Indignatie redactie 
Ruim 75 jaar geleden merkte Ernst Jünger tijdens zijn wandeling door het bos op:
“Er is geen groot woord en geen nobele gedachte in wiens naam niet al bloed is vergoten …. En in de toekomst zal het ecologie zijn, een gedachte die in zijn oorsprong juist was en die niemand zich vandaag kan voorstellen dat het een dag de basis worden van een bizarre ideologie.”
Met dit in gedachten wil ik vooraf een korte opmerking maken: het gaat niet om 1,5 graad meer of minder, het gaat niet om diagrammen van lang vervlogen ijs- of warme tijden, noch om woorden geven aan pro of contra CO2-lobby experts . Wijze en mondige mensen kunnen goed of fout oordelen, doorgaan of radicale verandering, vallende ijsberen en stationair draaiende windturbines of het verschil tussen klimaat en weer. Centraal staat hier de paradoxale symbiose van boze wereldjeugdspellen en het stoïcijnse cynisme van megakapitaal.
Een paar dagen geleden sprak de noodexpert Carola Rackete in de taz . Met enige minachting hield ze zich tegen Luisa en de rest van de slappe Reemtsma-beïnvloeders omdat ze de “grenzen van het reformisme” hadden aanvaard. De beweging heeft nu “meer radicalisme” nodig. Het hoort bij de aard van de Verlossersekten om hun kinderen te verslinden op de lange mars naar een betere wereld.
Tegelijkertijd kondigde de geprefereerde kandidaat voor bondskanselier Baerbock aan dat “elk verbod ook een motor van innovatie is”. In ruil daarvoor kreeg ze opzwepende aanmoediging van het cultuurscheppende ‘juste milieu’, bijvoorbeeld van de actrices Katja Riemann, Carolin Kekebus en Martina Gedeck, maar ook van de doorgewinterde voorstanders van decarbonisatie Eckart von Hirschhausen, Wolfgang Niedecken en Ranga Yogeshwar. Het is vijf over twaalf sinds de Club van Rome Primer 1972, een zo brutaal mogelijke systeemverandering moet eindelijk tot stand komen, hier, vandaag en nu en helemaal en onmiddellijk, voor zover we weten onmiddellijk en dan permanent, zie Mao, wat er ook voor nodig is, in het beste van Draghideutsch.
Een eerste terugblik: Begin 2016 ontmoetten beroemdheden die vers geïnspireerd waren door ecologisch humanisme, waaronder de CEO’s van Michael Bloomberg, BlackRock, Barclays Bank, HSBC , Swiss Re , Tata Steel , ENI Oil , Dow Chemical , de Bill & Melinda Gates Foundation en de “Climate Reality Projects” van Al Gore. Doel: geld. Aan het einde van het jaar had het 120 biljoen dollar verzameld, ofwel 120 keer 1.000 miljard. Tegelijkertijd zorgde het verkoopteam “Save the planet” van Goldman & Sachs voor de kwestie van de uitstoot van broeikasgassen. Samen met JPMorgan-Chase , Bank of America , Google, Microsoft , Danone en Merrill Lynch, de filantropen creëerden een wereldwijde en redelijk winstgevende eco-aandelenindex, waarna Europese en Amerikaanse pensioenuitvoerders de groene overlevingsark overeind kregen met nog eens 600 miljard USD.
De gigantische pieken die zich geleidelijk opstapelden, werden natuurlijk niet genoemd in de media. De focus van de posturale journalistiek was veeleer gericht op woedende jongeren die met succes klimaatverandering, milieuvernietiging en de bijbehorende onheilsvisies orkestreerden in de straten van de metropolen en voor de camera’s van CNN & Friends. Brandende barricades, het gezang, alle kleurrijke leuzen en het gerevitaliseerde “overal hoor ik het geluid van marcherende, aanvallende mensen …” herinnerden de veteranen uit Berkeley, Parijs en Berlijn aan eerdere briljante daden.
De FFF- en XR- demo’s leken hen eigenlijk net als die van toen in de strijd tegen Vietnam, Springer-pers, NAVO- en CIA-imperialisten, stierenvarkens, Pershings en allerlei soorten onrecht: woede, echte toewijding en revolutionaire geest. Opgetogen moeders brachten hun kinderen naar het ontmoetingspunt in de 8-cilinder SUV, trotse vaders hielpen hun jongens met kleurpotloden bij het schilderen van posters en elke avond zorgden de ÖR-zenders voor spannende beelden van de vreedzame marsen van de lifestyle-changers.
Geweldige alliantie
1968 herladen? Het verschil met de populaire onderzoeken van die tijd is dat hun tegenstanders in de vorm van staatsmacht, leger, rechterlijke macht, grote bedrijven, geheime dienst en zelfs kerken de activisten van vandaag min of meer als sponsors dienen. Ook coachinginstituten, tv-studio’s, kathedralen, bedrijfspaleizen en jachtclubs zijn de klok rond open voor de dames en heren die ongelooflijk snel spreken. En in de premium suites van het Davos WEF komen en gaan ze nu als vaste stamgasten van de Henry Kissinger-clan.
Klaus Schwab, de zelfverklaarde Boeddha van het transhumanisme, kan geen genoeg krijgen van deze verlichte engelen van een winderig naderend Arcadië, waarvoor zijn slordige 2030-proclamatie geldt: je zult niets bezitten, maar je zult er blij mee zijn.
Hoe kwam deze alliantie tot stand tussen de jezu xistische multiculturele jeugd en de vermoeide blanke oude mensen uit Davos, Wall Street en de City of London? En waarom hangen vrijheidslievende Rainbow Warrior-utopisten zich vrijwillig op voor het ossenjuk van deze stoffige elite van technocratische belanghebbenden?
Laten we een stapje terug doen: de eerste planetair-ecologische denkmodellen ontstonden niet in de bloeiende boomgaarden van de Zwabische Ur-Greens, maar in de volledig van airconditioning voorziene denktanks van de Rockefeller Foundation. Al aan het eind van de jaren tachtig sluisden het Zweedse vastgoedbedrijf Vasakronan, Apple, SNCF, Credit Agricole en Tesla Energy zo’n 50 biljoen dollar aan kleine ‘iets met een klimaat’-bedrijven. Tegelijkertijd pasten Nature Prince Charles en de “City” groene obligaties toe om gigantische pensioen- en verzekeringsfondsen te investeren in futuristische eco-projecten. De netwerken van Al Gore, George Soros, Ingmar Rentzhog, Richard Branson, Mark Zuckerberg en Al-waleed bin Talal voegden zich bij het team.
In ieder geval in de VS bekritiseerde klassiek links de groene paraplu waaronder banken en bedrijven waren samengekomen waarvan de kernactiviteit tot nu toe de vernietiging van het milieu en het humanisme was. De meedogenloze globalisering plunderen en uitpersen was de uitverkoop van klassieke sociale contracten en de opzettelijke verarming van de economieën van Afrika, Azië en Latijns-Amerika.
Het was dus zaak om deze coup van de eeuw snel een ethische noot en een zekere messiaanse toets te geven. Nadat de bestuursleden van de weinige overgebleven mediakartels aan de rand van de Davos Fireside Chats hun gastheren onvoorwaardelijke solidariteit hadden verzekerd, geen aanhoudende regen, geen bosbranden, geen modderstromen of tropische orkanen zonder dat luisteraars, kijkers en lezers slapeloze nachten met visioenen van horror.
Pleegkind uit Davos
En zo leerde het katerpubliek Greta kennen. Hoewel ze in haar openhartige toespraken meer paniek veroorzaakte dan alle Black Panthers bij elkaar, kuste de voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker haar in februari 2019 de hand en verzekerde hij dat zijn Brussel de komende tien jaar honderden miljarden euro’s zou besteden aan de bestrijding van klimaatverandering. jaar zal worden uitgegeven. Op 28 november keurde een tweederdemeerderheid in het EU-parlement de resolutie van een klimaatnoodsituatie goed.
Terwijl Greta als een slapeloze ratelslang op de Time Cover presteerde als “Person of the Year” , landde haar Amerikaanse tegenhanger Alexandria Ocasio-Cortez van de Bernie Sanders-stal op de Vanity Fair-titel . Geïllustreerd met high-end model poses, ontvouwde ze haar energievrije wereldtransformatie met veel wind, water, zon en biomassa in het magazine. Haar bijdrage barstte van de moeilijk verteerbare bewoordingen van haar pleegvader in Davos: “New Global Governance”, “Transformative Governance of climate change” of “Transformative Governance of urban change” en eindigde met de dreiging: “Verandering is dichterbij dan we denken .”
Wijziging. Ja dat kunnen we. Ja dat kunnen we. Verander, verander, verander de wereld. Barack Obama hees zichzelf in het Witte Huis en hypnotiseerde een wereldwijde generatie boze kinderen, activisten en Hollywood-mimespelers, getrimd voor organische moraliteit. Zelfs de documentairemaker Michael Moore, die sympathie heeft voor de Democraten, beschouwt Obama’s “Clean Power Act” als onzin die bestaat uit een willekeurig aantal doelwitclaims, emissiechaos en geordende beleefdheidsexpertise. Altijd, verandering, dat klinkt altijd goed, sexy en radicaal-chic en bovenal betekent het iets veelbelovends voor mensen in de tropen van de puberteit. Uiteindelijk betekent het echter alles en niets – met een neiging tot niets.
Als een goocheltruc
Terwijl de vier Trump-jaren de Amerikaanse greendealers op schema belemmerden, werd Ursula von der Leyen, een wit konijn, uit de hoed getoverd in de EU-rassenshow, voor wiens politieke carrière de term “volledig ongelukkig” een compliment zou zijn.
Na elf lange dagen kamperen met haar groep adviseurs, presenteerde de opvolger van Juncker haar ‘Green New Deal’-planidee. De burgers van Europa, geïrriteerd door hun Deus-Ex-Machina-installatie, kwamen erachter dat tegen 2030 de CO2-uitstoot met 50 tot 55 procent zou zijn verminderd in vergelijking met het niveau van 1990. In 2050 zou de EU absoluut klimaatneutraal zijn, dat wil zeggen dat de uitstoot van CO2 overeenkomt met wat de natuur als zodanig opneemt en verwerkt. Voor het eerste decennium rekende “één” gemakkelijk een biljoen euro uit, maar later, dus de troost, zouden er nog een paar nullen bijkomen. Om de aflaathandel af te wikkelen, zou “één” zowel de middelgrote bedrijven in het vizier hebben als de Europese boeren en, in het vervolg, de kleine vrouwen en mannen op straat – door middel van benzinebelastingen, verborgen vergoedingen, slimme aflaten,
Het nieuwe economische programma
Bijna tegelijkertijd kondigde Robert Habeck aan, terwijl hij nonchalant over de Holsteinse veeweide slenterde en op FJK-manier met zijn linkerhand in zijn zak op het Green Party Congress: “We moeten nu wedden op een Green New Deal. Green-New Deal is niet zomaar een groot investeringsprogramma, maar een economisch programma dat een einde maakt aan de oorlog van de economie tegen de natuur.”
Het einde van de oorlog van economie tegen de natuur? En precies dat hand in hand met de onberispelijke eco-landgenoten van Rockefeller, Soros, BlackRock, Vanguard, Siemens, Goldman & Sachs en de semi-robots uit het gekkenhuis Davos? Hoe durf je, Annarobert?
Gedurende vele donkere winters heeft Klaus Schwab de steeds onzekerder wordende bedrijfsbazen en staatsleiders gezworen dat klassieke democratieën niet geschikt zijn voor de transformatie die in zijn ogen lang verzegeld was en dat ze nu plaats moeten maken voor een wereldwijd opererende Nieuwe Wereld voor iedereen tijd Circus.
Op de homepage van zijn WEF , die grotendeels vrij is van humor, worden de motieven en doelen van de masterminds openlijk omschreven en wordt eerlijk en terloops gesteld dat de kwestie van het klimaat slechts een van de huidige pr-instrumenten is voor de kerstre- totstandkoming van de wereldeconomie en het ontwerp van ons toekomstig samenleven.
In plaats van in opstand te komen tegen de voorstanders van turbokapitalisme, hedgefondsvampirisme en crimineel sociopathisch kolonialisme als linksen, humanisten en gewetensvolle weldoeners, fungeert de basisbeweging als hun straatveger en zuiveringsleger. Sinds een grote mogendheid zijn ethische kompas omkeerde, droegen ze een fascistische cultuur van verbod de steden in, hekelen en belasteren, huren ze zichzelf in als morele politieagenten en blokkeren ze de as van het goede, terwijl ze zich voorstellen dat ze voorboden zijn van de nieuwe mens , de nieuwe wereld en de ethische eindoverwinning en doen denken aan een zeer Duitse jeugdbeweging die haar Sturm und Drang, erotische woede en romantisch verlangen ondergeschikt maakte aan een vroege vorm van de stakeholderjunta.
Met hun stichtingen, politieke actoren en NGO Mantsjoerije zijn de krachten achter de groene mist erin geslaagd om de jeugd van de wereld op te leiden tot hun loyale verdedigers. WEF – Jonge wereldleiders zoals Dr. Merkel en later Cem Özdemir, Ska Keller, Jens Spahn of Annalena Baerbock werkten heel goed in de ideologische infiltratie van democratisch pluralisme. Zij bedienen de machinekamer.
De kapiteins zijn geïnteresseerd in een vochtig afval voor gezonde natuur, bloeiende landschappen, bucolische gelukzaligheid, urinerende Amazon-chauffeurs, vrije mensen, eerlijke handel, gelijke kansen, minimumlonen, solidariteit, kindergeluk en een transparante economie. Ze gaan over macht, winst, fraude, bedrog, chantage, infiltratie en dood. En ze spoelen dit programma zoals altijd terug en in de geest van Warren Buffet: “Er is klassenoorlog, juist, maar het is mijn klasse van de rijken die oorlog voert en wij winnen.”
En of in de schaduw van FFF & XR alleen de ontmantelde nucleaire lobby op de loer ligt? Wie wil het echt weten?
