Indignatie redactie 
In Alaska schoffeerde de minister van buitenlandse zaken van de Verenigde Staten de Chinese delegatie, terwijl Joe Biden zijn Russische collega uitmaakte voor een moordenaar. Elk vermoeden van diplomatie werd door de versnipperaar getrokken. Ondertussen zag de hele wereld hoe stokoud Biden is toen hij liefst drie keer achter elkaar viel op de vliegtuigtrap, terwijl hij juist zijn best deed heel veerkrachtig over te komen. Het zal in Moskou, Beijing en de Europese hoofdsteden niet onopgemerkt zijn gebleven.
De Verenigde Staten lijken als land de weg kwijt. Bij Trump, die volkomen lak had aan diplomatie, kon je nog het idee hebben dat het een tactiek was van een zakenman die pokerde om de beste ‘Deal‘ te kunnen sluiten. Maar niemand accepteert dat van Joe Biden en zijn ploeg. Anthony Blinken ontmoette zijn Chinese collega voor een ‘Top‘ op Amerikaans grondgebied, in een ‘shabby‘ hotel in Alaska. En na de gebruikelijke openingszinnen in het bijzijn van de pers, maakten de journalisten aanstalten om te vertrekken. Maar Blinken wenkte hen om te blijven voor een stukje theater, waarbij hij de Chinezen verbaal vol op de bek sloeg. In mijn bijdrage van gisteren stelde ik nog, licht ironisch, dat we politici en ‘Captains of Industry‘ beter hun ‘Green Pass‘ konden ontzeggen, en hen thuis houden, omdat hun reizen nergens voor nodig zijn. Maar deze twee delegaties, en het meegereisde journalisten-circus, bewijzen mijn gelijk.
Het bracht Trump ook al niks, dat opzichtige verbale geweld, maar ik kan mij er niks bij voorstellen dat de Chinezen het wel pikken van Blinken. En Poetin riep prompt zijn ambassadeur terug nadat Biden hem voor moordenaar had uitgemaakt, en stelde in een interview dat Biden zichzelf had gezien in de spiegel. Wat heeft dit te betekenen?
Het heeft er alle schijn van dat Biden en zijn team zijn gaan geloven in hun eigen leugens over Rusland en Poetin, terwijl Biden niet zwak wil lijken tegenover China, nadat Trump stevig had uitgepakt over de zakelijke belangen van Biden en zijn zoon in China. Maar in hoeverre is Biden eigenlijk leidend? Heeft hij het overzicht nog wel? En wat betekent dat voor de ‘Europese partners‘? Binnen de ‘Atlantic Council‘, al sinds jaar en dag de leidende ‘Think Tank’ als het over de NAVO-strategie gaat, is oorlog uitgebroken over de vraag of het niet tijd wordt voor een wat pragmatischer koers jegens Rusland en Poetin.
China en Rusland trekken steeds nadrukkelijker samen op. De gloriedagen van de ‘Atlantische Leviathan‘ liggen al ver achter ons. De strategie van Brzezinski en Kissinger, gericht op het uit elkaar spelen van de beide ‘continentale machten‘, is op de klippen gelopen. Meer van hetzelfde gaat zéker niet werken om daar verandering in te brengen. Ik ben niet gekwalificeerd om predictie te doen over de afloop van een militair treffen, ook al verwijs ik u zo nu en dan naar auteurs die daar wel iets over willen zeggen. Mijn insteek is dat we dat met alles wat we in ons hebben moeten zien te voorkomen. Ik ben mij er terdege bewust van dat er cynische lieden zijn die menen dat het dé oplossing zou zijn voor de zorgwekkende overbevolking, als ‘Covid‘ niet helpt, maar laten we wegblijven van dat soort scenario’s.
Zelfs zonder een échte hete oorlog zullen er eerder steeds meer ‘conflicten‘ zijn die gaan over de controle van olie en grondstoffen, maar verkocht worden met een ander ‘label‘. Zorgen over ‘mensenrechten‘, of de ‘autonomie‘ van een bepaalde ‘focusgroep‘. Met het westen dat eerder steeds vaker haar toevlucht zal moeten zoeken tot argumenten die inhouden dat we de soevereiniteit van andere landen inmiddels niet meer erkennen, omdat we voorrang geven aan een bepaalde groep ‘koppensnellers‘, die het verdienen om ‘autonoom‘ te zijn, ook al hebben ze niet het eerste begin van enige ambitie om een liberale rechtsstaat in het leven te roepen. Wat niemand in het westen zich lijkt te realiseren, is hoe dat op termijn voor onszelf uitpakt.
Hoewel Biden eigenlijk zonder verstoring het buitenlandse beleid van Trump overnam, maar er nog een schepje bovenop deed waar het China en Rusland betreft, wilde ‘Team Biden‘ wel goede sier maken aan de grens met Mexico. Dat leidde al onmiddellijk tot serieuze overbelasting van de opvang, en de terugkeer van kinderen in kooien, waar Obama mee was begonnen, maar die vervolgens werden ingezet tegen Trump. Om dat probleem nu het hoofd te bieden hebben de Verenigde Staten vaccins van Astra Zeneca, die in de Verenigde Staten nog niet worden gebruikt, en in Europa in het verdachtenbankje zijn geplaatst wegens hersentrombose, beschikbaar gesteld aan Mexico, in ruil voor de belofte om vluchtelingen op Mexicaans grondgebied af te stoppen. Een dubieuze praktijk, waar veel vluchtelingen verhalen over hoe ze zuid van de grens werden beroofd van hun spaarzame centen, vrouwen werden verkracht, en mannen werden vermoord door drugskartels. Maar kennelijk is het nu ‘humaan‘.
Met het in ons deel van de wereld reeds bestaande beleid van het opwaarderen van ‘minderheidsgroepen‘ tot mensen met méér rechten dan de oorspronkelijke bewoners, wordt het nog interessant om het uitroepen van ‘autonome‘ gebieden te beteugelen. En wat dan? De oligarchen redden zich wel, met hun privélegertjes, uitgestrekte bezittingen van vruchtbare grond, en een zwakke centrale overheid die van voren niet meer weet dat ze van achteren nog leeft. Maar hoe vergaat het de gewone burger in zo’n neo-feodale omgeving? Het probleem van de spanningen tussen het westen enerzijds en Rusland en China anderzijds, lost zich dan ook vanzelf op. Zij het dat velen in het westen tegen die tijd graag zouden vluchten naar de stabielere landen, met een stabiele centrale regering.
Laat mij benadrukken dat ik zelf sterk het gevoel heb dat Rusland noch China dat een wenselijke uitkomst vinden. Zij zouden het liefst als volwassenen met andere volwassenen van doen hebben. Maar ze kunnen geen ijzer met handen breken, en als wij persé zelfmoord willen plegen, zullen ze ons niet stoppen. Beide landen zijn op dit moment duidelijk in hun buitenlandse politiek. Ze staan niet onwelwillend tegenover het helpen van landen in nood, die bezoek krijgen van extremisten. Maar ultiem is de binnenlandse situatie de verantwoordelijkheid van die landen, en niet van Rusland of China. Exact 180 graden anders dan onze eigen kijk op ‘hulp‘. Wij beginnen met ons te bemoeien met hun binnenlandse aangelegenheden, en leven in de illusie dat die bemoeienis zal leiden tot een verbetering, terwijl wij hun olie voor eigen gebruik wegsluizen.
Ziet u de toekomst met vertrouwen tegemoet, in een wereld zonder grenzen, zonder centrale overheid, en alleen maar ‘keuvelgroepen‘ over welke huidskleur, welke sekse, welke leeftijdsgroep, en welke seksuele geaardheid deze week de voorkeur krijgt? Met her en der wat oligarchen en hun gefortificeerde ‘eilanden‘ op het vasteland, geflankeerd door ‘ouderwetse‘ landen met ‘Doeners‘ en ‘Samenwerkers‘. Of zullen we toch maar de mouwen opstropen, weer normaal gaan doen, en goed voor onze mensen zorgen, zonder acht te slaan op ‘Alaska‘ en andere theatervoorstellingen? Hier in Europa hebben we nu nog een keus.
