Het vuile spel van Amerika tegen de jagers van de Koerden

Nu Trump het besluit heeft genomen om zijn (kleine) troepenmacht terug te trekken en daarmee groen licht te geven aan een Turkse invasie lijkt de doos van Pandora opnieuw geopend in Syrië. Voor wat betreft dat besluit: Trump had in zijn verkiezingscampagne al beloofd, in het kader van America First, Amerikaanse soldaten terug te gaan trekken uit buitenlandse brandhaarden. Meermaals heeft hij de NAVO-bondgenoten verzocht om bijstand te verlenen in Syrië, waarop hij nul op het rekest kreeg. Op zich is het consequent dat hij dan nu zegt: “zoek het dan zelf maar uit, Europa”, maar de gevolgen van dit besluit zijn desastreus en de contouren tekenen zich al af.

Allereerst de gevolgen voor Syrië zelf. De YPG streed lange tijd met Amerikaanse steun tegen Islamitische Staat, dat thans nagenoeg verslagen is. Niet ondenkbaar is dat die organisatie nu weer de gelegenheid krijgt om een machtsfactor van betekenis te worden. De situatie in Rojava (het gebied van de Koerden) was stabiel te noemen. Bovendien waren rechten van vrouwen en verschillende religieuze groeperingen gewaarborgd. Als er één plek was waar je zonder al te veel problemen Syrische vluchtelingen hier te lande naartoe zou kunnen terugsturen, zoals Baudet en Wilders willen, dan was het daar wel -dit is overigens terug te lezen in het landenrapport Syrië van BuZa. De kans dat dat gebied nu weer onstabiel wordt, is aanzienlijk. En de kans op terugsturen wordt daarmee dus navenant kleiner.

Voor wat betreft de Koerden zelf, die zitten nu klem: aan de ene kant belaagd door Erdolfs strijdkrachten, die zij aan zij vechten met zeer dubieuze Turkmeense milities, maar een bestand met Assad is ook geen optie. Het begint er nu al op te lijken dat zij als ratten in de val zitten en geen kant op kunnen. De vrees voor grove mensenrechtenschendingen lijkt mij gerechtvaardigd. Of zij nog in staat zullen blijken gevangengenomen IS-strijders te bewaken lijkt me twijfelachtig. Als deze strijders vrijkomen kunnen zij zich weer aansluiten bij hun broeders in Syrië (dan begint het liedje weer van voor af aan) ofwel terugkeren naar Europa (moeten we écht niet willen).

Voor Erdolf zelf is dit een unieke kans om zijn gebutste binnenlandse imago op te poetsen en de aandacht af te leiden van de economische problemen waarmee Turkije al langere tijd te kampen heeft. Hij heeft het over een bufferzone die nodig is om gevluchte Syriërs in zijn land naartoe te repatriëren. Nou klinkt dat allemaal nog redelijk -je zou bijna wensen dat de Europese landen ook een stukje Syrische grond zouden gaan bezetten om hun Syriërs naartoe te sturen- maar het is, zeker gezien de historie, niet ondenkbaar dat Erdolf de operaties gewoon voortzet als die bufferzone eenmaal veiliggesteld is. Want Erdolf heeft het als neo-Ottomaan niet zo op de Koerden. Gek genoeg was hij in eigen land aanvankelijk heel mild met ‘zijn’ Koerden. Hij beëindigde onder meer de noodtoestand in het Zuid-Oosten van Turkije, die toen al 15 jaar duurde.

Ook kregen de Koerden een eigen tv-station, in hun eigen taal. Een enorme breuk met de seculier-nationalistische regeringen vóór hem, die in feite een minderheid in eigen land op perverse wijze onderdrukten en ook niet vies waren van incursies in Noord-Irak, waar ook veel Koerden wonen. Erdolf zit al sinds 2003 aan de knoppen: tot 2014 als premier en toen hij daarin het maximaal aantal termijnen had bereikt liet hij het politieke systeem gewoon veranderen en werd hij president (dat deed Poetin ook, maar dan andersom). Het lijkt me geenszins overdreven te stellen dat Erdolf van macht houdt en er desnoods alles aan zal doen om die te behouden. In dat licht moet je ook zijn bekering tot het (Ottomaanse) nationalisme zien: het is gewoon een handig truukje om aan de macht te blijven. Overigens legde Erdolf terroristen tijdens de oorlog in Syrië geen strobreed in de weg (ze kregen zelfs behandeling in Turkse ziekenhuizen). Hij sloot voorts de grenzen toen Koerden door IS afgeslacht werden en Turkse Koerden hun broeders wilden steunen. Zo konden ze machteloos achter de grenshekken de slachtingen aanschouwen. Deze man gaat echt over lijken en het is zeker niet uitgesloten dat hij een groot bloedbad gaat laten aanrichten in Syrië. Dan kan Trump nog zo roepen dat hij de Turkse economie zal vernietigen, mij werd wel duidelijk dat dat alleen zal gebeuren wanneer Turken zíjn overgebleven manschappen iets aan gaan doen. Wat zij verder met de Koerden doen is van ondergeschikt belang.

En dan Europa nog. Wat een droevig beeld rijst op van het oude continent. Onwillig om iets te ondernemen in Syrië (‘laat de Amerikanen het maar lekker oplossen, wij doen niets!’), onwillig om harde acties tegen Erdolf te ondernemen (de enige taal die hij begrijpt), onwillig om tot besluiten te komen over de IS-strijders (waarom wordt er geen haast gemaakt met een internationaal tribunaal bijvoorbeeld?), het is pijnlijk om te zien hoe zwak en verdeeld de Europese landen zich opstellen. Zo zwak dat Erdolf ons al ingepeperd heeft dat we ons met onze eigen zaken moeten bemoeien want anders zet hij de deur open voor 3,5 miljoen vluchtelingen. En mevrouw Kaag, het foei-gesprek met de Turkse ambassadeur vandaag zal echt niets uithalen hoor, haalt u zich nou maar niets in uw hoofd. Het besluit van Trump zou je met enig recht ons verdiende loon kunnen noemen. Loon voor jarenlang profiteren (te weinig NAVO-contributie betalen bijvoorbeeld), jarenlang lui en decadent afwachten tot de Amerikanen de kastanjes wel weer uit het vuur gaan halen, jarenlang het Syrische conflict laten voortwoekeren waardoor we ons hier als gutmenschende lame ducks opgescheept zien met talloze vluchtelingen die hoogstwaarschijnlijk decennialang integratieproblemen gaan opleveren.

Hoewel ik goed begrijp dat Trump zich niet langer laat chanteren door die laffe Europeanen vraag ik me af of zijn beslissing wel de juiste was. Een ongekende orgie van geweld ligt in het verschiet en de fragiele status quo die in Syrië heerste (IS nagenoeg verslagen, Koerden een deel van het land, Assad een ander deel van het land) wordt helemaal op zijn kop gezet. Erdolf aanstellen als zetbaas na je terugtrekking lijkt me in elk geval zeer onverstandig. Of dit alles het probleem zou moeten zijn van de Verenigde Staten is natuurlijk een heel ander verhaal, waar je alleen maar een moreel appèl tegenover kunt stellen. Desondanks is het niet de eerste keer dat een Amerikaanse president de Koerden laat vallen nadat zij eerst als grondtroepen hebben gefungeerd (zie ook Bush sr. tijdens de eerste Golfoorlog). Dat alleen al laat een bijzonder vieze smaak achter in mijn mond. We gaan zien wat er gebeurt, maar de voortekenen zijn bepaald niet gunstig.

Bron:https://www.ikbemoeiniet.nl