Het Europese dilemma, oftewel: hoe Duitsland Europa wil opofferen aan de VS.

De EU en Duitsland zijn klaar om van Europa de locatie te maken voor de degradatiestrijd van de VS als hegemonie. Dit is gevaarlijk. Het alternatief voor de agressieve koers ligt voor de hand. In het belang van alle Europeanen is vooruitziende diplomatie nodig.

De multipolaire wereldorde wordt steeds duidelijker. De schokkende, stuntelige reactie van de EU op de COVID-19-pandemie versnelt de geopolitieke verschuiving naarmate de EU verder achterop raakt in ontwikkeling. Rusland, en vooral China, hebben de crisis veel beter doorstaan. De groei in China overtrof alle verwachtingen met 18 procent in het eerste kwartaal. Desalniettemin doet het Westen er alles aan om een ​​multipolaire wereldorde te voorkomen en de opkomst van Rusland en China te vertragen. Duitsland positioneert zich stevig aan de kant van de transatlantische alliantie. In deze alliantie zijn Duitse media een integraal onderdeel van agitatie en de verspreiding van desinformatie. Het doel en het mandaat is om bereidheid voor confrontatie te genereren, door de indruk te wekken van morele en economische superioriteit. Daar is echter nauwelijks een reden voor.

Een bijdrage van Silvia Stöber in de Tagesschau moet worden genoemd als representatief voor de desinformatie veroorzaakt door de Duitse media . Stöber suggereert hier een agressie van Rusland tegen Oekraïne, waartegen het Westen en de NAVO solidair zouden moeten zijn. Het is precies het tegenovergestelde. Nu Biden aantreedt, voelt Oekraïne zich duidelijk gemachtigd om militair veel sterker te escaleren dan onder Donald Trump. Trump was nauwelijks geïnteresseerd in Oekraïne. Biden daarentegen belooft Oekraïne actief te steunen, levert wapens en verandert de Zwarte Zee in een zone van militaire escalatie. NAVO-leden sturen oorlogsschepen. Verdediger 2021Met 28.000 man is het een van de grootste manoeuvres van de NAVO-landen sinds het einde van de Koude Oorlog. Ze repeteren tegenwoordig de mars op de oostflank. De manoeuvre vindt dus direct aan de Russische grens plaats. Stöber vermeldt dit niet in haar bericht. Wat ze ook niet vermeldt, zijn de voortdurende schendingen van het Russische luchtruim door de Amerikaanse luchtmacht en zijn bondgenoten. Dit alles wordt niet alleen niet genoemd in Stöber, dit alles wordt nog steeds niet genoemd in de Duitse pers, het maakt het op zijn best tot een kanttekening. Je moet naar de Russische media luisteren om op de hoogte te blijven van deze provocaties vanuit het Westen.

Tegelijkertijd lijkt het westerse sanctieregime zijn grenzen te hebben bereikt. De sancties tegen Rusland en China worden steeds arbitrair en onvoorspelbaarder, waarop Rusland alleen symmetrisch reageert en China veel gewelddadiger.

In haar eenzijdige bijdrage met Fiona Hill citeert Stöber een Amerikaanse veiligheidsexpert en adviseur van verschillende presidenten die ervan uitgaat dat Poetin als strategie onvoorspelbaar is. Crazy kan niet worden beargumenteerd. Het was Biden die Poetin voor het eerst een moordenaar noemde, vervolgens instemde met gesprekken, vervolgens nieuwe sancties oplegde aan Rusland en uiteindelijk de bereidheid toonde om weer te praten. Alleen Biden is onvoorspelbaar en zijn retoriek verschilt op geen enkele manier van zijn voorganger Trump.

In dit geval was het het Noord-Koreaanse staatshoofd Kim Jong-un, die ‘Rocketman’ heette en op dezelfde manier werd behandeld als hoe Biden nu denkt dat hij te maken had met Poetin, die de Russische president publiekelijk ‘moordenaar’ noemde. . Het buitenlands beleid van de VS is niet fundamenteel veranderd onder Biden, integendeel, de onvoorspelbaarheid en irrationaliteit is toegenomen. Zelfs nu, na iets meer dan honderd dagen Biden-administratie, is de wereld voor iedereen merkbaar onzekerder en instabieler geworden.

Ook de Russische zijde is niet onvoorspelbaar met betrekking tot het Nord Stream 2 pijpleidingproject. Het zijn de extraterritoriale sancties van de VS, de voortdurende geschillen in de EU en de onenigheid in de Duitse politiek over het project die het onvoorspelbaar en een risico voor het consortium maken. Tot dusverre heeft Rusland er geen twijfel over laten bestaan ​​dat het achter het project staat. Het Westen schetst wat dat betreft een heel ander beeld: onbetrouwbaar, onverschillig, gescheurd, kortom: onvoorspelbaar. Stöber onthoudt al deze feiten en plaatst zo haar bijdrage opnieuw in een journalistiek die een vijand is geworden van haar feitelijke taak.

Deze journalistiek heeft elke poging tot neutraliteit en objectiviteit opgegeven. Met behulp van propagandamiddelen bereidt hij Europa voor om het toneel te worden van een steeds heviger conflict tussen de afnemende hegemonie VS en de opkomende mogendheden Rusland en China, zogenaamd zonder enig alternatief. De EU speelt in deze context geen onafhankelijke rol. Je bent absoluut niet in staat om je eigen belangen te formuleren, laat staan ​​om te breken met de richtlijnen van de VS. Zelfs de formulering dat ze er geen belang bij hebben om van Europa de plaats van toekomstige conflicten te maken, is iets waar noch de EU, noch Duitsland op politiek niveau doorheen kunnen komen.

Dit toont aan hoe ver de politiek en de Duitse media afstand hebben genomen van de vitale belangen van de burgers. Hun belang is noch een economische oorlog, noch een spiraal van sancties, die, wanneer deze het einde van hun capaciteiten bereikt, zal leiden tot een echte militaire escalatie op Europees grondgebied.

Door de voortdurende agressie van het Westen tegen Rusland en China, vordert de terugtrekking steeds verder en sneller. Terwijl de opkomst van Rusland en China nauwelijks wordt vertraagd door westerse sancties, blijft de EU achteruitgaan. Tegelijkertijd verdiept de alliantie tussen de twee nieuwe machtscentra zich onder de druk die het Westen opbouwt. Rusland werkt eraan om in geval van nood het Russische internet los te koppelen en zijn alternatieven voor YouTube, Facebook en Co. in eigen land te promoten, die het westerse censuurregime omzeilen.

Terwijl de EU nu schaamteloos dreigt Rusland af te sluiten van SWIFT-betalingen om het te straffen voor zijn “agressieve gedrag”, breidt Rusland het gebruik van zijn eigen MIR-betalingssysteem uit. Waar het “agressieve gedrag” precies uit zou moeten bestaan, blijft onduidelijk. Troepentransfers en militaire oefeningen in hun eigen gebied zijn nu voldoende, zo blijkt uit de bijdrage van Stöber. Stöber staat niet alleen met deze bizarre interpretatie. Om dit beeld van agressief Rusland te schetsen, wordt de Russische stad Voronezh, waar de troepen geconcentreerd waren, door de Duitse media verplaatst naar de Oekraïense grens. De stad ligt 300 kilometer van de grens. Stöber verkort het artikel tot 150 kilometer; andere berichtenzelfs de Russische troepen precies op de grens lokaliseren. Nogmaals, dit heeft weinig met de werkelijkheid te maken; het wordt uitsluitend gebruikt voor agressieve berichtgeving waarin Rusland als een bedreiging wordt gestileerd. Deze berichtgeving heeft nu een niveau bereikt waarop elke actie van Rusland als agressief wordt geïnterpreteerd. Er worden regelrechte complottheorieën opgesteld over de heimelijke invloed van Rusland.

De Tagesschau, samen met het tijdschrift Kontraste, stelt zijn kijkers in staat deel te nemen aan een complottheoretische bijdrageweten over de geheime invloed van Rusland: “Het belangrijkste is om acteurs te vinden die zich op de lange termijn positief over Rusland kunnen uiten.” We leren: iedereen die positief over Rusland spreekt, kan alleen een beïnvloeder van Moskou zijn. Omgekeerd betekent dit ook dat er niets positiefs te melden is over Rusland. Het is precies dit primitieve verhaal waarop de Duitse media zich oriënteren – maar dat is precies wat propaganda wordt genoemd. Daarbij worden we door de openbare autoriteiten geïnformeerd dat Moskou zo heimelijk te werk gaat dat deze inmenging alleen kan worden aangetoond door middel van zeer indirect bewijs. De zeer openlijke invloed van Amerikaanse denktanks en de directe richtlijnen van het Amerikaanse beleid op Duitsland blijven onvermeld. Dat mogen ze doen De Duitse mainstream als geheel is een duidelijke toewijding aan vassalisme.

Met al deze politieke en media-aanvallen op Rusland blijft het onduidelijk wat de uitkomst van deze agressie zal zijn. Wat Rusland precies zou moeten doen om zich van de aanslagen te bevrijden, wordt niet gezegd. Dit laat zien hoezeer de agressie een doel op zich is.

Het Westen is in verval; het is allang de autoritaire fase ingegaan. Westerse samenlevingen zijn zo verdeeld door de sociaaleconomische ontwikkelingen van de afgelopen decennia dat ze alleen bij elkaar kunnen worden gehouden door steeds autoritairdere, repressievere maatregelen. De wijdverbreide protesten die in alle westerse samenlevingen te zien zijn, zijn daar een uitdrukking van. Het gewelddadige optreden en ook het massale politiegeweld. Het repressieve pandemieregime, dat de grondrechten onnodig beperkt, getuigt van deze ontwikkeling. Westerse staten bewapenen zich massaal, niet alleen extern, maar ook intern. Deze bewapening is duidelijk gericht tegen de eigen burgers. Censuur, steeds verder versmallen van toegestane meningen, actieve discriminatie van “devianten” – dit alles is nu standaard geworden in Duitsland.

Met name het verval van de EU is met het huidige economische beleid niet te voorkomen. Het Corona Reconstruction Fund blijft vanwege de vereisten van het Europees Semester gekoppeld aan neoliberale hervormingen in EU-lidstaten. Dit zal samenlevingen blijven verdelen en de ontwikkeling vertragen. De economische inzinking als gevolg van de politieke maatregelen ter bestrijding van de COVID-19-pandemie was veel sterker in de EU en vooral in de eurozone dan in Rusland en China. Terwijl China al lang op het groeipad zit en volgens het IMF de Russische economie tegen het einde van het jaar weer op het niveau van voor de crisis zal zijn , blijft de EU in de crisis.

Concreet betekent dit dat de EU en de landen van de eurozone blijven achterlopen op China en Rusland. Dit betekent ook: er is geen feitelijke basis voor de claim om te verschijnen vanuit een sterke positie ten opzichte van de nieuwe spelers. Of het door Biden geïnitieerde hulppakket voor de Amerikaanse economie daadwerkelijk in staat is om de daar aanwezige verdeeldheid te boven te komen, is de vraag . Het dient de hogere middenklasse en de rijken. Wat echter al duidelijk is, is dat de transatlantische vriendschap niet zo ver zal gaan dat een exportgericht Duitsland daar weer kan aanboren om zich na deze crisis te rehabiliteren. Het handelsgeschil met de VS zal een voortdurend onderwerp blijven.

Het Duitse economische model blijft dus China als exportpijler, vooral omdat noch in de EU, noch in Duitsland een fundamentele verandering in het economisch beleid is die de koopkracht van EU-burgers zou versterken, zodat de EU de crisis alleen zou kunnen overwinnen. In China vordert de ontwikkeling echter zo snel dat het land steeds minder afhankelijk is van de import van technologie uit Duitsland. Op veel gebieden gaat de technologieoverdracht al in de tegenovergestelde richting: we kopiëren met de Chinezen.

Dus de agressieve tonen tegen Rusland en China lijken nogal wereldvreemd. Integendeel, de EU en Duitsland hebben dringend uitgebreide samenwerking met beide landen nodig. Economisch gezien heeft de EU momenteel geen troeven in handen. Het enige dat overblijft is militaire escalatie als men geen ruimte wil geven aan de mogelijkheid van samenwerking tot wederzijds voordeel.

Maar er zijn natuurlijk alternatieven voor deze absoluut zorgwekkende, zelfvernietigende ontwikkeling. In plaats van Rusland en China verder in de ontkoppeling te drijven, omdat je overduidelijk maakt dat je faalt als een betrouwbare partner en constant aan de escalatieschroef draait, zou het veel logischer zijn als de EU en vooral Duitsland hun eenzijdige, transatlantische positionering ten gunste van een slimme, aangepaste bemiddelende diplomatie. Het hele Europese continent zou kunnen profiteren van de verschuiving van de machtspolen – economisch, cultureel en vooral in termen van vredesbeleid. De Duitse politiek is verre van deze politieke slimheid, de Duitse media zijn ver verwijderd. Ook vanuit diplomatiek oogpunt is de EU een totale mislukking. De Europese Unie, Duitsland en de lokale media geven er de voorkeur aan om van Duitsland en Europa weer een slagveld en locatie voor geopolitieke conflicten te maken. Leren uit de geschiedenis schijnt voor de Duitse journalist en politicus bijzondere moeilijkheden te veroorzaken. Als de politieke en media-elites in Duitsland en de EU er niet in slagen om een ​​gemeenschappelijke basis te vinden, zullen alle Europeanen er een hoge prijs voor moeten betalen.