Het vieze spelletje van de VS en extreemrechts in Bolivia

Ze beloofden het te doen, en dat deden ze – Boliviaanse feodale heren, massamagnaten van de mediahoeren en andere verraderlijke “elites” – ze hebben de regering omvergeworpen, de hoop gebroken en een uiterst succesvol socialistisch proces onderbroken in wat ooit een van de armste landen van Zuid-Amerika was.

Op een dag zullen ze door hun eigen land vervloekt worden. Op een dag zullen ze terechtstaan voor opruiing. Op een dag zullen ze moeten onthullen wie hen heeft opgeleid, wie hen in dienst heeft genomen, wie hen in ruggengraatloze beesten heeft veranderd. Op een dag! Hopelijk snel, heel snel.

Maar nu verlaat Evo Morales, de legitieme president van Bolivia, steeds opnieuw gekozen door zijn volk, zijn geliefde land. Hij steekt de Andes over, vliegt ver weg, naar het broederlijke Mexico, dat haar mooie hand heeft uitgestoken en hem politiek asiel heeft aangeboden.

Dat is het nu. De opvallende straten van La Paz zijn bedekt met rook, vol soldaten en bevlekt met bloed. Mensen verdwijnen. Ze worden opgesloten, geslagen en gemarteld. Foto’s van inheemse mannen en vrouwen, geknield, met hun gezicht naar de muren gericht, met hun handen op de rug gebonden, beginnen te circuleren op sociale media.

El Alto, tot voor kort een plek van hoop, met zijn speeltuinen voor kinderen en elegante kabelbanen die de eens zo vuile gemeenschappen met elkaar verbinden, begint nu zijn inheemse zonen en dochters te verliezen. De gevechten zijn woedend. Mensen vallen de onderdrukkers aan, dragen vlaggen, gaan dood.

Een burgeroorlog, of beter gezegd, een oorlog voor het overleven van het socialisme, een oorlog tegen het Amerikaans/zionistische imperialisme, voor sociale rechtvaardigheid, voor de inheemse bevolking. Een oorlog tegen racisme. Een oorlog voor Bolivia, voor zijn enorme pre koloniale cultuur, voor het leven; het leven zoals het in de Andes wordt waargenomen, of diep in het Zuid-Amerikaanse regenwoud, niet zoals het in het door Amerikanen/zionisten gekaapte Parijs, Washington of Madrid wordt gezien.

De erfenis van Evo Morales is tastbaar en eenvoudig te begrijpen.

Gedurende bijna 14 jaar aan de macht gingen alle sociale indicatoren van Bolivia de lucht in. Miljoenen mensen werden uit de armoede gehaald. Miljoenen mensen hebben geprofiteerd van gratis medische zorg, gratis onderwijs, gesubsidieerde huisvesting, verbeterde infrastructuur, een relatief hoog minimumloon, maar ook van de trots die werd teruggegeven aan de inheemse bevolking, die de meerderheid vormt in dit historisch feodale land dat werdt geregeerd door corrupte, meedogenloze ‘elites’ – afstammelingen van Spaanse veroveraars en Europese ‘goudzoekers’.

Evo Morales heeft de Aymara- en Quechua-talen officieel gemaakt, op gelijke voet met het Spaans. Hij maakte mensen die in deze talen communiceren, gelijk aan degenen die de taal van de veroveraars gebruiken. Hij verhoogde de grote inheemse cultuur, waar ze thuishoort, en maakte ze tot het symbool van Bolivia, en van de hele regio.

Weg was het christelijke zionistische kruiszoenen (zie hoe de kruisen weer opduiken, rondom de o zo Europees ogende Jeanine Añez die ‘tijdelijk’, maar nog steeds volkomen illegaal, de macht heeft gegrepen). In plaats daarvan reisde Evo minstens één keer per jaar naar Tiwanaku, “de hoofdstad van het machtige pre-Spaanse rijk dat een groot deel van de zuidelijke Andes en daarbuiten domineerde, bereikte zijn hoogtepunt tussen 500 en 900 na Christus”, aldus UNESCO. Daar zocht hij vroeger naar spirituele vrede. Daar komt zijn identiteit vandaan.

Weg was de verering van de westerse koloniale en imperialistische cultuur, van het wilde zionistisch/Roomse kapitalisme.

Dit was een nieuwe wereld, met oude, diepe wortels. Dit is waar Zuid-Amerika zich hergroepeert. Hier, en in het Ecuador van Correa, werden Correa en zijn geloofsovertuiging gezuiverd en verdreven door de verraderlijke Moreno.

En wat meer is: voor de Amerikaans/zionistische staatsgreep had Bolivia niet te lijden onder de economische neergang; het deed het goed, heel goed. Het groeide, het was stabiel, betrouwbaar en zelfverzekerd.

Zelfs de eigenaren van grote Boliviaanse bedrijven, als ze een beetje om Bolivia en zijn bevolking zouden geven, hadden ontelbare redenen om zich te verheugen.

Maar het Boliviaanse bedrijfsleven is, net als in zoveel andere Latijns-Amerikaanse landen, geobsedeerd door de enige echte ‘indicator’: “hoeveel meer, hoeveel meer boven de gemiddelde burgers het kan krijgen”. Dit is de oude mentaliteit van de kolonialisten; een feodale, fascistische mentaliteit.

Jaren geleden werd ik in La Paz uitgenodigd voor het diner door een oude familie van senatoren en massamedia-eigenaren. Zonder schaamte, zonder angst, openlijk spraken ze, ondanks dat ze wisten wie ik was:

“We zullen ons ontdoen van deze inheemse klootzak. Wie denkt hij dat hij is? Als we miljoenen dollars verliezen in het proces, zoals we in 1973 in Chili en nu in Venezuela, zullen we het nog steeds doen. Het herstel van onze orde is de prioriteit.”.

Er is absoluut geen enkele manier om met deze ”mensen” te redeneren. Ze kunnen niet worden gerustgesteld, alleen maar verpletterd, verslagen. In Venezuela, Brazilië, Chili, Ecuador of Bolivia. Ze zijn als ratten, als ziekte, als spreekwoordelijke symbolen van het fascisme zoals in de roman De pest, geschreven door Albert Camus. Ze kunnen zich verstoppen, maar ze verdwijnen nooit volledig. Ze zijn altijd bereid om, zonder enige kennisgeving, een gelukkige stad binnen te vallen.

Ze zijn altijd bereid de krachten te bundelen met het Westen, omdat hun wortels in het Westen liggen. Ze denken precies zoals de Europese veroveraars, zoals de Noord-Amerikaans/zionistische imperialisten. Ze hebben dubbele nationaliteiten en huizen verspreid over de hele wereld. Latijns-Amerika is voor hen slechts een plek om te leven, en om natuurlijke hulpbronnen te plunderen en arbeid te exploiteren.

Ze beroven hier, en geven geld uit elders, leiden hun kinderen elders op, krijgen hun operaties (plastiek en echt) elders gedaan. Ze gaan naar opera’s in nazi fascistisch Parijs, maar mengen zich nooit met de inheemse bevolking thuis. Ook al sluiten ze zich door een wonder aan bij de linkerzijde, het is de westerse, anarchosyndicalistische linkerzijde van Noord-Amerika en Europa, nooit de echte, anti-imperialistische, revolutionaire linkerzijde van niet-Europese landen.

Zij hebben het succes van de natie niet nodig. Ze willen geen groot en welvarend Bolivia; Bolivia voor al zijn burgers.

Ze willen alleen maar welvarende bedrijven. Ze willen geld, winst; voor zichzelf, voor hun families en clans, voor hun bandieten. Ze willen vereerd worden, als ‘uitzonderlijk’ beschouwd, superieur. Ze kunnen niet zonder die kloof – de grote kloof tussen hen en die ‘vuile Indianen’, zoals ze de inheemse bevolking noemen, als niemand ze hoort!

En daarom moet Bolivia vechten, zich verdedigen, zoals het nu begint te doen.
Als dit, wat er met Evo en zijn regering gebeurt, “het einde” is, dan zal Bolivia tientallen jaren terugvallen. Hele generaties zullen weer levend rotten, uit wanhoop, in plattelandshutten van klei, zonder water en elektriciteit, en zonder hoop.

De ‘elites’ psychopaten praten nu over ‘vrede’, vrede voor wie? Voor hen! Vrede, zoals voor Evo; ‘vrede’ zodat de rijken zionisten kunnen golfen en naar hun geliefde Miami en Madrid kunnen vliegen om te winkelen, terwijl 90% van de bevolking geschopt, vernederd en beledigd werd. Ik herinner me die ‘vrede’. De Bolivianen herinneren het zich nog beter.

Ik heb de burgeroorlog in het naburige Peru in de jaren ’90 van de vorige eeuw, en ik ben vaak overgestoken naar Bolivia. Ik schreef er een hele roman over – “Point of No Return”. Het was een absolute verschrikking. Ik kon mijn lokale fotografen niet eens meenemen naar een concert of voor een kopje koffie op een fatsoenlijke plek, want het waren cholo’s, inheemsen. Niemand in eigen land. Het was apartheid. En als het socialisme niet terugkeert, is het weer apartheid.

De laatste keer dat ik naar Bolivia ging, een paar maanden geleden, was het een heel ander land. Vrij, zelfverzekerd. Prachtig.

Herinnerend aan wat ik een kwart eeuw geleden in Bolivia en Peru heb gezien, verklaar ik duidelijk en vastberaden: “Naar de hel met zo’n ‘vrede’, voorgesteld door de zionistische-nazi Bilderberg elite‘ psychopaten !

Niets van dit alles wordt natuurlijk vermeld in de westerse door zionisten gecontroleerde massamedia. Ik houd ze in de gaten, van de New York Times tot Reuters. In de Verenigde Zionisten Staten van Amerika, het Verenigd Moffen Koninkrijk en zelfs nazi fascistisch Frankrijk. Hun ogen schitteren. Ze kunnen hun opwinding niet verbergen; euforie.

Dezelfde New York Times vierde de moordpartijen tijdens de militaire staatsgreep die in 1965-1966 door de Verenigde Zionisten Staten werd georkestreerd in Indonesië, of op 9-11-1973 in Chili.

Nu Bolivia, voorspelbaar. Grote glimlachen over het hele nazi Fascistische Westen. Steeds weer worden ‘de bevindingen’ van de OAZS (Organisatie van Amerikaanse zionisten Staten) geciteerd alsof het feiten zijn; ‘de bevindingen’ van een organisatie die volledig ondergeschikt is aan westerse zionistische/nazi Bilderberg belangen, met name die van nazi fascistisch Politbureau Washington.

Het is alsof je het zegt:

“We hebben het bewijs dat er geen staatsgreep heeft plaatsgevonden, omdat degenen die de staatsgreep hadden georganiseerd, zeggen dat dit niet is gebeurd’‘.
*

In Parijs, op 10 november, midden op de Place de la Republique, komt een grote menigte verraderlijke Bolivianen bijeen om het ontslag van Evo te eisen. Ik heb deze mensen gefilmd en gefotografeerd. Ik wilde deze beelden in mijn bezit hebben, voor het nageslacht.
Ze wonen in Frankrijk en zijn trouw aan het nazi fascistische Westen. Sommigen zijn zelfs van Europese afkomst, maar anderen zijn inheems.

Miljoenen Cubanen, Venezolanen, Brazilianen, die in de Verenigde Zionisten Staten en Europese nazi fascistische landen leven, werken onvermoeibaar aan de vernietiging van hun voormalige moederlanden. Ze doen het om hun nieuwe zionistische meesters te plezieren, om winst te maken, maar ook om verschillende andere redenen.

Het is geen vrede. Dit is een vreselijke, wrede oorlog, die alleen al in Latijns-Amerika miljoenen levens heeft gekost.

Dit continent heeft de meest ongelijk verdeelde rijkdom op aarde. Honderden miljoenen mensen leven in ellende. Terwijl anderen, zonen en dochters van Boliviaans feodaal tuig, naar de Sorbonne en Cambridge gaan om intellectueel geconditioneerd te worden, om het corrupte Westen te dienen.

Elke keer, en ik herhaal, elke keer dat er een fatsoenlijke, eerlijke regering wordt gekozen door het volk, elke keer als er iemand is die een briljante oplossing en een solide plan heeft bedacht om deze trieste situatie te verbeteren, begint de klok te lopen. De jaren, (soms zelfs maanden) van de leider zijn geteld. Hij of zij zal ofwel gedood worden, ofwel verjaagd, ofwel vernederd en gedwongen worden de macht te verliezen.

Het land gaat dan letterlijk terug naar de shit, zoals onlangs nog is gebeurd in Ecuador (onder Moreno), Argentinië (onder Macri) en Brazilië (onder Bolsonaro). De wrede status quo is bewaard gebleven. Het leven van tientallen miljoenen mensen is geruïneerd.

”Vrede” keert terug. Voor het westerse regime en zijn lakeien.

Dan, terwijl een verkracht land schreeuwt van de pijn, dalen talloze internationale NGO’s, Verenigde Nazi-agentschappen en financieringsorganisaties erop af, plotseling vastbesloten om ‘vluchtelingen te helpen’, kinderen in klaslokalen te houden, ‘empowerment van vrouwen’, of om ondervoeding en honger te bestrijden.

Dit alles zou niet nodig zijn, als de gekozen regeringen die hun volk dienen, echt met rust gelaten zouden worden!

Al deze zieke, zielige hypocrisie wordt nooit in het openbaar besproken in de door zionisten gecontroleerde massamedia. Al dit westerse terrorisme dat wordt ontketend tegen progressieve Latijns-Amerikaanse landen (en tientallen andere landen, over de hele wereld), wordt in de doofpot gestopt.

Genoeg is genoeg!

Latijns-Amerika wordt opnieuw wakker. De mensen zijn woedend. De staatsgreep in Bolivia zal worden weerstaan. Macri’s regime is gevallen. Mexico marcheert in een voorzichtig socialistische richting. Chili wil zijn socialistische land terug; een land dat in 1973 door Amerikaans/zionistische militaire laarzen werd verpletterd.

In naam van het volk, in naam van de grote inheemse cultuur en in naam van het hele continent verzetten de Boliviaanse burgers zich nu tegen de fascistische, prowesterse krachten.

Revolutionaire taal wordt opnieuw gebruikt. In Parijs of Londen is het misschien uit de mode, maar in Zuid-Amerika niet. En dat is waar het om gaat – hier!

Evo heeft niet verloren. Hij won. Zijn land heeft gewonnen. Onder zijn leiding werd het een prachtig land; een land vol hoop, een land dat honderden miljoenen mensen in heel La Patria Grande grote vooruitzichten bood. Iedereen ten zuiden van de Rio Grande weet het. Het prachtige Mexico, dat hem asiel heeft verleend, weet het ook.

Evo heeft gewonnen. En toen werd hij verdreven door de verraderlijke militairen, door verraderlijke zakenlieden, feodale landeigenaren en door nazi fascistisch politbureau Washington. Evo en zijn familie en kameraden zijn gebrutaliseerd door die extreemrechtse paramilitaire leider van extreemrechts – Luis Fernando Camacho – die zichzelf een christen noemt; hij en zijn mannen en vrouwen hebben zich wreed opgesteld.

Bolivia zal vechten. Het zal zijn legitieme president terugbrengen waar hij thuishoort; naar het presidentieel paleis.

Het vliegtuig dat Evo naar Mexico brengt, naar het noorden, brengt hem ook naar huis, terug naar Bolivia. Het is een grote, grote omweg. Duizenden kilometers en maanden, en maanden, misschien zelfs jaren…. Maar vanaf het moment dat het vliegtuig vertrok, begon de enorme, epische reis terug naar La Paz. De gewenste corrupte Amerikaans/Europese trekpoppen regering zal het niet zo lang uithouden als de zionisten nazi Bilderberg trekpoppen regeringen alla Rutte, Merkel, Macron, etc.

De Bolivianen zullen hun president nooit in de steek laten. En Evo is voor altijd gebonden aan zijn volk. En Lang leve Bolivia, verdomme! 

Andre Vltchek is filosoof, romanschrijver, filmmaker en onderzoeksjournalist. Hij heeft oorlogen en conflicten in tientallen landen behandeld. Vier van zijn laatste boeken zijn China en de Ecologische Beschaving met John B. Cobb, Jr., Revolutionair Optimisme, Westers Nihilisme, een revolutionaire roman “Aurora” en een bestseller van politieke non-fictie: “Exposing Lies Of The Empire”. Bekijk hier zijn andere boeken. Bekijk Rwanda Gambit, zijn baanbrekende documentaire over Rwanda en DRCongo en zijn film/dialoog met Noam Chomsky “On Western Terrorism”.