Indignatie redactie 
Er is een opvallend patroon bij ‘Regime-Change‘-protesten waar ik al eerder enkele keren over schreef.
Net als eerder in Libië, Syrië en Oekraïne, zijn er nu ook in Irak ‘snipers‘ actief die aan beide zijden, onder demonstranten én ordetroepen, slachtoffers maken. In Hong Kong en Moskou, waar westerse ‘inlichtingendiensten‘ ook volop proberen de vlam in de pan te laten slaan, is daar vooralsnog geen sprake van. Althans, niet in die vorm.
Dat er in oktober een poging zou worden gedaan om de regering in Bagdad pootje te lichten, was drie maanden geleden al een gerucht. Het door ons ‘bevrijde‘ land is, net als Libië, en Syrië, en Afghanistan, een permanente speeltuin voor het ‘militair-industrieel’ complex, waar ze nieuwe wapens en strategieën uit kunnen proberen op de zieltogende burgers. Alleen Oekraïne lijkt zich nu aan dat lot te ontworstelen, maar houdt uw kruit droog, want zoals ik zondag j.l. schreef heeft het er alle schijn van dat de messen alweer worden geslepen om Zelensky pootje te lichten, vóór hij vrede kan sluiten met buurland Rusland.
Mijn punt is niet dat in de landen die ten prooi zijn gevallen aan die ‘Regime-Change‘ inspanningen er geen reden was voor onvrede. In elk land is er altijd een groep die niet tevreden is. De ‘kwaliteit‘ van die onvrede verschilt. Maar in landen met serieuze economische problemen, honger, massale werkloosheid, slechte zorg en gebrekkige behuizing, werkt dat afschieten. De demonstranten zijn in dat geval dermate wanhopig, dat het offeren van hun leven bijna een opluchting is. Waar het om meer abstracte claims gaat, zoals in Rusland of China, is dat geen optie. Nog los van het gegeven dat de regeringen in die landen het spelletje door hebben, en zich niet laten provoceren. Toch kunnen ze ook daar niet eindeloos op hun handen blijven zitten.
Het concept van ‘agenten-provocateurs‘ werd eerder ook in Nederland ingezet bij massademonstraties ten tijde van de ‘krakersrellen‘. Politieagenten verkleed als relschoppers begaven zich tussen de demonstranten, en gooiden niet zelden de eerste steen. Als vervolgens de vlam in de pan sloeg, waren die ‘stillen‘ er om hun geuniformeerde collega’s te helpen demonstranten die zij identificeerden in te rekenen. Het leidde tot groeiende paranoia onder de demonstranten, en gekoppeld aan andere initiatieven van overheidszijde bloedde die hele ‘krakersbeweging‘ dood.
Verschil met de situatie in de landen die ik hierboven noemde, is dat het allerminst de bedoeling is van ‘geïnteresseerde buitenstaanders‘ dat de rust daar weerkeert. De veronderstelling, ook bij mij, was dat de ‘Regime-Change‘-club op cynische wijze de oliebelangen veilig wilde stellen voor westerse consumptie door ‘klantregimes‘ te installeren in die olieproducerende landen. Het heeft er nu echter alle schijn van dat men op dat niveau waar ‘Regime-Change‘ operaties worden opgezet, de conclusie heeft getrokken dat ‘klantregimes‘ duur zijn, en dat grootschalige chaos, permanente oorlog, en veilige enclaves voor de oliewinning, lucratiever is. Wat tevens de ‘bel voor de laatste ronde‘ betekent voor bestaande ‘klantregimes‘ zoals Saoedi Arabië en de ‘Golfstaten‘.
Daarnaast zijn we nu getuige van oplopende spanningen in westerse landen, met het bepaald niet denkbeeldige risico dat ook in Engeland, en/of Amerika de vlam in de pan slaat langs identieke lijnen, terwijl ook Frankrijk en Duitsland zo hun problemen hebben om het zaakje bij elkaar te houden, roept dat de vraag op of we niet daadwerkelijk aan de vooravond staan van een fascistische coup. Dat er ergens mensen rondhangen die het idee hebben dat George Orwell met ‘1984‘ de ideale wereld schetste, en dat men daarvoor nu de grond bouwrijp aan het maken is.
Dat soort mensen zijn er beslist. En ze zijn er ook altijd geweest. Maar nooit eerder waren ze zo effectief. Mijn bijdrage van gisteren verklaart in mijn ogen deels hoe dat zo gekomen is, en wie we daar dankbaar voor moeten zijn. Maar je zou toch zeggen: ‘Daar zijn we toch zelf bij?!‘ Dat laten we toch niet gebeuren? Maar als we al gegrepen worden door een ongemakkelijk gevoel, omdat er iets niet klopt, laten we ons blind de verkeerde kant op sturen. Wat mij doet denken aan de methode van een groep oudere zakkenrollers in Mexico. Een blinde muzikant werd door een begeleider door de wagons van de metro geduwd, terwijl hij geld collecteerde voor het ongenode vertier. Ik was één van de mensen die wel wat kon missen, waarop de begeleider een duidelijk beeld had van de locatie van mijn portemonnee. In mijn broekzak, met mijn hand erop.
Een derde man die ook tot de bende behoorde begon in goed Engels een praatje. Toen ik uit wilde stappen bij het volgende station, was daar uit het niets een opstootje, georganiseerd door die vriendelijk Mexicaan, en de man die de blinde muzikant begeleide. Heel even had ik mijn hand nodig om de uitgang te bereiken, en dat was genoeg om mijn portemonnee te ‘rollen‘. Op het moment dat ik het perron op stapte, en mijn hand weer in mijn zak stak, ontdekte ik dat ik beroofd was. Een vierde man in de deuropening van de metro, die zag dat ik wist dat iemand mijn portemonnee had gestolen, wees mij richting de uitgang, en spoorde mij aan: ‘Daar gaan ze!‘ Maar ik stapte terug in de metro, ging met mijn rug tegen het glas staan om geen mes in mijn rug te krijgen, eiste één keer mijn portemonnee terug van die vriendelijke Mexicaan. En toen ik die niet kreeg, riep ik op luide toon om de politie, zodat ik de aandacht had van de overige reizigers. En bij het volgende station maakte ik mijn ‘Citizens Arrest‘ door mijn vriendelijke gespreksgenoot fysiek af te voeren, waarop ‘Vigilantes‘, en daarna de politie het van mij overnamen, de hele bende inrekende, en ik alsnog mijn portemonnee terugkreeg.
Dat soort lui zijn professionals. Ze schieten met scherp, en sturen jou het bos in als je argwaan krijgt. En als je dan in Libië, Syrië, Oekraïne of Irak woont, sta je op enig moment hijgend bovenaan de trap van de geopolitieke metro, vertwijfeld om je heen te kijken, op zoek naar degenen die jouw land in een rokende sintel hebben veranderd. Dan besef je dat je niet eens weet wie je moet hebben, en rest je niet veel anders dan die ‘ellendige Mexicanen Anderen‘ de schuld te geven. Ik had geluk, omdat ik er een gewoonte van maak mijn hand op mijn portemonnee te houden, en ik mijn tegenwoordigheid van geest bewaarde toen het chaotisch werd. De inwoners van Libië, Syrië, Irak en Oekraïne hadden die mazzel niet. Laten we ophouden met dat soort vileine spelletjes goed te keuren, en af te dekken, want er komt een dag dat je zelf het haasje bent.
