Het onrecht van het schuldige pleidooi van Assange

Ik kan volledig begrijpen waarom Julian Assange een pleidooiovereenkomst heeft aanvaard waarin hij ermee heeft ingestemd schuldig te bekennen aan een vermeende samenzwering om officiële geheimen met betrekking tot de ‘nationale veiligheid’ van de VS openbaar te maken.

Assange Gezien het schoothondje-karakter van de Britse regering was het een uitgemaakte zaak dat Britse functionarissen uiteindelijk, een dezer dagen, zouden beslissen ten gunste van het uitleveringsverzoek van de Amerikaanse regering om Assange in de handen van Amerikaanse functionarissen te krijgen.

Nadat hij naar de Verenigde Staten was gebracht, is het ook vrijwel zeker dat Assange veroordeeld zou zijn tot het uitzitten van de rest van zijn leven in de gevangenis, gezien het kangoeroe-karakter van politieke processen in de omgeving van Washington, DC, in het noorden van Virginia. waar het proces tegen Assange zou hebben plaatsgevonden.

Niettemin is het belangrijk dat we een belangrijk feit erkennen: een Amerikaanse districtsrechter op de Noordelijke Marianen, een verafgelegen lid van het Amerikaanse imperium, zal een schuldbekentenis aanvaarden van een man die helemaal niet schuldig is. .

Waarom is dat belangrijk? Omdat rechters geen schuldige pleidooien van onschuldige mensen mogen accepteren. Dat is de reden dat federale rechters elke persoon die besluit schuldig te bekennen, uitgebreid ondervragen. “Bekent u schuldig omdat u werkelijk schuldig bent of om een ​​andere reden?” is een standaardvraag die de federale rechter aan Assange zal stellen.

Als Assange de waarheid zou vertellen – dat hij schuldig pleit, niet omdat hij werkelijk schuldig is, maar omdat hij de kans niet wil wagen om de 170 jaar gevangenisstraf te krijgen waarmee de Amerikaanse regering hem bedreigt – zou de rechter dat doen. zijn schuldbekentenis niet kan aanvaarden.

Iedereen zal dus een schertsvertoning moeten meemaken, een die de veroordeling van een onschuldige man met zich meebrengt – een man die niets anders deed dan de duistere kant van de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat aan de wereld onthullen.

Sommigen beweren dat dit een geval van persvrijheid is. Dat is pure onzin. Het recht om de duistere geheimen van de nationale veiligheidsstaat te onthullen – inclusief moord, moord en marteling – geldt voor iedereen, niet alleen voor journalisten.

Met andere woorden, laten we aannemen dat de uiterst geheime video over een “collateral moord” die Assange aan de wereld onthulde, waarin Amerikaanse militairen onschuldige mensen in Irak vermoorden, in handen was gevallen van bijvoorbeeld een buschauffeur. Volgens de principes van de vrijheid van meningsuiting heeft hij het recht om de video te delen met wie hij maar wil. Daarvoor hoefde hij geen journalist te zijn.

De kern van het probleem hier is uiteraard de nationale veiligheidsstaatsvorm van de regeringsstructuur die het Amerikaanse volk helaas permanent is gaan accepteren. Toen de federale regering eenmaal was omgevormd van een republiek met een beperkte overheid, die ons grondvestende regeringssysteem was en die zo’n 150 jaar heeft geduurd, naar een staat met nationale veiligheid, werd er een impliciet pact met het Amerikaanse volk gesloten.

Het pact luidde: als nationale veiligheidsstaat zullen we de beschikking krijgen over almachtige krachten van de duistere kant die we zullen uitoefenen om jullie ‘veilig’ te houden. Maar om u tegen uw eigen geweten te beschermen, beloven wij dat wij wat wij doen voor u geheim zullen houden.

Daarom haten ze Assange zo erg, samen met Edward Snowden en andere mensen die hun duistere geheimen onthullen. Assange schond het pact en veroorzaakte onnoemelijk ongemak onder veel Amerikanen, die eenvoudigweg niet op de hoogte willen worden gebracht van dergelijke zaken. De nationale veiligheidsstaat moest een boodschap sturen naar alle andere potentiële overtreders van het pact: als je doet wat Assange heeft gedaan, zullen we jou ook vernietigen. Wij zullen geen enkele inmenging in onze duistere activiteiten toestaan.

Wat zou de moreel correcte uitkomst van de Assange-zaak zijn geweest? Afwijzing van alle aanklachten tegen hem. Als alternatief zou de op één na beste uitkomst zijn geweest dat Assange Nolo Contendere – No Contest – had bepleit voor de aanklacht in plaats van schuldig te pleiten. Het niet betwisten van de aanklacht zou hetzelfde effect hebben gehad als een schuldbekentenis, maar dan zonder schuldig te hoeven pleiten.

Zoals de zaken er nu voor staan, zal de Amerikaanse districtsrechter in de keizerlijke buitenpost van de Noordelijke Marianen in een gerechtelijke schertsvertoning de schuldbekentenis aanvaarden van een onschuldige man – iemand die al jaren zijn onschuld beweert – iemand die valselijk zijn onschuld beweert. vertel de rechter dat hij schuldig is, maar die niet echt gelooft dat hij schuldig is en, belangrijker nog, nergens schuldig aan is.