Indignatie redactie 
Meerdere nieuwe technologieën gloren aan de horizon, zogenaamd als antwoord op verschillende crisissen. De Amerikaanse regering heeft als een gek geld bijgedrukt om eerst de thuisblijvers tijdens de pandemie te financieren en nu de oorlog in Oekraïne. Dit zal de economie vroeg of laat vernietigen, en wanneer dat gebeurt, zal het een gecentraliseerde bank digitale munt inluiden, die een einde maakt aan de financiële privacy.
WEF – Veel regeringen hebben geprobeerd gezondheidspasjes in te voeren als reactie op de Covid-pandemie, wat een einde zou hebben gemaakt aan de privacy op gezondheidsgebied. Deze ontwikkelingen lijken voor veel mensen overdreven opdringerig, maar het zijn slechts reacties op noodsituaties, toch? “Wanhopige tijden vragen om wanhopige maatregelen.” Misschien is dat alles wat het is?
Ik denk het niet.
Deze technologieën zijn ingewikkeld en kunnen niet van de ene dag op de andere tot stand zijn gekomen. Ze impliceren enorme data ecosystemen met grote hoeveelheden rekenkracht. Voor beide zou uiteindelijk digitale identificatie nodig zijn, een digitale tegenhanger voor elk van onze fysieke lichamen.
De meesten van ons hebben misschien een instinctieve hekel aan de gedachte dat we fysiek worden gevolgd, dat onze financiële transacties worden gecontroleerd en onze gesprekken worden opgenomen, maar we zijn al jaren op dit pad.
Denk eens aan uw relatie met uw telefoon.
Ik zal de eerste zijn om het toe te geven: Ik heb mijn telefoon overal bij me, bankier elektronisch en praat de hele tijd met vrienden over de telefoon. Ik wou dat ik dat niet hoefde, maar laten we eerlijk zijn, de meesten van ons moeten zo leven. Ik wil met mijn tieners kunnen communiceren, dus ja, we hebben telefoons. Zonder regelmatige controle van bankrekeningen, blijft diefstal onopgemerkt. Ik leerde dit op de harde manier in mijn vroege twintiger jaren. En ik wou dat mijn dierbaren en ik allemaal in een soort pod-dorp woonden, maar we zijn over de hele wereld verspreid, dus ja, ik zeg de hele tijd dingen over de telefoon.
En natuurlijk waarschuwen mensen als Edward Snowden ons al jaren voor de enorme hoeveelheid gegevens die via smartphones worden verzameld. Sommige mensen denken dat Snowden een schurk is. De meesten negeren hem gewoon. Maar hij kreeg gelijk toen de gouverneur van Colorado, Jared Polis, toegaf telefoongegevens te gebruiken om te bepalen of mensen al dan niet gehoor gaven aan vergrendelingsbevelen. Snowden kreeg opnieuw gelijk toen we ontdekten dat de CDC mobiele telefoongegevens had gekocht om te bepalen of mensen zich aan de lockdown hielden.
We kunnen onze telefoons thuis laten als we de quarantaine regels willen overtreden. We kunnen de telefoons uitzetten, ze in een faradaykooi stoppen en ze naar een andere kamer verplaatsen als we een gevoelig gesprek willen voeren. We kunnen zakelijke transacties contant doen als we niet willen dat de belastingdienst ervan weet.
Opdat je niet denkt dat ik een vreselijke crimineel ben, dat ben ik niet. Ik moest quarantaine regels breken om dieren te laten verwerken. Als mijn ex-man me extra geld wil geven omdat de kinderen een beugel nodig hebben, moeten we dat technisch gezien melden bij de belastingdienst. De regels zijn belachelijk; ze maken het moeilijk om kleine bedrijven te runnen en aardig voor elkaar te zijn.
Dus wat gaat er gebeuren als we de telefoon niet meer thuis kunnen laten?
Wel, het blijkt dat Klaus Schwab en de Davos-menigte hier al een hele tijd over nadenken. De ontwikkeling van een implanteerbare telefoon dateert van meer dan vijf jaar voor onze huidige crises.
In november 2015 publiceerde het World Economic Forum een paper genaamd Deep Shift: 21 Ways Software Will Transform Global Society. En de allereerste Deep Shift die ze bespreken is implanteerbare technologie.
Het WEF introduceert implanteerbare technologie als de volgende logische stap in de geneeskunde. Ze vergelijken het met pacemakers en cochleaire implantaten. Dit is uiterst onoprecht. Een pacemaker is een mechanisch apparaat dat elektrische impulsen naar het hart stuurt zodat het op het gewenste tempo gaat kloppen. De eerste pacemaker werd in 1960 met succes geïmplanteerd. Pacemakertechnologie bestaat al heel lang, en hoewel moderne pacemakers digitaal kunnen worden aangesloten en door artsen kunnen worden bewaakt, hoeft dat zeker niet.
Implanteerbare smartphones zouden een andere technologie gebruiken.
Een klein aantal mensen wereldwijd is al gechipt met apparaatjes die werken volgens dezelfde technologie als contactloze creditcards. Mensen zwaaien met hun hand in de buurt van een terminal, en een kleine hoeveelheid gegevens wordt uitgewisseld, waardoor de gechipte persoon hun drankjes kan kopen of hun deuren kan openen.
De eerste implantaties waren in 2017, en vervolgens werden in Zweden in 2020 ongeveer 4000 mensen gechipt. In deze gevallen werden de gechipte mensen verkocht aan de technologie omwille van het gemak en de veiligheid tegen het oplopen van Covid via oppervlaktetransmissie. De microchips vervingen kredietkaarten en contant geld en in sommige gevallen konden de Zweden hun kantoorgebouwen binnengaan in plaats van hun elektronische kaarten bij zich te moeten dragen.
En wat de veiligheid tegen ziektes betreft, heeft zelfs de CDC toegegeven dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat Covid via de oppervlakte wordt overgedragen. Noch gemak, noch veiligheid tegen ziektekiemen maakt me geïnteresseerd in het krijgen van een data-sharing apparaat (wat uw telefoon is) getransplanteerd in mijn lichaam.
Ik heb ook niet de indruk gekregen dat veel andere gewone mensen geïnteresseerd zijn in implanteerbare technologie.
In 2010 besloot PositiveID niet door te gaan met een implanteerbaar apparaat dat medische gegevens kon opslaan, vanwege de negatieve pers en het feit dat niemand het echt wilde.
Maar de technocratische klasse is enorm enthousiast over implanteerbare technologie. Sterker nog, zij beschouwen het als onvermijdelijk. De wens om mensen te kunnen scannen en onmiddellijk allerlei informatie over hen op te vragen is nooit verdwenen. En onze technologie is nu beter dan ooit.
Albert Bourla, CEO van Pfizer, gaf een interview op het World Economic Forum waarin hij sprak over biologische chips die in een tablet worden geplaatst. “Zodra je het tablet inneemt, lost het op in je maag, en dan stuurt het een signaal om te zeggen dat je het tablet hebt ingenomen. Dus, stel je de implicaties voor, de naleving.”
“Pfizer CEO Albert Bourla legt Pfizer’s nieuwe technologie uit aan de menigte van Davos: “Innamebare pillen” – een pil met een minuscule chip die een draadloos signaal stuurt naar relevante autoriteiten wanneer het geneesmiddel is verteerd. “Stel je de naleving voor,” zegt hij…. pic.twitter.com/EzGcapbuC5
– 🍀🇮🇪 🇵🇸 (@SoheSaidSheSaid) May 21, 2022
En dit is, denk ik, waar de heer Bourla de kat uit de zak laat. De menigte van Davos heeft geprobeerd ons plebs iets te verkopen over veiligheid, gemak en medische technologie, maar dat zit allemaal naast de kwestie. Het gaat om naleving, en ik weet niet eens zeker hoe hard ze dat nog proberen te verbergen.
In 2017 publiceerde de Washington Post een artikel over “nudge units” in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Duitsland en Australië. Deze nudge-eenheden zetten gedragswetenschappers in om oplossingen voor problemen te vinden door de algemene bevolking te nudgen. Problemen die moeten worden aangepakt, zijn onder meer het overtuigen van mensen om griepvaccins te nemen (dit artikel kwam uit vóór Covid) en om naar de universiteit te gaan.
Onlangs heeft het leger een wervingsvideo uitgebracht voor zijn PSYOPS-eenheid. Het gaat er prat op, “Heb je je ooit afgevraagd wie er aan de touwtjes trekt?” Als iemand met veel militaire en ex-militaire vrienden en familieleden, vind ik dit bizar. Je hoort niet op te scheppen over PSYOPS. PSYOPS hoort onder de radar te blijven, en een paar decennia geleden ging het er vooral om mensen uit het buitenland ervan te overtuigen dat Amerikanen de goeden waren.
De legalisering van het propaganderen van Amerikanen
Zestig jaar lang verbood de Smith-Mundt Act het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en de Broadcasting Board of Governors om door de overheid geproduceerde programma’s binnen de Verenigde Staten te verspreiden, uit vrees dat de federale overheid het volk zou propaganderen.
In 2013 werd de wet ingetrokken en werden de bescheiden beschermingen die het Amerikaanse volk had genoten, opgeheven. De federale regering heeft nu veel meer flexibiliteit met de waarheid. Ze hebben toegegeven dat ze vrijheden nemen met de waarheid over de oorlog in Oekraïne. Ambtenaren beweren informatie vrij te geven die al dan niet waar kan zijn om de Russen af te schrikken; helaas kijken Amerikanen ook naar het nieuws, en wij worden nu net zo gepropageerd als de Russen.
Je wordt onder druk gezet.
Machtige actoren, zowel binnen regeringen als het World Economic Forum, duwen ons in de richting van een wereld waarin objectieve waarheid er niet toe doet, alleen het digitale verhaal. De “besten en slimsten” worden gerekruteerd om te helpen aan de touwtjes van het verhaal te trekken. Van alle anderen wordt verwacht dat ze gewoon meedoen.
Apple bracht zijn eerste iPhone uit in 2007. De afgelopen 15 jaar heeft de smartphonetechnologie communicatie gemakkelijker dan ooit gemaakt, maar ook voor heel wat problemen gezorgd, vooral bij kinderen. Toch gaat de niet aflatende drang om alles op digitale platforms te zetten door.
Jonge volwassenen en kinderen zijn voor hun socialisatie overweldigend afhankelijk van smartphones. Ik weet dit omdat ik zelf tieners heb, en ik zie het al jaren gebeuren. Een telefoon is constant aan hun handen vastgelijmd. Ik heb volwassenen gretig aan mijn kinderen zien vertellen hoe ze in de digitale wereld leven. En hoewel de meeste 40-plussers nog steeds graag persoonlijk contact hebben, zijn we voor ons inkomen allemaal afhankelijk van de digitale wereld. Zelfs de boeren en ambachtslieden die zo vaak geïdealiseerd worden, zijn meestal afhankelijk van de digitale wereld voor reclame en betalingsverwerking.
De overstap naar de digitale wereld is geleidelijk gegaan, maar het gaat steeds sneller.
In de afgelopen twee jaar is er een enorme push geweest in de richting van digitale identiteit, digitale valuta en sociale kredietsystemen. Bestaande machten willen alles zo veel mogelijk naar digitale platforms duwen omdat digitale platforms gemakkelijk te manipuleren en te controleren zijn.
Nudge units en sociale kredietsystemen maken duidelijk dat de heersende klasse het als hun taak ziet om de rest van de wereld precies voor te schrijven hoe we moeten leven. Digitale valuta en digitale identificatie zullen hen veel macht geven bij het afdwingen van hun ideeën. Wanneer onze digitale identiteit samensmelt met onze fysieke identiteit via smartphonetransplantaties, zal het praktisch onmogelijk zijn om er op enige manier van betekenis aan te ontkomen.
In 2015 voorspelde het World Economic Forum dat de eerste implanteerbare smartphones in 2023 commercieel verkrijgbaar zouden zijn. Misschien iets zoals de BBC-show Years and Years besprak?
Het zal worden voorgesteld als onvermijdelijk, als de volgende logische stap.
Dat hoeven we niet te accepteren. In het hierboven aangehaalde Deep Shift WEF-rapport voorspelde meer dan 85% van de respondenten dat tegen 2025 10% van de leesbrillen met het internet zou zijn verbonden. Google heeft inderdaad een paar keer geprobeerd een slimme bril op de markt te brengen, maar die is nooit aangeslagen. Een van de belangrijkste redenen daarvoor was bezorgdheid over de privacy.
Google Glasses, 1e generatie. Afbeelding met dank aan Wikimedia Commons.
De heersende klasse beschouwt het plebs misschien als materiaal dat kan worden gekneed en gevormd tot wat zij nuttig vinden, maar veel mensen beginnen het te begrijpen. Terwijl veel landen tijdens de Covid vaccinpaspoorten invoerden, schrapten veel landen de programma’s ook weer binnen twee jaar.
Smartphone implantaten zullen binnenkort beschikbaar zijn, waarschijnlijk volgend jaar. Ik denk niet dat regeringen zullen beginnen met ze te verplichten; ze zullen gewoon worden aangeprezen als supercool en handig en als het Volgende Grote Ding. Laat je niet voor de gek houden. Het publiek heeft al eerder een aantal van deze technologische projecten tegengehouden door simpelweg te weigeren mee te doen. We kunnen het door onze voeten zo lang mogelijk te slepen, ook deze keer. We moeten het op zijn minst proberen.
