Het ‘vredesplan’ van Trump is niet alleen absurd, het is ook gevaarlijk

Het onlangs onthulde ‘vredesplan’ van president Donald Trump is de laatste herinnering dat hij het tientallen jaren oude Israëlisch-Palestijnse conflict wil oplossen alsof het een onroerendgoeddeal in Manhattan is. 

Het voorstel om dit conflict te “beëindigen”, uiteengezet door Trump en anderen in zijn binnenste cirkel – met name zijn schoonzoon en adviseur Jared Kushner – druist in tegen het internationale recht en de consensus van de internationale gemeenschap over de Palestijnse kwestie. 

Geschreven in een document van 181 pagina ‘s uitgegeven door het Witte Huis op 28 januari, biedt het plan van Trump de Palestijnen geen soevereine staat, laat het een apartheidssysteem bestaan ​​en tracht het de controle van Israël over land dat in de oorlog van 1967 was gehecht te legitimeren.

Sinds administratie Trump’s presenteerde deze “vredesplan”, hebben Kushner en anderen in het Witte Huis bezig geweest afkomstig deze “deal van de eeuw” als een historische kans voor Israëli’s en Palestijnen in het verleden tientallen jaren van gewelddadige conflicten te bewegen en voer een nieuwe periode van vrede en welvaart. 

Maar onder alle bloemrijke retoriek over veronderstelde gouden kansen voor Palestijnen, versterkt dit plan verder het feit dat het bestuur van Trump nooit zou aandringen op iets dat niet in overeenstemming was met de belangen van de extreemrechtse regering van Israël.

Een paar feiten illustreren de mate waarin het plan eenvoudigweg geen starter is. 

De “deal” geeft de Palestijnen niets van Jeruzalem, hoewel het hen een aantal buitenwijken van de stad geeft die Palestijnen kunnen identificeren als “Jeruzalem” als ze ervoor kiezen om dat te doen. 

Kwesties zoals het lot van Palestijnse vluchtelingen, grenzen, Israëlische nederzettingen in bezet land, enz. Worden volledig opgelost in het voordeel van Israël onder het voorstel van Trump. Een andere niet-starter van deze “deal” is dat het roept op tot ontwapening van groepen in Gaza – namelijk Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad – terwijl Israël natuurlijk het machtigste leger in het Midden-Oosten blijft.

Dit plan geeft de Palestijnen in feite een “neem het aan of laat het aanbod” dat hun volledige overgave en acceptatie van een toekomst inhoudt, in principe in een Israëlische hightech gevangenis zonder enige rechten. 

Desondanks hadden waarnemers van het buitenlandse beleid van Trump niet verrast moeten zijn door dit ‘vredesplan’, dat in wezen een bilaterale overeenkomst was tussen een afgezette Amerikaanse president en een aangeklaagde Israëlische premier.   

De optiek in het Witte Huis, toen Trump de ‘deal van de eeuw’ van zijn regering onthulde, sprak boekdelen over hoe deze regering het buitenlandse beleid van de VS in het Midden-Oosten voert. Met Sheldon en Miriam Adelson bij Trump toen hij en Netanyahu het plan van de Amerikaanse regering aankondigden, was het vrij duidelijk dat Trump vastbesloten is zijn miljardairdonoren tevreden te houden.

Het is van essentieel belang om het “vredesplan” van Trump in een historische context te bekijken, rekening houdend met (in) acties van vroegere administraties. Dubbelspraak van president Obama, Bush 41 en 43, Clinton, Reagan, Carter, Ford, Nixon en Johnson brachten altijd officiële veroordeling van Israëls bezetting en kolonisatie van Palestijns land met zich mee, vergezeld van de volledige diplomatieke, politieke, economische en militaire steun van Washington voor Israël bleef zich uitbreiden. 

Dergelijke hoge niveaus van bescherming hielden de Israëli’s beschermd tegen verantwoording naarmate hun diefstal van Palestijns land voortduurde.

Uiteindelijk is het Israël-Palestina-beleid van deze regering een natuurlijk resultaat van het beleid van de voorgangers van Trump, dat Israël heeft gestimuleerd om de Palestijnse gebieden verder te koloniseren. 

Al decennia lang is de Israëlische nederzettingenonderneming zo gegroeid dat de weg volledig is vrijgemaakt voor de “deal” van Trump, die primair bedoeld is om alleen de Israëlische controle over land te consolideren waarop de Palestijnen volgens het internationale recht soevereine rechten hebben.

Wat Trump ertoe dreef dit plan te onthullen – en dit te doen met Netanyahu dat het aan zijn zijde in het Witte Huis onderschreef – was de binnenlandse politiek van de VS en Israël, waar Netanyahu zijn komende herverkiezing te wachten staat. 

De aankondiging dient om zowel Trump als Netanyahu iets te geven dat het Amerikaanse en Israëlische publiek verder kan afleiden van de beschuldigingssaga in Washington en de ernstige juridische ellende van het Israëlische staatshoofd.

28 januari 2020 zal de geschiedenis ingaan als een belangrijke dag voor de relatie tussen de VS en Israël. Het betekende de brutale goedkeuring van het Amerikaanse beleid van het Israëlische beleid gericht op het vernederen en dehumaniseren van Palestijnen tot capitulatie. 

De “deal van de eeuw”, beter omschreven als een “farce van een plan” of een “con” , zou muziek kunnen zijn voor rechtse Israëli’s omdat het dient om de apartheid in Palestina te verstevigen. Maar het is naïef en gevaarlijk om te geloven dat dit plan ooit tot vrede zou kunnen leiden.

Door van de Palestijnen te eisen dat zij hun dromen en ambities voor vrijheid en waardigheid opgeven in ruil voor wat geld dat vermoedelijk afkomstig zal zijn van leden van de Gulf Cooperation Council (GCC), verklaart de ‘deal’ niet dat gerechtigheid nodig is. Zonder enige twijfel is gerechtigheid altijd een voorwaarde voor duurzame vrede overal ter wereld.

Ook verontrustend zijn de internationale precedenten die Trump en zijn schoonzoon met dit belachelijke voorstel zullen vaststellen. Nu het Amerikaanse leiderschap het idee onderschrijft dat militair machtige landen gewelddadig territorium van zwakkere buren annexeren in een “macht is juist” -systeem, worden de normen van het internationaal recht aangevallen door de machtigste speler in de wereldarena. 

Als andere machten ervoor kiezen om de controle over land buiten hun door de VN erkende grenzen toe te eigenen, kan het Trump-Kushner-plan worden aangehaald ter verdediging van dergelijke toekomstige territoriale veroveringen, niet alleen in het Midden-Oosten maar over de hele wereld.