Indignatie redactie 
Die konden we er ook nog bij hebben: een ‘eco-humanist’ die het einde van de particuliere auto binnen een kwart eeuw bepleit. “Zonder eigen auto verwerven we nieuwe vrijheden”, zegt-ie. Haha!
Iedere arbeider zijn eigen auto, zei Joop den Uyl in 1967. Moet je nu zien. We zijn een bliksemschicht in de eeuwigheid verder en er wordt al beweerd dat het einde van de particuliere auto in zicht is.
Nou ja, er is meer veranderd natuurlijk. De partij die ome Joop destijds leidde trekt zich niets meer aan van het lot van de arbeider, sterker nog: zij parkeert ‘m steeds nadrukkelijker in de dom-, bruin- dan wel extreemrechtse hoek, een even gemakzuchtige als kwaadaardige gewoonte die ook enkele opzichtig naar D66 lonkende Gilles de la Tourette-cursivisten zich hebben toegeëigend. Van de 43 kamerzetels die de PvdA destijds had zijn er nog slechts negen over. En inmiddels bereidt men zelfs een huwelijk met de ecocommunistische klimaattrollen en -gnomen van GroenLinks voor.
No worries, geachte cursisten, de Opkomst & Ondergang van de Partij van de Arbeid wordt een volgende keer behandeld. Snel terug naar het thema van vandaag. De klimaathysterie lijkt hier en daar om te slaan in een gekke-heilige-koeienziekte. Keer op keer valt de auto ten prooi aan krankzinnige, onhaalbare paniekplannen. Het kabinet heeft bijvoorbeeld de veel te ambitieuze verplichting om het gehele zakelijke autopark in Nederland te elektrificeren alweer ongedaan moeten maken. Reden: te duur. Maar leerde men ervan? Welnee. Vervolgens werd immers, in een andere klimaatgekkiesbubbel, gewoon weer glashard beweerd dat de Nederlandse gezinnen anno 2050 niet meer over een eigen auto zullen beschikken en slechts nog gebruik zullen maken van het openbaar vervoer en hier en daar een elektrische deelauto.
Opbeurend nieuws, dat laatste, voor de Nederlanders die in de verre uithoeken van onze meest noordelijke, oostelijke en zuidelijke provincies wonen, waar de OV-bus, áls-ie al rijdt, eens in de twee uur langskomt. Ook degenen die voor dit soort extremiteiten pleiten hebben niets van de Groninger aardbevingsellende geleerd. Wat er buiten de randstad geschiedt is nog steeds een ver-van-hun-bed-show, en zo kon het gebeuren dat Trouw een opiniestuk van ‘eco-humanist’ (geen grap) Luc Meuwese plaatste, waarin hij ons daadwerkelijk de afschaffing, binnen een kwart eeuw, van de particuliere auto in het vooruitzicht stelde.
Niet dat we ons daarover zorgen hoefden te maken. „Zonder eigen auto verwerven we nieuwe vrijheden, zoals de vrijheid van het kunnen inademen van schone lucht, plezier van schoon water en prachtige natuur met schone grond. We kunnen genieten van ruimte en stilte”, schreef meneer serieus (CBS-voorspelling: in 2050 hebben we op dit minuscule plekje achter de West-Europese duinen 20 miljoen inwoners). En toen moest ik dat larmoyante NRC-interview met Carice van Houten, de nieuwste telg aan de klimaatactivistenboom, nog lezen. Over midlifecrisis gesproken: zij durft haar zoontje niet te vertellen dat hij zijn verjaardag in augustus niet meer op zijn geliefde springkussen in de tuin kan vieren. Volgens Carice is het dan te heet.
Hier die auto!
Vol gas naar Verweggelonië!
Nooit meer terug!
