Indignatie redactie 
Indignatie : Vorig jaar nam president Trump de ongebruikelijke stap om zijn adviseurs te omzeilen om zijn voornemen bekend te maken om alle Amerikaanse troepen snel uit Syrië terug te trekken. Het besluit bracht Washington en de reguliere media in de war. Het zorgde ervoor dat voormalig minister van Defensie Mattis aftrad. Bijna een jaar later hebben de VS slechts een symbolisch aantal soldaten teruggetrokken. Het heeft nog steeds duizenden troepen die het deel van het land bezetten waar olievelden liggen. Wat is hier aan de hand?
David Stockman : Nou, dat is de Deep State op het werk.
Donald Trump is helemaal alleen. Hij is alleen thuis in het Oval Office. Nu kan hij de helft de schuld geven. Als hij iemand inhuurt, een bekende idioot zoals John Bolton, dan verwacht hij wat er zal gebeuren, behalve dat alles wat hij wilde doen zal worden ondermijnd.
Desondanks lijkt hij niemand te vinden die dagelijks een weg kan vinden naar de meer ingetogen America First-houding die hij voor ogen had.
Hij wordt omringd door mensen die zijn bevelen voortdurend tegenwerken. Je hebt James Jeffery, de Amerikaanse ambassadeur en speciale gezant in Syrië, die zegt: “Wel, Trump bedoelde dat niet toen hij zei dat hij de troepen uit Syrië wilde hebben.”
We hebben hetzelfde met Noord-Korea. Trump zei eindelijk, hier zijn we, 66 jaar na de wapenstilstand en we hebben nog steeds geen vredesverdrag, en we bezetten nog steeds het Koreaanse schiereiland, dat op de een of andere manier niet van belang is voor onze nationale veiligheid.
Je moet doen wat ik ‘contrafeitelijke geschiedenis’ zou noemen. Met andere woorden, als je begrijpt wat er anders had kunnen gebeuren, dan zul je misschien niet zo onder de indruk zijn van al die inflatie van dreigingen.
Ik ga terug naar waarom de Koreaanse oorlog is gebeurd, omdat ik denk dat het belangrijk is dat dit hele gebeuren nu gebeurt, waarbij Trump een deal probeert te sluiten met Kim Jong-un.
In de late jaren ’40 zeiden de ambtenaren van Washington dat Korea buiten onze invloedssfeer ligt, de lijn tussen Noord en Zuid haastig getrokken op de Potsdam-oorlogsconferentie in juli 1945. Dean Acheson, de Amerikaanse staatssecretaris in de late jaren 1940, zei het was slechts een landmeter; het heeft geen strategische invloed. Wat als het gezond verstand de overhand had gehad, in plaats van het heethoofdige advies dat president Truman kreeg?
Wat als Truman had gezegd: “Oké, we verlaten dit verdomde schiereiland”? Welnu, het zou een quasi-provincie van China zijn geworden, net als alle anderen.
Ze zouden waarschijnlijk van alles maken en vandaag naar Walmart sturen, en niemand zou het verschil weten.
In plaats daarvan hadden we een oorlog. Als ik me goed herinner, werden 54.000 militairen gedood. Het hele schiereiland werd geteisterd, met tapijt gebombardeerd en letterlijk vernietigd. Het was als een woestenij in het noorden. Er zijn redenen waarom de familie Kim al die jaren heeft overleefd, omdat ze ons haten voor wat er is gebeurd. Mensen herinneren het zich. Het was echt verschroeide aarde. Ik bedoel, het was in zekere zin genocide, zelfs toen.
Dus dat gebeurde allemaal, en Eisenhower komt binnen en is scherp genoeg om te zeggen dat we niet echt nationale veiligheid op het spel hebben. Hij onderhandelde over een wapenstilstand, en toch hield de War Party al die jaren spanning op de DMZ omdat het in het speelboek van bedreigingen moest staan.
Ik herinner het me nog goed toen ik vocht tegen de grote opbouw van Reagan-defensie, toen ik budgetdirecteur was. Het is altijd zo geweest dat we al deze verschillende nieuwe tanks en aanvalsvliegtuigen nodig hebben en logistieke mogelijkheden moeten bevoorraden, omdat we de mogelijkheid moeten hebben om twee en een halve oorlog te voeren.
Waar was de halve oorlog? Ik wist waar de anderen waren. De halve oorlog was in Korea. Waarom moesten we een halve oorlog hebben in Korea? Maar toch, dat was onderdeel van de rationalisatie – rechtvaardiging – voor deze massieve militaire macht die echt een instrument van het rijk is en geen instrument van binnenlandse verdediging.
Vandaag de dag hebben we Trump eindelijk laten we de Koreanen laten beslissen hoe ze de toekomst van Korea willen leiden – en deze langdurige, 65-jarige confrontatie achter zich laten.
En toch, op sommige manieren zo moedig als hij is geweest, wordt hij voortdurend ondermijnd door zijn eigen mensen, die zodra hij niet kijkt echt nare berichten naar de Noord-Koreanen sturen – dat Kim alleen maar op zijn hielen zal zetten – en daarom niets wordt gedaan. Ook al zou het heel gemakkelijk kunnen worden gedaan.
Wanneer je een regime-veranderingsbeleid hebt – en dit was het enige echte positieve dat Trump op tafel bracht. Hij zei dat regime-verandering is mislukt; we gaan het niet doen onder mijn beleid.
Waarom denk je dat de Noord-Koreanen bijna honger lijden? En ik weet dat de communistische elite en de familie van Kim, enzovoort, een behoorlijk dik leven leiden, maar desalniettemin zijn ze economisch in zwaar weer.
Waarom investeren ze al dit geld in de ontwikkeling van nucleaire capaciteit en raketcapaciteit? Omdat ze niet willen worden veranderd regime. Kim is een jonge man, hij is midden dertig en wil geen andere Muammar Gaddafi of Saddam Hoessein zijn.
Hij weet wat er gebeurt. Je wordt opgehangen op nationale tv als je een Hussein bent, of je wordt gemarteld en gedrogeerd achter een jeep als je een Kadhafi bent.
Uiteraard heeft dit spul gevolgen. Deze idioten in Washington en al deze denktanks die praten over regimeverandering en democratie naar de wereld brengen enzovoort – denken zelfs nooit aan het gevolg – de boodschap die deze gewelddadige afleveringen uitzenden – en de ongelukkige reactie die mensen nemen om te verdedigen zich.
Indignatie : Zie je, terwijl John Bolton uit beeld is, gesprekken in de VS met Noord-Korea vruchten afwerpen voor Trump?
David Stockman : Ik denk dat het touch and go is.
Het probleem is dat er blijvende schade is wanneer je je gedurende zoveel jaren en afleveringen bezighoudt met deze regime-verandering. Ze vertrouwen je niet.
Trump heeft heel hard gewerkt, met behulp van een vreemde, eigenzinnige persoonlijke diplomatie om vertrouwen met Kim op te bouwen. Het lijkt te werken, maar achter de schermen zijn er zoveel krachten aan het werk die erop gericht zijn dat vertrouwen te ondermijnen zodat er niets gebeurt.
Ze willen 29.000 troepen in Zuid-Korea in gevaar houden, als een struikeldraad, zodat de Noord-Koreanen ons gehoorzamen als we hen opdragen zich te gedragen. Het is gek.
Ik zou het een kans van 50/50 geven. Ik weet dat hij een grote overwinning wil, een overwinning voor het buitenlands beleid. Hij is wanhopig op zoek naar iemand, omdat er elders niet veel gebeurt en wat hij van plan was te doen, volledig wordt ondermijnd.
Misschien is er een kans dat hier iets zou kunnen gebeuren, maar ik wantrouw zo de Deep State-machines en hun behoefte aan eeuwige bedreigingen.
Als je de Koreaanse dreiging wegneemt, als je erkent dat de Iraniërs geen bedreiging zijn, als je ziet dat Rusland een klein landje is dat geen West-Europa zal binnenvallen en door de Brandenburger Tor in Berlijn zal crashen, enzovoort –
Plots gaat iemand de wiskunde doen als we in de komende fiscale crisis komen en zeggen: “We kunnen ons niet al die verdediging veroorloven die we niet nodig hebben. Laten we het drastisch verminderen. ‘
Ze willen niet dat dit gebeurt. En dus moeten ze deze hotspots brandend houden en deze bedreigingen in stand houden of opblazen, omdat ze weten dat als de echte waarheid van de wereld door het Congres zou worden overwogen, het defensiebudget dramatisch zou worden verlaagd.
Indignatie : Tot nu toe heeft president Trump een heel ander buitenlands beleid gehad dan Candidate Trump. Wat gebeurt er met Trump’s kansen op herverkiezing als hij geen vooruitgang boekt bij het beëindigen van de oorlog in Afghanistan, zich terugtrekt uit Syrië en vrede brengt in Korea?
David Stockman : Ik denk dat zijn herverkiezing binair is.
Als de aandelenmarkt standhoudt en de economie erin slaagt de recessie te omzeilen, is hij in goede vorm. Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Ik denk dat de aandelenmarkt in zijn laatste dagen van bubbeloverschot zit. Ik denk dat de economie binnen een paar kwartalen of maanden achteruitgaat in een recessie. Als dat gebeurt, is Trump toast. Elizabeth Warren wordt president, en dan wordt dat een heel nieuw balspel dat moeilijk te achterhalen is.
Indignatie : Wat voor rol speelt buitenlands beleid bij de verkiezingen van 2020?
David Stockman : Het zal niet het normale gevoel van discussiebeleid zijn – waar meestal het tweepartijens duopolie bestaat, met genuanceerde tinten van verschil waar ze graag over debatteren en doen alsof ze zinvol zijn.
Dat gaat dit keer niet eens gebeuren. Het buitenlands beleid is volledig overgenomen door de Democratische paranoia over Rusland en Poetin en bemoeit zich met onze verkiezingen.
Nu is het uitgebreid tot het hele onderzoek naar beschuldigingen en de Oekraïne-poort. Daar gaat het hele debat over. Het debat gaat over een bijzaak.
De onderliggende problemen zijn de reden waarom we voortdurend oorlogsschepen stomen in de Zwarte Zee. Dat is net als de Golf van Mexico tot Rusland.
Waarom sturen we oorlogsschepen naar de Oostzee?
Waarom doen we constant grote manoeuvres in Polen en in de Baltische staten, direct voor de deur van Rusland met deze tienduizenden troepen die deze manoeuvres en oefeningen ondergaan? Waar doen we dit allemaal voor?
Dat zijn de problemen. Maar ze krijgen niet eens een debat.
Een laatste punt: Trump had de vraag gesteld, is de NAVO niet achterhaald? De Sovjet-Unie is verdwenen. De 50.000 tanks naar verluidt aan het centrale front tegenover West-Europa zijn gesmolten voor schroot. En toch kan hij zelfs niets aan de NAVO doen.
Hij moest dubbel praten om te zeggen: “Wel, de andere landen gaan wat meer geld vastleggen dat ze niet hebben. Ze gaan meer geld verspillen aan defensie. ‘Dat is alles wat er van komt.
Het punt is dat we moeten debatteren over wat we in godsnaam doen met de NAVO 25 jaar nadat de Sovjetunie van de aardbodem verdwenen was?
Waarom leiden Washington en de president de wereld niet met deze ontwapeningsconferentie, zodat we kunnen beginnen met het verminderen van deze enorme uitgaven voor wapens die niemand zich kan veroorloven?
Dit is wat Washington zou moeten doen. De president van de Verenigde Staten zou de grote wereldwijde ontwapeningsconferentie van 2021 moeten leiden, en toch zal dat niet eens ter sprake komen. Het staat zelfs niet op het radarscherm.
Het wordt niet eens genoemd omdat, zoals ik al zei, de machine van de staat Warfare in wezen elke vorm van debat uitroeit, elke vorm van gedachte verstikt die überhaupt afwijkt van de status-quo.
Het grote probleem in de wereld van vandaag is oorlog en vrede, en we staan voor een campagne in 2020 waar deze zelfs niet zal worden vermeld.
