Hoe studenten worden gedwongen worden om te vrezen voor het klimaat

De extreme angst is zo groot dat de klimaatstakers de school overslaan deze werd in de school gecultiveerd, door de leraren, door het leerplan en door het onderwijs zelf. Ik heb dit in mijn vroegste jaren in het onderwijssysteem van Zwitserland ervaren. Op de kleuterschool werd ons verteld dat we geen papier moesten verspillen zodat we de bossen van de wereld niet zouden vernietigen. 

Op de lagere school volgde onze leraar de kleedkamers, op zoek naar gebruikers van aerosoldeodorants om ons te berispen voor het vernietigen van de ozonlaag en de atmosfeer. De studenten kregen de indruk dat bij elke actie die ze ondernamen, hoe klein ook, het leven op aarde op het spel stond. Het maakte niet uit dat zelfs als Zwitserland alle CO2-uitstoot in één keer stopte, dit zou geen merkbaar effect hebben gehad op de opwarming van de aarde. Zoals ik al zei, werd mijn klasgenoten onmiddellijk verbannen om deze kwesties met mij te bespreken.

Op de middelbare school nam de druk toe. Aan elke klasse werd Al Gore’s film ‘An Inconvenient Truth’ getoond en de aantijgingen van deze film werden behandeld als onbetwistbare wetenschappelijke feiten. Veel fundamentele tekortkomingen in de film van Gore waren echter ontdekt waar mijn leraren kennelijk niets van wisten. Toen ik naar deze fouten verwees, werd ik onwetenschappelijk genoemd. Toen ik me verzette tegen de voorkeursbenadering van Al Gore om de CO2-uitstoot te verminderen, werd ik opnieuw bestempeld als “anti-wetenschappelijk”. De leraar leek er niet om te geven dat een meningsverschil over wat er tegen de opwarming van de aarde moet worden gedaan niet wetenschappelijk, maar moreel en politiek van aard is.

In het Gymnasium gebruikte men vooral de onderwerpen biologie en de geografie, om ons te indoctrineren met het groene alarm. Overbevolking, de dreigende uitputting en verdwijning van fossiele brandstoffen, de misantropische kijk op de mens als een overwegend destructieve kracht tegen zichzelf en de natuur zijn ons allemaal geleerd als wetenschappelijke feiten. Vliegen voor schoolreisjes in Europa was om milieuredenen verboden, en als de aardrijkskundeleraar op zo’n schoolreisje was, kon je er zeker van zijn dat hij aan het einde van de week door de vuilniszakken zou snuffelen om het afval voor recycling te sorteren.

Slecht beoordeeld om ideologische redenen

Biologie richtte zich op het kwaad van CO2-hongerig vlees, een flagrante poging om ons schuldig te voelen over de steaks op ons bord. Het aardrijkskundecurriculum voorziet in alarmisme, eufemistisch beschreven als een doctrine van “omgaan met hulpbronnen, energievoorziening, klimaatverandering, ontwikkelingsbeleid, migratie en ruimtelijke ontwikkeling”. Toen ik in een geografisch essay schreef dat moderne kolengestookte energiecentrales CO2 kunnen uitfilteren, kreeg ik om ideologische redenen een slechte beoordeling. Mijn leraar rechtvaardigde dit door te zeggen dat de filtratie van CO2 onmogelijk is. Geen ernstig meningsverschil met de groene ideologie was toegestaan. De boodschap is altijd geweest dat als de mensheid niets doet aan klimaatverandering, het leven van onze kinderen en hun kinderen wreed is,

Al in de kleuterklas komt dit zwarte schilderij rechtstreeks uit de mond van de opvoeder, de persoon wiens taak het is om kennis over te dragen aan degenen die het niet bezitten. Sinds de industriële revolutie is er nooit melding gemaakt van het fundamentele en steeds verbeterende bestaan ​​van de mensheid. Er werd altijd een bevooroordeeld beeld gepresenteerd. We hebben niet geleerd dat sinds 1800 talloze dezelfde vervalscenario’s voor hulpbronnen en bevolking zijn voorspeld, en dat ze allemaal verkeerd bleken te zijn. De kennis van dergelijke verkeerde voorspellingen zou ons doen twijfelen aan de sombere voorspellingen van het heden. Kortom, de huidige groene propaganda die wordt opgelegd aan studenten in westerse scholen, is volledig eenzijdig, partijgericht en wordt gekenmerkt door buitensporige overdrijving.

Geen wonder dus dat kinderen zoals Greta Thunberg in het openbaar volledige leugens kunnen claimen, waarschijnlijk op school geleerd, zoals het uitsterven van maximaal 200 soorten per dag. Greta geeft zelf toe dat haar angst voor klimaatverandering voor het eerst op school werd opgewekt. Deze angst voor het broeikaseffect bij kinderen leidt niet verrassend tot een kinderlijke reactie. “Ik wil dat je in paniek raakt,” kondigt Greta aan. Maar paniek tegenover elke crisis leidt tot de meest contraproductieve, misleide en inefficiënte oplossingen. Het verminderen van koolstofemissies tot nul of aanzienlijk tegen het einde of midden van deze eeuw is zo’n paniekgestuurde irrationele oplossing.

Men begint kinderen te indoctrineren wanneer de meeste volwassenen niet kunnen worden overtuigd. Angst is het middel om een ​​kind enthousiast te maken voor een beleid dat een redelijk persoon zou afwijzen. En het klaslokaal is de hermetisch afgesloten omgeving weg van het publiek, waar ideologische posities kunnen worden vermomd als feiten door degenen die een eerdere waarheid hebben geleerd, samen met het vermogen om het in twijfel te trekken. De opwarming van de aarde is echt. Maar: er is  geen klimaatcrisis , geen instorting van het klimaat en  geen noodsituatie voor het klimaat . Dat veel kinderen ten onrechte geloven dat er zo’n klimaatcrisis is, vertelt ons dat bepaalde volwassenen en leraren hun een leugen hebben verteld.

The UN Climate Panel estimates that the impact of global warming — if we do nothing whatsoever — by the 2070s will be equivalent to a reduction in average income of 0.2-2% (and by then, we'll be 100-300% richer)https://t.co/hsxHHVrIc0 pic.twitter.com/lY2w3P8fq4

— Bjorn Lomborg (@BjornLomborg) May 5, 2019

Andrea Seaman , 22, is een Zwitserse auteur en student. Hij schrijft voor het Britse Novo-partnermagazine ” Spiked “. De auteur  hield afgelopen zaterdag een toespraak op het Berlin Satellite Event van de Battle of Ideas  (Podium:  “Hoe kunnen we omgaan met de klimaatsituatie?”)  Het artikel werd gepubliceerd door Novo-Argumente .