Indignatie redactie 
Terwijl de vreselijke gebeurtenissen in het hoofdstation van Frankfurt nog steeds de krantenkoppen domineren in Duitsland, speelt er een andere zaak op de achtergrond: het Federale Constitutionele Hof in Karlsruhe is opnieuw bezig met het obligatie-opkoopprogramma van de “Europese Centrale Bank” (ECB) en signaliseert duidelijke bedenkingen. Maar als we het vonnis nader bekijken, zijn het vooral politiek gunstige uitspraken die het Hof gedaan heeft.
Het Federale Constitutionele Hof in Karlsruhe was weer eens loyaal aan de politiek. De rechters hebben gisteren twee constitutionele klachten die waren ingediend tegen de Europese bankenunie, ter ondersteuning van het toezicht op centrale banken in het eurogebied en het gemeenschappelijk fonds voor de liquidatie van noodlijdende banken, van de hand gewezen.
Een blik op het vonnis is voldoende om vast te stellen dat in Karlsruhe voor de zoveelste maal werd geeoordeeld op basis van politieke en niet op professionele criteria. De redenering zit vol met gezeur. Hoewel de rechters “bedenkingen” hebben tegen de gecentraliseerde behandeling van noodlijdende instellingen, troosten zij zichzelf met het vermeende “verzuim om autoriteit te overschrijden”.
Inderdaad heeft Karlsruhe gisteren nogmaals duidelijk gemaakt dat de weg naar de aansprakelijkheidsunie met legale middelen niet te stoppen is, aangezien de rechters kennelijk elk conflict met de politiek ontwijken. Tegen 2024 moet het fonds voor de afwikkeling van noodlijdende banken worden verhoogd tot een totaal van ongeveer 55 miljard euro.
Als dit bedrag tijdens een crisis wordt overschreden, dan moeten de Duitsers ongelimiteerd bijlappen – en ter herinnering: in 2013 moest ter gelegenheid van de financiële crisis van die tijd in het kleine Cyprus een reddingspakket voor een bedrag van tien miljard euro worden gebruikt. Kunt u zich voorstellen wat er dreigt in het geval van een betalingscrisis in een groot eurogebied?
Andreas Voßkuhle, president van het Hof en voorzitter van de Tweede (politieke) Senaat, zei in zijn inleidende opmerkingen over het uiterst losse monetaire beleid van de ECB dat het constitutionele hof onderzoekt of de centrale bank haar bevoegdheden heeft overschreden met haar PSPP-aankoopprogramma ter ondersteuning van de lidstaten van de eurozone en of de “onschendbare kerninhoud van de basiswet” wordt beïnvloed. Een oordeel daarover wordt binnen enkele maanden verwacht, maar zeer waarschijnlijk toch nog dit jaar.
Voßkuhle herhaalde de zorgen van zijn senaat over de miljarden obligatieaankopen van de ECB. Naar het oordeel van de rechtbank zouden “zwaarwegende redenen” voor de juridische mening van de eisers spreken. Eisers stellen dat de ECB staatsfinanciering en economisch beleid verbiedt (Az 2 BvR 859/15 e.a.). Onder de aanklagers (pleidooi hier – pdf) bevindt zich de advocaat en voormalig CSU-politicus Peter Gauweiler.
Het proces rond de aankoop van obligaties is al geruime tijd aan de gang: in de zomer van 2017 verwees het Federale Constitutionele Hof de zaak eerst naar het Europese Hof van Justitie (EHvJ). De tweede senaat onder president president Voßkuhle had toen echter al bedenkingen:
“Gewichtige redenen” wezen erop dat de besluiten “in strijd zijn met het verbod op monetaire financiering en verder gaan dan het mandaat van de Europese Centrale Bank voor monetair beleid en dus onder de bevoegdheid van de lidstaten vallen”.
In gewoon nederlands: voor Karlsruhe waren dit twee rode lijnen. Het EHvJ zag dit natuurlijk anders: bij het onderzoek van de ingediende vragen was “niets” aan het licht gekomen, wat zou indruisen tegen de aankoop van obligaties.
Dit is waar het allemaal om gaat:
De ECB heeft tot nu toe bijna 2,6 biljoen (2.600 miljard!) euro in de markt gepompt via haar obligatie-inkoopprogramma PSPP om inflatie en vraag te voeden met goedkoop geld en om Zuid-Europese zombiebanken te ondersteunen. Het geld dat hiervoor nodig is, is vrijwel uit het niets gecreëerd – dat wil zeggen: met behulp van de gelddrukpers. Voor dit doel (naar onze mening: het uitstellen van het imploderen van het financiële systeem) is de totale geldvoorraad van de centrale bank meer dan verdubbeld.
Het meest problematige punt is:
Financiering van de eurolanden met geld van centrale banken wordt gewoonlijk “monetaire staatsfinanciering” genoemd. Deze, en het zal u niet verbazen gezien de vervlechting van dee EU, de ECB en het EHvJ), worden regelmatig wettig verklaard door het EHvJ, ook al zijn ze verboden. Degene die deze rechtbank als bewaarder van de bevoegdheidsorde heeft gebruikt, heeft van de vos de bewaker van het kippenhok gemaakt.
De grote vraag is nu of de rechters in Karlsruhe beginnen in te zien dat de nationale pijngrens dit keer is bereikt. In het extreme geval zou de Tweede Senaat van de Bundesbank als grootste aandeelhouder van de ECB deelname aan nieuwe obligatieaankopen kunnen verbieden. Dit zou ongeveer een kwart van het aankoopvolume elimineren.
Het gaat hier ook om de volgende vraag: moet de Duitse Bundesbank eerst de Bondsdag toestemming vragen vóórdat zij instemt met de leningaankopen of deze weigert? Voor het belangrijkste recht van een parlementariër geldt sinds de tijd van Bismarck het budgettaire recht, dat wil zeggen de macht en de verplichting om in laatste instantie de uitgaven en inkomsten van de staat te kunnen bepalen. Karlsruhe wil dat nu stapsgewijs overdragen naar de EU.
In de kern gaat het er ook om of de Duitse spaarders voor de onevenwichtigheden van Zuid-Europese zombiebanken met hun duizenden slechte leningen financieel moeten blijven bijlappen!
Maar er is ook nog een andere zaak om rekening mee te houden: de balansactiva (activa / passiva) van de Europese centrale banken bedragen nu maar liefst 4,5 biljoen euro – bijna 13 keer de Duitse nationale begroting. De som van de aankopen van aandelen en obligaties op de balansen van de ECB alleen al tussen 2015 en 2019 wordt geschat op 2,5 biljoen euro, 58 keer de Bundeswehr-begroting.
Of met andere woorden, voor dat geld kan 170 keer de Deutsche Bank worden gekocht!
Wat de EU aan het doen is, is het uitstellen van faillissementen en dat almaar blijven uitstellen kan slechts gedurende een redelijke tijd volgehouden worden, totdat er een oorlog in Iran of ergens anders uitbreekt, en regeringen de samenleving in één keer kunnen reorganiseren. Het is de beproefde methode, door de eeuwen heen. Het is dan ook geen toeval dat in de hele wereld de spanningen toenemen, en het vijandsbeeld van Rusland en China steeds verder wordt versterkt (terwijl juist het Westen aan de toenemende spanningen in de wereld schuldig is).
Alles wijst erop dat het allemaal gecoördineerd wordt met (en door) de Amerikanen: de US Treasury verkoopt dit jaar voor $ 1 biljoen aan schulden. De schuldenkwestie is grotendeels buiten de campagne van de presidentsverkiezingen van 2020 gehouden. We hadden enkele jaren geleden, in 2016, al voorspeld dat Trump, net als Reagan, nieuwe banen zou creëren, maar dat de schulden verder zouden stijgen. De Federal Reserve breidt zijn geldvoorraad sinds 2008 enorm uit en grote bedrijven kopen hun eigen aandelen op grotere schaal om de prijs kunstmatig te verhogen. Hierdoor zien de Dow Jones en S & P500 er beter uit dan ze zijn.
Scott Minerd van Guggenheim schat dat de aandelenmarkt 40% tot 50% verliest bij de crash die ons op korte termijn te wachten staat. De FED kan niet reageren zoals 10 jaar geleden. Alles werd gedaan tijdens de Trump-regering om de crash uit te stellen tot, indien mogelijk, na de verkiezingen in 2020, wanneer het Oost-West-conflict haar hoogtepunt bereikt of er een derde wereldoorlog komt.
Bij de ECB zijn ze ook ten einde raad en wordt er zelfs al “helikoptergeld” overwogen: dit verwijst naar een door de ECB geïnitieerde overboeking van geld rechtstreeks naar de lopende rekeningen van burgers in Europa. Draghi en andere belangrijke figuren praten er steeds meer over. Uit een studie blijkt dat particuliere huishoudens in de grootste economie van de EU, Duitsland, tussen 2010 en 2019 netto 358 miljard euro hebben verloren als gevolg van de rentesituatie. Spaarders en gepensioneerden worden opgelicht zodat de schuldenzeepbellen niet elders tegelijk uiteenspatten. In feite is het (de mooie woorden/leugens van politici ten spijt) een soort speciale belasting.
De ECB blijft geld lenen aan banken tegen zo ongeveer nul rente en gaat door met het aankoopprogramma voor rotzooi. De banken zouden meer leningen aan mensen en bedrijven moeten verstrekken, maar men blijft zich voortbewegen in de neerwaartse spiraal. Voor het normale parkeren van geld is er al tien jaar lang geen rente voor normale mensen of worden er zelfs kosten in rekening gebracht. Alleen ETF-indexfondsen bleven over en de hoop dat de S&P500-bedrijven niet permanent blijven afschrijven.
Blackrock, State Street en Vanguard, de reuzen van de indexfondsen, hebben voor $ 14,6 biljoen aan geld van klanten in beheer. Dat is ongeveer de helft van de Amerikaanse aandelenmarkt of die van geheel Europa. De drie bedrijven kopen ook belangen in bedrijven en hebben daar invloed op het er gevoerde beleid.
Wat betreft onze pensioenvoorzieningen steken wij met kop en schouder boven de rest van de EU uit, maar wat Duitsland betreft valt het behoorlijk tegen. Het IMF berekende het nauwkeurig: de Duitse staat moet in de toekomst ergens een fortuin vandaan zien te toveren om de volledige ambtenarenpensioenen te betalen. Duitsland is in vergelijking met de 31 onderzochte landen in zeer slechte staat. Als dan ook nog de uit te keren pensioenen, sociale systemen, enz. zouden worden meegenomen, zou het er nog erger uitzien: in totaal bijna € 7 biljoen aan schulden. Dit is nog niet in de berekeningen meegenomen omdat in Duitsland pensioenen formeel niet als contractuele verplichtingen worden beschouwd. Met andere woorden: Duitsland is zwaar failliet.
En juist nu wil men een europese depositogarantiestelsel afsluiten, de derde en laatste pijler van het op een hoop gooien van schulden en risico’s – en ons (pensioen)geld, natuurlijk.
De voormalige hoofdredacteur van het Handelsblatt, Gabor Steingart, merkte al op 14 juni van dit jaar in een artikel voor “Focus Online” het volgende op: “Alle lidstaten is nu gevraagd om eindelijk de Europese depositoverzekeringsregeling te voltooien. Uitleg: de bankenunie betekent een aansprakelijkheidsgemeenschap, waarin de spaarders van de solide economische landen van het noorden moeten betalen voor de winderige bankactiviteiten van het zuiden. […] We leren: het Europese idee, waarmee SPD, CDU en CSU in de afgelopen Europese verkiezingscampagne zo vaag campagne voerden, wordt sneller werkelijkheid dan veel kiezers kunnen zien. In de verkiezingstijd werden dromen geëtaleerd. De factuur wordt nu onder rembours geleverd. Wie tekent, is aansprakelijk. ”
In een vroeg stadium heeft de EU aan het Duitse Federale Constitutionele Hof verklaard dat het aankoopprogramma van junk-obligaties, dat nu in totaal 42% van de economische prestaties van de eurozone heeft bereikt, legaal is, ondanks het verbod op illegale staatsfinanciering door de drukpers. Regels gelden alleen voor de burgers, niet voor politici en overheden…..
De europartners zijn de Duitse Bundesbank nu ongeveer 1 biljoen euro verschuldigd via het Target 2-mechanisme, dat helemaal niet voor dit doel is gecreëerd. Een clearingmechanisme werd gebruikt om niet-gewaarborgde en niet-rentedragende leningen te verstrekken aan andere landen die deze niet kunnen financieren.
Harvard-econoom Carmen Reinhart voegde de Target-schulden van Italië toe aan de andere Italiaanse schulden, en kwam zo op 160% van het bbp, wat betekent dat Italië al lang geleden een junkstatus heeft bereikt en bankroet verklaard zou moeten worden (voor zover dat bij landen mogelijk is, natuurlijk). Maar het kan leiden tot een kettingreactie waarbij zelfs de inzet van de Italiaanse goudreserves onvoldoende blijkt te zijn. Tenzij de VS willekeurig de prijs van goud op bijvoorbeeld $ 5.000 per ounce bepaalt en de goudreserves worden gebruikt om de schuldenspiraal in stand te houden.
