Indignatie redactie 
Het is intussen al weer even geleden dat we naar de stembus gingen voor de EU verkiezingen. In die tijd was de etalage democratie weer even zichtbaar. Immers, de EU leiders zijn altijd bereid om zich als echte democraten te laten zien. Allemaal show natuurlijk, want binnen het hele EU apparaat is nog geen sprankje democratie te vinden.
Kijk bijvoorbeeld naar de enorme worsteling die ingang werd gezet, toen er een voorzitter van de EU Commissie moest worden gekozen. Juncker verdween voor goed in zijn geliefde drankfles, dus moest er een nieuw opperhoofd komen. Natuurlijk geen voorzitter die door de kiezers is gekozen. Dat zou de EU nooit toestaan. Dagenlang waren de regeringsleiders bezig om een nieuwe naam te vinden. En, hoe kan het ook anders, ze konden het natuurlijk niet meteen eens worden. Dus ging de strijd vrolijk verder in de achterkamertjes, tot er weer een nieuwe parasiet naar voren werd geschoven, die voor de komende jaren uit de pot met goud mag likken. Goud dat wij natuurlijk allemaal samen hebben opgebracht. Want kiezen mogen we in dit soort gevallen niet, maar betalen natuurlijk wel.
De twee leidende figuren uit de verkiezingscampagne, de sociaal democraat Timmermans en de christen democraat Weber, werden beiden op dood spoor gezet, omdat er te veel tegenstand tegen hun benoeming was. In plaats hiervan kwam een verrassingskandidaat op de proppen, de Duitse defensie minister Ursula von der Leyen, beter bekend als “Flinten Uschi” of te wel “”Geweren Uschi”. Niet dat ze zo strijdvaardig is, in tegendeel, in haar jaren op defensie heeft ze de Bundeswehr praktisch de nek omgedraaid. Vliegtuigen die niet vliegen, helikopters die niet opstijgen en tanks die niet schieten, allemaal de erfenis van Flinten Uschi. Eigenlijk kan ze maar een ding: geld uitgeven, en dat bij bakken. Er is geen minister in Duitsland die zo veel uitgeeft aan adviseurs en andere “deskundigen”. Er wordt gezegd dat dit komt omdat ze zelf nergens verstand van heeft. Als we er zo naar kijken, is ze in Brussel natuurlijk wel op haar plaats zijn. Als Juncker met zijn fles jarenlang stand kon houden, zal het ook voor Von der Leyen niet zo moeilijk worden. En geld uitgeven is ook in Brussel een specialiteit, helaas meestal wel aan de verkeerde dingen, en uit onze zakken.
Toch was het lang onzeker of Flinten Uschi echt naar Brussel zou gaan. De EU elite stond achter haar, en er zijn geruchten dat ze de baan al kreeg aangereikt op de Bilderberg conferentie eerder dit jaar, waar ze een van de gasten was. Maar het Europees Parlement zat vol tegenstanders. Vooral de sociaal democraten waren in eerste instantie woedend omdat Timmermans zijn hok in getrapt was. Het werd dus nog even spannend. Maar zoals te verwachten was, kreeg Von der Leyen uiteindelijke haar nieuwe post, na veel geduw en getrek in de achterkamertjes, en met een kleine meerderheid. Met democratie heeft dit natuurlijk echt niets meer te maken. Von der Leyen heeft op geen enkele wijze een rol gespeeld in de verkiezingen. En het was ook gênant dat ze zo om steun moest bedelen. Maar ja, we zeiden het al, de EU en democratie gaan eigenlijk niet samen. Von der Leyen is meer een stukje grof vuil waar Merkel graag van af wilde, en dat is gelukt. Als er ook nog maar iemand bestaat die meerwaarde ziet in de EU, zal dat nu wel snel over zijn. Het gesjacher met dik betaalde posities moet zelfs het grootste slaapschaap zijn opgevallen. Weer een stevig min punt dus voor de EU elite.
Op zich maakt het helemaal niet uit wie er voorzitter is van de EU Commissie, het beleid blijft altijd hetzelfde, want het systeem draait gewoon door. Het is allemaal show om het hele EU circus nog een beetje van legitimiteit te voorzien. De vraag is alleen: hoe lang nog? Dit hele getouwtrek over de nieuwe voorzitter geeft meer dan ooit aan dat de EU lidstaten tot op het bot verdeeld zijn. Er is bijna geen onderwerp waar ze het over eens kunnen worden. En als er een keer een overeenkomst is trekken verschillende landen zich de volgende dag terug, of voeren gewoon het nieuwe beleid niet uit. Er bestaat geen twijfel meer aan dat de hele EU Europa meer kwaad dan goed doet. De kans is gelijktijdig groot dat binnen niet al te lange tijd de hele zeepbel zal barsten. Daar zal niemand rouwig om hoeven zijn, maar veel zal wel afhangen van de manier waarop, en hoe de toekomst van ons continent er dan uit zal zien.
Er zijn verschillende mogelijkheden, die allemaal gemeen hebben dat ze het einde van de EU zullen betekenen. Het lijkt er nu meer op dat Brexit later dit jaar eindelijk een feit zal worden. Nu de verraderlijke May het veld heeft moeten ruimen, is de kans dat de Brexit geschrapt gaat worden ook een stuk kleiner geworden. Of er een overeenkomst komt, of het een harde Brexit wordt blijft nog open. Dat maakt op zich ook niet uit. De Britten hebben de kans om de puinhoop, die de EU intussen is geworden, als een vrij volk te verlaten. Het begint er ook heel voorzichtig op te lijken dat zij niet de enige zullen zijn. Ook in Italië worden verschillende kleine stapjes gezet die de afstand tussen Rome en Brussel steeds groter maken. Salvini heeft al meerdere malen gezegd dat hij zich door Brussel niet de wet laat voorschrijven, en hij heeft dit in de praktijk ook bewezen. Gelijktijdig probeert Italië de banden met het Amerika van Trump aan te halen. Precies wat Groot Brittannië ook aan het doen is. De kans wordt daarom steeds groter dat de buitenrand van Europa zich meer een meer zal richten op de VS, zonder verdere notie van Brussel te nemen.
Het meer oostelijke deel van Europa en het oude Europese midden zijn de laatste tijd steeds meer samen gaan werken, en zitten bij verschillende onderwerpen op een lijn. We spreken dan over Polen, Hongarije. Tsjechië, Slowakije, en misschien Oostenrijk. Deze landen willen hun eigen tradities en identiteit behouden, zijn tegen de massamigratie en islamisering en voelen niets voor een Verenigde Staten van Europa. Zij komen op steeds meer afstand van Brussel te staan, en het zit er in dat op een bepaald moment de verschillen gewoon te groot gaan worden. De kans is dan ook in toenemende mate aanwezig dat deze staten op een bepaald moment een soort eigen federatie zullen vormen. Zij zullen vasthouden aan het Europa dat wij altijd hebben gekend, en zich afkeren van de globalisten agenda, waar de huidige EU een belangrijk onderdeel van uitmaakt. Naast de boven genoemde verschillen hebben de Midden Europese staten ook een probleem met de klimaat en gender waanzin. Hoe meer Brussel probeert om de globalisten agenda door te drukken, hoe groter de kans wordt dat er een Midden Europese federatie zal ontstaan. Voor de EU een dramatische ontwikkeling.
Van de EU zal dan een soort harde kern overblijven, met Duitsland, Frankrijk, Nederland en België als basis fundament. In deze landen zijn de massamigratie en de islamisering nu al tragische feiten, ook de rest van de globalisten waanzin wordt met open armen verwelkomd. In grote delen van Europa worden deze landen eigenlijk al als verloren beschouwd, zonder hoop en zonder perspectief op verbetering. Het spreekt voor zich dat wij dit niet zo maar zullen accepteren. Er is al veel te veel opgegeven. We zullen in de komende jaren vechten voor ieder land, voor iedere stad, voor iedere wijk, voor iedere straat en ieder huis. Alleen op die manier kunnen we terugpakken wat de globalisten, en hun vele handlangers, van de volkeren hebben gestolen.
Het lijkt er dus op dat als de bovenstaande theorie een feit wordt, Europa in verschillende delen uit elkaar zal vallen. Als het zo ver komt is dit de verantwoordelijkheid van de EU elite en hun vernietigende ideologie. Een veel betere oplossing zou zijn een Europa van sterke nationale staten, die onderling samenwerken, maar gelijktijdig altijd zelfstandig kunnen optreden. Geen Brussel dictatuur meer, en geen vervaging van geschiedenis, traditie en identiteit. Een Europa met goed beschermde buitengrenzen, en normale grenscontroles bij iedere grens. Het spreekt voor zich dat dan de massamigratie en de islamisering tot het verleden zullen behoren. Als we dit alles samen kunnen bereiken heeft Europa weer een toekomst. Als we ons nu verenigen kunnen we dit tot een realiteit maken, en iedereen kan vandaag beginnen. Neem deel aan de informatieoorlog op wat voor manier dan ook, en wees nooit bang om je mening te geven. Of ga de straat op en laat je omgeving weten wat je denkt. Je zult ontdekken dat er aan medestanders en medestrijders geen gebrek is. Dus zet die eerste stap, en wordt actief in de strijd voor een Europa waar het weer goed leven is. Een Europa dat ooit een vanzelfsprekendheid was, en het door onze inzet weer kan worden.
