Hoe de bomaanslag in Oklahoma City door Timothy McVeigh het tijdperk van Trump inluidde
Indignatie redactie
6 min. lezen
Timothy McVeigh
Dertig jaar na de bomaanslag van Timothy McVeigh in Oklahoma City leeft zijn nalatenschap voort in de racistische massaschieters, anti-overheidsextremisten en MAGA-reactionairen die zich nog steeds richten op zwarte gemeenschappen, immigranten en gemarginaliseerde groepen. Timothy McVeigh blauwdruk van wit nationalistisch geweld heeft zich wijd en zijd verspreid, aangewakkerd door dezelfde giftige mix van raciale paranoia, anti-linkse complottheorieën en extreemrechtse radicalisering die het Trump-tijdperk inluidde.
Voordat hij een ziekenhuis koos, overwoog Timothy Wilson talloze doelwitten voor een terroristische aanslag, waaronder een moskee, een synagoge en een basisschool die voornamelijk door zwarte kinderen werd bezocht. Toen hij in het voorjaar van 2021 zijn keuzes echter beperkte en zijn plan vorm begon te krijgen, stuurde de 36-jarige blanke supremacist een sms’je naar een andere samenzweerder: “Hoe heeft Timothy McVeigh het gedaan?”
Dertig jaar geleden huurde Timothy McVeigh deze week een Ryder-truck, laadde die vol met een meststofbom van 3100 kilo, reed naar het Alfred P. Murrah Federal Building in het centrum van Oklahoma City, parkeerde de auto, stak de lont aan en vluchtte naar een gereedstaande vluchtauto. De explosie verwoestte het voorste derde deel van het gebouw, waarbij 168 mensen omkwamen, onder wie 15 kleuters die net hun ochtend in de kinderopvang op de tweede verdieping waren begonnen.
De bomaanslag in Oklahoma City wordt algemeen beschouwd als de dodelijkste binnenlandse terreurdaad in de Amerikaanse geschiedenis (hoewel het niet helemaal duidelijk is hoeveel mensen er zijn omgekomen bij racistische pogroms zoals het bloedbad van 1898 in Wilmington, North Carolina of de staatsgreep van 1919 in Elaine, Arkansas).
Timothy McVeigh, een gedecoreerde veteraan van Operatie Desert Storm, was met zijn moorddadige vertoon van shock en ontzag een fluitsignaal voor boze jonge blanke mannen zoals Wilson – wiens eigen plannen om een ziekenhuis in Missouri te bombarderen door FBI-agenten werden verijdeld – Eric Harris en Dylan Klebold, die in 1999 twaalf klasgenoten en een leraar op hun middelbare school in Colorado neerschoten; de 21-jarige Dylan Roof, die in 2015 negen Afro-Amerikaanse kerkgangers in een kerk in Charleston vermoordde.
De 18-jarige Payton Gendron, die in 2022 een supermarkt in Buffalo binnenliep en het vuur opende met een semi-automatisch geweer, waarbij hij tien Afro-Amerikanen en de 21-jarige Jack Teixeira, lid van de Nationale Garde, doodde, die ter voorbereiding op een rassenoorlog schat aan geheime militaire inlichtingen lekte. In een video is Teixeira gekleed in camouflagekleding met zijn vinger om de trekker van een semi-automatisch geweer gewikkeld. Tegen de camera zegt hij:
“Joden lichten op, negers verkrachten en ik dump kranten.”
Je zou kunnen stellen dat Timothy McVeigh de peetvader van deze generatie is van de Grote Vervangingstheorie, een irrationele, atavistische angst dat niet-blanken de blanken op de werkvloer en in de maatschappij inhalen. Net als Charles Manson, die hoopte de moordpartijen in 1969 in het huis van Roman Polanski in Hollywood aan de Black Panthers of een andere radicale organisatie toe te schrijven, liet McVeigh, die in 2001 werd geëxecuteerd, zich inspireren door “The Turner Diaries”, een roman uit 1978 van een neonazi, bij het bedenken van zijn plannen voor een terroristische aanslag.
Deze politiek van blanke verontwaardiging, die voor het eerst tot uiting kwam in de bomaanslag in Oklahoma City op 19 april 1995, inspireert extreemrechtse groeperingen als de Proud Boys en Oath Keepers. Zij behoorden tot de grote groepen voornamelijk blanke demonstranten die vier jaar geleden Capitol Hill bestormden om de verkiezingsuitslag van 2020 ongedaan te maken.
In zekere zin dankt Trump zijn politieke carrière aan Timothy McVeigh, die de datum van de bomaanslag in Oklahoma City zo koos dat deze samenviel met de tweede verjaardag van de FBI-aanval op het complex van de Branch Davidian-vestiging nabij Waco, Texas, om een einde te maken aan een 51 dagen durende patstelling.
De aanval kostte 76 mensen het leven, onder wie 25 kinderen, en volgde op een soortgelijke aanval in 1992 bij Ruby Ridge , Idaho, waarbij Vicki Weaver en haar 14-jarige zoon om het leven kwamen. Weaver was de vrouw van Randy Weaver, een blanke racist en vermoedelijke wapenhandelaar. Mark Potok, voormalig senior fellow van het Southern Poverty Law Center, zei in een interview uit 2012:
“Ruby Ridge was het begin van een nieuw tijdperk van anti-overheidshaat, zoals we dat sinds de Burgeroorlog niet meer hebben gezien.”
Trump is zich er terdege van bewust dat een blanke nationalistische beweging grotendeels verantwoordelijk is voor zijn politieke carrière. Hij begon zijn campagne in 2024 met een bijeenkomst in Waco en wakkerde anti-overheidssentimenten aan . Dit was vrijwel zeker een poging om het voorbeeld te volgen van Ronald Reagan, die zijn campagne in 1980 begon in dezelfde county in Mississippi waar 16 jaar eerder drie burgerrechtenactivisten door de Ku Klux Klan waren vermoord.
In een toespraak tot het Congres in 2023 zei FBI-directeur Christopher Ray:
De grootste binnenlandse terrorismedreiging waarmee we worden geconfronteerd, blijft afkomstig van DVE’s (Domestic Violence Extremists), die we categoriseren als raciaal of etnisch gemotiveerde gewelddadige extremisten (“RMVE’s”) en anti-overheids- of anti-autoriteitsgewelddadige extremisten (“AGAAVE’s”). Het aantal onderzoeken naar binnenlands terrorisme door de FBI is sinds het voorjaar van 2020 meer dan verdubbeld. In november 2023 voerde de FBI ongeveer 2700 onderzoeken uit binnen het programma voor binnenlands terrorisme.
Capri Maddox, directeur van de afdeling burgerrechten van Los Angeles, vertelde de Los Angeles Times:
De FBI houdt al 30 jaar haatmisdrijven in de gaten en de Afro-Amerikanen vormen consistent de grootste groep slachtoffers.
Of het nu gaat om de toegenomen concurrentie voor banen van miljoenen voormalige slaven, of om zwarten die hun boerderijen in het zuiden ontvluchten en naar fabrieken in het noorden trekken, of om de overgang van een industriële naar een postindustriële economie, of simpelweg om de stijgende kosten van vlees, blanke werknemers reageren over het algemeen op financiële onzekerheid of iedere materiële verandering in hun levensstandaard door de overheid de schuld te geven dat die hen niet beschermt en door Afro-Amerikanen hard aan te pakken, omdat ze die steevast zien als een bedreiging voor hun raciale privileges.
Net zoals blanken in het post-bellum tijdperk de pas bevrijde mensen terroriseerden, omdat ze vreesden dat ze hen zouden vermoorden en hun bezittingen zouden stelen, luidde Timothy McVeighs bomaanslag op het federale gebouw in Oklahoma City een nieuw seizoen van morele paniek in bij blanken die bang waren terrein te verliezen.
Dat is ook zo, maar de Afro-Amerikaanse arbeidersklasse is niet verantwoordelijk voor de economische en sociale ineenstorting van het Amerikaanse imperium. Interessant genoeg lijken blanke extremistische terroristen gemotiveerd te worden door zowel seksuele frustraties als politieke zorgen; Timothy McVeigh klaagde vaak tegen vrienden dat hij geen succes had bij het andere geslacht, net als verschillende andere rassenstrijders die zijn voorbeeld volgden, wat de ‘lone wolf’-theorie van binnenlands terrorisme in een ander daglicht stelde.
Beroofd van hun intellectuele en emotionele middelen door de heersende klasse (en van dates door hun sociale onhandigheid en een economie die alleen laagbetaalde banen biedt), worden veel te veel blanken bijna volledig geregeerd door hun id en de primitieve, psychoseksuele impulsen ervan; daardoor hebben ze moeite om de bredere politieke krachten die hun economische mobiliteit beperken, te identificeren – laat staan aan te pakken. Als het inderdaad waar is dat voor een hamer elk probleem op een spijker lijkt, dan kan voor boze, geïnfantiliseerde blanken zoals Gendron, Roof, Penny en Teixeira elke crisis simpelweg worden opgelost door je recht te heroverwegen om elke Afro-Amerikaan in zicht te vermoorden.
Jon Jeter is een voormalig buitenlandcorrespondent voor de Washington Post. Hij is de auteur van Flat Broke in the Free Market: How Globalization Fleeced Working People en co-auteur van A Day Late and a Dollar Short: Dark Days and Bright Nights in Obama’s Postracial America. Zijn werk is te vinden op Patreon en op Black Republic Media..
