Hoe de Trilaterale Commissie een bankcoup in heel Amerika heeft voortgebracht

Tot voor kort geloofde ik zoals velen dat Jimmy Carter niet je typische politicus is. De ex-president, die zich onderscheidt van de enorme hoeveelheid uitverkoop- en vestigingshacks, is vaak de enige stem van de rede in het Amerikaanse establishment die de onrechtvaardigheden van het Amerikaanse leger, de misstanden van de zionistische lobby en de zelfvernietigende aard van de Amerikaanse oligarchie. Een man die zo openhartig spreekt, kan toch niet slecht zijn.

Hoewel ik geloof dat Carter waarschijnlijk goede bedoelingen heeft, geloof ik ook dat de man vandaag waarschijnlijk net zo geen idee heeft als toen hij werd gebruikt als marionet door die troepen die nu worden geïdentificeerd als de internationale Deep State die het Amerikaanse buitenlands en intern beleid overnam tijdens zijn presidentschap 1977-1981.

Onder het bewind van Carter nam een ​​organisatie die voortkwam uit de gecombineerde invloed van de Raad op Buitenlandse Betrekkingen en de Bilderberg Groep, Amerika over onder de naam van de Trilaterale Commissie die de laatste overblijfselen van anti-imperiale impulsen vernietigde die waren overgebleven uit de visie van voorzitters Franklin Roosevelt en John Kennedy, die Amerika omzetten in de zelfvernietigende korfzaak die we vandaag hebben leren kennen.

Omdat deze Trilaterale hervormingen zo allesomvattend waren en betrekking hadden op kwesties van economisch beleid, het creëren van buitenlandse schuldenlavernij, terrorismefinanciering en groene energie, is het de moeite waard om een ​​korte beoordeling te maken van hoe dit is gebeurd, terwijl ook naar enkele van de belangrijkste spelers wordt gekeken dat maakte het waar.

De Trilaterale Commissie neemt het over

Terwijl James Carter werd Amerika’s 39 ^ste president in 1977, werd de Trilaterale Commissie eigenlijk gemaakt in 1973 onder de nominale hoofd van David Rockefeller III (president van Chase Manhattan Bank) en een coterie van internationale financiers en imperialistisch-minded ideologen die religieus in de geloofden utopische doctrine van global governance onder een meester-slavenethiek. Het idee van het consolideren van drie mondiale machtszones (Noord-Amerika, West-Europa en Japan) tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog onder een uniforme commandostructuur was het motief achter de oprichting van deze denktank op dat moment.

Een leidende figuur in de Trilaterale Commissie, die later de Nationale Veiligheidsadviseur van Carter werd, werd Zbigniew Brzezinski genoemd, die deze agenda noemde als het “Technetronic-tijdperk” dat hij in 1970 beschreef als een tijdperk met “de geleidelijke verschijning van een meer gecontroleerde samenleving. Zo’n samenleving zou worden gedomineerd door een elite, niet geremd door traditionele waarden. ” Wie zouden deze specialisten vertegenwoordigen? In zijn Between Two Ages maakte Brzezinski het heel duidelijk: “De natiestaat als een fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens is niet langer de belangrijkste creatieve kracht: internationale banken en multinationale ondernemingen handelen en plannen in verre vooruitlopend op de politieke concepten van de natiestaat ”.

Senator Barry Goldwater riep dit buitenlandse beest dat Amerika transformeerde in zijn autobiografie zonder verontschuldigingen uit 1979 door te zeggen: “De Trilateralistische Commissie is internationaal … (en) … is bedoeld als het voertuig voor multinationale consolidatie van de commerciële en bankbelangen door de controle over de politieke regering van de Verenigde Staten. De Trilateralistische Commissie vertegenwoordigt een bekwame, gecoördineerde poging om de controle te grijpen en de vier machtscentra te consolideren – politiek, monetair, intellectueel en kerkelijk. “

Een andere Amerikaanse politieke figuur die vervolgens dit buitenlandse virus bestreed, was presidentiële kandidaat Lyndon LaRouche, die profetisch de The Trilateral Commission Rapid End to Democracy op 4 augustus 1981 schreef en verklaarde : “Het plan is om de ineenstorting van het financiële systeem van de Verenigde Staten te combineren met de meeste West-Europa samen met andere landen om een ​​scenario voor ‘global crisis management’ op de grootste en meest catastrofale schaal te creëren … de financiële crisis zal worden gebruikt om de Verenigde Staten, onder andere naties die zo zijn behandeld door een dictatuur van het IMF, te onderwerpen. ‘

Onder leiding van Brzezinski werd een derde van de leden van de Trilaterale Commissie benoemd tot top kabinetsposten onder Carter. Opmerkelijke leden die hier het vermelden waard zijn, zijn Walter Mondale (vice-president), Harold Brown (minister van Defensie), Cyrus Vance (staatssecretaris), Michael Blumenthal (minister van Financiën), James Schlesinger (Energy Tsaar), Paul Volcker (voorzitter van de Fed). Om de Britse stamboom van deze groep over te steken, waren Brzezinski en Blumenthal niet alleen Bilderberg-leden, maar 2 van de 9 directeuren van het Council on Foreign Relations Project voor de jaren 1980. De CFR is de Cecil Rhodes / Roundtable Group die zich in 1921 in Amerika heeft gevestigd om het mandaat van Rhodos te bevorderen om Amerika als de verloren kolonie te heroveren en een nieuw Brits rijk te vestigen.

De crisis van democratie                      

In 1975 schreef Brzezinski’s assistent Samuel P. Huntington een boek met de naam Crisis of Democracy als onderdeel van het 1980’s Council on Foreign Relations Project dat 33 boeken van 10 Task Forces publiceerde om het Technetronic-tijdperk in te luiden. Huntington zei: “we zijn ons gaan realiseren dat er potentieel wenselijke grenzen zijn aan economische groei. Er zijn ook potentieel wenselijke grenzen aan de onbeperkte uitbreiding van de democratie … een regering die geen autoriteit heeft, zal weinig mogelijkheden hebben om haar mensen de noodzakelijke offers op te leggen. “

Huntington en Brzezinski voerden een hervorming van buitenlandse zaken uit die begon met de financiering van radicale islamitische scholen en politieke bewegingen, te beginnen met de door de USAID geleide omverwerping van de Sjah van Iran en de installatie van de Ayatollah Khomeini in 1979. De Amerikaanse financiering van Al Qaeda en de Mujahedeen was nominaal gedaan om de pragmatische reden om de Sovjets in Afghanistan tegen te gaan, maar de echte reden was om een ​​’Clash of Civilizations’ stelling te rechtvaardigen die Huntington later publiceerde onder het vermoeden dat de grote religies geen vrede konden hebben tenzij een wereldwijde Leviathan werd gecreëerd om orde op te leggen van boven. Dit was een duidelijk voorbeeld van het Pygmalion-effect tot het uiterste.

Het is hier opmerkelijk dat de sjah, samen met vele leiders van de niet-gebonden beweging, vervolgens een grote strijd voerden om zich los te maken van de neokoloniale schuldslavernijstructuur onder Anglo-Amerikaanse controle door hun onvervreemdbare soevereine bevoegdheden te gebruiken om te annuleren de onbetaalbare schulden, terwijl investeringen in wetenschappelijke en technologische vooruitgang worden ontketend met behulp van het “Japan-model” na de Tweede Wereldoorlog. De inspirerende Japanse sprong na de Tweede Wereldoorlog van feodalisme naar een geavanceerde wetenschappelijk-industriële economie maakte zijn lidmaatschap van de Trilaterale Commissie dat veel belangrijker in de hoofden van de nieuwe Olympische goden die vreesden dat andere ontwikkelingslanden zouden volgen.

De gecontroleerde desintegratie van het westen

Twee maanden na zijn benoeming tot Federal Reserve Chairman, gaf Paul Volcker een lezing aan Warwick University London waarin hij verklaarde: “een gecontroleerde desintegratie in de wereldeconomie is een legitiem object voor de jaren tachtig”.

Volcker beheerde deze gecontroleerde desintegratie door de rentetarieven te verhogen tot 20-21,5% vanaf 1979 – ze daar te laten tot 1982, terwijl ook de reserveverplichtingen voor commerciële banken werden verhoogd. Het effect heeft de Amerikaanse economie voor altijd verlamd met een enorme instorting van de landbouwproductie, gereedschapsmachines voor het snijden van metaal met 45,5%, de productie van auto’s met 44,3% en de staalproductie met 49,4%. Tijdens deze traumatische periode gingen kleine en middelgrote ondernemingen opzettelijk failliet in alle sectoren van de Noord-Amerikaanse en Europese economieën, waardoor alleen multinationale ondernemingen in staat waren zich dergelijke rentetarieven te veroorloven. Het programma van Volcker effende de weg voor de Kemp-Roth belastingwet uit 1981 die onroerendgoedspeculatie opende en de wet Garn-St. Germaine uit 1982 die de Amerikaanse banken heeft gereguleerd en de totstandkoming van universeel / te groot bankieren heeft bevorderd.

In diezelfde periode zagen derdewereldschuldenaren die 20% rente moesten betalen hun schulden met 40-70% omhoogschieten. Leiders die zich tegen dit programma verzetten, zoals de Pakistaanse Zulfikar Ali Bhutto, de Indira Gandhi in India, Thomas Sankara van Burkina Faso en Lopez Portillo et al. In Mexico. werden systematisch gedood of omvergeworpen.

Toen het duidelijk werd dat een inkomende president Ronald Reagan niet gunstig was voor de Trilaterale Commissie / CFR-agenda voor bilaterale bijeenkomsten met Gandhi en Mexico’s Portillo in 1981 om hun beleid voor industriële groei te ondersteunen en Volcker dreigde te ontslaan, werd zijn eliminatie snel georkestreerd. Nadat George Bush, CFR / Trilateral Commission-lid, werd geplaatst als Reagan’s VP (vriend Reagan’s senator Paul Laxalt verdrijven tijdens een door Rockefeller gerund mediaschandaal), werd John Hinckley – een MK Ultra-psychologische baan diep verbonden met de familie Bush , ingezet om een moord op Reagan in de borst op 30 maart 1981.

Reagan is nooit hersteld van deze poging en de goedbedoelde maar zeer kneedbare Hollywood-ster werd in toenemende mate gevormd door agenten van de CFR-Trilaterale Commissie, ondanks zijn neiging om zich te laten beïnvloeden door pro-natiestaatsfiguren, geïllustreerd door zijn goedkeuring van de Joint US Sovjetplan voor het Strategisch Defensie-initiatief in 1983 (later door Bush Sr. omgezet in een unilaterale doctrine)

Groene ontvolking

Het moet niet worden genegeerd dat de transformatie van de Amerikaanse economie van een pro-industrieel groei open systeemmodel naar een gesloten systeem Malthusiaans model ook een initiatief was van troepen die de Trilaterale Commissie controleerden.

In 1974 speelde David Rockefeller III de hoofdrol bij de Wereldbevolkingconferentie van de Club van Rome / VN in Boekarest en verklaarde: “Het concept van economische groei moet worden herzien. Vooral in de afgelopen jaren zijn de grenzen van groei in ons bewustzijn gekomen. De uitputting van hulpbronnen, vervuiling en de energiecrisis hebben dat allemaal heel duidelijk gemaakt. Het karakter en het doel van groei moeten worden veranderd. ”

De agenda voor een ‘postindustriële samenleving’ aangedreven door een revolutie in de groene infrastructuur werd uiteengezet in het Global 2000-rapport van 24 juli 1980, waarin werd opgeroepen tot energiebesparing, bevolkingscontrole en milieuactivisme als basis voor de nieuwe economie. Later dat jaar wordt de Global Conservation Strategy van het Wereld Natuur Fonds gepubliceerd, parallel met de Global 2000- scriptie. Het WWF werd in die tijd geleid door Prins Philip en Prins Bernhardt en zijn vice-presidenten tijdens de regering van Carter omvatten Louis Mortimer Bloomfield, wiens Permindex Bureau werd betrapt bij het coördineren van de moord op JFK en Maurice Strong, lid van de Trilaterale Commissie die in een interview in 1990 opriep tot vernietiging van de industriële beschaving.

Dit was niet alleen een geschiedenisles

Wat u zojuist hebt gelezen, lijkt op het eerste gezicht een geschiedenisrapport, maar het is veel meer dan dat. Het is een toekomstig rapport.

Het is een toekomstig rapport, omdat je toekomst wordt gevormd door historische krachten die je moet begrijpen als je ervoor wilt kiezen om je realiteit te beïnvloeden in overeenstemming met die historische trajecten die feitelijk in harmonie zijn met het echte eigenbelang van mensheid.

De krachten van vooruitgang en antikolonialisme die de Trilaterale Commissie 40 jaar geleden wilde uitroeien, zijn nieuw leven ingeblazen onder het hernieuwde leiderschap van Rusland, China en een groeiend aantal landen die een toekomst willen hebben. In toenemende mate zijn nationalistische krachten (hoe verward ze ook zijn) ontstaan ​​als een anti-technocratische beweging in Noord-Amerika en Europa die naties biedt waarvan men ooit dacht dat ze verloren waren voor de Nieuwe Wereldorde, een kans om hun verloren renaissance-erfgoed nieuw leven in te blazen.

Het enige dat in de weg staat van westerse landen die toetreden tot het Belt and Road Initiative, het failliete financiële systeem reorganiseren en productief krediet ontketenen om de reële economie nieuw leven in te blazen, is 1) een gebrek aan begrip van de geschiedenis en 2) een verward gevoel van de ware aard van de mensheid, als een soort boven andere beesten van het ecosysteem – in staat tot constante perfectibiliteit en creatieve ontdekking.

Alles wat dit concept ontkent, de mensheid en de natuurwetgeving, zoals de Green New Deal, moet worden behandeld als de schadelijke natte droom van de Volckers, Rockefellers, Brzezinskis en andere zombies van de Trilaterale Commissie die nog een lange weg te gaan hadden voordat ze zich als mens kwalificeerden.