Huiveringwekkende parallellen tussen het lijden van Julian Assange en de burgers van Gaza

Door één journalist Assange op te sluiten en de ellende van een heel volk te bevorderen, combineert het Westen een onderdrukkende structuur met minachting voor de wet.

Onlangs zijn twee van de bepalende onrechtvaardigheden van het hedendaagse Westen het voorwerp geweest van juridische procedures. En hoewel het ene om massamoord gaat en het andere om marteling, maar niet om de moord op een enkel slachtoffer (althans nog niet), zijn er goede redenen om de twee systematisch naast elkaar te plaatsen. Het betrokken lijden is anders, maar de krachten die het veroorzaken zijn nauw met elkaar verbonden en onthullen, zoals we zullen zien, veel over de aard van het Westen als politieke orde.

In Den Haag heeft het Internationale Gerechtshof (ICJ) van de VN – ook bekend als het Wereldgerechtshof – uitgebreide hoorzittingen gehouden (waarbij 52 staten en drie internationale organisaties betrokken waren) over de Israëlische bezetting – of de facto annexatie – van Palestijnse gebieden na 1967. Deze hoorzittingen houden verband met, maar zijn niet hetzelfde als, de genocidezaak tegen Israël die momenteel ook bij het Internationaal Gerechtshof loopt.

Dit alles gebeurt tegen de achtergrond van Israëls meedogenloze genocide op de Palestijnen door middel van bombardementen, schietpartijen (naar verluidt ook kleine kinderen in het hoofd ), blokkades en hongersnood. Op dit moment bedraagt ​​het voortdurend groeiende – en conservatieve – aantal slachtoffers ongeveer 30.000 doden, 70.000 gewonden, 7.000 vermisten en minstens 2 miljoen ontheemden, vaak meer dan eens, altijd onder gruwelijke omstandigheden.

In Londen vormden de Royal Courts of Justice het toneel voor de strijd van Julian Assange voor een beroep tegen de eis van Washington om hem uit te leveren aan de VS. Assange, een activist en uitgever van onderzoeksjournalistiek, zit al meer dan tien jaar in gevangenschap – op de een of andere manier. 

Sinds 2019 wordt hij vastgehouden in de zwaarbeveiligde gevangenis van Belmarsh. Wat hem in feite  al is  overkomen, is het moderne equivalent van opgesloten zijn in de Bastille door een koninklijke  ‘lettre de cachet’  in het absolutistische, pre-revolutionaire Ancien régime France. Meerdere waarnemers, waaronder een speciale VN-rapporteur, hebben overtuigend betoogd dat de behandeling van Assange neerkomt op  marteling .

De essentie van zijn politieke vervolging – in werkelijkheid is er geen sprake van een rechtszaak te goeder trouw – is eenvoudig: via zijn WikiLeaks-platform publiceerde Assange gelekte materialen die de brutaliteit, criminaliteit en leugens van de  VS en Groot-Brittannië  (en meer in het algemeen de oorlogen van na 11 september in het Westen. Hoewel het lekken van staatsgeheimen niet legaal is – hoewel het moreel verplicht en zelfs heroïsch kan zijn, zoals in het geval van Chelsea Manning, die een belangrijke WikiLeaks-bron was – is het publiceren van de resultaten van dergelijke lekken legaal.

Dat beginsel is inderdaad een erkende pijler van de vrijheid en onafhankelijkheid van de media. Zonder dit kunnen de media geen enkele waakhondfunctie vervullen. Toch probeert Washington koppig en absurd Assange als een spion te behandelen. Als het lukt,  is “wereldwijde mediavrijheid”  (voor wat het waard is…) een toast. 

Dit is wat Assange objectief gezien de belangrijkste politieke gevangene ter wereld maakt.

Als hij wordt uitgeleverd aan de VS, waar de hoogste functionarissen soms zijn moord hebben beraamd , zal de oprichter van WikiLeaks beslist geen eerlijk proces krijgen en in de gevangenis sterven. In dat geval zal zijn lot onomkeerbaar veranderen in datgene waar Washington en Londen al meer dan tien jaar aan werken, namelijk een voorbeeld van hem maken door de meest verwoestende slag die denkbaar is tegen de vrijheid van meningsuiting en een werkelijk open samenleving.

Dat Gaza en Assange iets gemeen hebben is bij meer dan één waarnemer opgekomen . Beiden staan ​​voor een overvloed aan politieke pathologieën, waaronder meedogenloze wreedheid, gepolitiseerde ‘rechtvaardigheid’, desinformatie in de massamedia en, last but not least, die oude specialiteit van het ‘tuin’ Westen, maximale hypocrisie.

Er is ook het grotesk arrogante Amerikaanse gevoel van mondiale gelijkheid: de rechten van de Palestijnen, of zelfs de mensheid, tellen voor niets als Israël, de nauwste en meest wetteloze bondgenoot van Washington, hun land en hun leven wil. Assange is uiteraard een Australisch staatsburger.

Assange en Gaza zijn ook op concrete manieren met elkaar verbonden: hoewel er een Russia Rage (ook bekend als “Ruslandgate” ) subplot is in de wraakcampagne van Washington tegen de oprichter van WikiLeaks, wordt hij het meest gehaat omdat hij de wereld durfde te laten zien hoe ongevoelig en bloeddorstig de VS en hun bondgenoten hebben hun oorlogen gevoerd in het Midden-Oosten, dezelfde regio waarin Washington nu op zijn minst een onmisbare medeplichtige, zo niet mededader is, in de genocide op een bevolking die grotendeels (hoewel niet uitsluitend) Moslim en ‘bruin’.

Toch is er nog een ander aspect van het Gaza-Assange-complex dat we niet mogen missen. Samen onthullen deze twee grote staatsmisdaden een patroon, een syndroom dat wijst op wat voor soort echte politieke orde zich nu in het Westen aan het ontwikkelen is.

Een paar dingen liggen voor de hand: in de eerste plaats wordt de rechtsstaat (nationaal en internationaal) op een bijzonder flagrante manier aangetast, ook al is dit altijd meer een streven dan een realiteit. Het is alsof het Westen ons wil laten weten dat het de wet niets kan schelen.

Denk maar eens aan twee feiten: Zelfs nadat het ICJ instructies (hier “voorlopige maatregelen” genoemd ) aan Israël had uitgevaardigd die in feite een einde zouden hebben gemaakt aan de genocidale aanval als deze werd gehoorzaamd, heeft Israël eenvoudigweg niet hieraan gehoor gegeven. En zijn partners in het Westen hebben zich demonstratief bij dit verzet aangesloten, onder andere door Israël te helpen de UNRWA te ontwrichten, waardoor de hongersnoodblokkade van Gaza nog erger wordt.

Wat Assange betreft, heeft zijn vrouw Stella, die advocaat is, dit het beste gezegd door op te merken dat al het flagrante misbruik van haar man “openbaar is en toch voortduurt.”

Ten tweede is het Westen eigenlijk geen ordelijke ‘tuin’ , maar een behoorlijk felle ‘jungle’ van samenwerkende maar ook rivaliserende belangengroepen en gevestigde instellingen. Het is retorisch geobsedeerd door het vieren van niet alleen zijn zogenaamde ‘waarden’, maar ook zijn eenheid.

Maar in werkelijkheid is dat een indicatie van hoe precair die eenheid werkelijk is. Dat geldt ook voor het escalerende gebruik door het Westen van angstcampagnes, waarbij dreigingen van buitenaf massaal worden overdreven of zelfs verzonnen (Rusland en China zijn de belangrijkste doelwitten van deze techniek) en tegelijkertijd zelfs de mogelijkheid van diplomatie en compromissen wordt ontkend.

Tegelijkertijd is dit hetzelfde Westen waarvan de leden nu het stadium hebben bereikt waarin ze elkaars vitale infrastructuur opblazen en elkaars economieën kannibaliseren . Om nog maar te zwijgen van elkaar bespioneren en zeker ook elkaar chanteren met de compromitterende informatie die uit dat spionage voortkomt.

Ten derde is het Westen, terwijl het zijn eigen wetten verbuigt en overtreedt – om maar niet te spreken van de zogenaamde ‘waarden’ en ‘regels’ , op de een of andere manier toch ook in staat om op te treden en schade aan te richten als één enorme, zij het niet altijd goed gecoördineerde, machine. het verdedigt zijn roofzuchtige – zij het vaak ook slecht doordachte – belangen.

Wat voor soort politieke orde  is  dit? Ik geloof dat we dit wilde, maar samenspannende, wetteloze, maar op instellingen gebaseerde Westen het beste kunnen beoordelen door ver terug te gaan in het verleden, naar de sleutelconcepten van twee vroege en briljante analisten van nazi-Duitsland, Franz Neumann en Ernst Fraenkel. Neumanns sleutel tot het begrijpen van de gewelddadige puinhoop die het Derde Rijk was, was door het voor te stellen als een Behemoth in de zin van de Engelse politieke filosoof en geboren pessimist Thomas Hobbes.

In tegenstelling tot Hobbes’ vrijwel perfect autoritaire ‘Leviathan’ stond zijn ‘Behemoth’, legde Neumann uit, voor een staat die in werkelijkheid een ‘niet-staat’ was, een situatie die werd gekenmerkt door volledige wetteloosheid. Fraenkel stelde een ander model voor. Voor hem kon nazi-Duitsland functioneren, ondanks zijn innerlijke chaos, omdat het zowel een staat was die nog steeds wetten had (zij het vaak zeer onrechtvaardige) als een staat die maatregelen oplegde, vrij van wettelijke beperkingen.

Natuurlijk is het huidige Westen niet letterlijk het equivalent van het nazi-rijk. Hoewel als u bedenkt dat Israël medeplichtig is aan de aanhoudende genocide in Israël, zult u zich realiseren dat het niet helemaal overeenkomen met de nazi’s een tamelijk lage lat is – en weinig troost voor een Palestijnse vader of moeder wier kind zojuist doelbewust en langzaam is uitgehongerd, want voorbeeld. In een andere rimpel verwierp Neumann de theorie van Fraenkel omdat deze in wezen nog steeds een te groot systeem was voor de Duitse monsterstaat. Maar dan zullen academici academisch worden.

Het grotere, werkelijk belangrijke punt is dat het onmogelijk is om opvallende en verontrustende tendensen in het hedendaagse Westen niet te zien die resoneren met zowel Neumanns  “Behemoth”  als Fraenkels staat van wetten en maatregelen, of, als je dat wenst, van regels en willekeur.

Schokkend? Natuurlijk.

Vergezocht?

Degenen die zichzelf dat blijven wijsmaken staan ​​een zeer ruwe ontwaking te wachten als ze ooit op de plek komen waar zowel de Palestijnen als Assange zijn, op hun verschillende manieren: aan de zeer donkere kant van wat waarschijnlijk de meest oneerlijke en onbetrouwbare politieke orde ter wereld is. op dit punt.