Indignatie redactie 
Assange – Journalisten Die Verslag Proberen Te Doen Van De Grootste Persvrijheidszaak Ter Wereld Van De 21e Eeuw Hebben Moeite Gehad Om Hun Werk Te Doen.
Assange In een spraakmakende uitleveringszaak die algemeen wordt beschouwd als een bedreiging voor de mondiale persvrijheid, hebben bestuurders van de Britse rechtbanken herhaaldelijk laten zien dat zij niet in staat en niet bereid zijn om open gerechtigheid voor journalisten te garanderen.
Alle verslaggevers buiten Engeland en Wales (inclusief deze verslaggever) mochten geen toegang krijgen tot de audiovisuele link voor de hoorzitting van WikiLeaks-oprichter Julian Assange, waar hij er bij het Britse Hooggerechtshof op aandrong toestemming te verlenen om in beroep te gaan tegen uitlevering aan de Verenigde Staten.
Verschillende journalisten die internationaal zijn gereisd om verslag te doen van de procedure, zitten in een gedeelte van de rechtszaal dat hun werk vrijwel onmogelijk maakt.
“Het is schandalig dat het Hooggerechtshof de berichtgeving van de pers over een zaak Assange die dreigt de pers voorgoed tot zwijgen te brengen, het zwijgen oplegt. Rechtbanken moeten open zijn voor de pers en het publiek als ze verwachten dat hun uitspraken door het publiek worden gerespecteerd”, zei Seth Stern, directeur van de Freedom of the Press Foundation, tegen The Dissenter. “In plaats daarvan lijkt het Hooggerechtshof al het mogelijke te doen om de transparantie te omzeilen en de banen van journalisten en waarnemers te compliceren.”
Op de eerste dag, toen advocaten hun redenen voor beroep presenteerden, vertelde de Italiaanse journaliste Stefania Maurizi : “Wij [journalisten] zitten in een Victoriaanse galerij zonder tafels om aantekeningen te maken of computers te gebruiken. Wij kunnen de hoorzitting van Assange helemaal niet goed horen of bekijken. Wij begrijpen niet wat er in de rechtbank aan de hand is.”
‘Je zou onze gezichten moeten zien,’ voegde Maurizi eraan toe. “We kunnen niet geloven dat het echt is.”
Een dergelijke behandeling werd voortgezet op de tweede dag van de procedure, toen de Crown Prosecution Service het antwoord van de Amerikaanse regering op het beroepverzoek van Assange presenteerde.
“Zelfs vanochtend kunnen wij journalisten de zaak niet goed verslaan. Geen tafels voor onze computers. Geen kans om goed te horen. Audio is zo slecht. Groot-Brittannië is een technologiemacht. Microfoons zijn een gevestigde technologie waarvan ik zeker weet dat de Britse autoriteiten bekend zijn”, klaagde Maurizi voor de rechtbank.
Chip Gibbons, beleidsdirecteur van Defending Rights & Dissent die de hoorzitting voor het tijdschrift Jacobin verzorgt, zat op de eerste dag ook op de tribune. Er werd een televisie opgesteld die op enige afstand van journalisten stond voor het volgen van getuigenissen. Geluid was onhoorbaar.
“Volkomen schokkend wat de pers heeft moeten doorstaan om verslag uit te brengen over het persvrijheidsproces van de eeuw”, verklaarde Gibbons .
De volgende dag was niet veel beter. Opnieuw werd Gibbons onder andere journalisten “verbannen naar de balkons, waar het onmogelijk is om de uitzending op afstand te zien.” Er zijn ook geen tafels of stopcontacten voor laptops van verslaggevers.
Mohamed Elmaazi, die verslag doet van de procedure voor The Dissenter, beschreef hoe hij “gedwongen werd de rechtszaal te verlaten” en naar de kelder van het gerechtsgebouw te gaan om de procedure te volgen via de videoverbinding die aan journalisten werd verstrekt om de hoorzitting op afstand te verslaan.
“Ondanks het feit dat ik een perskaart heb, dat ik me vroeg heb aangemeld, dat ik de enige journalist ben die sinds april 2019 verslag heeft gedaan van elke hoorzitting in de uitleveringszaak van Julian, werd mij gevraagd de ‘perssectie’ te verlaten en naar de openbare galerij, waar geen tafels of andere plekken zijn waar ik mijn laptop kan plaatsen en typen”, aldus Elmaazi.
“Het feit dat ik een handicap heb en niet kan schrijven en daarom mijn laptop nodig heb, maakt het [erger],” vertelde Elmaazi.
Volgens Elmaazi “komt dit doordat er geen prioriteit wordt gegeven aan de pers die op tijd arriveert, maar aan leden van de gevestigde pers om ervoor te zorgen dat zij een zetel hebben.”
Het wantrouwen jegens het Hooggerechtshof aanwakkeren
Consortium News meldde dat de rechter aan het begin van de tweede dag zijn excuses aanbood. “We zijn ons ervan bewust dat er gisteren technische problemen waren die veel journalisten ervan weerhielden de procedure te volgen”, en “Laat het ons weten als deze vandaag nog steeds aanhouden.”
Onmiddellijk nadat de rechter technische problemen had genoemd, schortte de rechtbank de zitting op omdat niemand de aanklagers of advocaten kon horen.
“De manier waarop het Hooggerechtshof zich gedraagt kweekt wantrouwen en complottheorieën in plaats van respect en begrip. Het verzekert dat degenen die het niet eens zijn met de uiteindelijke uitspraak van de rechtbank, wat die ook mag zijn, de rechters niet het voordeel van de twijfel zullen geven en niet zullen aannemen dat ze te goeder trouw hebben gehandeld”, betoogde Stern.
Soortgelijke “belemmeringen voor open gerechtigheid” in de Assange-procedures in 2020 werden eerder gedocumenteerd door Rebecca Vincent, de internationale campagnedirecteur van Reporters Without Borders (RSF).
“RSF-waarnemers konden vanuit een grote kamer alleen naar een klein televisiescherm kijken, waarop het vaak niet mogelijk was om te zien wie er aan het woord was en zelfs niet of de rechter zat”, herinnert Vincent zich . “Het was niet mogelijk om Assange duidelijk te zien in de glazen kade waarin hij achter in de rechtszaal werd vastgehouden, of om zijn welzijn te beoordelen, of Assange de procedure adequaat kon volgen, of dat hij gemakkelijk kon communiceren met zijn wettelijke vertegenwoordiger.”
Voor een zaak van deze omvang geeft de Police, Crime, Sentencing and Courts (PCSC) Act, aangenomen in 2022, de rechtbanken meer macht om procedures live te streamen of uit te zenden. Het wetsvoorstel moest ‘meer mensen in staat stellen gerechtelijke procedures te observeren en een beter begrip te ontwikkelen van hoe het rechtssysteem werkt’.
Maar met zo’n beperkte capaciteit voor de pers en het publiek, hebben de gerechtsbestuurders blijkbaar niet de moeite genomen om zich adequaat voor te bereiden, zodat open gerechtigheid zou worden bevorderd.
‘Potentieel om de mediavrijheid over de hele wereld te beïnvloeden’
Voorafgaand aan de hoorzitting vroeg de Media, Entertainment, and Arts Alliance (MEAA), een vakbond die Assange als lid beschouwt, het Hooggerechtshof om “volledige en open toegang voor journalisten en het publiek te garanderen.”
“Er staat veel op het spel, en deze procedures hebben het potentieel om de mediavrijheid over de hele wereld te beïnvloeden”, aldus MEAA.
Het Hooggerechtshof heeft formeel rekening gehouden met het “internationale belang in de procedure, met name uit Australië (aangezien de appellant de Australische nationaliteit heeft) en uit de Verenigde Staten van Amerika (aangezien de verweerder de regering van de VS is).” Het concludeerde dat het niet in het belang van de gerechtigheid zou zijn om deelname van buiten Engeland, Wales toe te staan.
“Dat komt omdat het ervan overtuigd is dat het beginsel van open gerechtigheid volledig tot uiting komt in de toegang die is geboden, waaronder journalisten uit Engeland en Wales, Australië en de VS (en elders) zullen vallen”, vervolgde de rechtbank.
Als journalisten uit Australië, de VS en elders de procedure niet kunnen horen omdat de gerechtsbestuurders hen dwingen de hoorzitting bij te wonen, kan de rechtbank niet zeggen dat open gerechtigheid is gehandhaafd.
Maar de rechtbank vermeldde ook dat zij ‘geen jurisdictie heeft om haar bevel buiten Engeland en Wales ten uitvoer te leggen’, wat een belangrijke reden onthult waarom zoveel verslaggevers deze ongekende zaak niet konden verslaan, tenzij ze duizenden kilometers naar Londen reisden.
De Britse rechtbanken beschouwen journalisten als een potentiële bedreiging voor de veiligheid, zelfs als gerechtsbestuurders hun identiteit verifiëren en een staat van dienst hebben in het volgen van de regels van de rechtbank. Hoewel dit misschien heeft bijgedragen aan het verlichten van een aantal problemen met het plaatsen van journalisten, werd er daarom alleen toegang op afstand verleend aan die journalisten in Engeland en Wales, die de rechtbank kon bestraffen of van de hoorzitting kon verwijderen als beheerders dit nodig achtten.
