Indignatie redactie 
Op zondagochtend 5 januari 2020 kopte de grote onderzoeksjournalist en geostrate Bernhard Horstmann: ‘Iraaks parlement verdrijft buitenlandse militairen uit Irak’ en hij meldde dat niet alleen het parlement, maar ook de premier van de natie (Abdel Mahdi) het vertrek van Irak eist buitenlandse strijdkrachten, en dat Irak nu – zoals The National van de VAE het zegt – “een officiële klacht tegen de VS bij de VN indient.” De klacht zal “VS luchtaanvallen op #Irakese grond veroordelen gericht op Iraakse soldaten en zowel Irakees als # Iraanse militaire leiders. “
(Amerikaanse en aanverwante ‘nieuws’-media, zoals Reuters, loog over deze kwestie toen hij zei: “Hoewel dergelijke resoluties niet bindend zijn voor de regering, zal deze waarschijnlijk worden opgevolgd: premier Adel Abdul Mahdi had eerder het parlement opgeroepen om de aanwezigheid van buitenlandse troepen zo snel mogelijk te beëindigen.” Zoals Horstmann had al uitgelegd, de moord was diep beschamend voor Mahdi, en hij ‘en het hele kabinet steunde de resolutie’. Onder dergelijke omstandigheden is het onmogelijk dat de premier zichzelf en zijn kabinet en het Parlement daarover kan keren vraag naar. Het is een onomkeerbare eis. Maar later op 5 januari zei het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken niettemin: “Terwijl we wachten op verdere verduidelijking van het juridische karakter en de impact van de resolutie van vandaag, we dringen er sterk bij de Iraakse leiders op aan het belang van de voortdurende economische en veiligheidsrelatie tussen de twee landen en de voortdurende aanwezigheid van de Wereldwijde Coalitie om ISIS te verslaan opnieuw in overweging te nemen. ”Dat was een stomme verklaring, maar het was tenminste niet zo vernederend voor Sjiieten en aan door sjiieten geleide regeringen zoals de verklaringen van de Amerikaanse president normaal zijn. Het was in plaats daarvan een openbare vertoning dat de Amerikaanse dictator niet kan geloven dat Irakezen voortaan Irak gaan leiden, en dat de heerser in Washington DC onmogelijk nog een keer naar Irak kan dicteren. Toch Axios Het was in plaats daarvan een openbare vertoning dat de Amerikaanse dictator niet kan geloven dat Irakezen voortaan Irak gaan leiden, en dat de heerser in Washington DC onmogelijk nog een keer naar Irak kan dicteren. Toch Axios Het was in plaats daarvan een openbare vertoning dat de Amerikaanse dictator niet kan geloven dat Irakezen voortaan Irak gaan leiden, en dat de heerser in Washington DC onmogelijk nog een keer naar Irak kan dicteren. Toch Axiosmeldde later op de dag dat ” ik denk dat het ons niet uitkomt, maar het zou rampzalig zijn voor Irak ‘, zei een Amerikaanse functionaris die bekend is met de inspanningen van de regering Trump om de stemming te blokkeren. ‘Het is onze zorg dat Irak een beslissing op korte termijn zou nemen die catastrofale gevolgen op lange termijn zou hebben voor het land en zijn veiligheid.’ ‘De Amerikaanse regering werd al wanhopig en nam haar toevlucht tot gesluierde niet-specifieke’ catastrofe ‘voor Irakezen als de Iraakse regering zal dit commando niet ongedaan maken. Enige grote kans dat het verontwaardigde en tijdelijk verenigde Iraakse publiek gaat zweven voor dergelijke gesluierde bedreigingen van Irak’s visceraal gehate indringer.)
Horstmann, een vooruitstrevende Duitser die fascisten veracht (zoals Trump), maakt overduidelijk dat “zonder enige basis in Irak de Amerikaanse positie in Syrië onhoudbaar zal worden.” Hij citeert een andere gerespecteerde geostrate, Elijah Magnier, zeggend: “#Qassem bereik met zijn dood wat hij niet kon bereiken toen hij leefde. Dat is zijn laatste spectaculaire act voor Iran en voor de ‘Axis of the Resistance’: wetgeving die de VS dwingt zich terug te trekken en alle vormen van samenwerking te staken. ‘
Gevallen waarin ik de nauwkeurigheid van voorspellingen van zowel Horstmann als Magnier heb gevolgd, hebben aangetoond dat Horstmann’s een nog hoger (vrijwel 100%) percentage hebben dat nauwkeurig is gebleken dan Magnier; en bijgevolg maakt Horstmann’s citaat uit Magnier het ook tot Horstmans voorspelling, en niet alleen tot Magnier. Dit voegt gewicht toe. Bijgevolg is de lange oorlog van het Amerikaanse regime tegen Iran, die begon door de succesvolle staatsgreep in 1953, de Iraanse democratisch gekozen regering omver te werpen en die legitieme regering te vervangen door een barbaarse dictatuur die tot 1979 duurde en die Amerikaanse miljardairs zelfs tot nu toe niet kunnen verdragen omvergeworpen door het Iraanse volk in 1979, lijkt het eindelijk waarschijnlijk te eindigen, met de vernederende nederlaag van het fascistische imperialistische VS-regime, op de een of andere manier,
Horstmann sluit met:
Er is een duidelijk gevaar in deze daad [door de regering van Irak, waarbij alle Amerikaanse troepen worden verdreven] . De Trump-regering ziet Irak waarschijnlijk nu volledig in het Iraanse kamp. Dat was nooit en zal nooit waar zijn, maar zo zal het worden gezien. De VS kunnen daarom opnieuw beginnen (met Saoedisch geld?) Soennitische extremisten, dwz ISIS, om de huidige situatie in zijn voordeel te veranderen.
Dat is een reden waarom ik Irak aanbeveel Rusland uit te nodigen zijn leger op te leiden.
Hier wijk ik echter respectvol van Horstmanns mening af. Hoewel ik er voorstander van ben dat Irak bondgenoot wordt van Rusland – de natie die de Amerikaanse regering sinds 26 juli 1945 nastreeft(toen de Amerikaanse regering werd overgenomen door Amerika’s diepe staat of aristocratie) om te veroveren – ik geloof dat dit niet meteen de beste tijd is om dit te doen. Mijn gevoel voor de situatie is dat Trump zich hier al in de val heeft gelokt, en dat als Iran niet op korte termijn zal afzien van zijn dreigementen om wraak te nemen, Trump door omstandigheden gedwongen zal worden om een regeling op Iraanse voorwaarden te aanvaarden. Bijgevolg zou elke openbare actie van Rusland op dit moment alleen dienen om de Amerikaanse miljardairs (zoals ze gewoonlijk doen via hun agenten en fronten) nog een andere mogelijkheid te bieden om Rusland ‘een vijand van Amerika’ te noemen en daarmee het wereldwijde publiek af te leiden van het flagrante, pure en niet-gelegeerde kwaad van Trump’s voortdurende inspanningen om Iran te verpletteren – een natie die Amerika nooit is binnengevallen of zelfs heeft gedreigd. Voorts Het leiderschap van Irak is waarschijnlijk al door Rusland geadviseerd om in het huidige stadium af te zien van het zoeken naar een alliantie met Rusland; en dus verwacht ik niet dat een dergelijk verzoek van Irak op dit moment zal worden gedaan. Als Irak hier nu om vraagt en Rusland niet gunstig reageert, zou dat alleen Irak en Rusland verzwakken; dus ik verwacht niet dat het zal gebeuren. Nietnog niet .
Timing is bijna alles. Op 18 november 2019 spande het Russische Sputnik-nieuws ‘Rusland klaar om wapens te leveren aan Iran na opheffing van internationale sancties – Defensie-samenwerkingsorgaan’, en dit betekent duidelijk dat Rusland niet publiekelijk aan de zijde van Iran wil verschijnen tenzij en totdat het Amerikaanse regime zijn sancties tegen Iran heeft geannuleerd. Poetin is een uiterst intelligente man; hij begrijpt timing. Trump’s 3 januari 2020-moord op de # 2 leider van Iran is een openlijke (door die actie) oorlogsverklaring door hem tegen Iran; en dus kan Rusland duidelijk zien dat als Rusland openlijk naar voren komt als bondgenoot van Iran tegen de Verenigde Staten, het conflict tussen de VS en Iran meteen ook een conflict tussen de VS en Rusland zou zijn – en op een nog hoger niveau van tegenspoed dan sinds 30 september 2015 (toen Rusland begon met het bombarderen van Amerikanen en Saoedi-Arabië gehuurde boots-on-the-ground jagers – onder leiding van Al Qaida in Syrië – die de seculiere regering van Syrië probeerden omver te werpen) heeft bestaan met betrekking tot de oorlog in Syrië. Het zou verkeerd zijn voor Rusland, totdat Amerikaanse troepen al uit Irak zijn verdwenen. De strategie van Rusland is altijd geweest om de derde wereldoorlog uit te stellen totdat alle andere middelen om de vraatzuchtige aristocratie van Amerika te pacificeren zijn uitgeput – wat nog niet is gebeurd. Als Rusland publiekelijk voor Iran uitkomt tegen het Amerikaanse regime, dan zou dat slechts een stap verwijderd zijn van een directe hete oorlog met de Verenigde Staten, die wereldwijde nucleaire vernietiging zou veroorzaken. Rusland zal dat uiteraard nog niet doen. Trump dwingen om publiekelijk vernederd te worden door achteruit te gaan, of anders voor hem om de planeet binnen een uur te vernietigen door middel van WO III, is nu niet nodig, maar zou later kunnen gebeuren, als Trump gek genoeg is om te weigeren te voldoen met het commando van 5 januari in Irak.
Dus: noch Irak noch Iran zou een dergelijke stap moeten zetten (Rusland uitnodigen), op dit moment. Pas nadat de Amerikaanse troepen uit de regio zijn verdwenen, konden Irak en Iran publiekelijk verbonden worden met en onder bescherming van Rusland. Alleen dan begint de opnieuw uitgelijnde globale order. Op dit moment zou het te vroeg zijn.
Het leiderschapsteam van Iran is opmerkelijk intelligent. (Amerika’s, na de dood van de FDR, zijn meestal sluw geweest, maar nu – onder Trump – zelfs dat niet.) De leiders van Iran hebben wraak beloofd voor wat Trump deed. Maar ze hebben niet gezegd wanneer het zal gebeuren of wat het zal inhouden. Als ze gewoon een stap achteruit doen en wachten terwijl de hele wereld ( anders dan) De belangrijkste buitenlandse bondgenoten van de Amerikaanse miljardairs, de aristocratieën van Saoedi-Arabië, Israël en het VK), verlaten geleidelijk hun allianties met het Amerikaanse regime, dan zullen niet alleen Iran, maar ook de andere hoofddoelen van het Amerikaanse regime – Rusland en China – van nature stijgen in de internationale orde , en dit zou de manier kunnen worden waarop ’s werelds gevaarlijkste imperialistische regime, de regering van de Verenigde Staten (sinds 1948 de seriële dader van staatsgrepen en invasies), eindelijk vreedzaam kan worden verslagen en daarna geleidelijk kan worden afgebogen.
Dat zou Iran’s vergelding zijn – geen.
Dit is wat ik als een mogelijk eindpunt van deze kwestie zie, als alle niet-Amerikaanse entiteiten op een optimale manier op dit keerpunt in de geschiedenis reageren:
Trump zou aankondigen dat hij hiermee sancties tegen Iran annuleert en de Amerikaanse deelname aan de nucleaire overeenkomst van Iran, het gezamenlijk alomvattend actieplan , herstelt, dat in 2015 werd ondertekend door China, Frankrijk, Rusland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Duitsland en vervolgens de hele Europese Unie. Iran zal dan aankondigen dat het bereid is met alle ondertekenaars van die overeenkomst te bespreken, indien een meerderheid van hen dit wenst, internationale onderhandelingen over mogelijke wijzigingen (wijzigingen) in die overeenkomst aan te brengen. De Verenigde Staten zouden dan, afzonderlijk en strikt bi-lateraal, VS-Iran, aanbieden om met Iran te onderhandelen over een regeling voor alle openstaande kwesties tussen de twee naties, zodat zij kunnen doorgaan met de normale diplomatieke betrekkingen, over een vredige in plaats van een wederzijds vijandige stichting.
Trump zou ook aankondigen dat hij onderhandelingen zoekt met Irak over een totale terugtrekking van de Verenigde Staten uit Irak – het einde van de Amerikaanse bezetting die op 20 maart 2003 begon – en de sluiting van de Amerikaanse ambassade daar, die zal worden vervangen door een veel kleinere Amerikaanse ambassade. De imperiale heerschappij van Amerika over Irak zal eindigen, maar niet onmiddellijk – het einde ervan zal een proces zijn. Dit zal een onderhandelde beëindiging zijn, een vreedzame (tenzij Trump gek genoeg is om weerstand te bieden).
Trump zou dit initiëren als een pakketdeal dat hij vertrouwelijk aan Khamenei aanbood – alle stappen daarvan – voorafgaand aan de uitvoering van de stappen, en door hem snel genoeg geïnitieerd om elke vergeldingsactie door Iran af te weren (voor het geval dat Iran is niet slim genoeg om hem alle tijd te geven die hij nodig heeft om zijn verdere provocaties te stoppen), om verdere escalatie van de vijandelijkheden te voorkomen, die anders waarschijnlijk zou escaleren naar een wijdverbreide en mogelijk wereldwijde oorlog. Met andere woorden, deze directe communicatie tussen de twee had Trump al moeten zoeken. (Maar omdat hij waarschijnlijk te dom is om dat van tevoren te hebben bedacht, laten we allemaal hopen dat het leiderschap van Iran voldoende intelligent is om hem alle tijd te geven die hij nodig heeft.)
Ik verwacht niet dat Trump dat doet, zelfs niet de eerste stap, en zelfs niet het aanbod aan Khamenei; en Iran bevindt zich hoe dan ook niet in de positie om de eerste stap te zetten (aangezien de VS in 1953 begonnen waren met de wederzijdse vijandelijkheden tussen de twee landen). Als Trump dat echter doet, in ieder geval het aanbod doet en vervolgens de eerste stap doet (sancties beëindigen), dan denk ik dat hij gemakkelijk de herverkiezing zal winnen, ongeacht wie de Democratische kandidaat zal zijn. Als hij de vriendschappelijke betrekkingen met Iran kan herstellen, dan is dat een diplomatieke prestatie van historische omvang, de beste en belangrijkste in decennia. Niemand zou het dan kunnen ontkennen. Hij zou het dan eigenlijk verdienen om de Nobelprijs voor de vrede te winnen (die Obama nooit verdiende te winnen, hoewel hij die wel won). Maar ik verwacht niet dat dit zal gebeuren,
Maar geef het gewoon tijd; en, als Iran gewoon wacht op ‘het juiste moment om wraak te nemen’, dan is vergelding door Iran niet eens nodig.
Dit zou “Checkmate!” Zijn door Iran, tegen het Amerikaanse regime. En dat zou Iran’s (en dat van iedereen behalve die van de VS, het VK, Israël en Saoedi-Arabië) zijn ‘vergelding’, voor Trump’s persoonlijke combinatie van psychopathie en domheid. (Die vier landen – de kerngroep van de VS – zouden dan samen verder gaan, om vreedzaam in de mondiale orde af te nemen.)
Een interessant kenmerk van deze uitkomst is dat Iran dan de enorme blunder van Trump zou gebruiken op een manier die tegelijkertijd alle vier de naties die proberen Iran te verslaan zou verslaan: VS, Saoedi-Arabië, Israël en het VK. Zelfs als Trump uiteindelijk zijn geroemde Nobelprijs voor de vrede wint en Iran er niet in deelt, zou Iran de winnaar zijn van wat echt belangrijk is, en (ongeacht hoeveel zo’n prijs dan alleen door Iran zou worden verdiend ), dat zinloos stuk PR-afval zou sowieso niets betekenen voor de leiders van Iran. Ze zijn lang niet zo klein als Trump – dat is zeker.
Het grootste wapen van Iran is nu geduld, als ze slim genoeg zijn om het te gebruiken.
Trump’s moord op Soleimani zou het beste kunnen zijn dat er ooit voor Iran is gebeurd. Als dat zo was, Soleimani, zou hij in de buurt zijn om het resultaat te zien, extatisch zijn dat Trump het deed. Hij was een echte Iraanse patriot, helemaal niet nep. In ieder geval zal niets voortaan afbreuk kunnen doen aan de legende die in Iran over hem zal opkomen. De bal ligt nu in de rechtbank van Iran, voor Soleimani’s opvolgers om de toekomst van de wereld te bepalen. Trump heeft dit mogelijk gemaakt. Zonder wat hij op 3 januari deed, zou het niet mogelijk zijn.
