Indignatie redactie 
Het was wederom Rusland dat net de dreigende ‘mosliminvasie’ van Europa, die door Erdogan werd geadverteerd, heeft voorkomen
Aan het begin van de bespreking daarvan marathon in Moskou op donderdag, de Russische president Vladimir Poetin gericht Turkse president Recep Tayyip Erdogan met misschien wel de meest bijzondere diplomatieke openingszet van de jonge 21 ste eeuw.
Poetin zei: “Aan het begin van onze ontmoeting wil ik nogmaals mijn oprechte deelneming betuigen aan de dood van uw militairen in Syrië. Helaas, zoals ik je al tijdens ons telefoongesprek heb verteld, wist niemand, inclusief Syrische troepen, waar ze waren. “
Dit is hoe een echte wereldleider een regionale leider in zijn gezicht vertelt om zijn strijdkrachten niet als jihadistische aanhangers te positioneren – incognito, midden in een explosief oorlogstheater.
De face-to-face discussie van Poetin-Erdogan, waarbij alleen tolken in de zaal waren toegestaan, duurde drie uur, vóór nog een uur met de respectieve delegaties. Uiteindelijk kwam het er allemaal op neer dat Poetin een elegante manier verkocht voor Erdogan om gezicht te redden – in de vorm van wat anders, nog een ander staakt-het-vuren in Idlib, dat donderdag om middernacht begon, ondertekend in Turks, Russisch en Engels – ” alle teksten hebben gelijke rechtskracht. “
Bovendien zal op 15 maart gezamenlijk Turks-Russisch patrouilleren beginnen langs de snelweg M4 – wat impliceert dat eindeloze muterende strengen van Al-Qaida in Syrië het niet mogen herhalen.
Als dit allemaal op déjà vu lijkt , komt dat omdat het zo is. Nogal wat officiële foto’s van de bijeenkomst in Moskou zijn prominent aanwezig door de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov en minister van Defensie Sergey Shoigu – de andere twee zwaargewichten in de kamer, behalve beide voorzitters. In de nasleep van Poetin, moeten Lavrov en Shoigu de oproerhandeling aan Erdogan hebben voorgelezen, zonder twijfel. Dat is genoeg: gedraag je alsjeblieft – of anders heb je ernstige gevolgen.
De tweede Ataturk
Een voorspelbaar kenmerk van het nieuwe staakt-het-vuren is dat zowel Moskou als Ankara – onderdeel van het vredesproces van Astana, samen met Teheran – zich blijven inzetten voor het behoud van de “territoriale integriteit en soevereiniteit” van Syrië. Nogmaals, er is geen garantie dat Erdogan zal blijven.
Het is cruciaal om de basisprincipes samen te vatten. Turkije zit diep in een financiële crisis. Ankara heeft contant geld nodig – hard. De lire stort in. De Justice and Development Party (AKP) verliest verkiezingen. Voormalig premier en partijleider Ahmet Davutoglu – die het neo-Ottomanisme heeft geconceptualiseerd – heeft de partij verlaten en snijdt zijn eigen politieke niche. De AKP zit vast in een interne crisis.
Het antwoord van Erdogan was om in het offensief te gaan. Dat is hoe hij zijn aura herstelt. Combineer Idlib met zijn maritieme pretenties rond Cyprus en chantadruk op de EU via de overstroming van Lesbos in Griekenland met vluchtelingen, en we hebben de handelsmodus modus Erandan in volle gang.
In theorie zal het nieuwe staakt-het-vuren Erdogan dwingen om eindelijk al die ontelbare metastasen van Nusra / ISIS te verlaten – wat het Westen ‘gematigde rebellen’ noemt, naar behoren bewapend door Ankara. Dit is een absolute rode lijn voor Moskou – en ook voor Damascus. Er zal geen territorium overblijven voor jihadisten. Irak is een ander verhaal: ISIS loert nog steeds rond Kirkuk en Mosul.
Geen enkele NAVO-fanaat zal het ooit toegeven, maar opnieuw was het juist Rusland dat de door Erdogan geadverteerde “mosliminvasie” van Europa juist heeft voorkomen. Toch was er nooit een invasie, alleen een paar duizend economische migranten uit Afghanistan, Pakistan en de Sahel, geen Syriërs. Er zijn geen “één miljoen” Syrische vluchtelingen op het punt om de EU binnen te komen.
De EU zal spreekwoordelijk blijven kletsen. Brussel en de meeste hoofdsteden hebben nog steeds niet begrepen dat Bashar al-Assad de hele tijd tegen Nusra / ISIS heeft gevochten. Ze begrijpen gewoon de correlatie van krachten op de grond niet. Hun terugvalpositie is altijd de bekraste CD met ‘Europese waarden’. Geen wonder dat de EU een secundaire speler is in de hele Syrische tragedie.
Ik ontving uitstekende feedback van progressieve Turkse analisten toen ik probeerde de motivaties van Erdogan Khan te verbinden met de geschiedenis van Turkije en de imperiums van de steppen.
Hun argument is in wezen dat Erdogan een internationalist is, maar alleen in islamitische termen. Sinds 2000 is hij erin geslaagd een klimaat te creëren waarin oude Turkse nationalistische motieven worden ontkend. Hij gebruikt Turksheid, maar zoals een analist benadrukt: “hij heeft niets te maken met oude Turken. Hij is een Ikhwani. Hij geeft ook niet om Koerden, zolang ze zijn ‘goede islamisten’ zijn. “
Een andere analist wijst erop dat “Turks zijn” in het moderne Turkije niet gerelateerd is aan ras, omdat de meeste Turken Anatolisch zijn, een gemengde bevolking. “
Kort gezegd, waar Erdogan om geeft, is Idlib, Aleppo, Damascus, Mekka en niet Zuidwest-Azië of Centraal-Azië. Hij wil ‘de tweede Ataturk’ zijn. Toch ziet niemand behalve islamisten hem zo – en ‘soms toont hij hierdoor zijn woede. Zijn enige doel is Ataturk te verslaan en een islamitisch tegenovergestelde van Ataturk te creëren. ” En het creëren van die anti-Ataturk zou via neo-Ottomanisme zijn.
Onafhankelijke historicus dr. Can Erimtan, met wie ik het genoegen had kennis te maken toen hij nog in Istanbul woonde (hij is nu in ballingschap), biedt een ingrijpende Euraziatische achtergrond voor de dromen van Erdogan. Nou, Vladimir Poetin heeft de tweede Ataturk net wat ademruimte geboden. Alle weddenschappen zijn uitgeschakeld of het nieuwe staakt-het-vuren uitzaait in een brandstapel.
