Indignatie redactie 
Wat gebeurt er als mensen wakker worden voor het bedrog van Totalitair-Lite die zich voordoet als vrijheid en individualisme (laat staan democratie)?
Welnu, dit stuk komt uit het toonaangevende Establishment-tijdschrift van de Deep-State-linked, Anglosphere, de Daily Telegraph :
“Dit is de zomer voor de storm. Vergis je niet, nu de energieprijzen naar ongekende hoogten zullen stijgen, naderen we een van de grootste geopolitieke aardbevingen in decennia. De daaropvolgende stuiptrekkingen zullen waarschijnlijk van een veel grotere orde van grootte zijn dan die na de financiële crash van 2008, die leidde tot protesten die culmineerden in de Occupy-beweging en de Arabische Lente …
“Het bloedbad is al gearriveerd in de derde wereld, met stroomstoringen van Cuba tot Zuid-Afrika. Sri Lanka is slechts een van de vele lage-inkomenslanden waar leiders dreigen uit de macht te worden verdreven in een smadelijke uitbarsting van benzinedroogte en wanbetalingen van leningen.
“Maar het Westen zal niet ontsnappen aan dit Armageddon. In veel opzichten lijkt het zelfs zijn epicentrum te worden – en Groot-Brittannië, zijn Ground Zero.
In Europa en Amerika is een technocratisch elitesysteem gebouwd op mythologie en zelfgenoegzaamheid aan het afbrokkelen. De fabel van de stichting – die de glorieuze verstrengeling van de natiestaten in de wereldregering en toeleveringsketens voorspelde – is uitgezaaid in een parabel van de gevaren van globalisering.
“Deze keer kunnen elites de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun fatale fouten niet ontlopen … Simpel gezegd, de keizer heeft geen kleren aan: het establishment heeft eenvoudigweg geen boodschap voor kiezers in het licht van ontberingen.
De enige toekomstvisie die het kan oproepen, is Net Zero – een dystopische agenda die de opofferende politiek van bezuinigingen en financialisering van de wereldeconomie naar nieuwe hoogten tilt. Maar het is een volkomen logisch programma voor een elite die los is geraakt van de echte wereld”.
Ja, de westerse sfeer is zo vatbaar geworden voor een ‘head-spinning’ desoriëntatie (zoals de bedoeling was), door de constante regen van desinformatie-labels, lukraak vastgeplakt aan alles wat kritisch was over de ‘uniforme berichten’, en door schandalig, overduidelijk liegen, dat een meerderheid in de westerse wereld hun eigen en omringende niveau van gezond verstand in twijfel is gaan trekken.
In hun verbijstering zijn ze de ‘boodschap’ van opofferingspolitiek en de financialisering van werkelijk alles als ‘perfect rationeel’ gaan beschouwen. Ze zijn hulpeloos gemaakt, onbeweeglijk vastgehouden in een spinnenweb. Behekst.
‘Als ik een woord gebruik,’ zei Humpty Dumpty op nogal minachtende toon,
“het betekent precies wat ik kies dat het betekent – niet meer en niet minder.”
“De vraag is,” zei Alice, “of je woorden zoveel verschillende dingen kunt laten betekenen.”
“De vraag is,” zei Humpty Dumpty, “wat meester moet zijn – dat is alles.”
(Lewis Carroll’s Through the Looking Glass )
Ja, The Beast’s Siren Call is bedoeld om opofferingspolitiek op de mensen te drukken, terwijl de ruiters van Oorlog en Pandemic allemaal schreeuwen dat een apocalyptisch uur nadert. We kunnen het een collectief syndroom noemen – vergelijkbaar met de Witch Craze van de 14e – 17e eeuw – maar vandaag de dag is het fenomeen dat WB Yeats het ‘ruwe beest’ noemde met zijn blik zo ‘leeg en meedogenloos als de zon’, beter bekend als Ideologie .
Het woord ‘ideologie’ wordt vaak gebruikt als synoniem voor politieke ideeën , een verbastering van de taal die het fundamenteel antipolitieke, latente totalitaire karakter ervan verhult. Ideologie is niet in staat om mensen te behandelen als afzonderlijke deelnemers aan een gedeeld, niet-politiek sociaal leven.
De wakkere ideologie van vandaag ziet menselijke associatie eerder als groepen waartegen moet worden opgetreden . Het is expliciet anti-nationaal, anti-soeverein, anti-traditionele religie, anti-traditionele cultuur, anti-nationale infrastructuur en anti-familie.
De term idéologie werd tijdens de Franse Revolutie bedacht door Antoine Destutt de Tracy, een antiklerikale materialistische filosoof die idéologie opvatte als een sociale wetenschap van ‘ideeën’ die de basis zouden vormen voor de constructie van een rationele progressieve samenleving geregeerd door een verlichte elite, wiens technische expertise zou hun claim om te regeren rechtvaardigen.
Deze contouren van de Europese ideologie, zoals ze ontstonden tijdens de Franse revolutionaire tijd, werden grotendeels door de Franken geworpen in de periode voor en na Karel de Grote.
Het was toen dat de doctrine van raciale superioriteit ontstond (‘anderen’ waren ‘barbaars’ en heidens en dienden alleen als slaven). Het was toen ook dat uiterlijk, roofzuchtig expansionisme (de kruistochten, toen het kolonialisme) ingebed was in de Europese psyche.
Het tijdperk van Karel de Grote zorgde voor een onoverbrugbaar sociaal schisma. De Frankische oligarch in zijn kasteel; zijn Frankische bisschoppen prenten zijn lijfeigenen, die aan de voet van het kasteel wonen, in met levendige angst voor de eeuwige hel.
Waartoe de niet-uitverkorenen voorbestemd waren, tenzij het onwaarschijnlijk was, kregen ze de genade van God. Dit ontluikende Frankische ‘idee’ was de voorloper van hoe wij Europeanen nu zijn: het gevoel van absolute superioriteit; van het behoren tot een uitverkorene; en de klassenkloof in Europa – zijn de schaduwen van vandaag uit dat totalitaire tijdperk.
‘Maar ik wil niet tussen gekke mensen komen,’ merkte Alice op.
‘O, daar kun je niets aan doen,’ zei de Kat: ‘we zijn hier allemaal gek. Ik ben boos. Je bent gek.”
Wat de Franse Revolutie eraan toevoegde was een rauwe ideologie, door de radicale verschuiving in de relatie tussen staat en traditionele samenleving. Rousseau wordt vaak gezien als het icoon van ‘vrijheid’ en ‘individualisme’ en wordt alom bewonderd. Maar hier hebben we die duidelijke taalvervalsing die het fundamenteel antipolitieke karakter van de ideologie verbergt.
Rousseau weigerde uitdrukkelijk de menselijke deelname aan het niet-politieke, gedeelde leven. Hij zag de menselijke associaties eerder als groepen waarop actie moest worden ondernomen, zodat al het denken en alle dagelijkse gedrag kon worden samengevoegd tot gelijkgestemde eenheden van een eenheidsstaat.
Het is die eenheidsstaat – de absolute staat – die Rousseau handhaaft ten koste van de andere vormen van culturele traditie, samen met de morele ‘verhalen’ die context geven aan termen als goed, rechtvaardigheid en telos.
Het individualisme van Rousseau’s denken is daarom geen libertaire bewering van absolute rechten tegen de allesverslindende staat. Geen verhoging van de ‘driekleur’ tegen een onderdrukkende staat.
Integendeel! Rousseau’s gepassioneerde ‘verdediging van het individu’ komt voort uit zijn verzet tegen ‘de tirannie’ van sociale conventies – de vormen en oude mythen die de samenleving binden: religie, familie, geschiedenis en sociale instellingen.
Zijn ideaal kan worden uitgeroepen tot dat van individuele vrijheid; maar het is echter ‘vrijheid’, niet in de zin van immuniteit tegen controle van de staat, maar in onze terugtrekking uit de veronderstelde onderdrukking en corruptie van de collectieve samenleving.
Zo wordt de familierelatie subtiel omgezet in een politieke relatie; het molecuul van de familie wordt opgebroken in de atomen van zijn individuen. Nu deze atomen verder zijn geprepareerd om hun biologische geslacht, hun culturele identiteit en etniciteit af te werpen, zijn ze opnieuw samengevoegd tot de enige eenheid van de staat.
Dit is het bedrog dat verborgen zit in de taal van vrijheid en individualisme van de ideologen. Het is eerder de politisering van alles in de vorm van een autoritaire singulariteit van perceptie.
Wijlen George Steiner zei dat de Jacobijnen “de duizendjarige barrière tussen het gewone leven en de enorme omvang van het historische [verleden] hebben opgeheven. Voorbij de heg en poort van zelfs de nederigste tuin, marcheer de bajonetten van politieke ideologie en historische conflicten”.
Deze Jacobijnse erfenis werd verder opgepoetst door de Fabians en mensen als HG Wells, die in zijn nieuwe Bijbeltrilogie , gepubliceerd in 1901, schreef:
“Het is duidelijk geworden dat hele massa’s van de menselijke bevolking, als geheel, inferieur zijn in hun claim op de toekomst, ten opzichte van andere massa’s, dat ze geen kansen kunnen krijgen of met macht worden vertrouwd zoals de superieure volkeren worden vertrouwd, dat hun kenmerkende zwakheden besmettelijk zijn en schadelijk zijn voor het beschavingsweefsel, en dat hun reeks van onvermogen de sterken verleidt en demoraliseert. Hen gelijkheid geven is naar hun niveau zakken, hen beschermen en koesteren is overspoeld worden in hun vruchtbaarheid.”
Bertrand Russell (verbonden met dezelfde gedachtegang) zou het heel bondig zeggen in The Scientific Outlook (1931):
“De wetenschappelijke heersers zullen het ene soort onderwijs geven aan gewone mannen en vrouwen en het andere aan degenen die houders van wetenschappelijke macht zullen worden. Van gewone mannen en vrouwen wordt verwacht dat ze volgzaam, ijverig, stipt, onnadenkend en tevreden zijn.
Van deze eigenschappen zal waarschijnlijk tevredenheid worden beschouwd als de belangrijkste die alle jongens en meisjes van jongs af aan zullen leren om te zijn wat ‘coöperatief’ wordt genoemd, dat wil zeggen: precies doen wat iedereen doet. Initiatief zal bij deze kinderen worden ontmoedigd, en insubordinatie, zonder gestraft te worden, zal van hen wetenschappelijk worden afgericht”.
Samengevat, het hedendaagse ‘Totalitarisme Lite’ ( munten van Niall Ferguson ) van het hedendaagse westerse leven, aanvaardt dat, hoewel mensen van nature sociale groepen vormen voor gemeenschappelijke doeleinden, de huidige ideologie van wakkere aanneemt dat organische associaties die natuurlijk zijn voor een gewortelde gemeenschap, geen goede samenleving kunnen ondersteunen ( vanwege ingeworteld racisme, enz.), en moet daarom van bovenaf worden gereinigd om het van dergelijke erfenissen te ontdoen. Dit is het ‘bolsjewistische’ zaad dat Rousseau zaaide.
Hier is het punt: onze desoriëntatie en gevoel van verdwijnende geestelijke gezondheid is niet in het minst te danken aan de psychische stress van het omarmen van een ideologie die beweert precies te zijn wat het niet is . Of, met andere woorden, het verkondigt vrijheid en het individu, wanneer het erin verborgen is, is het absolute staat.
Alain Besançon merkt op dat “het gewoon niet mogelijk is intelligent te blijven in de ban van ideologie”. Intelligentie is immers een voortdurende aandacht voor de werkelijkheid , die niet in overeenstemming is met eigenzinnigheid en fantasie. Evenmin kan het wortel schieten in de steriele grond van wijdverbreide culturele verwerping. Dit is de reden waarom alle ideologische regimes zonder uitzondering worden geplaagd door pure onbekwaamheid.
Wat ons netjes terugbrengt bij het eerder geciteerde Telegraph – stuk:
“Er is ook geen verklaring voor dit fiasco, afgezien van tientallen jaren van mislukte aannames en beleidsmisstappen door onze regerende klasse.
In de nasleep van de Grote Financiële Crisis van [2008] slaagde het establishment er bijna in om het publiek te overtuigen zich te onderwerpen aan de zuiverende bezuinigingen [opofferingspolitiek] – en de kiezers ervan te overtuigen dat we allemaal de schuld van de crisis deelden en allemaal een rol moesten spelen. rol bij het verzoenen van de fouten van het land. Deze keer kunnen elites de verantwoordelijkheid niet ontlopen voor de gevolgen van hun fatale fouten.
“Het bloedbad is al aangebroken … En Groot-Brittannië zal er niet aan ontsnappen. In veel opzichten lijkt het zelfs de tondeldoos van Europa te worden.
“De hachelijke situatie waarmee we worden geconfronteerd, is waarschijnlijk baanbrekend. We hebben nog maar nauwelijks door hoe onvoorspelbaar de komende jaren zullen zijn – en hoe slecht we zijn voorbereid om de gevolgen onder ogen te zien.
Dit klinkt misschien als een grimmige prognose, maar vooral in Groot-Brittannië voelt het alsof we de laatste handeling zijn ingegaan van een economisch systeem dat duidelijk heeft gefaald. Het is duidelijker dan ooit dat de keizer geen kleren heeft en geen verhalen meer heeft om ons mee af te leiden”.
De auteur heeft gelijk. Er zullen publieke protesten zijn – in sommige staten misschien meer dan in andere; burgerlijke ongehoorzaamheid – die is al gelanceerd in het VK en in Nederland: ‘The Don’t Pay’- campagne , die mensen aanspoort om mee te doen aan een ‘massale niet-betalingsstaking’, is het eerste teken van pushback.
Dit is echter slechts de eerste stap. Wanneer de westerse financiële autoriteiten zeggen dat ze een recessie ’toejuichen’ om de vraag te vernietigen – en dus om de inflatie te verminderen – impliciet in deze verklaring is een elite-overtuiging dat protest met succes kan en zal worden onderdrukt.
Alles wijst erop dat een meedogenloze, gewelddadige en bestuurlijke onderdrukking van de volksopstand wordt overwogen.
Af en toe, door de geschiedenis heen, hebben mensen van tijd tot tijd een diep gevoel ervaren dat hun leven op de een of andere manier hol is, dat niets wordt gerealiseerd, en dat de wereld over hen schijn is – op de een of andere manier illusoir en leeg van betekenis.
“Hoe weet je dat ik gek ben?” zei Alice.
“Dat moet je zijn,” zei de Kat, “anders was je hier niet gekomen.”
Maar als we terugkijken op dit patroon, dat zichzelf keer op keer herhaalt, krijgen we een duidelijk beeld van zowel de gebeurtenis als de zich herhalende ervaring van leegte. Want het is de onzekerheid en angst die gepaard gaan met ‘leegte’ die ervoor zorgt dat de verdoving vervaagt en mensen in een opstandige wanorde uitbarsten. En waarom ook de poging van de elite binnenste cirkel om zulke ontwaken ‘weg te houden’, zo gemakkelijk eindigt in tragedie (en bloedvergieten).
Maar er is nog een – grote – moeilijkheid in de huidige situatie. Zelfs als de ‘deuren van de waarneming waren gereinigd’ (Huxley), is het dat er geen ‘daar – daar’ is. Geen nette conceptualisering waartoe hij of zij kan zeggen: ‘hier is naar ‘waar’ we heen zouden moeten’ – of, in ieder geval, er is ‘geen-waar’ dat logisch zou zijn voor degenen die al half in paniek raken over wat ze zien als de aanval op alle oriëntatiepunten waarmee ze hun leven hebben geleefd.
Wat zou dan uiteindelijk een collectieve psychose kunnen doorbreken die verstrikt is geraakt in een onweerstaanbare, ‘magische’ betovering? Nou, simpel gezegd, pijn. Pijn is de grote verhelderende instantie.
Wat gebeurt er als mensen wakker worden voor het bedrog van totalitair-Lite die zich voordoet als vrijheid en individualisme (laat staan democratie!). De vraag wordt dan: naar welk ander ‘beeld-idee’ zullen de mensen collectief migreren?
De geopolitieke implicatie is dat Italië naar één land kan migreren; Duitsland naar een ander; en Frankrijk naar nog een andere, en anderen kunnen de hele puinhoop van de Europese politiek gewoon ‘opgeven’ (en het nihilisme zal toenemen). Maakt dit uit? Zou het misschien revitaliserend kunnen zijn?
Het laat ons wel direct het ‘Beest van de ideologie’ aanspreken, die door ‘zijn’ eigen onbekwaamheid Pandora onbedoeld van haar masker heeft ontdaan en zo haar doos heeft geopend. Wie kan zeggen welk masker ze vervolgens zal dragen!
