Indignatie redactie 
Als we de secretaris-generaal van Hezbollah, Hassan Nasrallah, mogen geloven, was de aanval van Hamas op Israël van 7 oktober “geheel een product van Palestijnse vastberadenheid en uitvoering, zorgvuldig verborgen voor iedereen, inclusief de in Gaza gevestigde verzetsfracties… en vrij van verwikkelingen met regionale of internationale actoren.” Een update over de situatie in het Midden-Oosten.
Hezbollah – De Palestijnse kwestie, waarvan Benjamin Netanyahu dacht dat hij ze vrijwel opgelost had door stapsgewijs ‘heel Israël’ als een zionistische entiteit te assimileren, is dankzij Hamas, de wagenmenner van de Palestijnse leiders, weer in het middelpunt van de West-Aziatische politiek en de internationale samenleving terechtgekomen.
Als we de secretaris-generaal van Hezbollah, Hassan Nasrallah, mogen geloven, was de aanval van Hamas op Israël van 7 oktober “geheel een product van Palestijnse vastberadenheid en uitvoering, zorgvuldig verborgen voor iedereen, inclusief de in Gaza gevestigde verzetsfracties… en vrij van verwikkelingen met regionale of internationale actoren.”
Nasrallah onderstreepte vrijdag in zijn historische toespraak vanuit Beiroet dat de aanval van Hamas op Israël “ondubbelzinnig aantoonde dat Iran geen controle uitoefent over de verzetsfracties, waarbij de echte besluitvormers de leiders van het verzet en hun toegewijde strijders zijn.”
Er werd door veel politici en analisten reikhalzend uitgekeken naar de toespraak van Nasrallah, vooral vanwege eventuele aanwijzingen over de toekomstige bedoelingen van Hezbollah. Maar de tacticus concentreerde zich in plaats daarvan op het grote geheel, want, zoals hij het uitdrukte, 7 oktober luidt een veranderd landschap in, dat een gedeelde verantwoordelijkheid van alle partijen noodzakelijk maakt.
Het stoppen van de Israëlische agressie tegen de bevolking in Gaza en het veiligstellen van een overwinning voor Hamas in de regio zouden dus, zo vernemen wij, vandaag de dag de doelstellingen moeten zijn, wat in het nationale belang van Egypte, Jordanië en Syrië is en van “groot belang” voor Libanon. Natuurlijk heeft de Gazastrook altijd centraal gestaan in het Israëlisch-Palestijnse conflict en is hij lange tijd verbonden geweest met het Palestijnse nationalisme.
Hezbollah is al op 8 oktober de strijd om Gaza begonnen, omdat “wat zich aan ons Libanese front ontvouwt niet daartoe beperkt zal blijven, het zal verder reiken dan dat”, benadrukte Nasrallah. Daarom dienen de verzetsoperaties in het zuiden van Libanon als afschrikmiddel en elke aanval op Libanon of een preventieve operatie “zou de ernstigste dwaasheid in de geschiedenis van Israëls bestaan zijn.” Hij zei dat de escalatie afhangt van twee “fundamentele factoren”: de zich ontvouwende gebeurtenissen in Gaza en, ten tweede, het gedrag van het Israëlische leger ten opzichte van Libanon.
“Alle mogelijkheden blijven open aan ons Libanese front. Omdat elke optie op elk moment wordt overwogen en beschikbaar is voor implementatie, is het absoluut noodzakelijk dat we voorbereid blijven op alle mogelijke toekomstscenario’s.” zei Nasrallah.
“We hebben ook voorbereidingen getroffen om de Amerikaanse vloot tegen te gaan”, voegde hij eraan toe. Herinnerend aan de vernedering die de VS begin jaren tachtig in Libanon werd aangedaan, zei Nasrallah: “Degenen die een Amerikaanse oorlog willen afwenden, moeten onmiddellijk handelen om de agressie tegen Gaza een halt toe te roepen… In het geval van een regionaal conflict kunnen marinevloten en luchtoorlogvoering nutteloos blijken en geen echt voordeel opleveren… hun belangen en soldaten zullen degenen zijn die het meest zullen lijden en de grootste verliezen zullen lijden.’
Dus, wat is het grote geheel? Nasrallah vatte het samen: “Hoewel we misschien meer tijd nodig hebben, behalen we overwinningen op verschillende aspecten, net zoals we dat deden in verschillende aspecten in Gaza en het verzet op de Westelijke Jordaanoever… Deze strijd wordt gekenmerkt door veerkracht, geduld, uithoudingsvermogen en de opeenstapeling van prestaties, allemaal gericht op het voorkómen dat de vijand zijn doelstellingen bereikt.”
Het lijkt erop dat de inhoud van Nasrallah’s toespraak de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, die op reis was naar Tel Aviv, niet verraste. Vermoedelijk zouden backchannels actief zijn geweest. Om de punten met elkaar te verbinden was het hoofd van de Quds Force van de Iraanse Revolutionaire Garde, generaal Esmail Qaani, afgelopen dinsdag naar Beiroet gereisd en had een ontmoeting met Nasrallah. Op dezelfde dag ontmoette de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amir-Abdollahian de emir van Qatar Tamim bin Hamad Al Thani in Doha, gevolgd door een ontmoeting met Hamas-leider Ismail Haniyeh. (Dit was het tweede bezoek van Amir-Abdollahian aan Qatar binnen twee weken.)
In de kroniek van de As van het Verzet zijn figuren als Nasrallah (of Muqtada al-Sadr, de Iraakse sjiitische moslimgeestelijke) allesbehalve eendimensionale figuren. Het succes van Iran ligt in zijn tact, oneindig geduld en veerkracht om zich aan te passen aan de externe en interne eisen van de verzetspolitiek. Een groot deel daarvan is de erfenis van generaal Qasem Soleimani, die in januari 2000 het doelwit was en werd gedood bij een Amerikaanse drone-aanval nabij de luchthaven van Bagdad.
Blinken vertelde verslaggevers in Israël dat hij tijdens de ontmoeting met Netanyahu er bij Israël op aandrong de gevechten in Gaza te pauzeren en advies gaf over hoe de Palestijnse burgerdoden tot een minimum kunnen worden beperkt. Netanyahu schoot kort daarna terug door zijn eigen persconferentie te houden en zei dat Israël “een tijdelijk staakt-het-vuren weigert dat geen terugkeer van onze gijzelaars inhoudt.”
Aan de vooravond van de aankomst van Blinken vertelde Netanyahu de media, waarbij hij het bijbelboek Prediker citeerde: “De Bijbel zegt dat ‘er een tijd is voor vrede en een tijd voor oorlog.’ Dit is een tijd voor oorlog.” Netanyahu is een harde straatvechter. Hij zoekt nu al contact met de invloedrijke evangelische achterban in de VS.
Het bezoek van Blinken deed de spanning toenemen waarbinnen Netanyahu nu opereert. Haaretz noemt Netanyahu “een gekwelde politicus die het einde van zijn carrière tegemoet gaat, waarbij de huidige problemen de ernstige criminele verwikkeling waarin hij zichzelf met eigen handen heeft gemanoeuvreerd nog verergeren. Netanyahu geniet niet het vertrouwen van het publiek, en de meeste van zijn inspanningen worden geïnvesteerd in zijn persoonlijke overleving.”
In hoeverre de beloften van Netanyahu om Hamas uit te roeien slechts retorische verklaringen zijn, valt nog te bezien. Hij vertrouwt op de consensus binnen het Israëlische politieke en veiligheidsleiderschap – en mogelijk ook op het standpunt van de meerderheid van het publiek – dat het noodzakelijk is om Hamas te verslaan en dat dit niet vanuit de lucht kan gebeuren, maar dat de massale implementatie van een grondmacht nodig is.
Maar de strijd is nog niet gestreden. Zodra de gevechtsteams van de Israëlische brigade het hart van de infrastructuur van Hamas binnendringen en de belangrijkste operationele middelen zijn aangetast, kan de stemming veranderen. De gok van Netanyahu is erg groot. Bovendien heeft hij de steun van de Amerikanen heel hard nodig, terwijl laatstgenoemde al om een tegenprestatie in Gaza vraagt en van hem verwacht dat hij zijn steun voor de tweestatenoplossing hernieuwt, naast het in toom houden van zijn coalitiepartners in de Hardalim (ultra-orthodoxe nationalisten) en hun bondgenoten die wreedheden begaan tegen de Palestijnse bevolking, en hun olijfbomen kappen op de heuvels van de Westelijke Jordaanoever.
Wat Hamas en Hezbollah werkelijk willen is een staakt-het-vuren in Gaza. Vanuit het perspectief van Hamas zal de internationale belangstelling voor de vrijlating van buitenlanders druk uitoefenen om tot een akkoord te komen. Wat Hezbollah betreft, zij is wars van het riskeren van grote schade in Libanon. Hezbollah is ook een politieke partij met steun van de basis en is gevoelig voor de crisis van de Libanese economie en de acute ontberingen die mensen moeten ondergaan. Dergelijke overwegingen pleiten voor voorzichtigheid.
Uit de toespraak van Nasrullah bleek echter dat de mist van de oorlog steeds dichter wordt. De dingen zijn niet wat ze op het eerste gezicht lijken – vooral gezien Bidens geloofsbrieven als ‘s werelds grootste zionist, zoals iemand ooit beschreef. Mensen veranderen niet op 80-jarige leeftijd.
Een uitgelekt beleidsontwerp van het Israëlische ministerie van inlichtingen van vorige week bevestigt de ergste vermoedens van scherpe waarnemers dat Israël geheime plannen koestert om een groot deel of de gehele Palestijnse bevolking van de Gaza-enclave naar de Egyptische Sinaï-woestijn te verdrijven.
Zie ons artikel: “Stuurt Israël aan op deporteren bevolking Gaza-strook?”
Jonathan Cook, de Britse journalist en auteur, heeft een verbluffend stuk geschreven waarin de regering van Netanyahu “serieus overweegt een grootschalige etnische zuiveringsoperatie uit te voeren, die razendsnel en met Amerikaanse hulp wordt uitgevoerd.” Cook citeerde een FT-artikel waarin gesteld wordt dat de EU in beslag is genomen door het Amerikaans-Israëlische plan en dat sommige lidstaten ontvankelijk zijn voor het idee om gezamenlijke druk uit te oefenen op Egypte om de uittocht uit Gaza te accepteren.
Er is reden om aan te nemen dat de regering-Biden onjuiste verhalen (nepnieuws) in de media voorwendt en creëert – waarbij de Amerikanen meningsverschillen met Netanyahu veinzen, enz. – terwijl het Israëlische plan in werkelijkheid een grote rol speelt in de gespreksonderwerpen van Blinken tijdens de diplomatieke gesprekken achter gesloten deuren met de rijke Golfstaten die zoudenmoeten bijdragenaan de financiering van de vestiging van de ontheemde bevolking van Gaza in de Sinaï.
