Het Israëlische verhaal brokkelt af door telefooncamera’s en internet

“Vierentwintig mensen, waaronder negen kinderen, werden van de ene op de andere dag in Gaza vermoord, de meesten bij Israëlische aanvallen”, luidt een  nieuw rapport  van AP.

Negen kinderen, gedood met  de hulp van Amerikaanse financiering  voor een bedrag van $ 3,8 miljard per jaar.

Onthoud kinderen,  de VS houden van moslims  en willen gewoon hun mensenrechten beschermen.

https://twitter.com/AmmarKazmi_/status/1391919577760735232?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1391919577760735232%7Ctwgr%5E%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.strategic-culture.org%2Fnews%2F2021%2F05%2F12%2Fisrael-narrative-crumbling-because-of-phone-cameras-and-internet%2F

De maandagavond luchtaanvallen waren in verantwoor s e raket aanvallen van Gaza verzetsgroepen die naar verluidt had verwond zes Israëli’s, en die raketaanvallen waren op hun beurt weer een reactie op een stortvloed van Israëlische politiegeweld films in Jeruzalem in de voorafgaande dagen. Elektronische Intifada-  rapporten:

Dit kwam aan het einde van een dag van geweld die begon in bezet Oost-Jeruzalem, waar Israëlische troepen aanbidders aanvielen op het terrein van de al-Aqsa-moskee, waarbij honderden gewond raakten.

Wreedheidscènes in Jeruzalem veroorzaakten verontwaardiging en solidariteit onder Palestijnen en over de hele wereld.

De militaire vleugel van de Palestijnse verzetsorganisatie Hamas stelde een ultimatum op dat Israël een uur gaf – tot 18.00 uur lokale tijd – om zijn troepen terug te trekken uit al-Aqsa en de bezette Oost-Jeruzalemse wijk Sheikh Jarrah, en om gevangenen vrij te laten.

Toen de deadline verstreek, vuurden verzetsgroepen in Gaza voor het eerst sinds de zomeroorlog van 2014 raketten af ​​naar Jeruzalem, wat aanleiding was voor vieringen van sommige Palestijnen.

This is a Twitter bot that tracks changes and edits to stories in the New York Times. Take a look at this and tell me there isn’t systemic anti-Palestinian bias in media. https://t.co/OLCfluXkuG

— Jennine (@jennineak) May 11, 2021

De massamedia  werken woedend  om dit te  draaien  op een manier die mijn  satire-stuk  van de vorige dag evenaart. De New York Times  heeft  zijn eigen rapportage cartoonesk herschreven  in een wanhopige poging om Israël eruit te laten zien als een onschuldig slachtoffer van niet-uitgelokte aanslagen in plaats van de overduidelijke agressor tegen mensen die protesteren tegen een brutaal  apartheidsregime dat wordt  gesteund door een heel rijk. De New York Post  meldde ten onrechte  dat de doden op maandag werden veroorzaakt door “Luchtaanvallen van Hamas-militanten” (wanneer kreeg Hamas een luchtmacht?) Bij het delen van een artikel  waarin ten onrechte werd gesuggereerd  dat die dodelijke slachtoffers door beide partijen waren toegebracht. DW News  formuleerde de kop  op een manier die suggereerde dat de negen vermoorde kinderen betrokken waren geweest bij “gevechten” tegen Israëlische troepen, en het woord “botsingen” wordt  willens en wetens omvergeworpen  om een ​​zeer eenzijdige aanval te beschrijven.

Maar het werkt niet.

Op de sociale media  wemelt het  van de virale  videobeelden  van de  politie die vreedzame aanbidders aanvalt  op het terrein van de  Al-Aqsa-moskee , van Israëli’s  die ‘Yimach shemam (moge hun namen worden gewist)’ juichen  en  zingen  bij de aanblik van een brand bij de moskee, van Israëlische soldaten  het arresteren van Palestijnse demonstranten  met behulp van de kenmerkende  knie-op-nek-manoeuvre  die beroemd is geworden door de moord op George Floyd, waarvan er vele miljoenen standpunten hebben. Reguliere politici  aan  beide zijden van de Atlantische Oceaan brengen verklaringen af ​​waarin Israël expliciet wordt veroordeeld als de agressor in deze aanvallen, en het Witte Huis wordt voor een  keer geconfronteerd met een  echte vijandige journalistiek met betrekking tot zijn weigering om de moord op Palestijnse kinderen aan de kaak te stellen en zijn absurde standpunt dat Palestijnen niet het recht hebben om zichzelf te verdedigen.

Reporters press US State Department on Palestinian right to self-defence #EastJerusalem#AlAqsa pic.twitter.com/U3cmK54TRM

— The National (@TheNationalNews) May 10, 2021

Dit is de meest gangbare kritiek op de Israëlische apartheidsonderdrukking ooit in mijn leven, en naarmate  meer  en  meer  reguliere mensenrechtenorganisaties de realiteit van die onderdrukking beginnen te erkennen, wordt het alleen maar meer.

Telkens wanneer ik iets kritisch over Israël zeg, krijg ik altijd lezers die zeggen: “Oh man, je wordt hier zo erg aangevallen, afwijkende meningen over Israël worden niet getolereerd”, maar eerlijk gezegd is dat helemaal niet mijn ervaring geweest en ik denk dat het een achterhaalde perceptie is. In de paar jaar dat ik bij dit commentaarconcert ben, heb ik  gemerkt dat ik veel agressievere terugslag krijg  als ik kritiek heb op de verhalen van de gevestigde orde over Rusland of China, of zelfs Syrië en Venezuela, dan wanneer ik kritiek heb op Israël. De terugslag is er natuurlijk, maar het is lang niet zo virulent als wat ik gewend ben.

Er zijn veel factoren die bijdragen aan het groeiende bewustzijn van de wreedheid van Israël, maar ik denk dat de belangrijkste reden heel simpel is: er zijn maar een beperkt aantal virale video’s van gewetenloze daden die kunnen worden afgewezen met: “Eigenlijk is dit veel gecompliceerder dan het lijkt. . ” Het is  niet  ingewikkelder dan het lijkt. Duidelijk. Het ziet er slecht uit omdat het slecht is.

I'm building a new house. There were people living where I wanted to build it, so I just started building it on top of them. They tried to stop me so I had to kill them for being terrorists. If you disagree with my actions you're basically a Nazi. My house has a right to exist.

— Caitlin Johnstone (@caitoz) May 10, 2021

Tijdens een  recente video-optreden  voor het International Festival of Whistleblowing, Dissent and Accountability beschreef de Israëlische journalist Jonathan Cook dat de veranderingen die hij zag als smartphones en internettoegang de Palestijnen minder afhankelijk maakten van het werk van sympathieke activisten en hen de mogelijkheid gaf om rechtstreeks te delen beelden van hun eigen misbruik. Cook zegt het volgende:

Helaas besteedden de meeste bedrijfsjournalisten weinig aandacht aan het werk van deze activisten. In elk geval werd hun rol snel weggenomen. Dat kwam gedeeltelijk doordat Israël leerde dat het neerschieten van een paar van hen een zeer effectief afschrikmiddel was en anderen waarschuwde om weg te blijven.

Maar het was ook omdat naarmate technologie goedkoper en toegankelijker werd – uiteindelijk belandde in mobiele telefoons die iedereen moest hebben – Palestijnen hun eigen lijden sneller en zonder tussenkomst konden registreren.

Israëls afwijzing van de vroege, korrelige beelden van het misbruik van Palestijnen door soldaten en kolonisten – als “Pallywood” (Palestijns Hollywood) – werd steeds minder aannemelijk, zelfs voor zijn eigen aanhangers. Al snel namen Palestijnen hun mishandeling op in hoge resolutie en plaatsten deze rechtstreeks op YouTube.

Zien is geloven, en een video is moeilijk te vertellen. Het dominante verhaal is niet langer alleen in handen van propagandakanalen zoals  The New York Times,  die alles wat er gebeurt met een pro-Israëlische inslag kunnen draaien, het wordt over het hele internet verspreid op een medium dat veel objectiever is dan print.

Dit is zo effectief omdat, in tegenstelling tot zoveel andere lelijke aspecten van de door de VS gecentraliseerde machtsalliantie, de Israëlische apartheid niet een of andere geheime regeringsoperatie is die wordt geleid door hoogopgeleide agenten en manipulators. Degenen die verantwoordelijk zijn voor het uitvoeren van de dagelijkse misstanden zijn gewone burgers, politieagenten en soldaten die niet zijn getraind in het sinistere ambacht van perceptiebeheer. Die zich er niet acuut van bewust zijn dat het een slechte optiek is om een ​​Palestijnse familie  voor de camera te  vertellen dat als je hun huis niet steelt, iemand anders dat wel zal doen. Die geen slechte PR in de voorste gelederen hebben als ze  juichen terwijl ze Palestijnse demonstranten neerschieten. Die gewoon reageren op de racistische nationalistische propaganda die ze hun hele leven hebben ingenomen in plaats van te overwegen hoe moeilijk het zal zijn om een ​​verhaal te vertellen, beheren een video van hen die juichen en roepen “moge hun namen worden gewist” bij het zien van vlammen.

Hard to capture how deeply horrifying this video is. Thousands of Israeli Jews singing about revenge, chanting "Yimach shemam (may their names be erased)," dancing as a fire burns on the Temple Mount.

This is genocidal animus towards Palestinians — emboldened and unfiltered. https://t.co/ftmdMw8BUR

— Simone Zimmerman (@simonerzim) May 10, 2021

Het bewustzijn van de Israëlische apartheidswreedheid verspreidt zich om dezelfde reden dat het bewustzijn van het politiegeweld van de VS zich verspreidt: het internet in combinatie met smartphonecamera’s. Zien is geloven. Zien brengt verandering.

Dit is de reden waarom de machtigen zo hard werken om het internet te  censureren . Als ze geen controle hebben over wat onze dominante verhalen zullen zijn, zullen ze niet in staat zijn om ons te regeren.

Zullen ze slagen? De bovengenoemde toespraak van Jonathan Cook   eindigt met enkele woorden van hoop en aanmoediging:

De gevestigde orde wordt met ons gedwongen tot een spelletje whack-a-mole. Elke keer dat ze een platform dat we gebruiken pesten of demonteren, springt een ander – zoals Substack – omhoog om het te vervangen. Dat komt omdat er altijd journalisten zullen zijn die vastbesloten zijn een manier te vinden om achter het gordijn te kijken om ons te vertellen wat ze daar hebben gevonden. En er zullen altijd toehoorders zijn die willen weten wat er achter het gordijn zit. Vraag en aanbod staan ​​aan onze kant.

De voortdurende intimidatie en gewelddadigheden door politieke en media-elites om het mediapluralisme te vernietigen in naam van “democratische waarden”, zullen alleen maar dienen om de hypocrisie en kwade trouw van de bedrijfsmedia en haar gehuurde handen verder aan het licht te brengen.

We moeten blijven vechten, want de strijd zelf is een vorm van overwinning.