Het ‘nieuws’ in onze kranten, en op de televisiezenders, krijgt meer en meer het karakter van een potsierlijke estafetteloop.

Nadat een Russofobische, in complotten grossierende NRC-redacteur vorige week een artikel wijdde aan een populaire ‘App’ op ‘Facebook’, die je een blik in de toekomst gunt door te laten zien hoe je naar verwachting zal ‘verouderen’, roept de politie burgers nu op om die ‘App’ te verwijderen, omdat de ‘App’ niet hoeft te voldoen aan de Europese privacywetten, wat onzin is. Maar ‘Facebook’ en privacy? In wat voor wereld leven die mensen?

Van ‘Sleepwet’ tot een lawine aan nieuws over weglekkende ‘data’ bij grote bedrijven en overheidsinstellingen, en meekijkende ‘filmmakers’, om nog maar te zwijgen over de gretigheid waarmee ‘Veiligheidsdiensten’ samenwerken met de ‘Veiligheidsdiensten’ van andere landen om de eigen wetgeving te omzeilen, kunnen we met een gerust hart stellen dat er van uw privacy niets rest in deze tijd.

In mijn beleving is de strenge ‘privacywetgeving’ in Europa niet zozeer een ‘wassen neus’, maar een doortrapt stukje wetgeving dat bedoeld is om de werkgelegenheid in bepaalde sectoren van de ‘dienstverlening’ kunstmatig op peil te houden, alsmede via ‘boetes’ de inkomsten van de overheid op te krikken naar behoefte, en om ‘lastige’ burgers op hun nek te kunnen springen als ze problemen veroorzaken. Denk ‘Assange’, of ‘Snowden’. Hoe fijnmaziger wetgeving is, hoe eenvoudiger het is om nietsvermoedende burgers ermee op te knopen. Denk ‘Kafka’.

Eerder was er een relletje omdat ING het briljante idee had om klanten te bedienen met ‘gerichte reclame’. Waar dat over ging is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Natuurlijk weet de bank alles van jou. Sterker nog, de overheid leunt zwaar op die inbreuk op de privacy bij haar pogingen om ‘zwart geld’ op te sporen. Welke volkomen naïeve idioot denkt nou dat zijn ‘privé gegevens’ ergens volledig geanonimiseerd op een honderd procent veilige lokatie zijn opgeborgen?

Het is vooruitgang dat je de strijd aan kunt binden tegen ‘ongewenste reclame’, zodat je niet door bergen ‘Spam’ hoeft te waden op zoek naar serieuze emails. En het zou mij een lief ding waard zijn als ik ook verlost zou worden van al die televisiereclame en reclame in kranten en tijdschriften, wat ook nog eens een zegen zou zijn voor het milieu en het klimaat. Zelfde voor de eindeloze stroom propaganda, en berichtgeving over ‘schattige hondjes’ en ‘grappige mensjes’ tussen het nieuws, die van Google’s ‘YouTube’ zijn geplukt om de propaganda in te verpakken, wat die reclamemagneet weer goudgeld oplevert aan ‘rechten’ die de producenten van die ‘content’ niet hebben.

Daarnaast is er nog de hypocrisie van de afgedwongen censuur die door overheden wordt geëist, die eveneens onlosmakelijk is verbonden met flagrante inbreuken op de privacy, én de vrijheid van meningsuiting. Als Chinezen of Russen dat doen, ‘hitsers’ het zwijgen opleggen, dan is de krant te klein en de uitzending te kort om ertegen van leer te trekken. Maar waar ‘westerse’ tech-reuzen naar eigen inzicht ‘obstinate’ burgers het zwijgen opleggen, hebben ze louter goede bedoelingen?

Hiermee is niet gezegd dat ik de privacy heilig verklaar, of omgekeerd dat ik een groot voorstander ben van ‘Wild-West’-toestanden op het internet. Maar in het onderhavige geval heeft het er alle schijn van dat een verveelde ‘diender’ in Maastricht dat spookverhaal in NRC had gelezen, of waar dan ook, en bedacht dat het een goed idee was om de Simpletons in zijn parochie te waarschuwen voor het risico van gerichte reclame als ze die Russische ‘App’ gebruikten, waarna die olievlek zich snel uitbreidde. Op z’n best is dat ‘window-dressing’, maar eigenlijk is het eerder het bewijs dat we allang in een Kafkaiaanse schemertoestand zijn beland, waar totale willekeur de norm is.

Om degelijk beleid mogelijk te maken, dienen wetten eenvoudig te zijn, makkelijk na te volgen, en moet het overheidsbeleid volledig transparant zijn, en niet gevoed worden door privé-initiatieven van verveelde ‘dienders’, of naar ’naamsbekendheid’ snakkende medewerkers van het ‘Openbaar Ministerie’, en ‘Creeps’ die achter de schermen vervolging afdwingen, of gure types uit de wind houden.