Het ongelofelijke is toch gebeurd migranten worden geholpen Nederlands gezin mag barsten

Het zal je maar gebeuren, woon je met je gezin in Spanje en dan slaat het noodlot toe.

Je komt thuis en er is ingebroken. De laatste is het dit gezin de afgelopen 2 jaar drie keer voorgekomen, met het laatste jaar als voorlopig dieptepunt. De ravage is groot; dat blijkt uit de foto’s die zijn ingestuurd na een oproep van dit gezin. De afbeeldingen zijn vaak gemaakt ten behoeve van de verzekering, maar ook om te beseffen dat het ongelofelijke is gebeurd. Onbekenden zijn het huis binnengedrongen en hebben er hun sporen nagelaten.

Soms is er snel rondgekeken, zijn een paar laden omgedraaid en namen de indringers niet veel meer dan het koffiezetapparaat mee. Een koffiespoor is de stille getuige. In andere gevallen zijn grote vernielingen aangericht, zoals bij Greet en Johnny, van wie de foto’s niet voor reproductie geschikt bleken. Hun televisie en geluidsapparatuur is met geweld van de wand getrokken. Persoonlijke eigendommen werden letterlijk met voeten getreden.

Na de derde inbraak in hun appartement was het genoeg. Greet (63, oud-receptioniste) en Willem (66, oud-chauffeur) zetten alles op alles voor een spoedig vertrek. Greet: ‘We waren met terugkeer naar Nederland. Toen belde mijn zoon dat er weer was ingebroken. Ik brak. Ze zijn al twee keer eerder binnen geweest, zie je. We zijn meteen teruggegaan naar naar het appartement. En het was vreselijk wat die inbrekers hadden aangericht.’

Hij: ‘De inbraak was op 15 afgelopen week. Toen we thuiskwamen voelde ik woede, een enorme kwaadheid. Tegelijkertijd was er een gevoel van grote machteloosheid. Dat mensen je dit aan kunnen doen. Een soort teleurstelling in de mensheid. Dat tuig, hoe is het toch mogelijk?’

Zij: ‘Na die eerdere inbraken zijn we foto’s gaan nemen van al onze nieuwe dingen. De foto’s hadden we in de brandkast gelegd, in onze slaapkamer. Maar die brandkast was weg. Ongelofelijk. Dat ding woog meer dan 100 kilo en zat vast aan de muur. Maar die hebben ze los geslagen.’

Hij: ‘Het wordt ook steeds erger. Je ontdekt steeds meer dat weg is. Hé, dat is weg. En dat is ook gestolen. En dat is kwijt. Paspoorten, autopapieren en verzekeringspapieren alles weg.

Zij: ‘Ik had best veel gouden sieraden in die brandkast. Ook sieraden van mijn schoonmoeder en moeder, die overleden zijn. En een armband die herinnerde aan mijn eerste man, die ook is overleden. Als ik nu denk aan die armband, dan grijpt me dat enorm aan. Wat heb ik nou nog aan dingen van vroeger? Mijn trouwboekjes, de inentingspapieren van de kinderen, alles is weg.’

‘Je gaat je afsluiten van de buitenwereld, uit angst. Je gaat de mensen op straat anders bekijken. Je ziet in iedereen je inbreker. En zouden ze getipt zijn? Door iemand die wist dat wij weg waren? Je haalt je van alles in je hoofd.’

Zij: ‘Als we binnen waren, wilden we niet naar buiten. En als we buiten waren, zagen we ertegenop om weer naar huis te gaan. Hoe zouden we de boel deze keer aantreffen? Het was ook zo’n vieze bende. Ze hadden met hun schoenen over het bed gelopen, over onze ochtendjassen op de grond. Ze hadden alles aangeraakt, aangepakt. Ik ben alles meteen gaan schoonmaken.’

‘Ik wil de gozers die dit hebben gedaan nooit zien, dacht ik eerst. Niets meer van weten. Of als ik zo’n gast zie, dacht ik, pak ik een mes en steek ik hem in zijn been of arm. Hij zal voelen wat hij heeft aangericht. Nu denk ik: als er ooit iemand wordt gepakt, dan wil ik bij het proces zijn. En dan wil ik ze aankijken. Wat voor mens doet nou zoiets, wil ik ze vragen.

‘De politie heeft ons fantastisch opgevangen, trouwens. Ze hebben buurtonderzoek gedaan, technisch onderzoek en zijn heel lief geweest. Maar ja, zij rijden ook maar achter de feiten aan. Gaan ze posten in een wijk waar veel wordt ingebroken, dan gaan die jongens naar een andere wijk.’

Hij: Wij hebben direct hulp gevraagd bij de ambassade maar daar kregen we horen dat zij niets voor ons kunnen betekenen alleen een noodpaspoort om de reis naar Nederland te maken. Ik werd zo kwaad en dacht GVD een migrant krijgt een huis, steun en mag zijn gezin naar Nederland halen, het kan toch niet zo zijn dat een Nederlands gezin geen enkele recht heeft, nou vergeet dat maar. Nee dus!

Wij zijn woest op de Nederlandse Staat migranten worden geholpen Nederlands gezin mag barsten.

Crowdfunding

Het bedrijf (CompuCare) waar John 12 jaar gewerkt heeft een crowdfunding opgezet om de materiële schade te dekken maar de schade van hun geestelijke toestand zal lang blijven, zij hopen dan ook dat de mensen gul geven een ding waar volgens hun de staat zijn gezicht moet tonen maar nee hoor aan migranten heb je meer Nederlanders kunnen gewoon barsten.

Wil jij Greet en John helpen klik dan op deze link: Doneer voor Greet en John