Indignatie redactie 
Als je je ooit hebt afgevraagd hoe het rechtse media-ecosysteem werkt en waarom het zo effectief is, kun je het het beste zien als een vorm van improvisatietheater.
rechtse media In de nasleep van de Amerikaanse verkiezingen van 2024 hebben gewone mensen en politieke experts geprobeerd om de resultaten en de daarmee samenhangende observatie te begrijpen dat veel Amerikanen heel verschillende realiteiten lijken te ervaren. Deze realiteiten worden gevormd door heel verschillende media-ecosystemen .
Democraten hebben de neiging om institutionele media en netwerknieuws meer te vertrouwen dan Republikeinen . Republikeinen hebben daarentegen ontwikkeld wat zij zien als een betrouwbaarder en expliciet partijdig alternatief media-ecosysteem dat zich snel heeft ontwikkeld en floreerde in het internettijdperk.
Het cultiveren van robuuste alternatieve media is al decennialang een politieke strategie van rechts . Gezien de interactieve aard van sociale media en de voortdurende investeringen van rechts in digitale media, is het rechtse media-ecosysteem een zeer participatieve ruimte geworden vol met influencers, politieke elites en publiek.
Deze spelers voeren het hele jaar door gesprekken die politieke boodschappen inspireren en aanpassen. De samenwerkingen zijn niet strak gescript, maar geïmproviseerd, gefaciliteerd door de interactiviteit van digitale media.
Om al deze redenen vinden wij, als onderzoekers van informatie-ecosystemen en influencercultuur, het nuttig om rechtse media te zien als een soort improvisatietheater. Deze metafoor helpt ons de sociale en digitale structuur, cultuur en overtuigingskracht van rechtse invloed te begrijpen, die de politiek in de VS en de rest van de wereld opnieuw vormgeeft .
Elementen van improvisatie in rechtse media
Influencers zijn de artiesten in deze real-life improvisatieshow die zich afspeelt op een podium van social media newsfeeds, podcasts, kabelnieuwsredacties en partijdige online media outlets. De artiesten zijn onder andere politieke experts en media persoonlijkheden, maar ook een dynamische groep online opinieleiders die vaak vanuit het publiek het podium opklimmen, deels door de dynamiek van digitale media te herkennen en te exploiteren.
Deze influencers werken samen en vervullen verschillende rollen op basis van een reeks informele regels en performanceconventies: ze delen vage maar emotioneel resonerende memes, stellen elkaar ‘gewoon vragen ‘, trollen een journalist, ‘onderbouwen’ beweringen met gegevens of foto’s – soms uit hun verband gerukt – en gaan ondertussen met elkaars content in gesprek.
Net als bij improvisatie werken performers dagelijks om een spel te vinden bij hun publiek, internetforums en elkaar. Het ” spel ” in improvisatie is een concept of verhaal met een nieuw element waar een performance om draait. Zodra een boeiend spel is gevonden, “verhogen performers de inzet”, een ander improvisatieconcept waarbij de plot intenser wordt en zich uitbreidt.
Performers volgen een los script en werken samen aan een gedeeld doel. Digitale media-omgevingen bieden extra infrastructuur — de platformfuncties, netwerken en algoritmen — die de performances vormgeven.
Hun optredens, zowel individueel als in interactie met elkaar, helpen influencers een publiek aan te trekken en te cureren waar ze heel erg mee in contact zijn. Net als bij improvisatieshows kunnen de politieke performers een techniek gebruiken die callback wordt genoemd : verwijzen naar een eerdere zin, uitwisseling of spel waar het publiek bekend mee is. Of performers kunnen reageren op oproepen van een betrokken publiek dat juicht, joelt en de acteurs stuurt terwijl de show zich ontvouwt. Het publiek kan ook een hele sketch aanwakkeren door een verhaal onder de aandacht te brengen van influencers of politici.
Vanuit dit perspectief stroomt invloed niet alleen van influencers op het podium en naar het publiek, maar ook van het publiek naar de influencers. Deze dynamiek maakt het rechtse media-ecosysteem extreem reactief. Feedback is direct en de juiste ‘bits’ krijgen gelach en likes. Influencers — en politieke leiders — kunnen hun boodschap snel aanpassen aan de smaak, voorkeuren en grieven van hun publiek, en aan de gebeurtenissen en trends van de dag, zonder last te hebben van de vertraging van traditionele nieuwsmedia.
Acteurs en publiek in rechtse media maken ook grensoverschrijdende, controversiële of zelfs aanstootgevende stukken, omdat ze de grenzen van hun gedeelde smaak, verwachtingen en – voor de politieke acteurs – ideologieën op de proef stellen.
Zoals veel improvisatieshows voelen deze optredens intiem en authentiek aan. Publieksleden kunnen na en soms tijdens de show met de artiesten praten. Ze kunnen ook ‘op het podium’ worden uitgenodigd wanneer een influencer hun content naar een hoger plan tilt.
Het kan voor één scène zijn, maar er is ook een mogelijkheid voor gelukkige, slimme of volhardende bijdragers om deel uit te maken van het theater van influencers. Dit vergroot de motivatie om deel te nemen, de opwinding en het gevoel onder het publiek dat ze echt deel uitmaken van de show.
‘Ze eten de huisdieren op’
Een voorbeeld van rechtse media als improvisatie was in het najaar van 2024, toen de toenmalige presidentskandidaat Donald Trump tijdens een debat ongefundeerd beweerde dat Haïtiaanse immigranten in Springfield, Ohio, huisdieren stalen en opaten.
Voordat Trump ernaar verwees, circuleerden er geruchten over het eten van huisdieren in lokale Facebook-groepen in Springfield. Deze beweringen werden versterkt toen een lokale neonazileider het probleem besprak in een opgenomen stadhuisvergadering, die circuleerde in apps als Telegram en Gab. Influencers die deze kanalen monitoren, verhieven het verhaal en vonden een nieuw spel met een nieuw element.
Een Reddit-post van een foto van een man die een vogel vasthoudt en over straat loopt, werd door influencers uit zijn verband gerukt en ten onrechte gebruikt als ‘bewijs’ dat immigranten huisdieren eten. Memes, met name die gemaakt door kunstmatige intelligentie, begonnen zich snel te verspreiden en trokken de aandacht van politici, waaronder senator Ted Cruz en afgevaardigde Marjorie Taylor-Greene , die ze deelden. Dit verhoogde de inzet van het improvisatiespel door deze kleinere memes te koppelen aan een groter politiek verhaal over de noodzaak om migratie aan de zuidelijke grens te stoppen.
De improvisatie bereikte zijn hoogtepunt toen Trump en de toenmalige vice-presidentskandidaat JD Vance de beweringen naar voren brachten tijdens de week van het debat in september. Ze presenteerden de beweringen met zowel ernst als een beetje een ironische bewustwording dat het punt van het verhaal niet per se over immigranten ging, maar over de aandacht die het verhaal trok. Vance erkende zelfs dat het hele verhaal ” onwaar kon blijken te zijn “. Waarheidsgetrouwheid was niet het punt van deze improvisatie.
Groeiend aantal onderzoeken
De metafoor van rechtse media als improvisatie is ontstaan door onderzoek, gesprekken en samenwerking, mogelijk gemaakt door het Center for an Informed Public van de Universiteit van Washington , waar wij werken.
Een van ons, Kate Starbird, en collega’s bestudeerden de rol van politieke influencers in geruchten over het ontkennen van verkiezingen na de verkiezingen van 2020, en ontdekten dat rechtse politieke campagnes participatieve inspanningen waren die grotendeels geïmproviseerd waren . In gerelateerd werk beschreef mediaonderzoeker Anna Beers hoe een ” theater van influencers ” aan de rechterkant geïdentificeerd kon worden door hun interacties met een gedeeld publiek.
Doctoraatsstudent Stephen Prochaska en collega’s bouwden voort op het werk van socioloog Arlie Hochschild om de productie van verhalen over verkiezingsfraude in 2020 te karakteriseren als ‘deep storytelling’ – het vertellen van verhalen met een sterke emotionele resonantie – tussen rechtse influencers en hun online publiek.
In haar onderzoek naar rechtse influencers beschreef een van ons, Danielle Lee Tomson, de performatieve samenwerking tussen influencers als kayfabe : een performanceconventie in het professionele worstelen waarbij worstelaars overeenstemming bereiken over een verhaallijn vóór een ogenschijnlijk echte worstelwedstrijd.
Al deze onderzoeken zijn gebaseerd op verschillende theorieën en passen verschillende methoden toe, maar ze komen allemaal tot de conclusie dat improvisatie, stijl en participatief publiek essentieel zijn voor het succes van rechtse media-ecosystemen.
Een overtuigende prestatie
Bij politieke improvisatie is feitelijkheid minder belangrijk dan de dwingende aard van de uitvoering, de acteurs, de grote verhaallijn en de esthetiek. De verhaallijnen kunnen meeslepend, boeiend en participatief zijn, waardoor het publiek zijn eigen rol kan spelen in een groots epos van Amerikaans activisme.
Als je het op deze manier bekijkt, komt de overtuigingskracht van rechtse media voor gewone Amerikanen meer in beeld. Als er 24/7 een koor van collaboratieve internetinfluencers is die hun publiek direct betrekken, beginnen institutionele media zich te ver verwijderd en losgekoppeld te voelen om een vergelijkbaar effect te hebben.
