Het gevaarlijke buitenlands beleid van Turkije heeft gevolgen voor Libië, de Balkan, de NAVO en de EU

Zal de Turkse president Recep Tayyip Erdogan in 2020 de belangrijke vraag stellen wie over Turkije zal regeren nadat hij weg is?

Staat de politieke toekomst van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan en het Turkse lidmaatschap van de NAVO nu op het spel?

De afnemende invloed van Turkije in Syrië heeft Erdogan er voor een deel toe aangezet om zijn inmenging in andere landen, met name Libië, te vergroten.

De Turkse regering van de Moslimbroederschapsregering heeft haar volle gewicht militair achter de regering van de Tripoli GNA (uitverkorenen van de Verenigde Naties), die een marionet is van de Libische Moslimbroederheidsorganisatie (en van de staat Qatar), gegooid en heeft Turkije direct tegen de veldmaarschalk Khalifa Haftar en de LNA-krachten van Oost-Libië en indirect tegen Egypte geplaatst.

De dramatische toename van de wreedheid tussen het Turkije van de NAVO en de troepen van Haftar heeft zeer ernstige gevolgen, niet alleen voor de toekomst van Libië, maar ook voor de Egyptisch-Turkse betrekkingen.

In het bijzonder werd de onweerlegbare oorlogsmisdaad die eind juni in Gharayan tegen de soldaten van Haftar werd begaan, begin juli door de GNA van Tripoli tegengegaan met de tegeneis dat de troepen van Haftar een vluchtelingenfaciliteit in het Tajoura-district in Tripoli hadden gebombardeerd. Geen enkel hard bewijs lijkt het laatste te bewijzen. Hoewel er veel bewijs beschikbaar is om het eerste te bewijzen.

Om de tragedie van de immigrant nog te verergeren, meldde de BBC dat de GNA-milities die de migrantenfaciliteit in kwestie bewaken, op barbaarse wijze schoten op de vluchtende migranten voor het bloedbad van de gebombardeerde locatie. Als dat bewezen is, is het zonder twijfel een oorlogsmisdaad, als die er al was, begaan door de door de V.N. geselecteerde GNA-regeringsmilities uit voornamelijk Tripoli met de steun van Misrataanse milities.

CNN rapporteerde:

https://edition.cnn.com/2019/07/05/africa/libya-uae-migrant-center-intl/index.html?no-st=1562613299

De Libische regering van de door de VN gesteunde GNA in Tripoli had onlangs verrassend genoeg aangekondigd dat het de Verenigde Arabische Emiraten waren die verantwoordelijk waren voor het bombarderen van het detentiecentrum voor migrantengetuigen die verklaarden dat ze de Amerikaanse F-16’s (die zowel de V.A.E.E. als Egypte hebben gezien en/of gehoord) “zagen en/of gehoord” tijdens de aanval van vorige week woensdag op het detentiecentrum voor migranten die meer dan 50 doden hebben gemaakt. Dit kan nauwelijks als bewijs worden opgevat.

BBC-rapporten vermelden:

https://www.bbc.com/news/world-africa-48871430

Haftar’s LNA oorlogsvliegtuigen bombardeerden een pro-GNA regeringsgebouw nabij het migrantencentrum en dat de LNA heeft verklaard dat het in feite de GNA-strijdkrachten waren die vergeldingsvuur gaven dat de migrantenfaciliteit “per ongeluk het migrantencentrum raakte”.

We kunnen een escalatie verwachten in de strijd met meer incidenten en beschuldigingen van beide kanten. We mogen niet verwachten dat er binnenkort een staakt-het-vuren komt.

Een belangrijke reden voor Libië’s moeras, zoals eerder in dit document is afgeleid, is het feit dat Turkije de spanningen in Libië verergert door de toevoer van wapens, in het bijzonder drones, naar Tripoli’s GNA te verhogen, wat de voortzetting van de burgeroorlog in de hand werkt.

Een ander aspect van de gevaarlijke betrokkenheid van Turkije bij Arabische landen zoals Libië is hun politieke inmenging in andere niet-Arabische landen, met name op de Balkan.

Een goed voorbeeld is dat Turkije van mening is dat de integratie van alle Balkanlanden in de in Brussel gevestigde “Euro-Atlantische structuren”, zoals de NAVO en de EU, van cruciaal belang is voor zijn belangen. Turkije pleit voor het lidmaatschap van voornamelijk islamitische landen in “structuren” zoals de hoofdzakelijk criminele maffiaregering van Kosovo. Turkije is ook voorstander van het lidmaatschap van Bosnië-Herzegovina (en Macedonië) en negeert het feit dat het christelijke Servië uiteindelijk en onvermijdelijk militair zal reageren op haar vroegere satellieten als Turkije, de NAVO en de EU blijven proberen deze kleine nieuwe landen te integreren in haar Brusselse ‘structuren’.

Het buitenlands beleid van Turkije in Libië heeft de woede van de Egyptische president Abdel Fatah al-Sisi aangewakkerd. Zou er in de toekomst een conflict kunnen uitbreken tussen die landen?

De grotere vraag is bovendien of Turkije, dat in 1952 tot de NAVO is toegetreden, op het punt staat om in 2020 al dan niet vrijwillig de NAVO te verlaten.

Een kernvraag die rechtstreeks van invloed is op de Europese en zelfs mondiale stabiliteit.

Zal ook de Turkse president Recep Tayyip Erdogan in 2020 de belangrijke vraag stellen wie over Turkije zal regeren nadat hij weg is?

Erdogan’s waanideeën om het Ottomaanse Rijk nieuw leven in te blazen zijn precies dat, waanideeën.

Nooit te vergeten de al lang bestaande vijandigheid die Turkije met Christelijk Griekenland over Cyprus en de voortdurende en aanhoudende schendingen van het Griekse luchtruim door Turkse vliegtuigen heeft, waardoor de spanningen in de Egeïsche Zee tussen de twee NAVO-leden toenemen.

Tot slot, om met een Libische noot te eindigen, waren het de juridisch twijfelachtige luchtaanvallen van de NAVO (net als in Servië in 1999) die het regime van Mouammar Khaddafi vernietigden, niet een revolutie van het volk; gesteund door een kunstmatige opstand, die begon in Benghazi en niet in Tripoli!