Het nieuwe migratie-pact van de EU blijft de Europese samenlevingen van binnenuit ondermijnen

Onlangs heeft de Europese Commissie een ontwerphervorming van het migratiebeleid gepresenteerd. Dit pact stelt in geval van crisis een mechanisme in dat bekend staat als “solidariteit” tussen de verschillende Europese landen. In werkelijkheid wil de club van Von der Leyen de lidstaten hun soevereiniteit ontnemen en massa-migratie intensiveren. Ein Volk, ein Reich, ein Führerin!

Uit wat de Europese Commissie over het migratie- en asielpact heeft gepresenteerd, blijkt heel duidelijk dat er geen strategische vraagtekens zijn gezet bij het fenomeen migratie richting Europa. Het antwoord is op het eerste gezicht puur technisch en hypothetisch, als een belofte om procedures te verbeteren, geen Europese grenswachten meer. Het gaat er vooral om staten te verplichten solidariteit te tonen, in het bijzonder om de illegale immigratie over zee, die verreweg de belangrijkste is, op zich te nemen. Het principe dat de afgelopen jaren is vastgelegd van een opendeur-Europa wordt niet ter discussie gesteld. Er zijn zelfs plannen om legale immigratiekanalen te ontwikkelen.

Kortom, de EU blijft de Europese samenlevingen van binnenuit ondermijnen.

Het plan om immigratie in Europa te organiseren werd in grote lijnen gepresenteerd door de Europese Commissie, met formuleringen die steeds meer doen denken aan de hoogtijdagen van de Pravda. Zo leren we wat het is:
“Een nieuwe benadering van migratie: een klimaat van vertrouwen creëren en een nieuw evenwicht in termen van verantwoordelijkheid en solidariteit”.

Met andere woorden, het is absoluut niet een kwestie van het migratieverschijnsel ter discussie stellen, van de implicaties die het kan hebben op de culturele evolutie van samenlevingen, op de identiteit van de bevolkingsgroepen die in deze gebieden wonen, dus het verschijnsel in twijfel trekken. De bekevingswereld van de Europese Commissie gaat hier over territoria, gepresenteerd zonder eigen geschiedenis, zonder eigen cultuur, dus zonder eigen toekomst.
Dit pact is slechts een reeks technische maatregelen die erop gericht zijn de immigratie in Europa efficiënter te maken, met valse concessies aan landen die zich verzetten tegen massa-immigratie, zoals Oostenrijk of Polen.

Het eerste doel dat wordt aangekondigd is een politiek doel dat specifiek is voor de EU: zij moet de controle over deze kwestie herwinnen.

De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, zei bij deze gelegenheid: “Vandaag stellen we een Europese oplossing voor om het vertrouwen tussen staten te herstellen en het vertrouwen van de burgers in ons vermogen te herstellen om de Unie, om migratie te beheren.” Zonder zijn ideologische grensloze lijn te veranderen.

Ylva Johansson, EU-commissaris voor Binnenlandse Zaken, zei: “Migratiefenomenen zijn en zullen altijd deel uitmaken van onze samenlevingen. De voorstellen die we vandaag doen, zullen het mogelijk maken om een ​​migratiebeleid voor de lange termijn vast te stellen. Op lange termijn zijn we dan in staat om Europese waarden te vertalen in concreet beheer.”

Daartoe is een omvangrijk pact inzake migratie en asiel aangenomen (hier beschikbaar). De term immigratie is verboden, de negatieve lading is te sterk. Die van migranten leidt eroe dat steeds meer moeite moet worden gedaan om een ​​onaantrekkelijke realiteit te verbergen.

Onder het mom van “versterking van de doeltreffendheid van procedures” lijkt het erop dat nieuwkomers niet langer worden geblokkeerd in het land van aankomst, maar kunnen worden opgevangen door een land waar ze familie hebben (dus een nieuwe golf van gezinshereniging is het nieuwe perspectief), waar ze hun studies deden (het oorspronkelijke Franse idee was om een elite te vormen die in het buitenland aanwezig zal zijn, een achterhaald idee, maar het mechanisme blijft), waar ze werkten of een visum verkregen.
Maar tegelijkertijd wordt gesteld dat de asielaanvraag zal moeten worden behandeld door het eerste land van aankomst… Daarom is de verlichting van de last voor de getroffen grenslanden om het zachtjes te zeggen minimaal. Temeer daar totaal onrealistische maatregelen, zoals het vaststellen van de identiteit van ieder persoon, gepland zijn, terwijl we weten dat de meeste immigranten die illegaal aankomen hun identiteitspapieren (doen) kwijtraken, in het bijzonder om zichzelf voor te doen als (zeer) grote minderjarigen.
Dit zal uiteindelijk strengere verplichtingen opleggen aan de landen van de eerste aankomst.

Maar om hen te helpen, en dus niet om nieuwe illegale aankomsten te weigeren maar om hen voor onbepaalde tijd te verwelkomen, zullen de procedures worden vereenvoudigd, een eerste screeningprocedure wordt ingesteld en er zullen naast de nationale grenswachten permanente Europese grenswachten worden geplaatst. Op dit moment weten we niet hoe deze procedures eruit zullen zien, maar we weten al wel dat een niet-statelijke structuur grenswachten zal hebben die het beleid van Brussel uitvoeren, en niet van soevereine lidstaten.

De omvorming van de staat in een instrument voor de uitvoering van een elders genomen politiek besluit wordt versterkt. Temeer naarmate het toezicht van de EU op de manier waarop staten hun rol gehoorzaam vervullen, zal worden versterkt… in het belang van immigranten, uiteraard:
“Tegelijkertijd zullen alle andere procedures worden verbeterd en zullen ze worden onderworpen aan versterkt toezicht en operationele steun van EU-agentschappen.”

Het aangekondigde wonder moet komen van de verschijning van de Deus Ex Machina “digitaal”, die het mogelijk zal maken om alle technische problemen op te lossen. Dat komt omdat staten in naam van “verantwoordelijkheid en” solidariteit” geen keuze meer hebben – deze keuze is voor hen (door de Europese Commissie) al gemaakt:
“De lidstaten zullen verantwoordelijk en solidair met elkaar moeten handelen. In tijden van spanning zal elke lidstaat, zonder uitzondering, zijn gezamenlijke bijdrage moeten leveren”.

Als het aan Von der Leyen (en Timmermans, en de andere niet-democratisch gekozen machtswellustelingen in Brussel) ligt is er geen keuze voor lidstaten van de EU om al dan niet “verenigd” te zijn. Aan de andere kant, met een vrijgevig gebaar van de EC, staan zij de EU-lidstaten toe hun solidariteit op verschillende manieren te uiten, van de zorg voor immigranten na screening, financiering in het land van terugkeer, enz.
Als vrijwilligerswerk de regel zou zijn, zullen lidstaten verplichtingen hebben in geval van “spanning”. En deze spanningen komen zeer vaak voor. De verplichting om immigranten op te vangen zal met name betrekking hebben op “reddingsacties op zee” (veelal gedaan door “vrijwilligers”). Het is waar dat deze operaties worden georganiseerd door grote NGO’s die zeer goed worden gefinancierd, Brussel zou het zonde vinden om zo goed geplaatst geld te verspillen.

Heel concreet, volgens officiële statistieken: van de 141.700 mensen die in 2019 illegaal in Europa aankwamen, kwamen er slechts 35.000 over land, terwijl 106.200 mensen van boord gingen. Daarom is het opleggen van steun aan mensen die over zee aankomen en niet terugkeren naar het land van herkomst een teken van de wens van de Europese Commissie om de aankomst in Europa te vergemakkelijken.

Temeer daar volgens de statistieken 38% van de asielzoekers een verblijfsvergunning krijgt. Maar slechts 30% van de afgewezen personen wordt daadwerkelijk teruggestuurd naar hun land van herkomst. Zo kregen in 2019 491.000 mensen het bevel de EU te verlaten – maar 70% bleef. Van de 29% die werden uitgewezen, waren dat voornamelijk Oekraïners, Marokkanen en Albanezen.

En dan over de landen van herkomst:

De EU belooft de terugkeerprocedures aan de grens efficiënter te maken, wat vrij onrealistisch lijkt in het licht van de jurisprudentie die immigranten buitengewoon beschermt en het verschil tussen legale en illegale immigratie ontkent. Aan de andere kant, wat de echte lijn lijkt te zijn van dit trompe-l’oeil-pact, is de ontwikkeling van legale immigratiekanalen. Ze zullen deel moeten gaan uitmaken van het aangaan van partnerschappen met derde landen.

De bevestiging door de EU van haar pro-immigratiebeleid belooft niet dat de trend zal worden gekeerd, of zelfs buitenlandse bevolkingsgroepen zullen kunnen integreren. Met het massa-instromingseffect, dat dagelijks zichtbaar is, gaat het om het vernietigen van de bevolking van de lidstaten van de EU, onze manier van leven en onze cultuur.

Waar de Europese Commissie, en de meeste westerse leiders, het niet over hebben is het volgende: hoewel emigratie en immigratie normale verschijnselen zijn in open en vreedzame samenlevingen, is het probleem van massale immigratie waar Europa mee te kampen heeft mede een direct gevolg van westerse indringing in de landen van herkomst van migranten. Als het Westen de integriteit van Libië had gerespecteerd, zou er niet deze corridor zijn geweest waar de Afrikanen die de armoede ontvluchten, stromen. Hetzelfde geldt voor Afghanistan, Irak of Syrië dat door het Westen vakkundig in stukken is gesneden. En een soortgelijk fenomeen doet zich voor in Midden-Amerika met oorzaken die we weigeren te overwegen om onze verantwoordelijkheden niet te erkennen. Het is toch merkwaardig dat deze verschijnselen van massale migratiegolven niet samenkomen in Eurazië. Het wordt tijd dat de mainstream media zich eens gaan bezighouden met echte journalistiek.

We kunnen de zielige uitbarsting van Ursula von der Leyen alleen maar toejuichen, die, zonder de middelen te hebben om naar de realiteit te handelen, alleen een droomwereld voor zichzelf kan uitvinden door voor ons “een Europese oplossing te lanceren om het vertrouwen tussen staten te herstellen en het vertrouwen van de burgers in ons vermogen, als Unie, om migratie te beheren, te herstellen”. Het nieuwe pact opent namelijk de ogen van veel burgers, en laat hen zien door wat voor idioten de Europese Unie wordt geleid. Het wordt voor steeds meer mensen namelijk duidelijk dat het enige project van de EU is om de staatsentiteiten waaruit haar leden bestaan ​​te vernietigen, wil het overleven. Dit is voor de Europese Commissie de enige manier om te bestaan, aangezien zij alleen wil bepalen wat er gebeurt.

Von der Leyen moet eraan worden herinnerd dat we ter gelegenheid van de 75e verjaardag van de Verenigde Naties met hernieuwde overtuiging worden herinnerd aan de grondbeginselen die het Westen herhaaldelijk heeft willen schenden en ze zou er goed aan doen om de waandenkbeelden te laten varen. Of dat ze luistert naar wat Xi Jinping in zijn toespraak voor de VN zei, namelijk dat wederzijds respect en gelijkheid tussen alle landen, groot of klein, het grondbeginsel is van het Handvest van de Verenigde Naties en dat unilateralisme een doodlopende weg is. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov voegde er toen aan toe dat het een grote vergissing is om te denken dat Rusland zal spelen volgens westerse regels, net zo min als China. In feite zijn de twee landen voor hun ontwikkeling niet afhankelijk van het Westen.

Als Von der Leyen de kloof niet ziet die groter wordt in de betrekkingen tussen Oost en West dan voorzien we dat heel Europa de gevolgen zal ondervinden als het er niet in slaagt een radicaal ander beleid te bekrachtigen. Het is aan de regeringsleiders van de lidstaten om de Brusselse zwijnenstal schoon te mesten – voor het te laat is.

Samenvattend:
Eén van de opmerkelijke veranderingen is dat dit pact het principe herziet van het toevertrouwen van de verantwoordelijkheid voor de behandeling van de aanvraag van een migrant aan het eerste EU-land dat ze binnenkomen. De huidige pijler van het asielstelsel in Europa, dez “Dublin-verordening” blijft de spanningen aanwakkeren vanwege de last die het legt op lidstaten in de frontlinie van aankomsten, zoals Griekenland en Italië.

Volgens het voorstel van de Europese Commissie kan het land dat verantwoordelijk is voor de aanvraag het land zijn waar een migrant familiebanden heeft, waar hij heeft gewerkt of gestudeerd, of de staat die een visum heeft afgegeven. Dit hangt ook af van de demografie en economie van het gastland, dat in ruil daarvoor een Europese schenking van 10.000 euro per volwassene ontvangt. De landen van eerste aankomst zijn echter nog steeds verantwoordelijk voor de asielaanvraag als geen ander EU-lid ervoor zorgt.

Vijf jaar na de migratiecrisis van 2015, waarbij honderdduizenden vluchtelingen, voornamelijk Syriërs, op uitnodiging van Angela Merkel over de wegen van Europa zwierven, voorziet deze hervorming in een specifiek systeem tussen EU-staten. Concreet, als een land onderhevig is aan een migratiedruk en van mening is dat het niet in staat is om de leiding te nemen over de migranten, kan het verzoeken om activering van een “verplicht solidariteitsmechanisme”, waarover de Europese Commissie moet beslissen.

De Europese uitvoerende macht beoordeelt vervolgens het aantal migranten dat moet worden ondersteund. Alle staten zijn erbij betrokken, afhankelijk van hun economisch gewicht en hun bevolking. Ze hebben echter de keuze tussen het verwelkomen van asielzoekers of het “sponsoren” van terugkeer, met andere woorden de financiering van de terugkeer naar hun land (binnen acht maanden) van migranten die niet het recht hebben om in de EU te verblijven. In theorie zal Brussel landen die aan deze verplichting ontsnappen, met hoge boetes kunnen sanctioneren. Deze regel richt zich met name op de landen in het oosten van het continent (Polen, Hongarije, Tsjechië, Slowakije), die altijd hebben geweigerd om niet-Europese gelukszoekers op te nemen.

Tenslotte bepaalt het plan dat migranten die op zee worden gered, binnen de Europese Unie moeten worden opgevangen en niet naar huis mogen worden teruggestuurd. Dat is grofweg 75% van de mensen die hierheen komen. De Europese Commissie beveelt ook aan dat de lidstaten ngo’s die hulpmissies in de Middellandse Zee uitvoeren, niet vervolgen. In feite wordt mensensmokkel gelegaliseerd en door Brussel gefaciliteerd.