Indignatie redactie 
“Moskou en Damascus hebben altijd volgehouden dat ze tegen elke vorm van verdeling of illegale buitenlandse aanwezigheid in Syrië zijn.”
Moskou is erin geslaagd contacten te onderhouden met alle partijen in het conflict, zelfs ondanks zijn standpunt tegen verdeling en illegale buitenlandse aanwezigheid. Op aandringen van Moskou hebben in Astana trilaterale gesprekken tussen Iran, Turkije en Rusland plaatsgevonden. Poetin slaagde erin de Syrische regering en oppositiegroeperingen in Sochi samen te brengen om de toekomst van Syrië te bespreken. In Genève bemiddelde Moskou tussen Damascus en de internationale gemeenschap, waardoor Syrië werd beschermd tegen de diplomatieke skulduggery van de VS en andere vijanden van Syrië.
Turkije, uitsluitend als gevolg van zijn nederlaag in Syrië, bevindt zich nu in een actieve dialoog met Moskou en Teheran. Terwijl Ankara verslechterende relaties ervaart met Washington en andere Europese hoofdsteden, zag Moskou een geweldige kans om Turkije dichter bij Damascus te brengen.
De operatie van Rusland was ingewikkeld en vergde veel geduld; maar dankzij onderhandelingen onder toezicht van Rusland, samen met de moed en moed van Syrische soldaten, zijn bijna alle terroristische zakken verspreid over Syrië geleidelijk overwonnen.
Afgezien van de provincie Idlib lag het grootste probleem voor Damascus bij de Amerikaanse bezetting in het noordoosten van het land, onder het voorwendsel om de Koerden (SDF) te beschermen tegen het “Assad-regime” en om “Daesh te bestrijden”.
Erdogan bevindt zich momenteel ingesloten door een instortende economie, bedreigd door zijn bondgenoten (de aankoop van het Russische S-400-systeem irriteerde velen in Washington en in de NAVO): hij moet wanhopig een soort overwinning voor zijn basis presenteren.
Dit kan de belangrijkste reden zijn achter het besluit van Erdogan om naar Syrië te verhuizen onder het mom dat de YPG een terroristische organisatie is die verbonden is met de PKK – over te gaan tot het creëren van een bufferzone op de grens tussen Syrië en Turkije en “missie volbracht” verklaren om de populariteit te vergroten waarderingen.
Met Trump is hij wanhopig om de aandacht weg te trekken van de beschuldigingsprocedures (een hoax) en moet hij op dezelfde manier een soort overwinning aan zijn basis presenteren. Waarom, wat is een betere manier om dit te doen dan met een mini-terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Syrië, waarbij de Koerden aan hun lot worden overgelaten (Trump’s zorgfactor met betrekking tot SDF is minimaal, omdat ze meer verbonden zijn met zijn politieke tegenstanders in de Democratische Partij), terwijl de afgelopen maanden voor de zoveelste keer de overwinning op Daesh claimen?
Trump, met een handvol tweets gericht tegen de ‘gekke uitgaven’ van het Pentagon en de afgelopen oorlogen in Amerika, merkt dat hij en zijn basis elkaar hoge vijven geven op hun inzet voor de doctrine van ‘America First’.
Erdogan en Trump hebben ook het gênante interne conflict binnen de NAVO tussen Turkije en de VS opgelost, waarschijnlijk door het herstellen van persoonlijke relaties (ondanks het harde gesprek van het Witte Huis).
De overeenkomst tussen de Koerden (SDF) en Damascus is de enige natuurlijke conclusie voor gebeurtenissen die zwaar worden georkestreerd door Moskou. De inzet van Syrische en Russische troepen aan de grens met Turkije is de opmaat naar de herovering van het gehele Syrische grondgebied – de uitkomst die het Kremlin bij het begin van dit diplomatieke meesterwerk wenste.
Washington en Ankara hebben nooit de gelegenheid gehad om te voorkomen dat Damascus het land herenigt. Moskou ging ervan uit dat Washington en Ankara vroeg of laat de juiste exit-strategie zouden nastreven, ook al verkondigden ze overwinning aan hun respectieve bases in het gezicht van de nederlaag in Syrië. Dit is precies wat Poetin en Lavrov de afgelopen weken hebben bedacht en Trump en Erdogan de oplossing voor hun Syrische problemen bieden.
Trump zal verklaren dat hij weinig interesse heeft in landen op 11 km van het thuisland; en Erdogan (met enige tegenzin) zal bevestigen dat de grens tussen Turkije en Syrië, wanneer deze in handen is van het Syrische Arabische leger, de veiligheid tegen de Koerden garandeert.
Poetin heeft Assad en de Koerden ongetwijfeld geadviseerd om een dialoog aan te gaan in het gemeenschappelijk belang van Syrië. Hij zou ongetwijfeld ook Erdogan en Trump hebben overtuigd van de noodzaak om deze plannen te accepteren.
Een overeenkomst die Damascus en Moskou beloont, redt de Koerden en verlaat Erdogan en Trump met een schijn van waardigheid in een situatie die moeilijk uit te leggen is aan een binnenlands of internationaal publiek.
Moskou is begonnen met gezamenlijke patrouilles met het Syrische Arabische leger aan de grenzen met Turkije om militaire botsingen tussen Ankara en Damascus te voorkomen. Als Ankara zijn militaire operatie de komende dagen stopzet, krijgt Damascus de controle over de olievelden terug.
De wereld zal dan getuige zijn geweest van een van de grootste diplomatieke meesterwerken ooit bedacht, verantwoordelijk voor het dichterbij brengen van het einde van het zeven jaar durende Syrische conflict.
