Indignatie redactie 
Gele vesten vallen buiten het kader van de traditionele sociale beweging. Het brengt precaire werknemers en werknemers samen die niet gewend zijn aan vechten. Deze opstand neemt nieuwe vormen aan en is gebaseerd op directe actie met het blokkeren van economische stromen. De gele vesten laten een stempel achter als een autonome klassenbeweging.
De opstand van de gele vesten laat de kleine gemarkeerde sociale beweging achter. De autoriteiten en de staat weten perfect hoe ze stakingen in de openbare dienst het hoofd moeten bieden die beperkt zijn tot het verdedigen van de status van ambtenaar. Maar de gele vesten worden een fenomeen dat breekt met wat wordt verwacht. De sociale samenstelling brengt uitgebuite mensen samen die niet gewend zijn aan vechten. Zijn organisatie negeert of verwerpt politieke en vakbondsbemiddeling. Directe actie blijft de motor van de beweging met bezettingen, blokkades en wilde demonstraties.
De beweging van gele vesten is vergelijkbaar met de opstand van 68 mei in zijn verstoring van het worstelen. De gele vesten bevestigen hun autonomie ten opzichte van de regels van het decorum ten opzichte van politieke, economische en media-machten. Deze worstelende gemeenschap handelt pragmatisch, zonder zich zorgen te maken over het legaliteitskader dat zowel vakbonden als partijen achtervolgt. De recensie Temps critiques biedt een compilatie van zijn analyses en observaties over deze ongekende beweging in het boek The Yellow Vests event .
Nieuwe vorm van opstand
De tekst “Over het verkeer van gele vesten” is gepubliceerd op 29 november 2018. Het probeert de nieuwheid van deze opstand te begrijpen. De term jacquerie wordt snel gebruikt om gele vesten te definiëren. De historicus Gérard Noiriel roept de schriften van grieven van de Franse revolutie op die het mogelijk maakten de opstand over heel het Franse grondgebied te verspreiden, zoals de sociale netwerken vandaag. De opstand tegen de ecotax kan niet worden gereduceerd tot een vraag van kleine werkgevers. Het is vooral de prijsstijging en de kosten van het dagelijks leven die worden aangevallen. Kennis van de uitbuitingssituatie vereist geen “klassenbewustzijn”. Geconfronteerd met de hardheid van sociale relaties, bevestigen de Gele Vesten een eis voor rechtvaardigheid, gelijkheid, broederschap.
Het uitbreken van deze opstand gaat verder dan het kader van oud links. Het is geen corporatistische mobilisatie en er is geen reden voor convergentie van traditionele strijd. Deze beweging bevestigt onmiddellijk zijn vastberadenheid en zijn vermogen om zich te verenigen. Velen nemen deel aan hun eerste evenement. De beweging lijkt onverschillig voor de legaliteit. Het probeert niet te onderhandelen en geeft geen blokkeerpunten aan. De Gele Vesten bekritiseren het kapitalisme niet, maar sommige grote bedrijven en vooral de machtsfiguren.
De tekst “Over deze opstand in het algemeen en over die van de Gele Vesten in het bijzonder” werd gepubliceerd op 10 december 2018. De beweging waardeert breuk en blokkade als essentieel middel om te worden gehoord. De gebeurtenissen van 1 st en 8 december barricades, caillassent banken, vernielen luxe wijken.
De beweging evolueert met eisen die veel verder gaan dan de ecotax en de “sociale kwestie” centraal stellen. Levensomstandigheden en koopkracht blijven centraal staan. Maar de vakbonden worstelen om deze beweging te ondersteunen. Vakbonden, zelfs “radicalen”, verdedigen individuen als werknemers, met hun status en hiërarchische positie. De vakbonden stellen deze volgorde niet in vraag, laat staan het werk zelf. Vervolgens vechten de Gele Vesten voor een verhoging van hun inkomen zonder specifiek over lonen te spreken.
De middelbare schoolbeweging betreft de jeugd van de buitenwijken. Meestal zijn het lycées in het stadscentrum met zeer bewuste jonge mensen die mobiliseren. Maar op algemene ideologische posities die andere middelbare scholieren ongevoelig maken. Studenten in technische instellingen zijn degenen die zich het dichtst voelen bij de sociale ellende en klasse minachting die de Yellow Vests voelen.
Een collectief van strijd is ingebouwd in de beweging. Maar de Yellow Vests beweren geen bedrijfsidentiteit. ” En ze komen niet voor de verdediging van een status waardoor ze een paar maanden geleden geïsoleerd zijn gebleven, maar voor al het andere, solidariteit, een gedeeld gevoel van uitbuiting en overheersing voorbij de eigenaardigheden professioneel of generaties ”, merkt de beoordeling op.
De tekst “Een gele outfit die een gemeenschap maakt” werd gepubliceerd op 27 december 2018. Nieuwe vormen van strijd lijken te breken met de historische draad van de klassenstrijd. De Occupy-bewegingen en de 15-M in Spanje, evenals de Standing Night, vertrouwen niet langer op het blokkeren van de productie van bedrijven. De kwestie van de generalisatie van de staking werd niet gesteld. De gele vesten maken deel uit van deze dynamiek.
Het is niet langer op de werkplek dat de worstelgemeenschap wordt gevormd. ” Het is niet uit de arbeidsrelatie dat ze ingrijpen, maar uit hun levensomstandigheden en hun sociale onbestaan “, analyseert de review. De gele vesten verschijnen als een autonome beweging. Maar hun zelforganisatie lijkt ver verwijderd van de arbeidersraden . Het is meer een praktische en onmiddellijke organisatie.
Structurering en claims
De tekst “What Lasts in the Yellow Vests Movement” werd gepubliceerd op 12 januari 2019. De politieke ideeën van de Yellow Vests blijven dicht bij die van links van de burger. Het is meer een beweging voor sociale rechtvaardigheid dan een anti-fiscale stemming van kleine bazen. De gele vesten lijken echter een weerspiegeling te zijn van de toespraken van links die de financiën en de grote bazen aanvalt in plaats van de werkgevers als sociale klasse. De kleine ondernemer blijft zelden doelwit. Deze beweging valt daarom de eigenschap van het productiemiddel niet aan. Gele vesten werken zelden in grote bedrijven. Ze vermelden de staking en het exploitatierapport niet. Ze geven er de voorkeur aan om direct overheersing van de staat aan te vallen.
Traditionele organisatievormen ontstaan in de steden waar de evenementen op zaterdag plaatsvinden. Deze structuren lijken ideologischer en ver verwijderd van de rotondes en tolgelden in meer perifere gebieden. Het Commercy-initiatief reproduceert het formalisme van democratische vergaderingen . De gele vesten van de periferie geven de voorkeur aan directe actie en netwerkvorm. Collectieve besluitvorming vereist geen specifieke vergaderingen. Deze netwerkvorm scheidt de strijd niet van het dagelijkse leven.
De tekst “Dans les rets du RIC” werd gepubliceerd op 28 februari 2019. De beweging lijkt zonder stoom te zitten. Om zichzelf opnieuw op te starten, draait het niet weer om directe actie, maar is het voorstander van eisen van de burger. De beweging probeert vol te houden, zelfs als deze wordt geïnstitutionaliseerd. De RIC wordt gepresenteerd als de enige claim die alle problemen moet oplossen. ” Een sterke verwijzing naar de RIC, die echter geen gunst vindt in een andere fractie van de arme en werkende bevolking en die bovendien in de Yellow Vests in wezen niet echt wordt besproken “, .
De RIC is ook bedoeld om problemen te pacificeren en op te lossen zonder conflicten, stakingen of demonstraties. De RIC is als een burgerrevolutie die zich niet richt op werkgevers, ontslagen of inkomensafspraken. Het is een eenvoudig technisch instrument dat de corruptie van politici moet beperken. De competentie van experts om de mensen te begeleiden bij hun beslissingen wordt niet in twijfel getrokken. De RIC roept geen machtsvraag op. Het is voorstander van individuele stemactie in plaats van collectieve actie en directe democratie.
Controle perspectieven
De tekst “Yellow vests: on the crest line” werd gepubliceerd op 22 maart 2019. De beweging wil “het systeem” omverwerpen. Toch is het Macron en een oligarchie van de zeer rijken die het doelwit zijn van de slogans. Desondanks blijft de toespraak van het volk tegen de 1% vooral vóór de Gele Vesten verspreid door het opstandige Frankrijk en zijn populisme aan de linkerkant , kranten zoals Le Monde diplomatique of de Occupy-bewegingen. De analyse van het kapitalisme in de folders blijft beperkt en richt zich vooral op financiering.
De beweging verspreidt zich niet. De kruispunten met de middelbare scholieren en vervolgens met de interprofessionele staking van 5 februari mislukken. De Yellow Vests zijn op hun hoede voor de cream pie van de “convergentie van de worstelingen” die afzonderlijke worstelingen toevoegt. De gezamenlijke demonstratie met de Klimaatmars onthult sociale en politieke verschillen. Maar de gele vesten worden gevonden op acties om de economie te blokkeren en op acties om worstelende werknemers te ondersteunen.
De assemblages doen denken aan de Standing Night-beweging. Democratisch formalisme is in tegenspraak met het idee van vrij spreken. De organisatievorm ontwikkelt zich, afgesneden van zijn besluitvormingsvorm. Ondanks zijn poging om de demonstraties te organiseren, blijft het proces hem ontgaan. Het is door collectieve actie dat de beweging de praktische ervaring heeft van een wereld die ze niet langer wil ondergaan. Directe actie blijft de motor van beweging.
De beweging ondersteunt opvallende stakers. De gele vesten worden een kracht die de aanwijzingen van de werkgever schrikt. Ze gaan naar een Carrefour om worstelende werknemers te ondersteunen. Deze “convergentie van de strijd” wordt niet beslist door het hoofdkwartier van de vakbond, maar is een kwestie van klasse-solidariteit. De aanwezigheid van gele vesten wordt echter door vakbondsbureaucraten gebruikt om met het management te onderhandelen. De Yellow Vests zijn bereid om opvallende aanvallers te ondersteunen, maar willen geen uniestrategieën ondersteunen.
De tekst “Als je wilt leven, buig je rug” is gepubliceerd in februari-maart 2019. De opstand van de Gele Vesten onthult de overgang van een individuele wrok gedeeld door velen naar een collectieve opstand. Deze beweging lijkt veel te “wild” voor de linkerkant van leraren en leidinggevenden in de openbare dienst. De gele vesten respecteren niets, noch de dominante politiek correcte, noch de republikeinse wettigheid.
De bazen zijn gericht, maar niet noodzakelijk als de uitbuiters. Maar ze worden gezien als de rijken die profiteren van het systeem. De bazen hebben grote bonussen laten vallen, waaruit hun angst blijkt. Ze voelden zich zelfs fysiek bedreigd.
Analyse van een opstand
De recensie Temps kritieken biedt analyses die helpen het unieke van de Yellow Vests-beweging te begrijpen. De teksten weigeren deze opstand te idealiseren of in diskrediet te brengen. Hun auteurs nemen deel aan de beweging, maar houden een kritisch perspectief. Ze proberen de sterke en zwakke punten van deze ongekende opstand te beschrijven.
De recensie Temps kritieken biedt een goede kritiek op de linkse en traditionele sociale bewegingen. De gele vesten onderscheiden zich van de vakbonden die werk vooral in een corporatistische logica verdedigen. De gele vesten vechten vanuit hun levensomstandigheden, zonder te verwijzen naar hun unieke beroep.
De recensie Temps kritieken observeert de houdingen van linksen en libertariërs die zich opkrullen over hun ideologische identiteit. De activisten begrijpen deze beweging niet, die niet verwijst naar militante of vakbondsfolklore maar uitgaat van de levensomstandigheden van de uitgebuiteen. De beoordeling biedt ook een goede kritiek op de “convergentie van de strijd” als een toevoeging van sectorale conflicten onder leiding van een vakbond of een partij. Gele vesten geven de voorkeur aan directe ondersteuning voor worstelende werknemers in plaats van benaderingen van vakbondsbeheer.
De recensie Temps kritieken toont ook de grenzen van de Yellow Vests-beweging. Deze opstand ontstaat in directe actie, van rotondes en tolgelden. Maar ze kwam vast te zitten in de meanders van militante routine . Linksen leggen hun gehackte patronen en vormen van strijd op aan een wilde en spontane beweging. De vergaderingen waarderen democratisch formalisme en discussies. Maar deze ruimtes laten niet altijd toe om te organiseren om te handelen. Assemblages kunnen zelfs leiden tot een onschadelijke catalogus met claims. De beweging biedt geen uitzicht op het kapitalisme en loopt dan vast in lauwe eisen.
De recensie Temps kritieken observeert de grenzen van een beweging die niet verankerd is in bedrijven en die stakingen verlaat als een vorm van strijd. Blokkerende stromen hebben voorrang op het blokkeren van productie en bedrijven. De recensie Temps kritieken is van mening dat deze evolutie van de strijd wordt verklaard door de mutaties van het kapitalisme. Aan de andere kant, komt de recensie Temps kritieken om de klassenstrijd te verwerpen en de staking af te doen als een vooruitzicht.
Dit overzicht lijkt een traditionele kijk op het proletariaat te behouden, dat is teruggebracht tot de fabrieksarbeider in blauwe overalls. De uitgebuite klasse is inderdaad geëvolueerd. Maar het is niet verdwenen. Logistieke werknemers, thuishulpverleners, uitzendkrachten, werknemers in de dienstensector en de hele sociale samenstelling van de Yellow Vests geven duidelijk de klasse van uitgebuite weer. Aan de andere kant is het duidelijk dat het bewustzijn van het vormen van een verenigde klasse is verdwenen. Maar “de Yellow Vests-gemeenschap” lijkt op uitgebuit in strijd. De gele vesten vertrekken vanuit hun levensomstandigheden.
Aan de andere kant moet worden opgemerkt dat de acties tegen de bazen of zelfs de stakingen deze beweging niet onderbraken. De klassenstrijd richt zich vooral op de staat en de regering. De bazen zijn vooral gericht op inwoners van rijke buurten. Ze waren echter bang en voelden zich als een groep uitbuiters het doelwit. De beweging kan duren of in een andere vorm weer opduiken. De kracht is gebaseerd op directe actie en spontaniteit. De limiet wordt onthuld door de afwezigheid van bedrijfsblokkades. Het ontbreekt ook aan strategische reflecties om na te denken over de lange termijn en wegen van breuk met de commerciële wereld te overwegen.
