Indignatie redactie 
Terwijl Duitsland en Frankrijk een dialoog met Rusland proberen aan te gaan, treft EU-führerin Von der Leyen voorbereidingen voor oorlog met Rusland. Ze wil meer vloeibaar gas uit de Verenigde Staten kopen – en kondigt een deal aan met de Amerikaanse president Biden. Daar naast wordt ze door de EU-ombudsvrouw op de vingers getikt vanwege haar sms-activiteiten met de topman van Pfizer.
In het geniep, stilletjes, bereidt de Europese Commissie zich voor op een oorlog in Oekraïne en een onderbreking van de gastoevoer vanuit Rusland. De Russische regering heeft hier geen belang bij – het zou veel inkomsten mislopen. De belangstelling van de VS is des te groter. Ze zien de unieke kans om hun milieuvervuilede en dure frackinggas op de Europese markt te gooien. Bij Von der Leyen kunnen ze zonder op de deur te kloppen binnenlopen. Ursula kondigde een deal aan met Sleepy Joe.
Grote economische belangen liggen achter de ogenschijnlijk onbaatzuchtige hulp van de VS. Maar Brussel ziet blijkbaar geen probleem. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen sprak met Biden over de bevoorradingssituatie en mogelijke noodplannen, zei haar woordvoerder. Josep Borrell, hoofd van het buitenlands beleid van de EU, werd ook door de Amerikanen “geïnformeerd”. Beide acties zijn ongebruikelijk.
“We zijn van plan om nauw samen te werken met de EU-lidstaten op het gebied van de levering van vloeibaar aardgas wat betreft voorzieningszekerheid en noodplanning”, aldus de gezamenlijke verklaring. Mogelijk komt er meer vloeibaar aardgas (LNG) uit de Verenigde Staten. De VS is al de grootste leverancier van LNG aan de EU. Nu willen ze het geschil over Oekraïne en Nord Stream 2 gebruiken om hun marktaandeel te vergroten. De eigen bevolking – zowel in de VS als in de EU – betaalt straks de hoofdprijs.
Waar de angst voor oorlog niet allemaal goed voor kan zijn! Uiteindelijk is er misschien niet eens een “echte” oorlog in Oekraïne nodig voor de EU om de gasinvoer uit Rusland te verminderen – en nog meer uit de VS te kopen (waar het de Amerikanen natuurlijk vanaf het begin óók om begonnen is, gezien hun niet aflatende strijd tegen NordStream 2).
Voormalig president Trump streefde dit doel al na. Nu treedt Biden in zijn voetsporen – en de Duitse EU-führerin schudt hem de hand. De Brusselaars vertellen trots dat ze al weken bezig zijn met de gasstrategie. De vraag blijft of Von der Leyen het eens is geworden over haar nieuwe smerige deal (die is verfraaid met veel mooie woorden over de energietransitie) met Duitsland. Dat blijkt namelijk niet uit de gezamenlijke verklaring…
Zoals gezegd is de stap van de EU ongebruikelijk. Normaal gesproken dringt de EU aan op het veiligstellen van haar eigen energievoorziening. Bovendien interfereert het niet met de nationale “energiemix”, die in Duitsland sterk afhankelijk is van (Russisch) gas. Zelfs de lege gasdepots waren tot nu toe geen probleem in Brussel. Frankrijk en Spanje eisten EU-hulp – zonder succes.
Maar met de escalatie rond Oekraïne is alles anders. Opeens wordt Duitsland gezien als een probleem dat moet worden “geholpen”. Volgens Washington en Brussel is het doel van de besprekingen ervoor te zorgen dat alternatieve gasvoorraden binnen enkele dagen in plaats van maanden beschikbaar kunnen komen.
De VS is de afgelopen jaren een van de belangrijkste olie- en gasproducenten geworden. Ze proberen al heel lang hun smerige frackinggas op de Europese markt te krijgen. Het zogenaamde LNG is echter veel duurder dan aardgas – en de capaciteiten worden al grotendeels benut.
Omdat de hoeveelheid gas die de Amerikanen kunnen leveren bij lange na niet de behoefte van de EU dekt moet er ook meer gas ingekocht worden van autoritaire regimes als Algerije, Egypte en Azerbeidzjan. Ook is Von der Leyen al in gesprek met Qatar… Principes worden wel erg gemakkelijk opzij geschoven (of het kan zijn dat zij geen principes heeft, natuurlijk).
Gezien de slechte reputatie van Von der Leyen – waarover zometeen meer – is het onduidelijk op welke zaak de VS en de EU zich voorbereiden. Tot dusver heeft Rusland niet gedreigd de gasvoorziening af te sluiten – ze zorgen immers voor belangrijke inkomsten in buitenlandse valuta. Aan de andere kant eisen de VS dat Nord Stream 2 voor eens en voor altijd moet worden gestopt (als er oorlog uitbreekt).
Het afsluiten van Nord Stream 2 als onderdeel van een economische oorlog zou echter nog maar het begin kunnen zijn. De VS en de EU bereiden zich ook voor op een mogelijke reactie van Rusland. Moskou zou gas als wapen kunnen gebruiken en de gaskraan dichtdraaien, zei de Biden-adviseur in Washington. Daar moet je ook op voorbereid zijn. Dus de VS plannen voor een “worst case” scenario, die ze zelf aanmoedigen met hun eisen. Volgens Washington zou deze noodsituatie zelfs voordelen hebben.
Dit zou betekenen dat Rusland de broodnodige inkomsten uit deviezen zou verliezen. De leiding in het Kremlin zou twee keer worden gestraft – door Nord Stream 2 en door de minder inkomsten. En precies dat is het doel van de Verenigde Staten. Komt bij dat een oorlog – zo heeft de geschiedenis herhaaldelijk aangetoond – hèt probate middel voor landen is om een (dreigende) grote crisis in eigen land te verdoezelen. Daardoor zou in dit geval bijvoorbeeld de aanstaande financiële crash niet op het conto kunnen worden geschreven aan falende politici en de financiële sector (met name de grootbanken, Wall Street en niet te vergeten: de centrale banken) maar worden toegeschreven aan de “vijand”, in dit specifieke geval Rusland.
Von der Leyen is een ramp voor de Europese Unie – en dat had men kunnen weten afgaande hoe zij in eigen land de Duitse defensie bijna in het ravijn heeft gegooid. De voormalige Duitse sociaal-democratische leider en voormalig voorzitter van het Europees nepparlement Martin Schultz zei het immers al op de dag van de benoeming van Von der Leyen tot het hoofd van de europese uitvoerende macht: “Ursula von der Leyen is onze zwakste minister. Dat is natuurlijk genoeg om hoofd van de Europese Commissie te worden.”
En actueel geworden is de zaak tegen Von der Leyen, waarin zij werd beschuldigd van corruptie, wanbeheer en vriendjespolitiek. Bij de Bundeswehr werden door haar mobiele telefoongegevens verwijderd, hoewel dit als bewijs moest dienen. Als minister had Von der Leyen drie mobiele telefoons. Alle gegevens zijn door haar verwijderd.
En nu roept ze op tot een vaag “digitaal decennium” en wil zij Whatsapp en andere Messengers reguleren. Maar Von der Leyen wil nog steeds geen openheid geven van haar eigen sms-activiteiten. Van de Europese Ombudsvrouw Emily O’Reilly krijgt zij slechts een scherpe berisping.
We hebben het natuurlijk over de miljardendeal met de Biontech-fabrikant Pfizer, die Von der Leyen begin 2020 persoonlijk regelde – blijkbaar via sms op haar mobieltje. Ook de boostervaccinaties die de CDU-vrouw vandaag de dag weer “adviseert”, zijn op deze deal gebaseerd. Over deze schimmige deal schreven wij op 9 december vorig jaar een smeuiig artikel: “De Von der Leyen-Pfizer connectie:”
Het contractvolume wordt nu geschat op 35 miljard euro.
Zoals de “New York Times” meldde, was het persoonlijke contact tussen Von der Leyen en Pfizer-baas Albert Bourla cruciaal voor de miljardenbusiness. In plaats van eindelijk deze zaak op te helderen, stuurde de laffe Duitse EU-führerin haar commissaris Jourova naar voren. Die moest toen uitleggen dat sms niet tot de documenten behoorde die door de Europese Commissie werden bewaard. Past perfect bij het “digitale decennium”…, terwijl de eigen reglementen trouwens het wel degelijk verplicht stellen.
In het artikel in de New York Times werd opgemerkt dat het hoofd van de Commissie een maand lang “sms’jes en telefoontjes uitwisselde” met (Pfizer-ceo) Bourla en dat “persoonlijke diplomatie een grote rol speelde” bij een deal om 1,8 miljard doses vaccin te kopen. Maar in antwoord op een WOB-verzoek zei de Commissie dat ze alleen over een e-mail, een brief en een persbericht over dit onderwerp beschikte.
Tijdens het onderzoek van de ombudsman voerde de Commissie aan dat een “sms-bericht of een ander type instant messaging van nature een document van korte duur is dat in principe geen belangrijke informatie bevat over zaken die verband houden met beleid, activiteiten en besluiten van de Commissie” en dat “het beleid van de Commissie voor het bijhouden van gegevens in principe instant messaging zou uitsluiten.” De Commissie vertelde het team van de ombudsvrouw ook dat “zij tot op heden geen sms-berichten heeft opgenomen in haar documentbeheersysteem”.
O’Reilly verwierp echter het argument van de Commissie en merkte op dat de EU-wet inzake de toegang van het publiek tot documenten stelt dat de definitie van een document “elke inhoud is, ongeacht het medium… met betrekking tot een kwestie die verband houdt met het beleid, de activiteiten en de besluiten die vallen onder de verantwoordelijkheidsgebied van de instelling.” O’Reilly — die ook bezig is met een breder onderzoek naar hoe instellingen met tekst en instant messages omgaan — zei dat “niet alle sms-berichten moeten worden opgenomen, maar sms-berichten vallen duidelijk onder de EU-transparantiewet en dus relevante tekstberichten moeten worden opgenomen. Het is niet geloofwaardig om iets anders te beweren.”
“Als het gaat om het recht op toegang van het publiek tot EU-documenten, is de inhoud van het document van belang en niet het apparaat of de vorm”, zei ze. “Als sms-berichten betrekking hebben op EU-beleid en -besluiten, moeten ze worden behandeld als EU-documenten.” De ombudsvrouw heeft de Commissie nu aanbevolen om het persoonlijke kantoor van Von der Leyen te vragen naar relevante sms-berichten te zoeken, en als er teksten worden gevonden (wat niet gebeurt), te beoordelen of burgers toegang moeten krijgen op grond van de verordening inzake toegang tot documenten van het publiek. Of de Commissie maar even voor 26 april a.s. willen antwoorden.
Leyens laatste schandaal – de sms-affaire – wordt dus niet opgehelderd, de duistere kant van de macht wordt niet belicht.
Wat we trouwens missen – en het wordt nergens in de mainstream media genoemd – is of het wel wenselijk is dit soort zaken via messenger-apps te “bespreken”. We kunnen ons voorstellen dat de grote technbedrijven (bijvoorbeeld het moederconcern van Whatsapp, Meta) over de schouder kunnen (en zullen) meekijken.
