Indignatie redactie 
Het Syrische leger, gesteund door de Russen, rukt op in Idlib, en stuit daarbij op het Turkse leger.
In Astana kwamen Syrië, Turkije en Rusland overeen dat Turkije in Idlib voor de orde zou zorgen, en extremisten zou ontwapenen. Daar kwam niks van terecht. Het had er juist alle schijn van dat Turkije de extremisten steunde en van nieuwe wapens voorzag. Dat Turkije een deel van die extremisten overbracht naar Libië om daar aan de zijde van de ‘internationaal erkende‘ regering te strijden tegen de troepen van ‘sterke man‘ Haftar, bleef in ons deel van de wereld praktisch buiten beeld. Het valt ook onmogelijk uit te leggen, toch?
Bij de aftrap van de ‘Regime-Change‘-operatie (‘Kleuren Revolutie‘) in Syrië en Libië kon je nog volhouden dat het goed bedoeld was. Er waren zeker Syrische burgers die oprecht dachten dat een ‘moderne‘ staat met alle in het westen gangbare vrijheden onder handbereik was. Maar iedereen die zich in de geschiedenis van dat land had verdiept, en de demografische realiteit kende, inclusief de invloed van de ‘Muslim Brotherhood‘ in dat land, begreep dat dat een utopie was. Een cynisch stuk propaganda van de kant van het ‘westen‘, dat het oog had laten vallen op de gasreserves, olievoorraden, en de strategische ligging van het land waar het de doorvoer van olie en gas uit het Golfgebied betrof. Dito bij Libië.
Vanaf het moment dat de Russen zich actief met de strijd begonnen te bemoeien, keerden de kansen voor ‘Damascus‘. De recente uitspraak van Trump dat Amerika de olie houdt blijft bij ons ook uit de media. Weliswaar is het in theorie bruikbaar als munitie in de strijd tegen Trump, waar het tenslotte een oorlogsmisdaad is, maar het zou de aandacht vestigen op de wérkelijke reden van die oorlog, waar dat altijd al de bedoeling was, ook van Trump’s voorgangers, maar Trump zegt het hardop. Recent stond ik stil bij de meningen van sommigen in zijn aanhang dat hij opzettelijk zo ‘bot‘ de échte reden naar buiten brengt, om het voor de ‘Foute Globalisten‘ (zie mijn bijdrage van gisteren) onmogelijk te maken hun agenda uit te voeren. Maar dat werkt alleen als de media er volop aandacht aan zouden besteden, en dat doen ze niet, omdat die media zelf ook tonnen boter op het hoofd hebben, of de eigen incompetentie liever verborgen houden.
Formeel zijn we daar dus nog altijd actief om de ‘mensenrechten‘ van de bevolking te beschermen. Wie dat nu nóg gelooft, mag bij mij een bod uitbrengen op de ‘Brooklyn Bridge‘. En waar u in de krant, of op de televisie mensen ziet die ach en wee roepen over ons onvermogen om de burgers in Idlib te beschermen tegen ‘Damascus‘ en de Russen, heeft men een verborgen agenda.
Daarmee is niet gezegd dat de herovering van Idlib niet opnieuw voor een enorme stroom vluchtelingen kan zorgen. Maar bedenk dat bij het opruimen van de bewapende groepen elders in Syrië de terroristen steeds de optie kregen tussen het neerleggen van hun wapens, of met hun wapens de bus naar Idlib te nemen. Die provincie is afgeladen met het hele alfabet aan terreurgroepen, en niet-extremisten hebben allang de wijk genomen. Het is een soort Saoedi Arabië op anabole steroïden, met een weelde aan tot de tanden bewapende groepen die elkaar op gezette tijden in de haren vliegen, omdat de ene tak vindt dat de andere niet extreem genoeg is. En ja, het is buitengewoon verontrustend als die allemaal de boot naar Europa nemen. Maar niet omdat ze de herauten zijn van het Verlichtingsdenken die door die enge Assad en zijn Russische vrienden worden verjaagd.
De propagandisten in ons deel van de wereld hebben inmiddels een niet direct te benijden baan, waar ze kop-staart moeten liegen. Nu is Erdogan weer de held. Dat je als nieuwsconsument kotsmisselijk wordt in de achtbaan van het reguliere ‘nieuws‘, is logisch. Probleem is echter wel dat Erdogan zelf uiteraard wel weet dat die gelegenheidssupporters in ons kamp niet zijn vrienden zijn, en dat ze hem bij eerste gelegenheid een mes in de anus planten zoals ze bij Gaddafi hebben gedaan. Erdogan maakt ondertussen allerminst een geheim van het feit dat we te maken hebben met een olieoorlog. In Idlib speelt dat een rol, maar ook de bemoeienis van Turkije met Libië gaat over olie en gas.
Hier op mijn blog besteedde ik jaren geleden al aandacht aan het gegeven dat de Middellandse Zee de potentie heeft om het nieuwe ‘Golfgebied‘ te worden. Dat was ten tijde van de spanningen in Europa over Griekse schulden, en de pogingen van de Verenigde Staten om Griekenland los te weken van de ‘EU‘ vanwege die natuurlijke rijkdommen. Verhalen over ‘Russische angst‘ voor concurrentie op de gasmarkt als motivatie voor de Russische betrokkenheid bij de oorlog in Syrië zou ik met een forse korrel zout nemen. Het enige waar de Russen vermoedelijk wel een probleem mee hebben, dat is ‘Amerikaans kapitaal‘ dat zich over die olie en gasvoorraden ontfermt op een wijze die ze zich in dat land nog herinneren uit de tijd van Yeltsin.
Weliswaar zijn de Russen nu hofleverancier van Europa voor gas, maar dat wil niet zeggen dat ze bang zijn voor de concurrentie van landen rond de Middellandse Zee, waarvan sommigen nog wakker moeten worden. De Russen hebben in de Chinezen een klant waarmee ze nog vele jaren vooruit kunnen, en daarnaast hebben ze nu een goed functionerend netwerk van pijpleidingen richting Europa liggen die zijn ‘afbetaald‘, waar de landen rond de Middellandse Zee nog moeten beginnen. En wellicht aan zullen kloppen bij de Russen om gebruik te mogen maken van de pijpleidingen die er al liggen voor het Russische gas, waardoor Rusland de functie van ‘distributeur‘ in de schoot geworpen krijgt. Een ‘dienstverlening‘ waar Nederland met haar plannen voor een ‘gasrotonde‘ dacht zelf leuk aan te kunnen verdienen. Maar door het ‘Krachtig Opstellen‘ van Koenders en zijn opvolgers visten we achter het net, en wordt er nu nagedacht over een ‘waterstofrotonde‘ met subsidie van de EU. Alleen is uw gasfornuis en warmteketel daar niet geschikt voor, en is er nog geen bruikbare manier om grote hoeveelheden waterstof te produceren zonder de productie van Stikstof door het plafond te jagen. Althans, de methode is er wel, maar de hoeveelheid elektriciteit die ervoor nodig is kan niet ‘schoon‘ worden opgewekt, als we tegelijk werk willen maken van ‘alles elektrisch‘.
Maar ondertussen dreigt in Idlib dus een directe confrontatie tussen NAVO-land Turkije, en Syrië en Rusland, waarbij Turkije zich, net als de Verenigde Staten, op het grondgebied van het buurland bevindt, waar het niks te zoeken heeft volgens internationaal recht. Turkije mag proberen de grenzen dicht te houden, maar dat is in de praktijk onmogelijk, ook omdat velen in Turkije hun broeders van ‘Al Qaida‘ et cetera niet zullen laten vallen. Voor Erdogan een ‘hoofdpijn‘-probleem, maar ook voor de EU, dat nog steeds niet zo ver is dat het bereid is de buitengrenzen te verdedigen tegen grote groepen vluchtelingen. We hebben de fysieke capaciteit niet, ook al omdat we troepen nodig hebben voor de olieoorlog. En omdat het geld dat naar ‘Defensie‘ gaat wegvloeit naar verhuizingen en daarmee verband houdende compensatiemiljarden wegens bestuurlijke en vakgerichte incompetentie van de ‘Topvrouwen‘ die dat departement nu al vele jaren onder hun hoede hebben. Maar ook de wil ontbreekt.
Als ik het geheel zo overzie vrees ik dat er ons nog heel wat ‘verrassingen‘ te wachten staan in de niet al te verre toekomst, omdat de linker hand niet weet wat de rechter doet, en we in onze eigen sprookjes zijn gaan geloven. En verder niemand.
