Het Quincy-pact beschermt alleen de koning van Arabië, niet zijn erfgenaam

Het Arabisch van de Saoud-familie

Al zeventig jaar negeren we de feiten en schreeuwen we: «Saudi-Arabië is geen staat zoals de anderen. Het is het privébezit van de koning en alle mensen die er wonen, zijn niet meer dan lijfeigenen. Daarom wordt het omschreven als de residentie van zijn eigenaren, de Saoud-familie, met andere woorden, Saoedi-Arabië ».

In de 18e eeuw sloot een stam van de bedoeïenen, de Saouds, zich aan bij een Wahabitische sekte en rebelleerde tegen het Ottomaanse rijk. Ze slaagden erin om een ​​koninkrijk te creëren in Hedjaz, de regio van het Arabische schiereiland met de heilige steden Islam, Medina en Mekka. Ze werden snel neergezet door de Ottomanen.
Aan het begin van de 19e eeuw hief een overlevende van de Saoud-stam een ​​nieuwe opstand op. Zijn familie begon echter onderling te vechten en verloor opnieuw.
Ten slotte, in de 20e eeuw, verenigden de Britten zich met de Saoud-familie om het Ottomaanse Rijk omver te werpen en de koolwaterstofbronnen op het Arabische schiereiland te exploiteren. Met de hulp van Lawrence of Arabia stichtten ze het huidige koninkrijk, de derde stam van de stam.

Het idee van het ministerie van Buitenlandse Zaken was dat de Saouds en de Wahhabieten door hun lijfeigenen moesten worden gehaat en niet in staat waren om goede betrekkingen met hun buren te onderhouden. Vanwege de onevenredigheid van de strijdkrachten – tussen de sabels van de Saoud en de moderne wapens van de Britten – zou dit gezin nooit in staat zijn om hun westerse meesters in te schakelen. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog grepen de Verenigde Staten echter de kans die werd geboden door de verzwakte Britse troepen, en namen hun plaats in. President Franklin Roosevelt heeft het Quincy-pact gesloten met de grondlegger van het koninkrijk. De Verenigde Staten beloofden de Saoud-familie te beschermen in ruil voor hun koolwaterstoffen. Afgezien daarvan zou de Saoud-familie zich niet verzetten tegen de oprichting van een Joodse staat in Palestina. Dit document werd vernieuwd door president George W. Bush.

De stichter van het wahhabisme, Mohammed ben Abdelwahhab, was van mening dat al diegenen die zich niet bij zijn sekte voegen, uitgeroeid moeten worden. Veel auteurs hebben gewezen op de nabijheid van de Wahhabitische manier van leven en die van bepaalde orthodox-joodse sekten, evenals de gelijkenissen tussen de redenering van de Wahhabiet-theologen en die van bepaalde puriteinse christelijke voorgangers. Om hun invloed op het Midden-Oosten te behouden, beslisten de Britten echter om de Arabische nationalisten te bestrijden en de Moslimbroederschap en de Nashqbandis te steunen. Daarom hebben ze in 1962 de Saouds gevraagd om de Moslim Wereld Liga te creëren, en in 1969, wat we nu de Organisatie voor Islamitische Samenwerking noemen. Het wahhabisme erkende de soennitische islam, die tot dan toe altijd betwist was. De Wahhabieten presenteerden zich vervolgens als de beschermers van het sunnisme,

Verlangend om de broedermoorden te vermijden die de geschiedenis van zijn familie in de 19e eeuw hadden gemarkeerd, stelde Ibn Saoud een systeem van opvolging tussen broeders in. De stichter van het koninkrijk had 32 vrouwen die hem 53 zonen en 36 dochters gaven. De oudste van de overlevenden, koning Salman, is nu 82. Om zijn koninkrijk te redden, besloot de Familieraad in 2015 om een ​​einde te maken aan deze adelphische regel en de kinderen van Prins Nayef en de nieuwe Koning Salman aan te wijzen als toekomstige erfgenamen van de troon. Uiteindelijk verdreef Mohammed Ben Salman de zoon van Nayef en werd de enige kroonprins van Saoedi-Arabië.

De moraal van de Saoud-familie

In de oudheid definieerde het woord ‘Arabisch’ het Aramese volk dat leefde aan de Syrische kant van de Eufraat. In die zin zijn de Saouds geen Arabieren. Omdat de Coran echter werd verzameld door de kalief in Damascus, beschrijft het woord ‘Arabisch’ vandaag de mensen die de taal van de Coran spreken , met andere woorden het volk van Hejaz. Deze generieke term maskeert de zeer verschillende beschavingen van de woestijnbedoeïenen en de mensen van steden in een geografisch gebied dat zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan tot de Perzische Golf.

De Saoud-familie van de 21ste eeuw is abrupt geëvolueerd van het gebruik van kamelen naar de privéjet en heeft de archaïsche cultuur van de woestijn bewaard. Bijvoorbeeld de haat tegen de geschiedenis. Het vernietigt elk historisch overblijfsel in zijn land. Het is met deze mentaliteit dat we het zagen werken met de jihadisten in Irak en Syrië. Er is geen andere reden voor de vernietiging van het huis van Mahomet door de Saouds, of dat van de Sumerische administratieve tabletten door Daesh.

Net zoals de westerse machten de Saouds gebruikten om de Ottomanen te dwingen zich terug te trekken – wat niemand vandaag betwist – gebruikten ze de jihadisten, gefinancierd door de Saouds en onder toezicht van de Wahhabieten, om Irak en Syrië te vernietigen.

Dit is vergeten, maar aan het begin van de agressie tegen Syrië, toen de westerse pers de ‘Arabische lente’ uitvond, vroeg Saoedi-Arabië alleen om het vertrek van president Bachar el-Assad. Riyad aanvaardde dat Syrië zijn raadslieden, zijn regering, zijn leger en zijn geheime diensten bewaarde, waarmee het helemaal geen ruzie had. Het wilde alleen Assad’s hoofd omdat hij geen Soenniet was.

Toen prins Mohamed Ben Salmane (alias d «MBS») de jongste minister van Defensie in de wereld werd, eiste hij om de olievelden van de «Empty Quarter» te exploiteren, een zone die zich uitstrekt over zijn land en Jemen. Geconfronteerd met de weigering van Jemen, lanceerde hij een oorlog om zichzelf te dekken in glorie, zoals zijn grootvader. In werkelijkheid heeft niemand ooit Jemen succesvol kunnen bezetten, niet meer dan Afghanistan. Maar wat dan ook … de kroonprins toonde zijn macht door 7 miljoen mensen van voedsel te beroven. En hoewel alle leden van de Veiligheidsraad hun bezorgdheid uitten over de humanitaire crisis, durfde geen van hen iets te zeggen over de kostbare Prins MBS.

Hij adviseerde zijn vader, King Salman, MBS om het hoofd van de binnenlandse oppositie te elimineren, Cheikh Nimr Baqr al-Nimr [1]. De man was een vredesminnaar, het is waar, maar vanuit het Wahhabitische gezichtspunt was hij een ongelovige, een Chiite. Hij werd onthoofd zonder oproer in het Westen te veroorzaken. Vervolgens gaf MBS opdracht tot de vernietiging van Moussawara en Chouweikat in de regio Qatif. Alle Chiites! Ook hier zag het Westen de steden niet verwoest door tanks en de afgeslachte lijfeigenen.

Aangezien hij geen tegenstrijdigheid betekende, drong MBS in juni 2017 zijn vader ertoe over te breken met Qatar, dat het waagde om de kant van Iran tegen Saudi-Arabië te kiezen. Hij riep alle Arabische staten op zijn voorbeeld te volgen en slaagde erin het emiraat te dwingen zich terug te trekken – tijdelijk.

Toen hij het Witte Huis binnenkwam, deed president Trump een aantal toelagen. Hij zou de Jemenieten verlaten voor hun doodsstrijd op voorwaarde dat Riyadh de jihadisten niet meer steunde.

Dat was toen de adviseur van president Trump, Jared Kushner, het idee had om het oliegeld te recupereren om de Amerikaanse economie aan te vullen. Het immense vermogen van de Saoud-familie is niets anders dan het geld dat de Westerse mogendheden, met name de Verenigde Staten, automatisch betaalden voor hun koolwaterstoffen. Het is niet de vrucht van hun werk, maar slechts een huur op hun eigendom. De jongeman organiseerde daarom de Palace coup van november 2017 [2]. 1.300 leden van de koninklijke familie werden onder huisarrest geplaatst, waaronder de bastaardzoon van de Fadh-clan, de Libanese premier Saad Hariri. Sommigen van hen werden aan hun voeten opgehangen en gemarteld. Allen waren verplicht om de kroonprins de helft van hun fortuin te ‘bieden’. Dus «MBS», in zijn eigen naam, raked in ten minste 800 miljard dollar en acties [3]. Een fatale fout!

Het fortuin van de Saouds, dat tot dan toe tussen hen allen was gedeeld, was nu geconcentreerd in de handen van een man die niet de Koning was, en daarom niet representatief voor de staat. Het enige dat gedaan moest worden, was de arm van de prins draaien om de buit te grijpen.

MBS bedreigde ook Koeweit met hetzelfde lot als dat van Jemen als het weigerde hem zijn grensolievoorraden aan te bieden. Maar de tijd vliegt …

Operatie Khashoggi

We moesten alleen wachten. Op 2 oktober 2018, in strijd met artikel 55 van het Verdrag van Wenen inzake consulaire relaties, gaf MBS opdracht tot de moord op een van de handlangers van Prins Al-Waleed Ben Talal aan het Saoedische consulaat in Istanbul, de journalist Jamal Khashoggi [4].

Jamal Khashoggi was de kleinzoon van de persoonlijke arts van koning Abdul Aziz. Hij was een neef van wapenhandelaar Adnan Khashoggi, die de Saoedische luchtmacht voorzag en vervolgens, namens het Pentagon, Chiite Iran leverde tegen Soennie Irak. Zijn tante Samira Khashoggi is de moeder van wapenhandelaar Dodi Al-Fayed (geëlimineerd met zijn metgezel, Britse prinses Lady Diana [5]).

Jamal was in verband gebracht met de Palace-coup die de oude prins al-Waleed aan het voorbereiden was tegen MBS. Huurlingen sneden zijn vingers af en brachten hem in stukken voordat hij zijn hoofd presenteerde aan MBS, hun meester. De operatie werd zorgvuldig geregistreerd door de Turkse en Amerikaanse geheime diensten.

In Washington eisten de Amerikaanse pers en parlementariërs dat president Trump sancties tegen Riyad zou instellen [ 6 ].

Een van de adviseurs van MBS, Turki Al-Dakhil, antwoordde dat als de VS het koninkrijk zouden sanctioneren, Saudi-Arabië klaar zou staan ​​om de wereldorde te destabiliseren [6]. In de traditie van de woestijn Bedoeïenen, moeten alle beledigingen worden gewroken, ongeacht de kosten.

Volgens Al-Dakhil [7]was het koninkrijk bezig met de voorbereiding van een dertigtal maatregelen, waarvan de belangrijkste was:

– de productie van olie verminderen tot 7,5 miljoen vaten per dag, wat een prijsverhoging van ongeveer 200 dollar per vat tot gevolg had. Het koninkrijk zou willen worden betaald in andere valuta dan de dollar, wat het einde van de Amerikaanse hegemonie zou veroorzaken; – Ga weg van Washington en ga dichter naar Teheran; – Koop wapens uit Rusland en China. Het koninkrijk zou Rusland een militaire basis bieden in Tabuk, in het noordoosten van het land, met andere woorden, in de buurt van Syrië, Israël, Libanon en Irak; – Begin meteen met het ondersteunen van Hamas en Hezbollah.

Zich bewust van de schade die dit wilde kanon kon veroorzaken, klonk het Witte Huis de aanval. Met een beetje laat onthouden hun verheffende rede over “Mensenrechten”, hebben de westerse machten verklaard dat ze niet langer voor deze middeleeuwse tiran zouden staan [8]. Een voor een gehoorzaamden al hun economische leiders de instructies van Washington en annuleerden hun deelname aan het Riyadh Forum. Om hun woede te kalmeren, en zich herinnerend dat Khashoggi een “ingezetene van de VS” was, vermeldden president Trump en zijn adviseur, Kushner, de confiscatie van zijn eigendommen ten behoeve van de Verenigde Staten.

In Tel-Aviv heerste paniek. MBS was Benjamin Netanyahu’s beste partner [9] en had hem gevraagd om een ​​gemeenschappelijk personeel in Somaliland te creëren om de Jemenieten te verpletteren. Eind 2017 maakte hij ook een geheim bezoek aan Israël. De Amerikaanse ex-ambassadeur in Tel-Aviv, Daniel B. Shapiro, waarschuwde zijn Israëli-coreligionisten dat Netanyahu het land in gevaar brengt met een dergelijke bondgenoot [10].

Het Quincy-pact beschermt alleen de koning, niet de helden op zijn troon.