Hoogverraadbeleid Duitsland: de burger krijgt nu de rekening voorgeschoteld – en de media zwijgen

De ramp in de Duitse politiek wordt steeds duidelijker – maar gezien de bedreiging van de welvaart zien de media vooral de plicht van de burgers. Een meedogenloze analyse van de ellende zou immers duidelijk maken dat journalisten mede verantwoordelijk waren voor de neergang van Duitsland.

Stelt u zich eens voor dat dit land net zo normaal zou zijn als de meeste landen in Europa. Dan was er in 2011 geen nucleaire uitfasering geweest. Dankzij fracking produceren we al jaren gas in Nedersaksen. We zouden naar onze oosterburen en de Amerikaanse regering hebben geluisterd en niet zo overdreven afhankelijk zijn geworden van Russisch gas; alle buitenlanders waarvan niet bewezen kon worden dat ze voor oorlog en vervolging waren gevlucht, zouden immers zijn uitgewezen. 

En als kers op de taart voor het Duitse geluk zouden we een moderne, efficiënte federale spoorweg hebben en een digitaal netwerk zoals Spanje of Ierland. Hoe zou ons land er vandaag uit zien? Toegegeven, dit alles is een volkomen wereldvreemde, bijna kinderlijke droom over Duitsland zoals het nu is.

Als iemand een paar jaar geleden had beweerd dat miljoenen mensen in Duitsland werden bedreigd door honger en ellende, zouden ze nauwelijks serieus zijn genomen. Ondertussen is de angst van veel burgers dat hun levensstandaard drastisch moet worden verlaagd een groot probleem; Met het oog op de exploderende prijzen voor voedsel en verwarming vrezen velen vooral de komende winter.

Om de riem aan te spannen!

Politici, vooral de Groenen, adviseren hun landgenoten, gezien het energietekort in het land, om lange douches, verwarmde huiskamers en “onnodige” bezoeken en reizen te vermijden, afgezien van alle andere klimaatgerelateerde aanbevelingen voor “duurzaam” en “klimaatvriendelijk” ” Leven. Ook FDP-politica Marie-Agnes Strack-Zimmermann riep de Duitsers op om persoonlijke offers te brengen. Het is al lang duidelijk dat Duitsers ontmoedigd moeten worden om een ​​eigen huis, auto of verre reizen te bezitten – nu gaat het ook om persoonlijke consumptie en de privésfeer van het individu.

Donkere tijden bedreigen de Duitsers, voorspellen economen; Minister van Financiën Christian Lindner waarschuwde in juni voor “vijf jaar van tekorten”. De oorlog in Oekraïne en de coronapandemie zijn hier allemaal debet aan. Het feit dat Duitsland langzaamaan de prijs begint te betalen voor het bizarre, onrealistische beleid van de afgelopen jaren wordt genegeerd.

Lange tijd geloofden Duitsers dat hun land vol gezondheid was. Ze zeiden dat iedereen die zo sterk en rijk is, moet geven en helpen, moet werken voor een betere wereld, een rolmodel moet zijn en moedig voorwaarts moet gaan. Over de toekomst hoef je je niet al te veel zorgen te maken. Ze zijn tenslotte wereldkampioen export en er is wereldwijd vraag naar Duitse goederen. Massale investeringen in alternatieve energiebronnen, een volledige focus op e-voertuigen of “ecologisch gerichte” landbouw zouden toekomstgerichte grootschalige projecten zijn en zouden Duitsland als vestigingsplaats alleen maar versterken. Daarnaast zorgden wijdverbreide welvaart en een sterk sociaal netwerk voor sociale vrede.

Het grote ontwaken is begonnen

Het feit dat feiten, gegevens en analyses over de vermeende rijkdom van Duitsland of de perspectieven van ‘duurzame toekomstige investeringen’ het optimistische zelfbeeld al lang in perspectief hebben gezet, leek niemand in Duitsland te deren. Ondertussen is het grote ontwaken begonnen.

Telekom-topman Timotheus Höttges waarschuwde onlangs voor een “bepaalde arrogantie” en “eigengerechtigheid” in de Augsburger Allgemeine. Het label ‘Made in Germany’ brokkelt overal af, Duitsland kent grote innovatie- en digitaliseringsproblemen.

Ongeveer tien jaar geleden was de gedurfde politiek van nobele visies om de wereld te redden in Duitsland echt in een stroomversnelling geraakt, voornamelijk gebaseerd op vertrouwen in de eigen kracht. Een zeer ambitieus energie- en klimaatbeleid moet Duitsland vrij maken van kernenergie en fossiele brandstoffen. Nationaal egoïsme zou plaatsmaken voor een filantropisch kosmopolitisme: enkele miljoenen mensen, voornamelijk uit het Nabije Oosten en Afrika, mochten immigreren zonder te worden onderzocht en zeker niet geselecteerd.

Een vredesbeleid van goede wil en dialoog, vertrouwen in goede Duits-Russische betrekkingen kregen prioriteit boven versterking van de Bundeswehr en de NAVO. De burgerlijke, patriarchale en reactionaire samenleving zou immers een opwindende, moderne smeltkroes worden van een grote verscheidenheid aan levensconcepten en multiculturele invloeden.

Sinds het aantreden van de verkeerslichtcoalitie 2021 met bondskanselier Scholz onder het motto “Durf meer vooruitgang te boeken”, is het tempo van verandering in Duitsland nog meer toegenomen: het land moet nog groener en nog diverser worden, de staat moet een nog grotere rol in economie en samenleving.

De burgers betalen de rekening

Ondertussen wordt beetje bij beetje het wetsvoorstel ingediend voor deze visie op een ander, nieuw en zogenaamd beter Duitsland. Slechte symptomen van de ziekte van de patiënt Duitsland overal: de Duitse infrastructuur – van wegen en scholen tot de spoorwegen en digitalisering – is in een slechte staat door gebrek aan voldoende investeringen. Niet alleen in de steden stijgen de vastgoedprijzen en huren exorbitant.

Parallelle samenlevingen en clanstructuren in sommige steden geven reden om het ergste te vrezen, er bestaat een risico op situaties zoals die in Malmö, Brussel, Marseille of Blackburn. De inflatie bereikt ongekende hoogten en zorgt voor een dreigende stijging van de kosten van levensonderhoud tot ver in de middenklasse.

Industrie-, handels- en dienstverlenende bedrijven zijn wanhopig op zoek naar geschoolde arbeiders en stagiaires; maar ondanks miljoenen jonge mensen die immigreren en 2,5 miljoen geregistreerde werklozen, zijn er nauwelijks mensen die zelfs maar in eenvoudige banen geïnteresseerd zijn. Met de aanstaande hervorming van Hartz IV en de geleidelijke invoering van een algemeen burgerinkomen zal eenvoudig, zelfs zwaar en veeleisend werk nog minder aantrekkelijk worden.

Baerbock spreekt van naderende ‘volksopstanden’

Ook de sociale vrede lijkt fragiel, niet alleen omdat linkse en rechtse groepen al massaal protesteren tegen de prijsontwikkelingen voor het najaar. De angst van de regeringsleiders wordt pas duidelijk door citaten van Habeck, Baerbock of het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet over op handen zijnde “volksopstanden”. 

Niemand weet nog hoe de existentiële angsten van de burgers, ook in de middenklasse, en het ongenoegen over het Corona-beleid de verkiezingen zullen beïnvloeden. Maar overal is er een knelpunt: de groeiende weerstand van milieuactivisten en omwonenden tegen nieuwe windturbines en hoogspanningslijnen verwarmt ook het politieke klimaat op lokaal en regionaal niveau.

Het feit dat volgens enquêtes elke tweede Duitse burger nu gelooft dat ze niet langer openlijk hun mening kunnen uiten, is een slecht teken van vrijheid in dit land. Op de universiteiten, in cultuur en in de media domineert in veel gevallen een non-cultuur van politieke correctheid, annulatiecultuur en quota en gendermanie. Dit alles veroorzaakt bij veel mensen een diep onbehagen, zonder dat ze het hardop uiten of zichzelf verdedigen. 

Omdat degenen die tegen de stroom in zwemmen snel het doelwit worden van agressieve ideologen en boze volgelingen. De hardnekkige volharding in openbare instellingen om gender-Duits door te drukken, ondanks resolute afwijzing door de overgrote meerderheid van de mensen en de meeste Germanisten en schrijvers, is ronduit grotesk.

Grandioze oogspoeling

Wordt dit allemaal geheim gehouden in de Duitse media? Nee, bijna alle feiten en ontwikkelingen zijn te vinden in kranten en tijdschriften, op radio en televisie, en sowieso in digitale media. Maar met een paar simpele mediatrucs die niet nieuw zijn, wordt een grandioze windowdressing uitgevoerd. Als je de teneur van de Duitse pers en in het bijzonder de politieke uitzendingen van ARD en ZDF als maatstaf neemt, moet je de media beschuldigen van medeplichtigheid in de jaren van kritiekloze steun aan linkse en groene politiek en van het gedeeltelijk verdoezelen van de huidige ongelukkige situatie. De onfatsoenlijke trucs en methoden van de media:

Het grote geheel wordt grotendeels geheim gehouden

De verantwoordelijkheid van ex-kanselier Angela Merkel wordt genoemd, ingebed, genoteerd. Een meedogenloze herziening van een beleid dat buiten de realiteit staat en sterk wordt beïnvloed door een groene ideologie zonder veel rekening te houden met nationale belangen, vindt niet plaats.

Het verband tussen een volledig mislukt migratiebeleid en een gevaarlijk buitensporig sociaal beleid met de enorme ontberingen van de economie en de voorzienbare ineenstorting van het pensioenstelsel is nauwelijks een probleem. Met name de publiekrechtelijke instellingen kenmerken zich door een consequente nabijheid van groene en linkse stellingen.

De verantwoordelijkheid van het individu wordt aangesproken als een mantra

De media, in de voetsporen van politici, willen mensen graag een schuldgevoel geven als ze de verkeerde dingen eten, ongeremd reizen of zelfs van hun auto houden. Nu het intiem wordt, zorgen groene toppolitici voor douche- en wasgewoonten. Sinds lange tijd beperken nieuwe klimaatbeschermingsregels voor landbouw, industrie en bouw de bewegingsvrijheid van boeren, ingenieurs en architecten – met als gevolg dat alles steeds duurder moet worden.

Hoezeer de media zich betrokken voelen bij de verkeerslichtcoalitie blijkt uit ARD-uitzendingen, waarin de geplande vermindering van de straatverlichting in de steden op bijna groteske wijze als grotendeels ongevaarlijk wordt beschreven. In het WDR-programma “Quarks” werd bijvoorbeeld beweerd dat slecht verlichte straten “nauwelijks invloed” hadden op het aantal geweldsmisdrijven. Het is bewezen dat mensen banger zijn voor misdaad in het donker. Het gevaar in sombere buurten is niet statistisch bewezen; Dus, concluderen de WDR “wetenschapsredacteuren”, de angsten zijn ongegrond.

Een studie van Bochum had al aangetoond dat mensen het risico om vermoord te worden “met een factor 250” overschatten. Het is zeker niet alleen moord waar vrouwen bang voor zijn. Als het gaat om het verdedigen van een groen georiënteerd overheidsbeleid, kunnen journalisten van de openbare dienst het feit negeren dat de politie van het land altijd aanbevelingen doet over hoe vrouwen zich in het donker moeten gedragen – met als belangrijkste advies om donkere hoeken te vermijden .

Kritiek en alternatieven worden zoveel mogelijk genegeerd

Het feit dat het energie- en migratiebeleid van Berlijn internationaal wordt beschouwd als “Duitse speciale paden” is grotendeels onbekend bij het lokale publiek. Net zoals het feit dat geen enkel land in Europa Duitsland als rolmodel neemt. De rolmodelfunctie is een centraal argument van de federale overheid wanneer wordt gewezen op hoe alarmerend klein de impact van zelfs de meest radicale CO2-besparingen in Duitsland op het mondiale klimaat is. Het Duitse CO2-aandeel is immers slechts twee procent.

Iedereen die een andere mening heeft over centrale politieke vraagstukken als Corona, Oekraïne, klimaat, energie, vluchtelingen, publieke instellingen of excessen van de verzorgingsstaat wordt meestal direct in een rechtse, antidemocratische of racistische hoek geduwd. Argumenten en perspectieven van daaruit hoeven dan niet meer serieus genomen te worden. Deze argumentatieve variant van “Cancel Culture” is een van de meest effectieve wapens tegen kritische stemmen in Duitsland.

De constante moralisering in de berichtgeving is bijzonder nuttig bij het verdedigen van de Duitse politiek. Wat goed en wat slecht is, moet zo snel en vaak mogelijk duidelijk worden. Zelfs het eenvoudigste nieuws wordt vaak ‘geframed’, conservatieve en liberale standpunten bijvoorbeeld, geframed als ‘controversieel’ of ‘rechts’. Meningen worden massaal ondersteund of onderdrukt met een hele reeks taalkundige en inhoudelijke manipulaties, evenals met de gerichte selectie (of uitfaden) van onderwerpen, interviewpartners of onderzoeken. Dit alles wordt verdedigd met “attitudejournalistiek”, die verondersteld wordt om “antidemocratische”, “racistische” of “islamofobe” opvattingen van meet af aan uit te sluiten.

Duitsland – de zieke vrouw van Europa

Het lijden van Duitsland is duidelijk. De vette jaren van de Duitse welvarende samenleving lijken snel voorbij, althans voor een groot deel van de samenleving. De opwinding over de symptomen is groot in de politiek en de media, veel remedies en recepten worden overwogen om de pijn in het land te verlichten – met subsidies, hulpprogramma’s en individuele maatregelen. Het sleutelen aan de symptomen gaat echter hand in hand met de terughoudendheid om een ​​uitgebreide diagnose te stellen. Omdat de Duitse ziekte uiteraard voor een groot deel self-made is, zou een effectieve therapie zeer pijnlijk moeten zijn. De meeste media en commentatoren negeren zorgvuldig het grotere geheel.

Er was dit jaar al een dramatische realiteitsschok voor Duitsland. De visie van wereldvreemde ideologen, die al heel lang de Duitse politiek beïnvloedden met pacifistische leuzen als “vrede zonder wapens” en “geen wapenexport”, werd enorm geschokt door de realiteit van de Russische agressieoorlog. Ondertussen bedreigt het ernstige aardgastekort het Duitse welzijn. Het groen-linkse wolkenkoekoeksland ligt onder vuur en bevindt zich waarschijnlijk eindelijk in ernstige crisismodus met het oog op Corona, de Oekraïne-oorlog, de energiecrisis en inflatie.

Wanneer bereikt Duitsland het omslagpunt?

De legitieme vraag rijst wanneer het beroemde omslagpunt in Duitsland zal worden bereikt, het punt waarop mensen het vertrouwen in de heersers verliezen in het licht van politieke crises en faillissementen. In de VS, Groot-Brittannië en Italië heeft de meerderheid van de kiezers herhaaldelijk de beloften van linkse en groene ideologen verworpen.

De verkiezing van Donald Trump als president van de VS in 2016, de Britse stem voor Brexit en ook de electorale triomf van Boris Johnson in 2019 en het succes van compleet nieuwe partijen in Italië waren allemaal duidelijke stemmen tegen partijen die traditionele waarden en nationale belangen voorop stellen. op een laag pitje omdat het belangrijk is om het klimaat te redden, sociale “rechtvaardigheid” te creëren en migranten van over de hele wereld in grote aantallen en zonder veel controle te verwelkomen.

Natuurlijk spelen de media een beslissende rol in de stemming in een land. Anders dan in de VS en Groot-Brittannië genieten de Duitse regering en traditionele partijen van uitgebreide media-ondersteuning. Echt fundamenteel kritische media zoals Tichy’s Insight of de Axis of Good hebben niet de invloed van Murdoch’s kranten en omroepen in de VS en Groot-Brittannië.

De Duitse media brengen hulde aan de ‘attitudejournalistiek’, die er vooral op uit is om ongewenste kritiek in diskrediet te brengen. Waarschuwingsbezwaren tegen groen idealisme en het gebrek aan realiteit van links worden vaak afgedaan als louter bangmakerij en rechtse, populistische propaganda. Veel journalisten voelden zich ook gerechtvaardigd omdat de burgers het eens leken te zijn met de koers van Berlijn; de verkiezingsresultaten hebben dit uiteindelijk bewezen.

Gedurende de 16 jaar als kanselier van de sympathieke, bescheiden, volledig schandaalvrije Angela Merkel, is het land enorm veranderd, vrij rustig en bijna onmerkbaar. Men zou vandaag de dag van Duitsland kunnen spreken – passend bij het geslacht – als de “zieke vrouw van Europa”.

De vaak ingeroepen ‘sociale cohesie’ is sterk afgenomen, zo blijkt uit enquêtes, mensen lijken onzekerder dan ooit en de samenleving is vaak diep verdeeld. Extern is Duitsland vandaag geïsoleerd – nogal onopvallend, maar duidelijk – ondanks decennia van EU-beleid van open portemonnees. Vooral Luxemburg zal in conflicten het meest waarschijnlijk de kant van Berlijn kiezen.

NGO’s en LGBTQ+ hebben duidelijk aan invloed gewonnen

De Groenen en alle bedrijfstakken die profiteren van groene politiek hebben het meest geprofiteerd van de Merkel-jaren. Helaas spelen ecologische landbouwproducten, windturbines of fietsen uit Duitsland geen rol op de wereldmarkt. Niet-gouvernementele organisaties en de LGBTQ+-gemeenschap hebben aanzienlijke invloed gekregen.

In de wetenschap kan men er prat op gaan dat het met 217 leerstoelen voor genderonderzoek nu een wereldleider is op dit gebied. Angela Merkel en de vakbondspartijen zijn er trots op dat het aandeel vrouwen aan de macht aanzienlijk is toegenomen – namen als Ursula von der Leyen, Annegret Kramp-Karrenbauer, Claudia Roth, Katarina Barley, Christine Lambrecht, Nancy Faeser, Franziska Giffey en Manuela staan ​​hiervoor Schwesig of Hannelore Kraft –; waarschijnlijk zullen niet veel mensen deze politici opnemen in de lijst van degenen die Duitsland grote diensten hebben bewezen.

Kanselier Olaf Scholz (SPD) gelooft dat hij met een gelijkaardig beleid en een gelijkaardige stijl Merkel kan opvolgen. Hij vergeet dat de eerste vrouw in de kanselarij vergeven was voor haar onwil om haar politiek of haar retorische middelmatigheid uit te leggen en het op de een of andere manier uitlegde met vrouwelijk leiderschap. Maar zulke eigenaardigheden vliegen Scholz om de oren.

Volgens enquêtes gelooft Robert Habeck van de Groenen nu dat aanzienlijk meer mensen een goed regeringshoofd zijn dan de SPD-kanselier. Friedrich Merz staat ook voor op Scholz in de ranglijst van voorkeurskanseliers. Naast de media zou het natuurlijk ook aan de oppositie zijn om de verkeerde weg van Duitsland heftig aan de kaak te stellen. Enige feitelijke, nogal geïsoleerde kritiek van de leiders van de Unie is merkbaar.

Friedrich Merz durft uiteraard niet te zeggen dat het verkeerde pad een geschiedenis heeft die primair de naam Merkel draagt, en dat deze ontwikkeling ook een kleur en een naam heeft, namelijk die van de Groenen. De tamme oppositie onder Merz kan ook worden verklaard door de grote bezorgdheid dat, zoals bijna alle radicaal kritische stemmen, de politieke en media “mainstream” hen in de hoek van “rechts” of zelfs de AfD zullen duwen. Waarschijnlijk houdt de CDU-voorzitter zich ook in omdat hij ooit met groene hulp zou willen regeren. Dan kan ook hij in Merkels voetsporen treden. Arm Duitsland.