Hoe katholieken de Amerikaanse verkiezingen kunnen kantelen

Het is een van de grote ironieën dat vandaag de dag de meerderheid van de rechters van het Hooggerechtshof lid is van een geloof dat ooit als een gruwel werd beschouwd voor alles waar Amerika voor stond.

Weinig Amerikanen zullen de naam Thomas Nast tegenwoordig waarschijnlijk herkennen. Maar in het tijdperk van de burgeroorlog was Nast misschien wel de beroemdste cartoonist in de Verenigde Staten, verantwoordelijk voor het creëren en populariseren van iconische afbeeldingen, zoals ‘ jolly St. Nick ‘ (ook bekend als de kerstman), Uncle Sam en de ezel en de olifant – symbolen van de democraten en republikeinen sindsdien. De roem van Nast werd weerspiegeld in het besluit van de Overseas Press Club of America in 1978 om hun jaarlijkse prijs voor beste cartoons over internationale aangelegenheden naar hem te vernoemen.

Maar 40 jaar later besloot de Press Club om de naam van Nast schoon te vegen van de officiële titel van de onderscheiding. Dit kwam op de hielen van de controverse, een paar jaar eerder, uitgelokt door Nast’s nominatie voor opname in de Hall of Fame van New Jersey . De nominatie, zijn derde in vier jaar, eindigde opnieuw op een mislukking, ondanks de verdiensten van Nast om de corruptie van de beruchte Tammany Hall-baas William M. Tweed in New York aan het licht te brengen, en ondanks zijn inzet voor de anti-slavernijzaak en rassengelijkheid.

Helaas had Nast een ernstige blinde vlek: een uitgesproken vijandigheid jegens de katholieke, en vooral de Ierse katholieke immigrantengemeenschap. Nast portretteerde de Ieren routinematig als dronkaards met aapachtige trekken, erop uit om ravage te veroorzaken; een cartoon heeft een Ier zittend op een kruitvat, een fles in de ene hand, een fakkel in de andere. Zijn beroemde cartoon , “The American River Ganges”, was een perfecte uitdrukking van de manier waarop protestantse Amerikanen de toestroom van Europese katholieken zagen. Het beeldt katholieke bisschoppen af ​​terwijl krokodillen de Amerikaanse kusten kruipen die erop uit zijn onschuldige schoolkinderen aan te vallen.

Blinde vlek

De onverdraagzaamheid van Nast was nauwelijks iets nieuws. Anti-katholieke sentimenten liep ongebreideld in de hele 19 ^e eeuw, te beginnen met de massale toestroom van Ierse en Zuid-Duitse katholieken in de jaren 1840 en de jaren 1850, het herwinnen van stoom in de decennia van de Burgeroorlog, met de opkomst van de American Protective Association en een golf van pamfletten over anti-katholieke complottheorieën, waarvan de bekendste de bewering dat de katholieke kerk achter de moord op Abraham Lincoln had gezeten.

Katholieken werden over het algemeen met wantrouwen, zo niet ronduit angst, beschouwd als een buitenaardse kracht die door de paus was gestuurd om de republikeinse instellingen van het land te ondermijnen en de democratie in de Verenigde Staten te vernietigen. Zelfs degenen die zouden toegeven dat deze beschuldigingen zeer overdreven waren, hielden vol dat katholieke immigranten niet in staat waren om als verantwoordelijke burgers op te treden, omdat ze de onafhankelijkheid van geest ontbraken die onmisbaar is om een ​​goede democraat te zijn. Ze werden geacht onder invloed te staan ​​van de paus en priesters, die op hun beurt werden beschuldigd van fundamenteel vijandigheid jegens de Amerikaanse democratie.

De meeste tegenstanders waren van mening dat het katholieke geloof fundamenteel onverenigbaar was met de fundamentele waarden die de Amerikaanse republiek bezighielden. Nativistische en blanke suprematieorganisaties in de jaren twintig, waarvan de meest beruchte de tweede Ku Klux Klan, richtte zich routinematig op de groeiende katholieke gemeenschap van het land.

Het duurde meer dan een eeuw voordat Amerikaanse katholieken als volledig gelijkwaardige burgers werden geaccepteerd. In 1937, toen Gallup de vraag voor het eerst stelde, zei niet meer dan 60% van de respondenten dat ze zouden stemmen op een katholieke presidentskandidaat. Het duurde tot eind jaren zeventig voordat dat aantal de 90% overschreed. Nog in 2003 noemde een prominent boek over antikatholicisme het het “laatste aanvaardbare vooroordeel” in de Verenigde Staten. Ongeveer vijftien jaar later werd in een commentaar in het Catholic News Agency aangeklaagd dat het “steeds duidelijker werd dat de katholieke kerk het doelwit is van de publieke vijand van onze samenleving”. Voor de auteur, een gepensioneerde bisschop uit New Jersey wiens bisdom ontsierd was door schandalen over seksueel misbruiktijdens zijn ambtsperiode was de belangrijkste reden voor anti-katholieke vijandigheid de standvastigheid van de kerk over “haar leer over anticonceptie, abortus, stamcelonderzoek, in-vitrofertilisatie, huwelijk en echtscheiding.”

Dit is een kant van het verhaal en zeker een belangrijke die niet mag worden genegeerd of gebagatelliseerd. Gedurende grote delen van de Amerikaanse geschiedenis vertegenwoordigden katholieken een belegerde minderheid, vooral als ze toevallig van Ierse of Italiaanse afkomst waren. Maar terwijl de omvang van de katholieke immigrantengemeenschap groeide, nam ook haar invloed toe. Velen van de eerste golf van katholieke immigranten vestigden zich in grote noordoostelijke steden, zoals New York en Boston, waar ze al snel een belangrijke politieke factor werden, vooral voor de Democratische Partij, die een heel patronagesysteem bouwde op basis van de grotendeels Ierse katholieke stem. Vanuit dit perspectief krijgen Nasts kruistocht tegen de Tammany Hall in New York City en zijn anti-Ierse cartoons een zekere logica.

Het is ook een feit dat de Amerikaanse katholieke kerk zich actief verzette tegen abolitionisme in de Verenigde Staten. En het is ook een feit dat er weinig liefde verloren ging tussen de Ierse en later Italiaanse immigrantengemeenschappen en de Afro-Amerikaanse minderheid, met vijandigheden van beide kanten. Katholieke immigranten hadden altijd voor de Democratische Partij gestemd, en de uitkomst van de burgeroorlog versterkte de associatie alleen maar, evenals de associatie van Lincoln’s Republikeinse Partij met de anti-katholieke zaak, zij het nogal subtiel, ook al was het algemeen bekend dat in sommige delen van het land waren er sterke banden tussen de Republikeinen en de American Protective Association.

Historische ironie

Het is belangrijk om dit in gedachten te houden om de betekenis van de rol van de katholieke stem voor de verkiezingen in november in te zien. Voorbij zijn de dagen dat katholieken een betrouwbare stembank vormden voor de Democratische Partij, toen de Republikeinen werden bevooroordeeld, zo niet vijandig tegenover het katholieke geloof. In 2016 stemde volgens Pew Research 56% van de geregistreerde katholieken op Trump, 44% op Hillary Clinton. In het algemeen identificeert ongeveer de helft van de geregistreerde katholieke kiezers zich tegenwoordig min of meer als Republikeinen; ongeveer hetzelfde aandeel min of meer als democraten. Dit impliceert dat de katholieke stemming een perfecte weerspiegeling is van de uitgesproken politieke polarisatie en partijdigheid die het land als geheel de afgelopen decennia heeft gekenmerkt.

Tegelijkertijd worden katholieken niet langer als ongeschikt beschouwd voor hoge politieke functies, omdat hun republikeinse geloofsbrieven in twijfel worden getrokken, zoals nog steeds het geval was toen John F. Kennedy zich kandidaat stelde. Zeker, dit heeft zich nog niet uitgespeeld met betrekking tot het voorzitterschap. Joe Biden zou, als hij wordt gekozen, pas de tweede katholiek zijn die wordt gekozen in het hoogste politieke ambt van het land. Het is echter het geval voor de andere takken van het Amerikaanse politieke systeem – het Congres en in het bijzonder het Hooggerechtshof. Het is misschien een van de grote ironieën van de Amerikaanse geschiedenis dat tegenwoordig de meerderheid van de rechters van het Hooggerechtshof die de grondwet van de Verenigde Staten moeten interpreteren en handhaven, katholiek zijn – leden van een geloof dat ooit als een gruwel voor alles werd beschouwd. het land stond voor, of beweerde tenminste voor te staan.

Met het overlijden van Ruth Bader Ginsburg op 18 september is het Hooggerechtshof weer een aandachtspunt geworden. Dit lijkt misschien een beetje vreemd. Het Hooggerechtshof wordt tenslotte algemeen gezien als ‘de minst gevaarlijke tak’ omdat het je alleen kan vertellen wat de wet betekent. ‘ Zijn belangrijkste taak is “om tegenstrijdige uitspraken van lagere rechtbanken te schikken en te bepalen of wetten in strijd zijn met de grondwet of andere federale wetten.”

Dit is echter niet hoe de christelijke fundamentalisten van Amerika het zien. Voor hen is het Hooggerechtshof de enige cruciale instelling die in staat is om wat zij beschouwen als de grootste gruwel in de Amerikaanse rechtsgeschiedenis, Roe vs. Wade, de beslissing die abortus in het hele land legaal maakte, ongedaan te maken. De keuze van president Donald Trump voor Amy Coney Barrett, een vrome katholiek en moeder van zeven (twee van de kinderen door adoptie), om de vacante zetel in het Hooggerechtshof te vervullen, is daarom van het allergrootste belang. Niet alleen omdat het de rechtbank beslissend naar rechts zou kantelen, maar ook omdat het de uitkomst van de verkiezingen in november in het voordeel van Trump zou kunnen beïnvloeden, vooral met betrekking tot de Latijns-Amerikaanse katholieke stemming.

In een recent commentaar in The New York Times riep Linda Chavez de Democraten op om de Spaanse stem niet als vanzelfsprekend te beschouwen. In 2016 stemde bijna 30% van de Hispanics op Trump, ondanks zijn flagrante kleinering van migranten uit het zuiden van de grens. Er zijn tal van redenen voor de manier waarop Hispanics stemmen zoals ze stemmen, niet in de laatste plaats hun nationale afkomst. En er is de religieuze factor. Zoals Chavez opmerkt, identificeert een groeiend aantal Hispanics zichzelf als protestanten of zelfs evangelicals, en als zodanig zijn ze meer geneigd om op Trump te stemmen.

Bovendien is er de kwestie van abortus – een gruwel voor zowel evangelicalen als vrome rooms-katholieken. In een recente peiling vond meer dan 50% van de Latijns-Amerikaanse katholieken dat abortus in de meeste of alle gevallen illegaal zou moeten zijn. In feite waren Iberiërs de enige onderscheiden etnische groep die dat dacht. Onder blanke katholieken nam bijvoorbeeld ongeveer 40% de pro-life positie in. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, vond een studie uit 2007 een duidelijk verschil tussen Amerikaanse Iberiërs van de eerste en tweede generatie op het gebied van abortus. Van de eersten gaf bijna tweederde destijds aan dat het illegaal zou moeten zijn; van de laatste dacht slechts iets meer dan 40% van wel.

Gods werktuig

In een eerder artikel heb ik gesuggereerd dat Trumps belangrijkste kiesdistrict, evangelicals en vrome katholieken, hem niet hebben gesteund omdat ze geloven dat hij een man van God is – hij is duidelijk het tegenovergestelde, ondanks al zijn beweringen – maar omdat ze geloven dat hij dat is “Gods werktuig.” Het overlijden van Ginsburg een paar weken voor de verkiezingen, waardoor Trump een erkende tegenstander van abortus kon kiezen om haar stoel te vullen, kan hun overtuiging versterken dat de president op een missie van God is. Trump heeft natuurlijk veel meer alledaagse motieven, in de eerste plaats om alle conservatieve, reactionaire en extreemrechtse groepen in de Amerikaanse samenleving op te sluiten die hem in cruciale staten over de rand zouden kunnen zetten.

Er is een zekere ironie aan het feit dat de meest verafschuwde president, zowel in binnen- als buitenland, in de recente Amerikaanse geschiedenis in een positie zou kunnen worden gebracht om zichzelf nog vier jaar op te dringen aan zowel de Verenigde Staten als de wereld in het algemeen met de hulp van een gemeenschap die in het verleden lange tijd een van de meest geringschattende, zo niet ronduit verafschuwde religieuze minderheden in Amerika was. Men zou in de verleiding kunnen komen om hierin een geval van late wraak te zien voor de behandeling die in het verleden is ontvangen. Zoals het goede boek in Romeinen 12:19 zegt: “Aan mij is wraak; Ik zal het terugbetalen, zegt de Heer. ” De arme Thomas Nast moet als een gekke top in zijn graf draaien.