Het komend jaar belooft een revolutionair jaar te worden.

Daarmee zeg ik niet meer, en niet minder, dan dat ik denk dat we het kantelpunt voorbij zijn. Ongewis is wat het nieuwe verhaal wordt, wie daarvan gaan profiteren, en wie er met de rekening blijven zitten. Ons eigen verhaal was al een tijdje op, zoals ik gisteren betoogde. Een vreedzame, rationele transitie, zonder bloedvergieten of bestuurlijke chaos, was waar ik mij voor heb ingespannen de afgelopen jaren, en ik hoop oprecht dat we nog bij zinnen komen, ook omdat revoluties in bijna alle gevallen een onverwachte uitkomst hebben. Het is niet gezegd dat als u nu te vinden bent in de voorste gelederen van groepen die verandering af willen dwingen, u over tien jaar uw zegeningen kunt tellen, en in ‘talkshows‘ als een held of heldin wordt ontvangen. 

Waar ik het over heb, wordt ook wel aangeduid als een ‘paradigmaverschuiving‘ als het betrekking heeft op de wetenschap. Wat zich aan de andere kant bevindt kunnen we niet weten. Innemende mensen worden kampbeulen en verraders. En mensen van wie je het bloed wel kon drinken, blijken een rechte rug te hebben, en levens te redden. En dat is dan geheel los van zulke excessen als grootschalige gewapende conflicten. De predictie van revolutie is een hachelijke zaak. Je maakt er geen vrienden mee. En het is menselijk om de boodschapper van onheilstijdingen te zien als degene die er de oorzaak van is. Het is inherent aan wat we het ‘rouwproces‘ noemen.

Mijn stelling hier, op dit blog, is dat we vele grote problemen hebben. Voor al die problemen is, met een beetje goede wil, een oplossing te bedenken die ons een nieuwe ‘Lease on Life‘ geeft, zonder dat we eerst door een ‘beeldenstorm-fase‘ heen gaan waarin we meer kapot maken dan ons lief is. Niet alle revolutionaire omwentelingen eindigen in grootscheeps bloedvergieten en manifestaties van extreme onmenselijkheid. De revolutie van eind jaren zestig  kende erupties van geweld, maar een ‘branddeken‘ van mensen met bloemen in hun haar, drugs, meeslepende muziek, en een boodschap die was geënt op ‘vrije liefde‘, maakte dat het niet veel meer was dan een paar binnenbrandjes.

De uiteindelijke winnaars van die revolutie waren de banken, de corporate media, de decadente, immorele muziek- en filmindustrie, de drugskartels, en de wapenfabrikanten. Niet wat de wereldverbeteraars uit die tijd vooraf op het netvlies hadden staan. En voorzover ze er van overtuigd waren dat de wereld na de revolutie een oase zou zijn voor toekomstige generaties, dachten de generaties daarna er in meerderheid héél anders over.

Het is niet mijn bedoeling deze bijdrage te benutten om alle revolutionaire omwentelingen, en hun consequenties, te inventariseren, om vervolgens predicties te gaan doen die hoe dan ook een slag in de lucht zijn. Op dit moment ziet het er bedreigend uit. De satiricus C. J. Hopkins inventariseert de hysterie en polarisatie. Charles Hugh Smith ziet hoe de samenleving fragmenteert. Tom Luongo voorspelt een burgeroorlog. ‘Goldbugs‘ voorspellen naderend onheil op het economische vlak, waar ze afzichtelijk rijk van hopen te worden, terwijl ‘Wallstreet‘ het ene na het andere record neerzet op oceanen van vers geperst geld, en de banken de menselijke handelaren en analisten en-masse ontslaan, omdat het hele zaakje op rails loopt sinds de FED en de ECB elke correctie opvangen met nieuwe golven ‘liquiditeit‘, en ingrepen van het ‘Plunge Protection Team‘.

Dichter bij huis, in ons eigen Nederland, neemt de niet gekozen rechter het over van de volksvertegenwoordiging, en stappen bedrijven uit potentieel lucratieve ondernemingen onder bedreiging, omdat de Nederlandse regering, noch enige rechter, hen in bescherming neemt. Dat de Nederlandse rechter meent er goed aan te doen het vonnis in de ‘Urgenda-zaak‘ ook in het Engels uit te spreken, onderstreept met kracht onze niet aflatende verlangen om voorop te gaan in de strijd. Welke strijd? Dat is met elke dag onduidelijker, in een tijd waarin de leugens als warme broodjes de deur uitvliegen, en ‘bevrijde‘ volkeren massaal op de vlucht zijn, terwijl ‘klimaatmaatregelen‘ per saldo voor méér ‘uitstoot‘, en méér ontwrichting zorgen, om nog maar te zwijgen van al het gelul en de conferenties er omheen.

Wie de winnaars zullen zijn tegen de tijd dat iedereen weer bij zinnen is, valt onmogelijk te voorspellen. Hier op mijn blog probeer ik u wakker te schudden voor het besef dat landen met een coherent verhaal een streepje voor hebben zolang het geen wereldwijde veldslag wordt waarbij de atoomwapens en gerobotiseerde moordmachines ons om de oren zullen vliegen, en/of men ons thuis op komt halen als we ‘domme dingen‘ doen, of ‘onverstandige uitspraken‘ ventileren, en we gegijzeld worden in een dystopische bubbel die nog het meest wegheeft van een mondiaal jachtterrein waar niets er nog toe doet. Dat ‘de Chinezen‘ en ‘de Russen‘ gewoon doorgaan met ademhalen, terwijl wij hyperventilerend gaten schieten in onze eigen schaduw, maakt nog niet dat zij de kwade genieën zijn die schuil gaan achter onze verwarring. Maar ze hebben daar ervaring opgedaan met revolutionaire veranderingen, en daaruit de conclusie getrokken dat diplomatieke oplossingen de voorkeur verdienen, en je de hysterie beter links kunt laten liggen. En dat een rechter iemand is die werkzaam is in de uitvoering, die gewoon moet doen wat er op de bouwtekening staat, of anders zijn of haar mond moet houden. Waarbij de architect maar beter begrijpelijke bouwtekeningen aan kan leveren, met valide sterkteberekeningen, en gedegen bodemonderzoek voor de bouw aanvangt, anders wordt het janken.

Waar sommige auteurs waar ik naar verwijs het vermoeden uiten dat er op enig niveau sprake is van een ‘complot‘, wil ik graag nog eens benadrukken dat het evident wemelt van snode plannen, en dat de media dingen voor ons verzwijgen, terwijl ze er ook niet voor terugschrikken om ons voor te liegen als ze daarmee kunnen verbloemen dat de dienstdoende architect teveel van de ‘magic mushrooms‘ heeft gesnoept toen hij of zij de tekeningen fabriceerde voor een ‘revolutionair ontwerp‘ dat zeker in de prijzen zou vallen. Maar ik zie geen centrale regie, of ‘buitenlandse inmenging‘. Dat Boeing ineens geen luchtwaardige vliegtuigen meer kan bouwen, en hun ruimtecapsule te weinig brandstof aan boord heeft om het ‘Spacestation‘ te bereiken, de ‘JSF‘ zelfs op gevorderde leeftijd nog worstelt met kinderziektes, en last heeft van obesitas, en wij investeren in ‘automobilistje pesten‘ terwijl we al overal ‘hyperloops‘ hadden moeten hebben als technologisch geavanceerd land, als ze in China al drie jaar nadenken over een trein die 4.000 kilometer per uur moet halen, en wij niet verder komen dan de duurste tram ter wereld, die niet eens een concurrent is voor de fiets, terwijl we de mensheid willen redden door de voedselproductie te verbieden, en gloednieuwe elektriciteitscentrales te sluiten om bruinkoolstroom uit de buurlanden te importeren, is niet de schuld van Xi of Poetin.

Tot er op grote schaal bloed vloeit, en de beelden, voorwerpen, of diensten die geïdentificeerd worden met het verhaal dat ‘niet meer kan‘ aan gort worden geslagen, of grote groepen binnen de samenleving doelbewust het brood uit de mond wordt gestoten, is er ruimte voor een rationele oplossing.