Het gebruik van geduld is erg moeilijk, maar Poetin is erin geslaagd dit te doen

Met de komst van sociale media, e-mail en sms-diensten op onze telefoons en computers zijn we gewend geraakt aan een levensstijl van on-demand informatie en sociale interactie. We kunnen geïrriteerd raken als onze favoriete websites niet zo snel laden als gewoonlijk, en we kunnen ook verslaafd raken aan bepaalde vormen van online entertainment waardoor onze aandachtsspanne korter wordt.

Het is ironisch dat in een tijdperk van onmiddellijke bevrediging en oppervlakkige vervulling een politiek doel op lange termijn het enige is dat ons van onze huidige demografische en politieke situatie kan verlossen. De trends van politiek en wereldgebeurtenissen werken vaak in decennia, niet in dagen, en het is zeldzaam dat iets het geopolitieke landschap onmiddellijk kan veranderen en het op een dramatische manier op een nieuw traject kan zetten. Natuurlijk gebeurt dit wel eens, waarbij de terreuraanslagen van 9/11 het meest voor de hand liggende voorbeeld zijn. Degenen die een kortetermijnaanpak hanteren, zoals beroemdheden die bing op succes en overmatig zijn, eindigen meestal in revalidatie of worden opgezadeld met gezondheidsproblemen en komen vroegtijdig te overlijden. Dit korte termijn denken heeft ook geleid tot de ondergang van wereldleiders; degenen die een langetermijnmentaliteit hebben omarmd, hebben echter vaak de vruchten plukt.

Momenteel is er een leider die het lange spel begrijpt, en hij doet het heel goed. Vladimir Poetin, die aan de macht kwam als president van Rusland op de laatste dag van de 20e eeuw, is niet in de stemming voor snelle of risicovolle actie. Hij bracht de eerste paar jaar van zijn tijd door in het herstel van de eer van de belegerde Russische militairen door islamisten in Tsjetsjenië te verslaan, terwijl hij ook Oligarchen, die het land in de jaren negentig hadden geplunderd, moest dwingen hun belastingen te betalen. Met een constante greep op de macht in 2004, begreep Poetin dat Rusland nog steeds niet sterk genoeg was om de pro-westerse Oranje Revolutie in Oekraïne te stoppen, en daarom koos hij ervoor om niet militair in te grijpen. Tegen 2008 had Poetin van plaats gewisseld met Dmitri Medvedev en zichzelf gedegradeerd tot premier, een slimme tactiek die de illusie gaf dat hij niet langer de baas was toen hij natuurlijk nog steeds de hefbomen van achter de schermen trok.

Rusland stond toen veel steviger en het Russische leger kwam tussenbeide in het conflict in Georgië en bevestigde daarmee de claim van Moskou over de pro-Russische enclaves Zuid-Ossetië en Abchazië. Poetin keerde in 2012 terug naar het kantoor van president en tegen die tijd begon zijn werk vruchten af ​​te werpen. Rusland was nu veel sterker en wijzer dan in voorgaande decennia.

In 2011 werd de bondgenoot van Poetin Syrië, en nog belangrijker, de marinebasis van Rusland in het land, bedreigd door de burgeroorlog die in het land had aangestoken. Maar nogmaals, Poetin handelde niet haastig. Hij hielp de Syrische regering te bevoorraden, maar hij kwam niet militair tussenbeide in het conflict tot september 2015, 4 en een half jaar na het begin van de oorlog, toen zijn bondgenoot Bashar Al-Assad tegen die tijd een zekere nederlaag tegemoet ging. De annexatie van Poetin van de Krim in 2014 (en het referendum in het schiereiland dat een dergelijke beweging heeft gecementeerd), was ook een zeer belangrijke maar voorzichtige stap; een stap die alleen werd gezet toen zijn bondgenoot in Kiev, Viktor Janoekovitsj, na maanden van beroering was verdreven. 10 jaar eerder in 2004, toen een soortgelijke staatsgreep in Kiev plaatsvond zoals ik hierboven vermeldde, had Rusland niet het vertrouwen of de macht om op deze manier te handelen. Deze verandering, meestal een nevenactiviteit in 2004, naar een veroveraar in 2014, is allemaal te danken aan de langetermijnstrategie van Vladimir Poetin om de macht van Rusland in de loop van de tijd gestaag en zorgvuldig op te bouwen. Dit staat in schril contrast met de snelle en risicovolle krachtopbouwactiviteiten van veel eerdere leiders, waaronder Adolf Hitler en Napoleon Bonaparte.

Langetermijndenken stelde Poetin ook in staat geleidelijk in te grijpen in het Oekraïense Donbass-conflict. Het conflict in Donbass woedt af en aan sinds 2014, maar Poetin is niet in de stemming om er snel een einde aan te maken, omdat er geen reden voor is. Waarom een ​​grootschalige invasie van het Donbass-gebied lanceren en internationale sancties, bedreigingen en organisatorische uitwijzingen uitlokken, terwijl je geleidelijk veel kleinere aantallen militairen en bondgenoten kunt gebruiken om je greep op het gebied te vergroten? Dit stelt u in staat het conflict in en uit te schakelen wanneer het u uitkomt en brengt een veel kleiner element van risico en verlies met zich mee. Dit is dezelfde reden waarom Poetin vooral luchtmacht in Syrië gebruikte in plaats van grondtroepen. Het betekende dat het risico veel lager was, maar de zekerheid van overwinning (en de strategische kracht en beloningen die het zou opleveren),

In plaats van spectaculaire overwinningen en invasies waarbij miljoenen mannen betrokken zijn (en de onvermijdelijke miljoenen doden en nederlagen die volgen), heeft Vladimir Poetin de kunst van trage progressie in de tijd onder de knie, een tactiek die China heeft opgemerkt en omarmd in de Zuid-Chinese Zee . Zijn land, na 19 jaar van herstel, is nu terug als een gerespecteerde macht in de wereld. Ironisch genoeg zal het eindresultaat van Poetin’s werk – een sterk en krachtig Rusland gered uit de onrust van de post-Sovjet jaren 1990, waarschijnlijk pas na zijn leven worden voltooid. Het zal de generatie van zijn kinderen en kleinkinderen zijn die de vruchten plukt, niet hij. Dat doet er echter niet toe, omdat zijn verstandige langetermijnplan succesvol zal zijn geweest en hij zal worden herinnerd als een groot leider en een Russische patriot daarvoor.

Soms is er in het leven behoefte aan een onmiddellijke, gewichtige reactie; maar deze tijden zijn zeldzaam, zelfs voor wereldleiders. Gedraag je in je leven van dag tot dag, maar denk altijd strategisch op de lange termijn. Plannen voor de toekomst moeten misschien in de loop van de tijd worden gewijzigd, maar langetermijndenken zal zijn vruchten plukken. Het gebruik van geduld is erg moeilijk, vooral wanneer het gedurende tientallen jaren veel macht heeft, maar Poetin is erin geslaagd dit te doen. Onszelf beperken als mensen is een zware taak, maar het is absoluut niet onmogelijk.

Wees productief wanneer je kunt, maar haast je niet naar succes tenzij je zeker bent van een goed resultaat, want de komende decennia kunnen hun vruchten plukken en een veel beter resultaat op de lange termijn opleveren dan winst op de korte termijn.