Het MH17-proces: de gevaren van het veronderstellen van de eerlijkheid van een geopolitiek gedreven onderneming

Onderzoek van de MH17-sage leert ons in eerste instantie nooit zomaar te veronderstellen dat een onderneming die de status lijkt te hebben van een officieel gesteunde en goedgekeurde internationale juridische procedure, daarom onberispelijk moet zijn.

AMSTERDAM — In november 2020 vond op Schiphol, de Nederlandse luchthaven bij Amsterdam, de afsluiting plaats van de voorbereidende hoorzittingen in de zaak die door het Nederlandse Openbaar Ministerie was aangespannen tegen drie Russen (Igor Girkin, Sergey Dubinskiy, Oleg Pulatov) en een Oekraïner (Leonid Kharchenko), voormalige militaire leiders van de Volksrepubliek Donetsk. Ze werden beschuldigd van de levering van een Russische Buk-Telar-raketwerper die naar verluidt door separatisten in het oosten van Donbass was gebruikt om op 17 juli 2014 civiele vlucht MH17 van Malaysian Airlines neer te halen, waarbij 298 mensen om het leven kwamen.

Nadat het Hof in maart en april 2021 de verdedigingsverzoeken om nader onderzoek had overwogen, wat het zou toestaan, zou het hoofdproces zelf op 7 juni 2021 beginnen bij de rechtbank Den Haag. Ongeacht de uitkomst, zal ik stellen dat dit proces en alle belangrijke fasen die eraan voorafgingen – met name het onderzoek van de Onderzoeksraad voor Veiligheid (DSB) naar de “feiten” ( zie eindrapport hier ) en het door Nederland geleide Joint Investigation Team ( JIT) vaststelling van strafrechtelijke verantwoordelijkheid ( zie eindrapport hier ) – blijven een zeer verontrustende basis voor het streven naar gerechtigheid.

In het onwaarschijnlijke geval dat de rechtbank de verdediging in het gelijk zou stellen, zou zij in feite de diepe procesfouten van het systeem dat haar tot stand heeft gebracht, toegeven. Naast de propagandafuncties van een showproces heeft betrokkenheid bij de procedure de aantrekkingskracht om (ten onrechte?) later agressie of een onderhandelingschip, zoals het geval was bij het Libische Lockerbie-incident.

Een gestapeld dek

Slechts één van de vier aangeklaagde mannen – Oleg Pulatov – zal in de rechtbank worden vertegenwoordigd, hoewel hij zelf in Rusland zal blijven. Op het moment van schrijven is het niet zeker dat zijn advocaten de gelegenheid hebben gehad hem te bezoeken. De Russische wet staat de uitlevering van zijn burgers voor hoorzittingen buiten Rusland niet toe. Het aanbod van Rusland om het proces in Rusland te houden werd, voorspelbaar, afgewezen. Maar er zijn veel belangrijkere gebreken aan de procedure zoals die momenteel is samengesteld. Een lid van het JIT – Maleisië, het hoofdkantoor van de eigenaar van MH17, de nationale luchtvaartmaatschappij Malaysia Airlines – werd pas in 2015 toegelaten tot het JIT, maanden nadat het was opgericht, en  heeft de bevindingen van het JIT verworpen .

De premier van Maleisië, Mahathir Mohamad, uitte grote scepsis over de procedure en het proces, met het argument dat Ruslands schuld vanaf het begin werd verondersteld, maar nooit is bewezen. Westerse mainstream media-aandacht voor het incident – gevoed met een verhaal dat binnen zes uur na de crash was opgesteld door de Oekraïense inlichtingendienst (SBU), wiens taak de bescherming van Oekraïense nationale belangen is – veronderstelde Russische schuld vanaf de eerste dag, het best geïllustreerd door Rupert Murdoch’s News Corporation en de kop van de meest populaire Britse krant,  The Sun : ” Putin’s Missile “, op de ochtend na de crash.

Murdoch’s The Sun, verspilde geen tijd aan het bepalen wie verantwoordelijk was voor het neerhalen van MH17

De westerse mainstream-consensus corrumpeert het populaire historische record, zoals blijkt uit twijfelachtig geverifieerde Wikipedia-accounts die over het algemeen bovenaan de gerelateerde Google-zoekopdrachten verschijnen. Binnen acht dagen na de crash zei de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken dat de Europese Unie (EU) de bestaande sancties tegen Rusland zou verhogen, de separatisten de schuld gevend van de crash, en de EU  stapelde in 2019 op verdere sancties . Zes jaar later, zes jaar later, op 1 april 2020, verklaarde de Nederlandse minister van Justitie en Veiligheid zijn steun en die van zijn ministerie voor de veroordeling van de Russen die terechtstaan ​​​​- een aankondiging die hij deed tijdens een ceremonie ter ere van de hoge Nederlandse aanklager Fred Westerbeke , die het onderzoek van de DSB naar MH17 had geleid.

De valse verhalende context opzetten

De hardnekkigheid van de westerse mainstream-aannames had de publieke opinie besmet, bovenop de reeds alomtegenwoordige anti-Russische sentimenten in de berichtgeving in de media over de door de VS gesteunde staatsgreep in Kiev tegen de regering van de democratisch gekozen president Viktor Janoekovitsj, eerder dat jaar in februari 2014, en de twijfelachtige westerse media-aanname dat de annexatie van de Krim door de Russische Federatie in maart 2014 een agressieve invasie van Oekraïens grondgebied was.

De feiten waren anders. Rusland had,  door een verdrag  met Oekraïne, het recht om tot 25.000 troepen op de Krim te houden om zijn marinebasis in Sebastopol, die het van Oekraïne huurde, te dienen. Met andere woorden, er waren al Russische troepen aanwezig op de Krim; ze hoefden het niet binnen te vallen of te bezetten. Met belangrijke uitzonderingen (met name de Kozakken) was de provincie  overwegend Russisch sprekend  en russofiel.

Het staatsgreepregime dat in Kiev aan de macht kwam, had aangegeven van plan te zijn provocerende maatregelen  te nemen die vijandig stonden  tegenover Russischtaligen en pro-Russische sentimenten en cultuur in Oekraïne. Het Krim-parlement  stemde  voor onafhankelijkheid van Oekraïne, aan wiens bestuur het was toevertrouwd door de Sovjet-president Nikita Chroesjtsjov in 1954, toen zowel Oekraïne als de Krim deel uitmaakten van de Sovjet-Unie. Na een openbaar referendum verzocht de Krim vervolgens om annexatie aan de Russische Federatie.

Daaropvolgende betrouwbare opiniepeilingen hebben aangegeven aanhoudende  steun  van de bevolking voor deze uitkomst. In de sterk pro-Russische regio’s van Oost-Donbass reageerden mensen daarentegen op de dreiging van een staatsgreep in Kiev dat vijandig stond tegenover hun belangen door  in april 2014 de  afzonderlijke republieken Donetsk en Loehansk op te richten. Noch de republieken, noch de de Russische Federatie heeft belangstelling getoond voor annexatie, hoewel de Russische Federatie een beschermer is van hun autonomie binnen Oekraïne, maar in oppositie is tegen de regering van Kiev.

Twee in het oog springende conflicten van nationaal belang

Het vermoeden van Russische schuld bij het neerschieten van MH17 op 17 juli 2014 komt de regering van Oekraïne zeer goed uit. Daarom is het zo problematisch dat Oekraïne, dat geen mensenlevens heeft geleden bij MH17, een van de vijf landen was die vertegenwoordigd was in het door Nederland geleide JIT terwijl Rusland geen lid is, en dat het meeste bewijsmateriaal dat door de JIT is afkomstig van de Oekraïense inlichtingendienst (SBU), een instantie die uitsluitend bestaat om de belangen van Oekraïne te dienen en die door MH17-blogger en analist  Hector Reban is betrokken  bij diefstal, marteling en moord. Veel van de informatie die het meest gevoelig is voor de zaak, met name over de “Buk-route” (de route waarvan wordt beweerd dat het een Buk .- route is)  eenheid gevolgd om van Rusland naar Donbass en terug te reizen), onderschepte communicatie, tekst en visuele berichten op sociale media, en het aanbod van getuigen – komt van de SBU en een groot deel daarvan is van nature zeer vatbaar voor wanpraktijken of andere vormen van besmetting. Het JIT heeft de SBU hartelijk bedankt voor de samenwerking en het JIT heeft vele maanden in de buurt van de SBU in Kiev gewerkt.

Het is verre van vanzelfsprekend dat Oekraïne zelf geen boosdoener is. In de eerste plaats is Oekraïne er niet in geslaagd het  luchtruim  boven het gevechtsgebied in het oosten van Donbass af te sluiten voor vliegtuigen die boven 30.000 voet vliegen, hoewel veel militaire vliegtuigen waren neergeschoten, zelfs binnen enkele uren of dagen na de crash van MH17, en hoewel de De aanwezigheid van  Oekraïense Buks  op ten minste acht locaties in de Donbass, en van Russische Buks op ten minste drie locaties in het nabijgelegen Rusland, vormde een directe bedreiging voor civiele luchtvaartmaatschappijen die boven 30.000 voet vlogen, gezien het Buk-bereik van 70.000 voet of meer. Daarnaast waren er andere Oekraïense luchtverdediging.

Verder waren er plausibele redenen om te vermoeden dat  Oekraïense jagers zich in de buurt van MH17 zouden hebben bevonden, of dat ze erop schoten – om welke reden dan ook – of dat ze het  burgervliegtuig gebruikten als camouflage  om vijandelijke grondpersoneel ervan te weerhouden hen met grond te beschieten. -luchtraketten van welke aard dan ook. Sommige separatisten zijn van mening dat Kiev het luchtruim open hield juist omdat het de mogelijkheid wilde behouden om burgervliegtuigen te gebruiken voor camouflage en omdat het  een incident wilde uitlokken van het soort dat is gebeurd, om Rusland te besmeuren en aan te zetten tot westerse interventie. Hoewel de waarschijnlijkheid van sommige van deze mogelijkheden in de loop van de tijd is afgenomen (maar niet volledig is verdwenen), was er veel grotere onzekerheid toen het JIT in augustus 2014 werd opgericht (een maand na de oprichting van de DSB, die 15 maanden later rapporteerde) .

Verder was elke mogelijke Russische betrokkenheid in het gunstigste geval indirect, aangezien zij slechts werd beschuldigd van het leveren van de Buk-draagraket en raketten die bij de aanval werden gebruikt, niet van het bepalen wat er moest worden neergeschoten of door wie.

Het Nederlandse leiderschap van de DSB, het JIT en de daaropvolgende gerechtelijke vervolgingen kan worden gerechtvaardigd op grond van het feit dat Nederland het grootste verlies aan mensenlevens heeft geleden (193) van alle landen die getroffen zijn door MH17. Aan de andere kant is Nederland in dit verband een zeer problematische speler. Het is lid van zowel de NAVO als de Europese Unie, wiens betrekkingen met Rusland vijandig zijn. Nederland was betrokken bij het  opzetten van “civil society” bewegingen in Oekraïne in de aanloop naar de coup van 2014 in Kiev. De oprichting van de DSB, die voorafgaand aan het JIT-strafrapport onderzoek deed naar de crash van MH17, schrijft voor dat zij niet zal rapporteren over zaken die de Nederlandse veiligheid aantasten of die de betrekkingen van het land met andere staten of internationale organisaties schaden, of zijn economische of financiële belangen schaden. Het DSB heeft een bilaterale overeenkomst met zijn Oekraïense tegenhanger waarin een geheimhoudingsverklaring is opgenomen.

Dubieus forensisch onderzoek

Zoals  Eric van de Beek  heeft gemeld, heeft de verdediging in de pre-trial fase aangevoerd dat de crashlocatie maandenlang onbewaakt was, dus bewijs kan verloren zijn gegaan, geknoeid of geplant zijn. Aanvankelijk werd slechts 30% van het neergestorte vliegtuig geborgen en dat wrak kon niet op forensisch verantwoorde wijze worden verzameld. Het OM was niet in staat om op eigen gezag telefonische intercepties te bestellen, maar was voor deze functie volledig afhankelijk van de SBU. Het OM heeft kort na de ramp geen netwerkmetingen kunnen doen om de locatie van telefoons van verdachte vast te stellen. Het was tot vele maanden na de crash moeilijk om getuigen te vinden en te interviewen.

Grondmonsters van de vermeende lanceerplaats konden pas lang na de gebeurtenis worden genomen (in feite een jaar, hoewel sommige journalisten  de vermeende plaats  binnen enkele dagen hadden gevonden); en de monsters werden niet eens onderzocht, omdat Oekraïne had verklaard dat alle sporen van een Buk-lancering na zo’n lange tijd verloren zouden zijn gegaan. Motivatie voor de lancering was niet vastgesteld. Er zijn geen getuigen gehoord die precies hebben gezien wat er op tien kilometer hoogte gebeurde. Het was niet duidelijk hoe lang onderdelen van de Buk-raket op de crashlocatie hadden gelegen of hoe ze daar waren aangekomen. Er werden naar verluidt autopsies uitgevoerd op 27 lichamen,  maar er konden geen rapporten worden gevonden, of waarom Oekraïne ze had uitgevoerd, of welke personen erbij betrokken waren.

Cruciaal voor (des)informatiestrategieën ter ondersteuning van het door Nederland geleide JIT-verhaal was het gebruik van open-source intelligence (OSINT) als een  nieuw hulpmiddel in het arsenaal van propagandisten  – waaronder, in dit geval, de SBU en Bellingcat.com (wiens verschijning als een ‘burgerjournalist’-site twee dagen voor de MH17-crash debuteerde, maar waarvan nu bekend is dat deze banden heeft met en gefinancierd wordt door pro-NAVO-organisaties, en een soort  school voor spionnen is geworden ).

Binnen enkele uren na de crash publiceerde de SBU bijvoorbeeld telefoontaps van separatisten die een neergestort vliegtuig bespraken en afbeeldingen die haar agenten op sociale media hadden ‘gevonden’ (velen van hen waren waarschijnlijk afkomstig, volgens Reban, van ‘spotters’ van de SBU), waaruit blijkt dat de vermeende pluim van een raketlancering en het transport van een Buk grond-luchtraketsysteem. Dit soort “bewijs” is uiterst vatbaar voor fabricage, manipulatie, verkeerde vertaling en verkeerde interpretatie bij pogingen om schijnbaar lineaire verhalen te construeren uit geïsoleerde stukjes contextvrije informatie waarvan de bronnen vaak zeer aanvechtbaar zijn. Bijvoorbeeld blogger Van der Werff – die samen met Yana Yerlashova van Bonanza Media een kritische documentaire  MH17 maakte – Call for Justice (2019) — sprak met tientallen mensen in Pervomayskiy, van wie niemand de rookpluim had gezien op de foto die door de SBU werd verspreid.

Bellingcat heeft veel energie gestoken in pogingen om Ven der Werff, Yerlashova, Bonanza Media (waarvan Bellingcat beweerde banden te hebben met de GRU ) en een plaatselijke getuige, Artyom, in diskrediet te brengen  , die getuigde tegen Bellingcats favoriete verhaal over waar de raketlancering plaatsvond, in de buurt van het dorp Snizhne (zie de reacties van Bonanza Media  hier). Bellingcat beweerde dat Artyom zijn verklaring had ingetrokken, maar Artyom ontkende dit in een interview met Yerlashova. Snizhne heeft de voorkeur van het officiële account omdat dat account het op de dag van de crash onder de controle van separatisten zou plaatsen, hoewel alternatieve accounts beweren dat, in de context van een snel veranderend oorlogsdrama, het Oekraïense leger tijdelijke controle over dit gebied op dat moment. Oppositieverhalen, zoals die van de Russische Buk-fabrikant Almaz-Antey, schatten dat de lanceerplaats eigenlijk Zarosh Henske was, 20 kilometer ten westen van Snizhne.

John Helmer, een in Australië geboren buitenlandcorrespondent gevestigd in Moskou en een regelmatig commentator over de MH17-zaak, heeft vijf methoden voor het knoeien met getuigen geïdentificeerd  dat was op zijn minst besproken in de voortgang van het officiële verhaal: steekpenningen; aanbod tot vervroegde vrijlating uit de gevangenis; bedreigingen om te doden; geheime operaties binnen Rusland, inclusief uitlevering; en intimidatie van familieleden. Anderen hebben opgemerkt dat de SBU de belangrijkste leverancier van getuigen was. Sommigen waren door de SBU gearresteerd in onderzoeken naar andere misdrijven. Helmer noemde Bonanza Media als de bron voor documentatie van een geheime conferentie van JIT-gerelateerde politie en openbare aanklagers in Driebergen in januari 2018 (waarvoor Maleisië niet was uitgenodigd), waarin de benaderingen voor het vinden van getuigen werden besproken. Helmer meldde bijvoorbeeld dat bij het focussen op de 53e Brigade Buk Telar, waarvan ze vermoedden dat het de bron van de raket was,

Een deelnemer gebruikte Russische sociale media zoals Vkontakte om zijn Russische doelen te bereiken (een tactiek die hen zou kunnen beschuldigen in de ogen van de Russische autoriteiten). Er bleek consensus te bestaan ​​dat de SBU zeer geschikt was voor dergelijke methoden. Helmer schreef in maart 2020 dat het JIT de authenticiteit van de gelekte documenten niet had betwist en dat de Australische federale politie ze als echt had bevestigd.

Voorkeur voor bevestiging?

Verdedigingsadvocaten in de pre-trial fase waren in feite bezorgd over een “bevestigingsbias” die gedurende het hele onderzoek aanhield, geworteld in aanvankelijke vermoedens van Russische schuld, de uitsluiting van Rusland van het JIT en de significante en invloedrijke aanwezigheid in het JIT van een partij waarvan critici vermoeden dat ze zelf schuldig zou kunnen zijn: Oekraïne. Rusland had in juni 2015 om toelating tot het JIT verzocht, met het argument dat het vele malen had opgemerkt dat de informatie en suggesties die het had ingediend, verkeerd waren geïnterpreteerd. Het JIT had ermee ingestemd om consensus te gebruiken als methode voor het nemen van beslissingen – waardoor Oekraïne, de meest substantiële bron van bewijs, het vetorecht kreeg – ook al behielden de Nederlanders het laatste woord.

De advocaten van de verdediging die het geprefereerde “Buk-scenario” onderbouwden, waren een voorbeeld van vooringenomenheid, terwijl bevindingen die niet in dat scenario pasten, systematisch werden doorzocht, vooral wanneer ze door Rusland werden gepresenteerd  . En toen een Russische bron werd verworpen (zoals in het geval van het Almaz-Antey-rapport aan het Nederlands Forensisch NFI), is er geen verder overleg geweest met de bron. Zelfs voordat het wrak veilig was, had Oekraïne slechts twee soorten raketten geïdentificeerd waarvan het beweerde dat ze verantwoordelijk konden zijn en alleen deze twee aan het JIT getoond. De verdediging was onduidelijk waarom de Oekraïense autoriteiten vanaf zo’n vroeg stadium van hun onderzoek uitgingen van het Buk-scenario en waarom slechts twee raketten (van een veel groter potentieel bereik) werden onderzocht.

Het kostte Oekraïne 18 maanden om logboeken en vluchtplannen in te dienen waaruit bleek dat er geen Oekraïense militaire vluchten waren in de buurt van MH17. Toch werden Oekraïense Sukho Su-25 straaljagers vaak gezien in Oost-Oekraïne. Het JIT heeft geen onderzoek gedaan naar het vermeende gebruik van burgervluchten als menselijk schild. Terwijl de aanklager onderschepte gesprekken tussen rebellen had verzameld, had het geen onderschepte gesprekken tussen leden van de strijdkrachten van Oekraïne verzameld.

Oekraïne heeft duidelijk geprofiteerd van het Buk-scenario (dat naar verluidt de route van een Russische Buk volgde terwijl deze vanuit Rusland de grens over ging naar Donetsk en verder richting Snizhne en, na de crash, terug naar Rusland). Dingen die dit verhaal niet ondersteunden, werden niet altijd verder onderzocht of werden weggeredeneerd, terwijl Russische informatie zeer zorgvuldig werd onderzocht en meestal in diskrediet werd gebracht. De verdediging voerde aan dat informatie uit Oekraïne even grondig moet worden onderzocht als Russische bevindingen. Er bleven duizelingwekkende omissies.

Erik van de Beek  zag geen aanwijzingen dat er radar- of satellietgegevens aan de rechtbank waren voorgelegd waarin een Buk of andere raket kon worden gesignaleerd. In de pre-trial fase riep de rechter het openbaar ministerie nog een keer op om toegang te vragen tot Amerikaanse satellietbeelden, maar deed hij geen beroep op Oekraïne om militaire radargegevens te leveren. Een voormalige Oekraïense legercommandant had de bewering van het ministerie van Defensie ontkracht dat militaire primaire radiostations  op de dag van de crash niet operationeel waren  . Geen enkele onderschepte oproep toonde overtuigend de betrokkenheid van rebellen aan. (Inderdaad, op 26 juni presenteerde de aanklager een onderschepping van een gesprek tussen Girkin en Dubinskiy waarin Dubinksy Girkin vertelde dat een  Oekraïense jager zojuist MH17 had neergehaald en dat de rebellen de jager vervolgens met een Buk hadden geraakt. Dit was door Kharchenko en Pulatov in verschillende gesprekken bevestigd.) Ooggetuigen waren niet naar voren gekomen om tegen de beschuldigde te getuigen.

Dit zijn slechts enkele van de grote controverses rond de MH17-zaak. Een andere belangrijke kwestie is de vorm van metalen fragmenten die in lijken zijn gevonden, aangezien dit verband houdt met welke van de twee mogelijke Buk-raketseries verantwoordelijk zou kunnen zijn. Deze overweging riep ook vragen op over de ontdekking en behandeling van lichamen en het uitvoeren van autopsies, evenals berekeningen van de oorsprong, het traject en het inslagpunt van de raket.

Narratieve inconsistenties

Bovendien zou je kunnen spreken van conflicten  binnen  het reguliere verhaal, dat tot  in detail door Hector Reban is besproken  . Er waren bijvoorbeeld ten minste drie tegenstrijdige hypothesen voor het Buk-scenario, waarbij sommige bronnen beweerden dat de Buk-raketlanceertrailer met slechts twee voertuigen reisde, terwijl anderen beweerden dat het deel uitmaakte van een veel groter bewapend konvooi – het “Vostok-konvooi” ( een verschil dat gevolgen had voor de interpretatie van getuigen wiens getuigenis was gebaseerd op wat ze hoorden) – en weer anderen beweerden dat het Vostok-konvooi op de route was vergroot door de Buk-draagraket. De vermeende route, onnodig kronkelig, heeft zelf tot speculatie geleid.

Er zijn verschillende anomalieën met betrekking tot bronnen van journalistieke verslagen van waarnemingen van de Buk, en kennelijke pogingen van journalisten om anoniem te blijven. Reban heeft vastgesteld dat dergelijke journalistieke waarnemingen niet direct waren, maar gebaseerd op tekstueel of visueel bewijsmateriaal dat hen werd overhandigd door anonieme en mogelijk inlichtingenbronnen. Andere waarnemingen zijn hoogstwaarschijnlijk afkomstig van SBU-spotters (die separatistische bewegingen bespioneerden ten behoeve van het ministerie van Binnenlandse Zaken en het Oekraïense leger), die vaak bij elkaar bekend waren, sommigen in direct contact met het ministerie van Binnenlandse Zaken en met rechtse filialen. Afbeeldingen die ze hebben gepost, zijn mogelijk aan hen overhandigd. Verschillende belangrijke afbeeldingen werden naar het JIT gestuurd zonder eerst op sociale media te zijn geplaatst. Oorspronkelijke berichten werden meestal binnen enkele uren verwijderd en in sommige gevallen werden de kanalen waarop ze werden geplaatst uitsluitend voor dat doel opgericht voordat ze werden verwijderd. Er waren geen pro-separatistische bronnen van dergelijke waarnemingen.

De meeste vermeende waarnemingen of meldingen waren beperkt tot twee kritieke momenten van de Buk-route: het overschrijden van de grens en aankomst in de buurt van de lanceerplaats. Pre-crash rekeningen van de aanwezigheid Buk (dat wil zeggen, degenen die zijn geplaatst  voorafgaande tot de crash) zijn mager, en accounts uit de eerste hand die vóór de crash zijn geplaatst, bestaan ​​​​niet. Na de crash werden alle originele afbeeldingen die op de avond van de 17e waren geplaatst snel verwijderd na publicatie, behalve de foto van de “lanceringspluim”. Sommige analisten hebben het vreemd gevonden dat een Buk op een zogenaamd geheime operatie op klaarlichte dag door een dichtbevolkt gebied zou gaan, met loeiende sirenes, de bemanning met verdachte Moskovische accenten en gekleed in “onbekende” uitrusting, terwijl ze potentiële fotografen vermaanden . Dit wekt de verdenking van een valse-vlag-operatie en schaadt de geloofwaardigheid van de beschuldigingen van een Buk die vanuit Rusland is verscheept.

Een gevaarlijk vermoeden

Inspectie van de MH17-sage leert ons in eerste instantie nooit zomaar te veronderstellen dat een onderneming die de status lijkt te hebben van een officieel gesteunde en goedgekeurde internationale juridische procedure, daarom onberispelijk moet zijn. Al dergelijke instellingen zijn ingebed in machtsstructuren waarin nationale belangen samenvloeien en wedijveren bij het nastreven van openlijke en geheime agenda’s, die in oorlogs- en conflictsituaties steeds complexer worden. Doorgaan met een dergelijke procedure kan zelfs contraproductief zijn, zelfs vanuit een propaganda-oogpunt, aangezien het wel eens op onoverkomelijke bewijsproblemen kan stuiten en eerder wantrouwen dan consensus kan aanwakkeren.

Feature foto | De Australische federale politiecommandant Jennifer Hurst spreekt terwijl ze in de buurt staat van een deel van een Buk-raket die is teruggevonden op de plaats van de MH17-crash, tijdens een persconferentie over het neerhalen van vlucht 17 van Malaysia Airlines in Bunnik, Midden-Nederland, 24 mei 2018 Michael Corder | AP

Oliver Boyd-Barrett  is emeritus hoogleraar aan de Bowling Green State University, Ohio en aan de California State Polytechnic University, Pomona. Hij is een expert op het gebied van internationale media, nieuws en propaganda. Zijn geschriften zijn toegankelijk via een abonnement op https://oliverboydbarrett.substack.com