Het “Corruptie” -verhaal: wie is er bang voor Isabel Dos Santos? En waarom staat ze op de hitlijst?

De woorden die ze gebruiken om haar te beschrijven zijn smerig, cliché, maar al te vertrouwd. Ze noemen haar ‘Princess’, ‘Oligarch’ en beschuldigen haar van ‘verduistering’, ‘peddling invloed’ enz. De waarheid is dat Isabel Dos Santos, de rijkste vrouw in Afrika, al tientallen jaren op de hitlijst staat van de krachtigste mensen in de wereld. In de eerste maand van 2020 zijn de internationale media verdubbeld, doelwit en besloten te gaan voor de moord.

En wie zijn de huurmoordenaars? Dezelfde mensen die je de Panama Papers brachten, het duistere International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ). De uitlaatklep met banden met het Democratie Fonds van de Verenigde Naties, het US Agency for International Development (USAID) en George Soros ‘Open Society Foundation herhalen dezelfde oude mantra. Ze beschuldigen onafhankelijke leiders over de hele wereld, uit Rusland, China, Latijns-Amerika en Afrika, dat ze ‘corrupt’ zijn. Ze vertonen in nogal handige ‘lekken’, alsof het op de een of andere manier schokkend is, dat de leiders van landen met een massale bevolking en hulpbronnen in feite veel rijkdom bezitten. Het internationale publiek leidt tot de conclusie dat de beoogde leider moet worden verwijderd.

Misbruik van overheidsfondsen en andere wanpraktijken is zeker een plaag die in veel ontwikkelingslanden heerst. Wanneer landen werken om zichzelf uit de armoede te halen, worden schaduwrijke praktijken vaak een soort manier van leven wanneer de bevolking leert om voor elkaar te zorgen. Het resultaat is vaak wijdverbreide inefficiëntie.

Maar wat is het voor de hand liggende doel van deze door ICOS ondersteunde activiteiten van Soros? De corrupte, monopolistische wereldwijde financiële orde intact houden door zich selectief te richten op degenen die de uitdaging aangaan. De diep corrupte wereldorde waarin bankiers van Wall Street en Londen de wereld regeren, arm houden zodat ze rijk kunnen blijven, beleid van “de-regulering” en “vrije markten” dat steeds weer heeft gefaald, wordt nooit in twijfel getrokken.

‘Corruptie’-beschuldigingen werden gebruikt om Dilma Roussef te verdrijven, om Lula Di Silva op te sluiten die volgens de verkiezingen de verkiezingen van 2018 zou hebben gewonnen en om autocratische vrijmarktdemagoog Jiar Bolsanaro in Brazilië te installeren. Beschuldigingen van “corruptie” worden voortdurend gebruikt om oppositie tegen de regering van Poetin aan te wakkeren door troepen die behoorlijk tevreden waren met de plunderingen van de vrije markt tijdens het Jeltsin-tijdperk, en niet leuk vinden dat Rusland is hersteld als een economische exporteur van energie en energie. De linkse vice-president Christina Kirchner in Argentinië werd ook getroffen door een reeks ‘corruptie’-beschuldigingen van aanhangers van het IMF en het vrijemarktbeleid, die probeerden haar progressieve hervormingen tijdens de Mauricio Macri ongedaan te maken.

Ondertussen hebben veel politici in de ‘vrije’ westerse kapitalistische landen offshore-bankrekeningen, zorgen ze voor hun familieleden en zakenpartners en zijn ze anderszins in het bijzonder corrupt gedrag betrokken . De president van de Verenigde Staten is vrij duidelijk gebonden aan een keten van “Trump-hotels” over de hele wereld, en sinds de verkiezingen van 2016 zijn daar veel vragen over gerezen . Voormalig vice-president Joe Biden de zoon gunstig kreeg een goed betaalde baan bij een Burisma Holdings, een Oekraïense Natural Gas Corporation, op het moment dat de Verenigde Staten de “euromaidan” gebeurtenissen die steunde omvergeworpen  president Janoekovitsj.

Een olierijk land, slecht onderhouden door het westerse kapitalisme

Angola is geen arm land. Het heeft veel olie. Het aardgaspotentieel wordt net gerealiseerd. Het heeft mineralen en een enorme populatie. Armoede is echter wijdverbreid in deze Zuid-Afrikaanse natie. Tot 1975 was Angola een kolonie van Portugal. De bevolking leefde als koloniale slaven, werkte tot de dood, bleef in armoede, omdat hun middelen werden gebruikt om de portemonnee van Portugese zakenmensen in een rij te zetten.

De People’s Movement for the Liberation of Angola (MPLA) werd in 1956 opgericht om de koloniale ketens af te werpen. De MPLA was een marxistisch-leninistische politieke organisatie, ondersteund en bewapend door de Sovjetunie. Het voerde een guerrillaopstand, vechtend tegen Portugese troepen, tot aan de Anjerrevolutie. Toen de fascistische regering van Portugal in 1975 viel, kregen koloniale gebieden onafhankelijkheid. De MPLA nam de macht over als de gekozen regering van een nieuw vrij Angola.

Onmiddellijk na de onafhankelijkheid viel de apartheidsregering van Zuid-Afrika Angola binnen. Meer dan 65.000 Cubaanse soldaten werden gestuurd om de MPLA te ondersteunen bij het bestrijden van deze en daaropvolgende invasies door het apartheidsregime. Cuba bleef militair aanwezig in Angola om de MPLA te ondersteunen.

Ten tijde van de onafhankelijkheid was de Amerikaanse regering al bezig met het bewapenen en trainen van een groep terroristen en extremisten, de Nationale Unie voor de Totale Onafhankelijkheid van Angola (UNITA), die moorden en andere gewelddadigheden tegen de MPLA pleegde. UNITA beweerde aanvankelijk dat het maoïstische communisten waren en relaties hadden met China, maar tegen het einde van de jaren zeventig waren zij evangelische christenen en pleitbezorgers van het westerse kapitalisme. De Verenigde Staten waren hun voornaamste voorstander en anticommunisme was hun strijdkreet.

De leider van de CIA heeft UNITA-terroristen zoals Jonas Savimbi getraind en bewapend. Savimbi vermoordde burgers, bombardeerde scholen en ziekenhuizen en pleegde gruwelijke wreedheden. Savimbi was een beoefenaar van hekserij en een letterlijke kannibaal, die de lijken van MPLA-soldaten at. De gruwelijke wreedheden van Jonas Savimbi zijn goed gedocumenteerd, maar dit heeft het Reagan White House en andere Amerikaanse overheden er niet van weerhouden hen als vrijheidsstrijders te omarmen .

Het doel van de MPLA was Angola vreedzaam te ontwikkelen tot een welvarend socialistisch land. Dit was niet mogelijk in een staat van totale burgeroorlog, omdat door de VS gesteunde terroristen het land 27 jaar lang verwoestten. Zelfs toen de vrede eindelijk werd uitgesproken in 2002, merkten de Verenigde Naties op dat Angola bezaaid was met landmijnen en dat de meeste bruggen en essentiële infrastructuur waren vernietigd .

“Angola begint nu!”

In 2002 verklaarde de MPLA, nadat de vrede was uitgesproken, “Angola begint nu!” en begon de armoede uit te roeien en het land economisch te ontwikkelen. Hun inspanningen werden aanzienlijk geholpen door de hoogste olieprijzen in de wereldgeschiedenis. Het bbp steeg van 2001 tot 2010 met een verbluffend hoog gemiddelde van 11,1%. China werkte samen met Angola om nieuwe spoorwegen aan te leggen die voorheen geïsoleerde delen van het land met elkaar verbonden. De hoofdstad Luanda werd een welvarend zakencentrum. Miljoenen Angolezen werden uit de armoede gehaald.

Wie was de sleutel om dit alles te laten gebeuren? Isabel Dos Santos. Isabel is de dochter van de eerste gekozen president van het land, Jose Eduardo Dos Santos. Het is grotendeels vanwege haar inspanningen dat Angola nu een door de staat gecontroleerd mobiel telecommunicatiebedrijf, Unitel, heeft. Ze hielp ook bij het opzetten van Banco de Fomento Angola en Banco BIC, twee particuliere banken gevestigd in Angola. Dit zijn banken die worden gesubsidieerd met staatswinsten, die leningen hebben verstrekt waarmee de binnenlandse economie van Angola kan floreren. Isabel Dos Santos heeft de hele wereld rondgereisd om buitenlandse investeringen in haar thuisland te brengen.

In 2016 stapte Isabel Dos Santos uit de particuliere sector en werd benoemd tot directeur van Sonangol, het door de staat gerunde oliemaatschappij dat nog steeds in het centrum van de Angolese economie staat. Net als Poetin in Rusland deed met Gazprom en Rosneft, is Sonagol een ‘nationale kampioen’. Het is een door de staat gecontroleerd energiebedrijf dat wordt gebruikt om economische groei te creëren en de markt te stabiliseren. Het was met de opbrengst van Sonangol dat de mijnbouw en agrarische sectoren werden gestimuleerd.

Nigeria is nu het belangrijkste olie-exporterende land in Afrika. Het is al jaren een speeltuin voor Chevron, BP, Royal Dutch Shell en Exxon-Mobile. Nigeria heeft een paar miljardairs, maar de bevolking is overweldigend arm en analfabeet. Hoewel veel olie wordt gewonnen en veel winst wordt gemaakt door westerse bedrijven, is er nooit iets anders dan Angola’s economische bloei van 2002-2014 in Nigeria gebeurd, ondanks decennia en decennia in de olie-industrie. De successen van Angola kunnen niet alleen aan de hoge olieprijzen worden toegeschreven, maar eerder aan de centrale planning van de staat, waarbij olieopbrengsten worden gebruikt om armoede uit te roeien en te bouwen.

Isabel Dos Santos heeft heel weinig tijd doorgebracht bij de overheid. Ze is trots op haar succes als zakenvrouw in de particuliere sector. Haar dynamisch leiderschap en strategisch management van particuliere bedrijven, in coördinatie met centrale planners van de staat, zorgden voor allerlei spectaculaire resultaten. “Er zijn duizenden mensen die we hun eerste baan hebben gegeven”, vertelde ze aan BBC.

Toen een nieuwe president aantrad in 2017, vierde de Wall Street Journal het vertrek van Isabel Dos Santos. Het beschuldigde haar van het runnen van ’turgid bureaucratie’. Amerikaanse oliemaatschappijen waren boos dat ze ‘vereiste dat ze voorraden kochten van geselecteerde binnenlandse bedrijven’. Dos Santos handhaafde milieuwetten en privatiseerde de nieuw ontdekte aardgasbronnen die ‘volgens de wet eigendom zijn van de overheid’ niet. Direct voordat de afzet van Isabel Dos Santos uit Sonangol, Total, BP, Haliburton en Exxon-Mobile hun relatie met het staatsbedrijf had beëindigd. Het lijkt erop dat de grote oliebankiers haar bijna hebben geëist van de nieuwe regering van president Juan Lourenço en hun wens is ingewilligd .

Een mislukte administratie die zijn voorgangers tot zondebok maakt

Lourenço beloofde een “economisch wonder” in te luiden met zijn hervormingen van de vrije markt, eenmaal gekozen. Het tegenovergestelde is gebeurd. De werkloosheid is gestegen. Stakingen en sociale onrust nemen ook toe. 28% van de bevolking van Angola leeft van minder dan $ 1,90 per dag. Lourenço heeft getekend bij het Internationaal Monetair Fonds, dat bekend staat om het stimuleren van deregulering en economische hervormingen in Milton Friedman-stijl in ruil voor ‘ontwikkelingsleningen’.

Omdat hij de economie niet kan repareren, lijkt Lourenço gericht zijn zondebok te zijn die zijn voorgangers, die enorme economische prestaties voorhielden, tot zondebok te maken. President João Lourenço noemt zichzelf ‘de terminator’ en hij heeft hard gewerkt om leden van de familie Dos Santos en hun bondgenoten te selecteren voor vervolging. 45 zaken zijn momenteel voor de rechtbank en Isabel Dos Santos behoort nu tot de aanklachten, net als haar jongere broer.

Een BBC-artikel gepubliceerd op 16 januari lijkt echter te hebben onthuld dat de campagne tegen Santos niet alleen gaat over vergelding tegen de familie Dos Santos. Tijdens een interview weigerde Isabel Dos Santos “vier keer uit te sluiten” voor het voorzitterschap. Later vertelde ze een Portugees netwerk “het is mogelijk” dat ze voornemens is om voor het staatshoofd te gaan in 2022.

En wat anders, ze zou heel goed kunnen winnen, ondanks enorme inspanningen om haar reputatie te bezoedelen met de handige “Luanda Leaks” gepresenteerd door de Soros, USAID gebonden outlet. Aan Angolezen die decennia van burgeroorlog hebben doorstaan, gevolgd door wonderbaarlijke hoeveelheden groei, wordt de naam “Dos Santos” geassocieerd met de erfenis van de antikoloniale strijd, evenals een decennium van opwindende hoop.

De “Iron Lady” Zuid-Afrika nodig?

Om aan te geven waarom ze een presidentiële run zou overwegen, zei ze tegen BBC: ‘President Lourenço vecht voor absolute macht. Er is een sterke wens om elke invloed te neutraliseren die [voormalige] president Dos Santos mogelijk nog heeft in de MPLA…. Als er een andere kandidaat zou verschijnen [vóór de presidentsverkiezingen van 2022], ondersteund door voormalig president Dos Santos of aan hem gelieerde bondgenoten, zou dat de positie van [de heer Lourenço] in twijfel trekken, omdat zijn huidige staat van dienst zeer, zeer slecht is. ”

Isabel Dos Santos zou zelfs het soort leider kunnen zijn dat Zuid-Afrika hard nodig heeft. Haar vader was een guerrillajager die tegen de Portugezen vocht en in ballingschap ging. Haar moeder was een Russische communist. Hoewel de MPLA zich in 1991 terugtrok van het marxisme-leninisme in Sovjetstijl, blijft het een democratische socialistische partij en zijn leden toegewijd aan het opbouwen van een samenleving waarin alle Angolezen hebben wat ze nodig hebben. Zowel vanuit de particuliere sector als het hoofd van Sonangol heeft Dos Santos al een succesvolle implementatie in de praktijk gebracht van beleid dat ‘petro-socialisme’ zou kunnen worden genoemd, dwz het gebruik van door de staat gerunde oliewinsten om een ​​economie te centraliseren en op te bouwen.

Aan de noordkant van het continent bloeide Libië onder dit beleid. De islamitische socialistische regering van Moammar Gaddafi bouwde ’s werelds grootste irrigatiesysteem, “de kunstmatige rivier.” Libië had de hoogste levensverwachting op het Afrikaanse continent tot 2011 en had universele huisvesting en geletterdheid bereikt. Libië werkte hard om Al-Qaida en terroristische groeperingen te onderdrukken en verleende financiële steun aan het Ierse Republikeinse Leger, de Natie van Islam, de Zwarte Panters en vele andere socialistische en anti-imperialistische krachten over de hele wereld. In zijn laatste jaar sprak Gaddaffi openlijk over de oprichting van een Afrikaanse valuta en een Afrikaanse bank, waarmee de basis werd gelegd voor onafhankelijkheid van de westerse financiële macht.

Dit alles culmineerde in de VS die een opstand tegen hem financierden, en een NAVO-bombardementencampagne die het land verwoestte. Tijdens het leiderschap van Gaddaffi stapelden Afrikanen van over het hele continent Libië binnen waar de staat hen werkgelegenheid bood. Nu proberen Afrikanen in een door oorlog verscheurd, nieuw verarmd en vernietigd post-Kadhafi, pro-westelijk Libië, op vlotten te komen en verdrinken in de Middellandse Zee om Europa te bereiken.

Rusland en China waren beiden diep verarmde landen aan het begin van de 20e eeuw, maar het waren met de centrale planning van de staat, het mobiliseren van de bevolking en het rationeel organiseren van de economie dat ze superkrachten werden. Beide landen hebben de lessen getrokken uit de ondergang van de Sovjet-Unie en erkennen de behoefte aan buitenlandse investeringen en een particuliere sector, die meer ondernemerschap mogelijk maken.

Rusland en China worden echter steeds sterker omdat ze niet in de val zijn gelopen van ‘winst op commando’ en de chaos van de markt. Over de hele ontwikkelingslanden is het absolute falen van de economie van Milton Friedman-stijl te zien. Zelfs de instellingen van Bretton Woods geven nu toe dat ze ’te neoliberaal’ zijn geweest. Allemaal “vrije handel”, het kapitalisme in Adam Smith-stijl is niet het antwoord, voor Angola of enig ander land.

Als Isabel Dos Santos, een slimme zakenvrouw werd gekozen, die een familienaam bij zich had die wordt geassocieerd met betere tijden en veerkrachtig leiderschap, zou ze heel goed dingen kunnen omdraaien. Naarmate Rusland meer betrokken raakt bij de versterking van Afrikaanse landen, en terwijl de Aziatische infrastructuurinvesteringsbank van China werkt aan het bouwen van infrastructuur voor de ontwikkeling van onafhankelijke economieën, heeft Isabel Dos Santos een groot potentieel als leider. Met haar kracht en moed, kon ze economische groei, financiële onafhankelijkheid en hoop brengen aan miljoenen mensen, niet alleen in haar eigen land, maar in de hele regio.