Doctrines van rampspoed en dromen van veiligheid als de Biden-jaren beginnen

Hoe weet je wanneer je rijk aan het afbrokkelen is? Sommige borden zijn eigenlijk zichtbaar vanuit mijn eigen voorraam hier in San Francisco.

Direct aan de overkant van de straat zie ik een verzameling zeilen en palen (samen met een van mijn eigen vuilnisbakken) die werden gebruikt om een ​​geïmproviseerd huis op het trottoir te bouwen. Naast dat gebouw staat een houten kruis versierd met een reeks witte kerstverlichting en een rood lint – een gedenkteken voor de vrouw die dat bouwwerk heeft gebouwd en er eerder deze week in stierf. We weten niet – en zullen waarschijnlijk ook nooit – wat haar heeft gedood: de pandemie  die  in Californië woedt ? Een hartaanval? Een  overdosis  heroïne of fentanyl?

Achter haar huis en soortgelijke huizen staat een hek met kettingschakels rond de lege speeltuin van de Horace Mann / Buena Vista basisschool en middelbare school. Net als dat huis is ook de school nu leeg, gesloten vanwege de pandemie. Ik weet niet waar de families van de 20 kinderen die naar die school gingen en in een van de sportscholen woonden als alternatief voor de straat, zijn gebleven. Ze aten daar elke dag ontbijt en diner, geserveerd op hetzelfde trottoir door een paar oudere Latina-vrouwen die blijkbaar een contract hadden van het schooldistrict om te koken voor de gezinnen die die school annex onderkomen gebruikten. Ik weet ook niet wat een van hen nu doet voor geld of voedsel.

Even verderop zie ik de rij mensen die zich sinds begin december elke weekdag heeft gevormd. Gemaskeerd en sociaal afstandelijk wachten ze geduldig om één voor één de straat over te steken op een Covid-test in een centrum dat wordt  gerund door  het San Francisco Department of Health. Mijn straatje lijkt een vreemde keuze voor zo’n dienst, aangezien er – zeker nu de school gesloten is – weinig voetverkeer is. Inderdaad, een vertegenwoordiger van de  Latino Task Force , een organisatie die is opgericht om de Latinx-bevolking van de stad te informeren over Covid-bronnen, vertelde onze buurtkrant  Mission Local  dat

“Kleine volksgezondheidsklinieken zoals deze” zullen zeggen dat ze meer willen bereiken, maar ik denk eigenlijk dat ze dat niet willen. ” Hij gelooft dat ze een straat met weinig verkeer als Bartlett hebben gekozen om onder de radar te blijven. ‘Ze willen de plek niet opblazen, want die heeft geen grote capaciteit.’ ‘

Wat hebben deze zeer lokale bezienswaardigheden te maken met een afbrokkelend rijk? Het zijn tekenen dat sommige van dezelfde factoren die het Romeinse rijk in 476 CE hebben gebroken (en andere sindsdien) duidelijk aanwezig zijn in dit land, zelfs in Californië, een van de  rijkste  staten. Ik heb het over  verschijnselen als  grove economische ongelijkheid; te hoge uitgaven voor militaire expansie; politieke corruptie; diepe culturele en politieke kloven; en, o ja, de  barbaren aan de poorten . Ik zal zo dadelijk op die factoren ingaan, maar laat me eerst een korte verdediging geven van juist de suggestie dat het VS-imperialisme en een Amerikaans imperium werkelijk bestaan.

Imperialisme? Wat moet dat betekenen?

Welke betere bron voor een definitie van imperialisme dan de  Encyclopedia Britannica , dat compendium van kennis dat voor het eerst werd gedrukt in 1768 in het land dat het grote rijk van de negentiende en het eerste deel van de twintigste eeuw werd? Volgens de  Encyclopedia  duidt “imperialisme” op “staatsbeleid, praktijk of pleitbezorging van machtsuitbreiding en heerschappij, in het bijzonder door directe territoriale verwerving of door politieke en economische controle over andere gebieden te verkrijgen”. Bovendien impliceert imperialisme ‘altijd het gebruik van macht, of het nu gaat om militaire of economische of een subtielere vorm’. Met andere woorden, het woord duidt op de pogingen van een land om controle uit te oefenen op en economisch voordeel te halen uit land buiten zijn grenzen.

In die context is “imperialisme” een nauwkeurige beschrijving van het traject van de Amerikaanse geschiedenis, te beginnen met de expansie van het land door Noord-Amerika, het stelen van grondgebied en hulpbronnen van Indiase naties en het decimeren van hun bevolking. De nieuwe onafhankelijke Verenigde Staten zouden snel uitbreiden, te beginnen met de Louisiana-aankoop in 1803 uit Frankrijk. Die deal, die in feite zijn grondgebied verdubbelde, omvatte het grootste deel van wat de staat Louisiana zou worden, samen met enkele of alle huidige staten van New Mexico, Texas, Arkansas, Missouri, Oklahoma, Kansas, Colorado, Iowa, Nebraska. , Wyoming, Minnesota, Noord- en Zuid-Dakota, Montana, en zelfs kleine delen van wat tegenwoordig de Canadese provincies Alberta en Saskatchewan zijn.

Natuurlijk had Frankrijk niet echt het grootste deel van dat land in handen, behalve de havenstad New Orleans en zijn directe omgeving. Wat Washington kocht, was het ‘recht’ om de rest van dat uitgestrekte gebied af te nemen van de inheemse volkeren die daar woonden, hetzij door een verdrag, bevolkingsoverdrachten of oorlogen van verovering en uitroeiing. Het eerste doel van die deal was om land te vestigen waarop de toch al enorm lucratieve katoenhandel kon worden uitgebreid, die economische motor van de vroege Amerikaanse geschiedenis, natuurlijk gevoed door slavenarbeid. Vervolgens leverde het grondstoffen aan de snel industrialiserende textielindustrie van Engeland, die de eigen imperiale expansie van dat land stimuleerde.

De territoriale expansie van de VS zette zich voort toen Florida in 1819 werd overgenomen van Spanje en in 1845 Texas met geweld werd geannexeerd vanuit Mexico (evenals verschillende delen van Californië een jaar later). Al die overnames kwamen overeen met wat krantenredacteur John O’Sullivan binnenkort het manifest van het land zou noemen – dat wil zeggen, duidelijk en voor de hand liggend – de bestemming om het hele continent te beheersen.

Uiteindelijk ontsnapte een dergelijk expansionisme zelfs aan die continentale grenzen, terwijl het land de Filippijnen, Hawaï, de Panamakanaalzone, de Maagdeneilanden, Puerto Rico, Guam, Amerikaans Samoa en de Marianen opslokte, waarvan de laatste vijf blijven tot op de dag van vandaag Amerikaanse territoria. (Inwoners van de hoofdstad van het land, waar ik opgroeide, hadden slechts gedeeltelijk gelijk toen we Washington, DC, ‘de laatste kolonie’ noemden.)

Amerikaanse doctrines van Monroe tot Truman tot (GW) Bush

De economische, militaire en politieke invloed van de VS reikt al lang veel verder dan die internationaal erkende bezittingen en verschillende presidenten hebben een reeks “doctrines” verkondigd om een ​​dergelijk imperiaal bereik te legitimeren.

Monroe:  De eerste hiervan was de Monroe-doctrine, geïntroduceerd in 1823 in de voorlaatste State of the Union-toespraak van president James Monroe. Hij waarschuwde de naties van Europa dat, hoewel de Verenigde Staten bestaande koloniale bezittingen in Amerika erkenden, zij de vestiging van nieuwe bezittingen niet zouden toestaan.

President Teddy Roosevelt zou later een uitvloeisel van Monroe’s doctrine toevoegen door het recht van Washington vast te stellen om voorbede te doen in elk land in Amerika dat, naar de mening van zijn leiders, niet naar behoren werd bestuurd. “Chronisch wangedrag”, zei hij   in een bericht van 1904 aan het Congres, “kan in Amerika, net als elders, uiteindelijk tussenkomst van een beschaafde natie vereisen.” De Verenigde Staten, zo suggereerde hij, zouden zich gedwongen zien, “hoe met tegenzin ook, in flagrante gevallen van dergelijk wangedrag of onmacht, tot de uitoefening van een internationale politiemacht”. In het eerste kwart van de twintigste eeuw zou dat Roosevelt Corollary worden gebruikt om de Amerikaanse bezetting van Cuba, de Dominicaanse Republiek, Haïti en Nicaragua te rechtvaardigen.

Truman:  Teddy’s neef, president Franklin D. Roosevelt, deed publiekelijk afstand van de Monroe-doctrine en beloofde een hands-off houding ten opzichte van Latijns-Amerika, dat bekend werd als het beleid van goed nabuurschap. Het duurde echter niet lang. In een toespraak tot het Congres uit 1947 legde de volgende president, Harry S. Truman, uiteen wat bekend werd als de Truman-doctrine, die ten grondslag zou liggen aan het buitenlandse beleid van het land, in ieder geval tot de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991. Hij stelde dat De nationale veiligheidsbelangen van de VS vereisten de “beheersing” van bestaande communistische staten en het voorkomen van de verdere verspreiding van het communisme waar ook ter wereld.

Het leidde vrijwel onmiddellijk tot interventies in de interne strijd van Griekenland en Turkije en zou uiteindelijk de steun van Washington voor dictators en repressieve regimes van El Salvador tot Indonesië ondersteunen. Het zou door de VS gesteunde staatsgrepen rechtvaardigen in plaatsen als Iran, Guatemala en Chili. Het zou dit land in een zinloze oorlog in Korea en een rampzalige nederlaag in Vietnam leiden.

Die wending van na de Tweede Wereldoorlog naar anticommunisme zou gepaard gaan met een nieuw soort kolonialisme. In plaats van gebieden rechtstreeks te annexeren om goedkope arbeidskrachten en goedkopere natuurlijke hulpbronnen te winnen, zouden onder dit nieuwe “neokoloniale” model de Verenigde Staten – en binnenkort de grote multilaterale instellingen van het naoorlogse tijdperk, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds – er beter van worden. controle over de economieën van arme landen. In ruil voor hulp – of leningen die vaak door lokale elites worden gepot en door de armen worden terugbetaald – zouden die landen ingaan op de eisen voor de ‘ structurele aanpassing‘van hun economische systemen: de privatisering van openbare diensten zoals water en nutsvoorzieningen en de opheffing van menselijke diensten zoals gezondheidszorg en onderwijs, meestal door Amerikaanse of multinationale ondernemingen. Dergelijke’ aanpassingen ‘maakten het op hun beurt mogelijk dat de ontvangers de leningen afbetaalden, schaarse harde valuta van toch al diep verarmde landen.

Bush:  Je had misschien gedacht dat de val van het Sovjetimperium en het einde van de Koude Oorlog Washington de gelegenheid zouden hebben gegeven om afstand te nemen van de winning van hulpbronnen en de schijnbaar eindeloze militaire en CIA-interventies die daarmee gepaard gingen. Je zou je kunnen voorstellen dat het land dat toen de “laatste supermacht” werd genoemd, eindelijk zou overwegen om nieuwe en andere relaties aan te gaan met de andere landen op deze kleine planeet van ons. Maar net op tijd om zelfs maar de zwakke mogelijkheid van een dergelijke bekering te voorkomen, kwamen de terroristische aanslagen van 9/11, die president George W. Bush de kans gaven om zijn eigen doctrine te promoten.

In een onderbreking van het naoorlogse multilateralisme, schetste de Bush-doctrine de neoconservatieve overtuiging dat de Verenigde Staten, als enige supermacht in een nu zogenaamd ‘unipolaire’ wereld, het recht hadden om eenzijdige militaire actie te ondernemen, telkens als ze meenden te worden geconfronteerd met externe dreiging van welke denkbare soort. Het resultaat: bijna 20 jaar van rampzalige ‘eeuwige oorlogen’ en een militair-industrieel complex dat diep in onze nationale economie is verankerd. Hoewel het buitenlands beleid van Donald Trump bij de verwerping van internationale verdragen, protocollen en organisatorische verantwoordelijkheden af ​​en toe in de richting van isolationisme veinsde, bleek het toch een directe afstammeling van de Bush-doctrine te zijn. Het was tenslotte Bush die   de Verenigde Staten voor het eerst uit het Antiballistische Rakettenverdrag haalde en  verwierp het Protocol van Kyoto ter bestrijding van klimaatverandering.

Zijn leer vormde onmiddellijk de weg vrij voor de rampzalige invasie en bezetting van Afghanistan, de nog rampzaligere oorlog in Irak en de huidige overdreven expansie van de Amerikaanse militaire aanwezigheid, openlijk en verborgen, in praktisch  elke uithoek van de wereld . En nu, om Donald Trump’s Star Trek-  fantasieën te vervullen  , zelfs in  de ruimte .

Een rijk in verval

Als je bewijs nodig hebt dat de laatste supermacht, ons eigen imperium, inderdaad aan het afbrokkelen is, kijk dan eens naar het jaar dat we net hebben meegemaakt, om nog maar te zwijgen van de eerste weken van 2021. Ik noemde hierboven enkele van de factoren die hebben bijgedragen aan de ineenstorting van het beroemde Romeinse rijk in de vijfde eeuw. Het is eerlijk om te zeggen dat sommige van diezelfde dingen nu duidelijk zijn in het eenentwintigste-eeuwse Amerika. Hier zijn vier voor de hand liggende kandidaten:

Groteske economische ongelijkheid:  sinds president Ronald Reagan de lange oorlog van de Republikeinse Partij tegen vakbonden en werkende mensen begon, is de economische ongelijkheid in dit land gestaag toegenomen, onderbroken door verschrikkelijke schokken zoals de Grote Recessie van 2007-2008 en, natuurlijk, door de Covid -19 ramp. We hebben 40 jaar belastingverlagingen gezien voor de rijke, stagnerende lonen voor de rest van ons (inclusief een federaal minimumloon dat niet is veranderd sinds 2009), en aanvallen op programma’s zoals  TANF (welzijn) en  SNAP  (voedselbonnen) die letterlijk arme mensen in leven houden.

De Romeinen vertrouwden op slavenarbeid voor basisbenodigdheden zoals voedsel en kleding. Dit land is afhankelijk van superuitgebuite boeren- en voedselfabriekarbeiders, van wie velen waarschijnlijk niet meer of beter zullen eisen omdat  ze hier  zonder toestemming kwamen. Onze (buitengewoon goedkope) kleding wordt veelal geproduceerd door uitgebuite mensen in andere landen.

De pandemie heeft alleen blootgelegd wat zoveel mensen al wisten: dat de levens van de miljoenen werkende armen in dit land steeds onzekerder en wanhopiger worden. De kloof tussen arm en rijk wordt met de dag groter tot ongekende niveaus. Inderdaad, aangezien miljoenen mensen in armoede zijn vervallen sinds het begin van de pandemie, meldt The  Guardian   dat de 651 miljardairs van dit land hun collectieve rijkdom met 1,1 biljoen dollar hebben vergroot .  Dat is meer dan het Congres van $ 900 miljard dat zich heeft  toegeëigend  voor pandemische hulp in de  omnibuswet die  het eind december 2020 heeft aangenomen.

Een economie als de onze, die zo sterk afhankelijk is van de consumentenuitgaven, kan de diepe verarming van zo veel mensen niet overleven. Die 651 miljardairs gaan niet genoeg speelgoed kopen om ons uit dit gat te graven.

Wild overschrijdingen op het Militair:  Aan het einde van 2020, het Congres opwogen tegen Trump’s veto van de jaarlijkse National Defense Authorization Act, die  voorzien  van een prachtige $ 741.000.000.000 aan de militaire dit fiscale jaar. (Dat veto was overigens niet in reactie op de enorme bedragen die werden toegeëigend in het midden van een verwoestende pandemie, maar op de bepalingen  van het wetsvoorstel  voor het hernoemen van militaire bases die momenteel de Zuidelijke generaals eren, naast andere vreemde dingen.) Een week later , Keurde het Congres dat wetsvoorstel voor omnibuspandemie goed en  bevatte het  een  extra  $ 696 miljard voor het ministerie van Defensie.

Al dat geld voor “veiligheid” zou gerechtvaardigd kunnen zijn, als het ons leven echt veiliger zou maken. In feite halen onze federale prioriteiten bijna voedsel uit de monden van kinderen om de muil van het militair-industriële complex en de nooit eindigende oorlogen die ermee gepaard gaan te voeden. Zelfs vóór de pandemie had meer dan 10% van de Amerikaanse gezinnen regelmatig te maken  met  voedselonzekerheid. Nu is het een kwart van de bevolking.

Corruptie zo diep dat het het politieke systeem ondermijnt: het  volstaat te zeggen dat de man die naar Washington kwam en beloofde “het moeras leeg te laten lopen”, een van de meest corrupte regeringen in de geschiedenis van de VS heeft voorgezeten. Of het is schaamteloze  zelf-behandeling  (zoals doorsluizen overheid geld om zijn eigen bedrijf); het gebruik van overheidsmiddelen om zijn herverkiezing door te zetten (inclusief het  gebruik van het Witte Huis  als een pleisterplaats voor delen van de Republikeinse Nationale Conventie en zijn dankwoord); het tolereren van corrupte ondergeschikten  zoals minister van Handel Wilbur Ross; of  overweegt  zelfvergeving, de regering-Trump heeft de lat inderdaad hoog gelegd voor toekomstige aspiranten voor de titel van “meest corrupte president”.

Een probleem met dergelijke corruptie is dat het de legitimiteit van de regering ondermijnt in de hoofden van de geregeerden. Het maakt burgers minder bereid om wetten te gehoorzamen, belasting te betalen of te handelen in het algemeen belang door bijvoorbeeld  maskers te dragen  en sociaal afstand te nemen tijdens een pandemie. Het scheurt de sociale cohesie van boven naar beneden.

Het gevaarlijkste corrupte gedrag van Trump – een waarin hij werd vergezeld door de meest prominente gekozen en benoemde leden van zijn regering en een groot deel van zijn partij – was natuurlijk zijn campagne om de resultaten van de algemene verkiezingen van 2020 te verwerpen. De gezamenlijke en cynische promotie van de grote leugen dat de Democraten die verkiezingen hebben gestolen, heeft het geloof in de legitimiteit van de regering zo aangetast dat tot 68% van de Republikeinen nu  gelooft dat  de stemming vervalst was om Joe Biden te kiezen. In het “beste geval” heeft Trump  de weg geëffend  voor meer Republikeinse onderdrukking van de stemmen in gekleurde gemeenschappen. In het ergste geval heeft hij het verkiezingsproces zo vergiftigd dat een aanzienlijke minderheid van de Amerikanen een verkiezing waarin hun kandidaat verliest nooit meer als vrij en eerlijk zal accepteren.

Een land in een steeds groter wordend conflict: de  blanke suprematie heeft de hele geschiedenis van dit land besmet, te beginnen met de bijna uitroeiing van zijn inheemse volkeren. Hoewel de grondwet veel rechten aan blanken garandeerde, ging ze verder met het codificeren van de slavernij van Afrikanen en hun nakomelingen. Om die slavernij te handhaven, scheidden de zuidelijke staten zich af en vochten een burgeroorlog. Na een kortstondige periode van wederopbouw waarin zwarte mannen kort hun stemrecht kregen, kreeg de blanke suprematie de directe juridische controle in het zuiden terug en bloeide op een  de facto manier op in de rest van het land.

In 1858, twee jaar voordat die burgeroorlog begon, sprak Abraham Lincoln de Republikeinse Staatsconventie van Illinois toe om de aanwezigen eraan te herinneren

“‘Een huis dat tegen zichzelf verdeeld is, kan niet standhouden.’ Ik geloof dat deze regering het niet kan verdragen, permanent half  slaaf  en half  vrij . Ik verwacht niet dat de Unie zal worden  ontbonden  – ik verwacht niet dat het huis zal  vallen  – maar ik verwacht wel dat het niet langer verdeeld zal zijn. Het zal  allemaal  één ding worden , of  al  het andere. “

Meer dan 160 jaar later blijven de Verenigde Staten duidelijk niet alleen bestaan, maar zijn ze steeds meer verdeeld geraakt. Als je twijfelt of de burgeroorlog nog steeds wordt uitgevochten, kijk dan niet verder dan de Zuidelijke gevechtsvlaggen die  trots worden getoond  door leden van de opstandige menigte die op 6 januari het Capitool binnenvielen.

Oh, en de barbaren? Ze staan ​​niet alleen bij de poort; ze hebben het letterlijk geschonden, zoals we in Washington zagen toen ze door de deuren en ramen van het centrum van de regering stormden.

Een land bouwen uit het puin van het rijk

Mensen hebben lange tijd letterlijk nieuwe woningen gebouwd uit het puin – de gevallen stenen en balken – van eerdere woningen. Misschien is het tijd om na te denken over wat voor land deze plek – zo rijk aan natuurlijke hulpbronnen en menselijke vindingrijkheid – zou kunnen worden als we de stenen en balken van het rijk zouden nemen en een natie zouden opbouwen die zich toelegt op de echte veiligheid van al zijn mensen. Stel dat we er echt voor kozen, in de woorden van de preambule van de grondwet, “om het algemene welzijn te bevorderen en de zegeningen van vrijheid voor onszelf en ons nageslacht te verzekeren”.

Stel dat we een manier hebben gevonden om de wanhopige honger naar steeds meer, die zowel de brandstof is van rijken als de motor van hun uiteindelijke vernietiging, om te zetten in een nieuwe tevredenheid met ‘genoeg’? Hoe zou een Verenigde Staten waarvan de mensen genoeg hebben eruitzien? Het zou er niet een zijn waarin kleine aantallen van de verbluffend rijken honderden miljarden dollars meer verdienden en het militair-industriële complex van het land bloeide in een pandemie, terwijl zoveel anderen in een ramp terechtkwamen. 

Dit rijk zal vroeg of laat vallen. Ze doen het allemaal. Dus deze crisis, net aan het begin van de Biden en Harris-jaren, is een goed moment om na te denken over wat er in de plaats zou kunnen komen. Wat zou iemand van ons volgend jaar door onze ramen aan de voorkant willen zien?