Het grootste slachtoffer van Corona moet nog komen. De EU zelf. Maar maak je geen zorgen, topfunctionarissen praten met Albanië

Wordt de Europese Unie zelf het eerste echte institutionele slachtoffer van corona? Het lijkt erop dat de waarschuwingssignalen er al zijn, aangezien we oprechte woede en vitriool in het 27-landenblok zien van mensen van alle rangen en standen die het slachtoffer worden van de ^21e- eeuwse plaag.

Wat Corona opnieuw in beslag heeft genomen, is de nutteloosheid van de EU, haar onmacht en waanideeën en vooral haar nutteloosheid. Zelfs degenen in heel Europa die hartstochtelijk in het blok geloofden, zien het nu voor wat het is. In de woorden van de Servische president: ‘een sprookje’.

Overtuigend nodig? Kijk maar eens hoe de voorzitter van de Europese Commissie zo verzwakt is dat ze niet eens een reddingsplan kan onthullen, voor degenen die besmet zijn of voor de miljoenen die moeten lijden, hun baan verliezen of kleine bedrijven die ten onder gaan.

Eind februari heeft de Commissie een hulppakket van 250 miljoen dollar onthuld. Oh ja, dat deed het. Je hebt het misschien gemist of je hebt het niet goed gezien als je je leesbril niet op had, aangezien artikelen ernaast op Google het Spaanse hulppakket van 220 MILJARD euro flankeerden.

Maar wacht. Je vraagt ​​je misschien af ​​hoe de Europese Unie in staat is om 500 miljoen euro van haar eigen geld te geven aan de dictator van een land in Centraal-Afrika dat in rep en roer is geraakt na de staatsgreep van dezelfde despoot, maar niet veel voor de hele 27-natie blok als Europeanen dood als vliegen vallen.

Het draait allemaal om competentie. Een tot nu toe onbekend geheim over de EU is hoe de Europese Unie een geweldige show neerzet, door contant geld te betalen aan EU-mediagiganten om hun rapporten vanuit Brussel te subsidiëren, en voor het grote publiek te doen alsof ze bevoegdheden en bevoegdheden heeft op gebieden waar het in feite niet is.

Elke in Brussel gevestigde hack, die zijn gewicht waard is in Muildieren en Frites, zal je vertellen dat twee belangrijke no-go-gebieden die heilig zijn, gezondheid en cultuur zijn. Maar laat dat Brussel er niet van weerhouden miljarden en miljarden euro’s aan belastingbetalers te verspillen aan het opzetten en leiden van een “spookministerie” in naam van een pan-EU-gezondheidszorgbeleid. Ja, de EU heeft eigenlijk een directoraat Gezondheid, gerund door een Griek genaamd Stella Kyriakidou. Maar net als het buitenlands beleid is het weer zo’n praatwinkel die eigenlijk niets doet.

Ja, het eigen directoraat-generaal Gezondheid van de Europese Commissie is een witte olifant, daarom heb je deze Griekse dame niet alleen niet gehoord of gezien voor de spotlights van de media, maar de EU heeft ook geen echte macht – en dus geen geld – voor de gezondheidszorg, daar zou de corona-pandemie onder vallen.

Kortom, voeg ‘gezondheid’ toe aan de groeiende lijst van bevoegdheden die de EU beweert te hebben, maar die in feite nep is. Op diezelfde lijst is ‘buitenlands beleid’ een goede kandidaat voor de eerste plaats en toch blaast de buitenlandse diplomatieke dienst van de EU, de EDEO, meer dan een miljard dollar per jaar uit, alleen al door het houden van 130 vreemde “diplomatieke missies” over de hele wereld open. Dat is een miljard dollar met een ‘b’. En alles wat we hebben gehoord van de bejaarde, stuntelige meneer Magoo – ‘ol Josep Borrell – over corona is dat het een’ mondiaal probleem ‘is, dat hij onlangs mompelde in een videoclip met spam op sociale media. Is die code voor ‘we kunnen er niet echt iets aan doen’. Sorry”?

Natuurlijk zou Borrell dat kunnen. Hij zou kunnen voorstellen dat de 1 miljard dollar die per jaar op zijn eigen diplo yaddah yaddah-dienst wordt besteed, wordt omgeleid naar het redden van kleine bedrijven in Europa. Of banen. Of gezichtsmaskers. Iets.

Maar dat is ongeveer net zo waarschijnlijk als Borrell zelf, die opkomt tegen Donald Trump en Iran verdedigt tegen verlammende en moreel beroofde Amerikaanse sancties. Toch komt er niets van Borrell over dit onderwerp. Kan Iran aannemen dat de EU haar volledig heeft verlaten? En dat Brussel in werkelijkheid niet de grote architect was van de zogenaamde Iran-deal, dat zou zijn? Kan Teheran aannemen dat de EU op het donkerste moment gewoon een goedkopere, arme, kruipende neef van het Witte Huis is? Ja.

En hoe zit het met immigratie? Kan of moet dat worden toegevoegd aan de lijst van niet-competenties van de Witte Olifant, die door de EU-belastingbetalers wordt gefinancierd, die spectaculair faalt als we getuige zijn van de totale implosie van het zogenaamde Schengen-akkoord?

Corona heeft ons laten zien dat de VS niet de supermacht is die het zou willen denken, want er was geen leiderschap van Trump over de hele wereld. Het heeft ons ook laten zien hoe Londen, Parijs en Berlijn hulpeloos zijn als het gaat om gezondheidscrises en dat het concept van eenheid op zijn best zeer beperkt is. Momenteel zien we een nieuwe oorlog die de NAVO-landen tegenover hun vijanden plaatst over gezichtsmaskers. Duitsland haalde onlangs uit naar de VS, die een lading gezichtsmaskers in beslag nam die op weg waren naar de Berlijnse politie; Frankrijk en Spanje staan ​​ook op gespannen voet met een zending gezichtsmaskers van een Zweeds bedrijf gevestigd in Lyon, dat door de Franse regering is weggevaagd voordat ze konden worden afgeleverd aan Spanje dat ze had besteld. Turkije is ook in het nieuws voor banditry met gezichtsmaskers, maar deze keer dreigt het bedrijven te nationaliseren die ze op hun eigen terrein maken.

Maar waar is de Europese Unie in dit alles? Wat doet Josep Borrell? Feitelijk vieren. Volgens zijn eigen twitterfeed zien we dat de voormalige Spaanse FM zich verheugde over het nieuws dat Albanië en Noord-Macedonië het “groene licht” hadden gekregen om toetredingsgesprekken met de EU te beginnen.

De EU wordt insulairer en elitairer. Het kan niet anders dan zijn eigen prioriteiten bedenken, hoe banaal ze ook lijken voor buitenstaanders. Wanneer landen tot de EU toetreden, zelfs die aan de rand van het donkerste Europa, geeft dit EU-ambtenaren een enorme kick, alsof uitbreiding van de club een tijdelijke verlichting biedt voor de realiteit dat het gebouw naar beneden valt – zoals benzine gebruiken om een ​​brand te blussen, het zorgt voor een kleine overstraling, een afleiding die de toeschouwer in vervoering brengt, terwijl hij beseft dat hij midden in een inferno zit.

Hoe zal de Europese Unie dit verbluffende gebrek aan dynamiek en misplaatste prioriteiten overleven? Het is moeilijk voor te stellen dat het zal blijven hangen, aangezien het gebrek aan echte macht of invloed zelfs wordt opgepikt door journalisten in MONA-landen die dergelijke dingen zorgvuldig in de gaten houden. Corona heeft een eigen mediadynamiek die honderden miljoenen euro’s aan contanten die de leden van het Europees Parlement hebben gestemd, moeten worden opzijgezet om het EU-mediabericht over de EU te “helpen”, niet kan kopen.