Hillary Clinton : Ze Is Niet Bij Jou INDIGNATIE AI & Politiek

Spread the love en help Indignatie

Inhoud

Hillary Clinton In een gezonder Amerika zou een tweemaal verliezer, nooit-president, wegkruipen van het publieke oog in waardige duisternis, als een ouder wordende gezinshond die door een vrachtwagen wordt aangereden.

Maar zoals Hillary Rodham Clinton ons eraan herinnert in de Atlantische Oceaan , Amerika is behoorlijk ziek. We zijn een dorp zonder onze matriarch, maar ze is hier om ons te vertellen dat alles goed komt – of om ons een standje te geven als we het lef hadden om niet op haar te stemmen. Een epidemie van eenzaamheid? Kom oma een knuffel geven, of anders.

Na jaren waarin eigenlijk alles over Donald Trump ging, is het verfrissend om voor een keer iets over Donald Trump te lezen dat eigenlijk over iemand anders gaat, ook al is het Hillary Clinton. De vrouw van wie hij het Witte Huis heeft beroofd, is begrijpelijkerwijs de afgelopen zeven jaar ‘in beslag genomen’, zoals ze in haar openingszin toegeeft, met hoe hij won. Ze wordt ’s nachts wakker gehouden en maakt zich zorgen “of we genoeg hebben gedaan om onze verdediging weer op te bouwen of dat onze democratie nog steeds zeer kwetsbaar is” voor een Trump-verkiezing. Er zullen meer vestingwerken komen.

Ons voormalige Goldwater-meisje heeft gelijk. “Een epidemie van eenzaamheid” is een belangrijk onderdeel van het verhaal over hoe ze zo impopulair werd dat ze werd verslagen door een nieuwe kandidaat. En haar Atlantische essay – je vraagt je af wie ze heeft ingehuurd om dit te schrijven – is een virtuoze ontduiking van verantwoordelijkheid, een ballet van schuld.

Want Clinton is niet alleen het gezicht van een politieke machine, maar van een hele klasse wiens successen ze graag voor zichzelf opeist en wiens mislukkingen moeten worden verklaard in pseudo-medische therapeutische termen – het product van een miasma – of de schuld krijgen van populistische “rechtse ” slopers. Merk op dat “de pandemie ons isolement een boost heeft gegeven” – niet bureaucratisch afgedwongen lockdowns, schoolsluitingen en sociale afstand.

Er is iets charmants, maar ook duister vermakelijks en ontnuchterends aan hoe vertrouwd het allemaal is: de combinatie van prijzenswaardige conservatieve verlangens en een onvermurwbare wil om zelfvernietiging te verdubbelen die de voormalige staatssecretaris kenmerkt. Ze haalt Robert Putnam en Alexis de Tocqueville aan, die klagen over de ineenstorting van robuuste sociale netwerken en instellingen.

Russiagate Hillary Clinton

“De voorschriften in It Takes a Village – gezinnen op de eerste plaats zetten, investeren in gemeenschapsinfrastructuur, kinderen beschermen tegen uit de hand gelopen technologie en opnieuw vasthouden aan de Amerikaanse kernwaarden van wederzijdse verantwoordelijkheid en empathie – zijn alleen maar urgenter en noodzakelijker geworden.” zij schrijft. Ze maakt zich zorgen over de dood door wanhoop.

Maakt niet uit dat haar man NAFTA ondertekende. Het geheel zou een waarschuwing moeten zijn, vooral voor facties van de GOP die niet bereid zijn nieuwe reacties op veranderende materiële en sociale omstandigheden te overwegen. Zonder aanpassing zullen ook zij, met de Dodo-vogel, de weg van Hillary Clinton gaan.

Zoals mijn collega Jude Russo vorige week schreef , als het gaat om de voorwaarden van ons nationale politieke debat, heeft Donald Trump zowel in 2016 als in 2020 gewonnen, en niet alleen omdat hij nog steeds ons discours domineert. De regering-Biden heeft een groengekalkte DEI-versie overgenomen van de framing die de MAGA-campagne van 2015 bezielde; Clinton moet erkennen dat “er een belangrijk debat gaande is over hoeveel economische omstandigheden bijdragen aan eenzaamheid en vervreemding” in dit land. Zij schrijft:

De historische wetgeving die door Biden en de Democraten in het Congres is uitgevaardigd, zal de infrastructuur moderniseren, toeleveringsketens naar huis brengen en de productie in belangrijke industrieën zoals halfgeleiders en elektrische voertuigen stimuleren. Deze investeringen kunnen helpen de uitstroom tegen te gaan van werknemers en jongeren die gedwongen zijn hun gemeenschap te verlaten om ver van huis kansen te zoeken, waarbij ze vrienden, families en emotionele en spirituele ondersteuningssystemen achterlaten.

Te vaak, wanneer Amerikanen worden geconfronteerd met dichtgetimmerde winkelpuien, lege kerkbanken en afbrokkelende scholen, zijn het wanhoop, eenzaamheid en wrok die de leegte opvullen. Door kansen terug te brengen naar deze zwaar getroffen plaatsen en meer Amerikanen in staat te stellen te blijven en gezinnen te stichten waar hun wortels liggen, zullen de giftige effecten van sociale media niet ongedaan worden gemaakt, de rechtse mediamachine worden verstoord of onze politieke polarisatie worden beëindigd.

Ondanks de bereidheid om te wijzen op materiële oorzaken en symptomen van het verval van het gemeenschapsleven, ondanks een onontkoombare hervatting van tientallen jaren op het openbare plein als onderdeel van onze regerende klasse, als het erom gaat uit te leggen hoe het kwam dat ze schrijft in de Atlantische Oceaan in plaats van een tweede termijn in het Oval Office af te maken, kan Clinton nog steeds alleen het schuldspel spelen.

Het kan niet zo zijn dat zij en mensen zoals zij de toekomst van het land hebben verkocht voor de bnp-groei en de wereldwijde verspreiding van democratie. Noch dat het internet een technologische revolutie is in opdracht van de drukpers, zo niet het schrijven zelf, voor de beheersing waarvan het liberale management totaal ontoereikend is.

Het blijft dus de abuela versus de deplorables. Clintons antwoord op een verdeeld land is niet, zoals David Brooks deed in een recente column in de New York Times , om namens haar klas te vragen: “Zijn wij de slechteriken?” Nee. In plaats van het falen van de elite en de hebzucht van de elite te erkennen, en het nemen en geven van verantwoordelijkheid in een uitgebreide republiek terwijl we beurtelings regeren en geregeerd worden, geeft ze alleen de valse en verstikkende gelijkheid van ‘het Amerikaanse dorp’.

Wanneer eenzaamheid een ziekte is die door de staat moet worden genezen, wanneer er geen ‘anderen’ kunnen zijn maar alleen een allesverslindend ‘wij’, om dan uit de massa te breken, de consensus te negeren, de opmars van de vooruitgang te weerstaan – dan dat wordt een misdaad.