iets anders dan een onwerkbare coalitie.
Er zal echter een uitdaging zijn voor zijn leiderschap in de nabije toekomst als de politieke klasse in Londen jeukt om zich te ontdoen van Corbyn en een van Tony Blair’s zorgvuldig geselecteerde globalisten weer de leiding geeft.
Een drubbing zoals Labour die net is genomen, zou de stimulans moeten zijn die ze nodig hebben om aan de stekker te trekken.
Voor nu zullen we een belachelijk glamourfeestje moeten bijwonen terwijl de Tories proberen uit te vissen wie de Titanic wil versieren met een ijsberg die voor de boeg staat voor de gevolgen voor Halloween.
Maar aangezien deze verkiezingen niet voor verrassingen zorgden voor de Euroskeptische partijen in het algemeen, zullen de gebruikelijke verdachten in Brussel dat ten onrechte als een blijk van vertrouwen nemen om eventuele hervormingen van hun Europese project te dwarsbomen.
De verklaring van Tusk was rechtstreeks gericht op zijn eigen Poolse regering, evenals Salvini in Italië en Viktor Orban in Hongarije. De tegenaanval van de EU begon al voor Italië, waarbij de EU Italië vier miljard dollar zou willen boeten die het niet heeft voor het overtreden van begrotingsregels. Dit kwam op een dag nadat Salvini door de kiezers een geladen wapen overhandigd was om zich te verzetten tegen EU-soberheid.
Duitsland stemde voor Merkel et.al. om de cursus te volgen als het programma niet wordt versneld en Italië anders beslist.
Dit is een perfect voorbeeld van waarom de EU uiteindelijk een onuitvoerbaar project is dat nooit tot dit stadium van politieke integratie had mogen komen. Als het gewoon een vrijhandelszone was gebleven zoals het aanbod in de Euraziatische Economische Unie (EAEU), zou het succesvol zijn geweest.
Maar dat was nooit de agenda. De agenda was altijd om een transnationale superstaat te creëren zonder rekening te houden met de wil van de mensen die het bestuurde. En jarenlang werden deze mensen belogen over wat de EU was en wat haar doelen waren.
En nu ze het zien, hebben sommigen het omarmd en anderen hebben het verworpen.
Dat is waarom het centrum niet langer kan standhouden en waarom in de zeer nabije toekomst louter anarchie zal worden losgelaten vanwege de overmoed van degenen die geen nee willen antwoorden.
