Hyperinflatie, fascisme en oorlog: hoe de nieuwe wereldorde opnieuw kan worden verslagen

Terwijl de aandacht van de wereld wordt geabsorbeerd door tektonische verschuivingen die zich in heel Amerika ontvouwen als “een perfecte storm” van burgeroorlog, en een militaire staatsgreep zowel de verkiezingen als de grondslagen van de republiek zelf dreigt te vernietigen , is er iets heel onheilspellends verschenen “van de radar. ”Van de meeste toeschouwers. Dit is een financiële ineenstorting van de trans-Atlantische banken die chaos over de wereld dreigt te ontketenen. Het is deze ineenstorting die ten grondslag ligt aan de wanhopige inspanningen die worden geleverd door de neo-con-drang naar een totale oorlog met Rusland, China en andere leden van de groeiende Mutlipolar Alliance van vandaag.

In recente artikelen heb ik gezegd dat de door de Bank of England geleide ‘oplossing’ voor deze aanstaande financiële uitbarsting van de $ 1,5 biljoen derivatenzeepbel onder de dekmantel van een ‘grote wereldwijde reset’ wordt gedrukt, wat een lelijke en wanhopige poging is om te gebruiken COVID-19 als dekmantel voor het opleggen van  een nieuw post-covid-besturingssysteem voor de wereldorde  . Aangezien de nieuwe ‘regels’ van dit nieuwe systeem sterk lijken op de ‘oplossing’ van de Bank of England uit 1923 voor de economische chaos van Duitsland, die uiteindelijk een fascistisch bestuursmechanisme vereiste om het aan de massa op te leggen, wil ik dieper ingaan op de oorzaken. en effecten van Weimar Duitsland’s volstrekt onnodige ineenstorting in hyperinflatie en chaos in de periode 1919-1923.

In dit essay zal ik verder gaan om te onderzoeken hoe diezelfde architecten van hyperfinflatie in 1933 dicht bij het vestigen van een mondiale bankiersdictatuur kwamen en hoe die vroege poging tot een Nieuwe Wereldorde gelukkig ontspoorde door een gedurfde strijd die uit populaire geschiedenisboeken.

We zullen diepgaand onderzoeken hoe een grote oorlog uitbrak in Amerika onder leiding van anti-imperiale patriotten in oppositie tegen de strijdkrachten van Wall Street en de Deep State in Londen en we zullen onderzoeken hoe deze botsing van paradigma’s tot een hoogtepunt kwam in 1943-1945.

Deze historische studie wordt niet uitgevoerd voor amusement, en mag ook niet worden gezien als een puur academische oefening, maar wordt gecreëerd vanwege het simpele feit dat de wereld op een totale systemische ineenstorting komt en tenzij bepaalde onderdrukte feiten uit ^de  geschiedenis van de 20e eeuw aan het licht gebracht, dan zullen die krachten die onze collectieve herinnering aan wat we ooit waren hebben vernietigd, aan het roer blijven terwijl de samenleving wordt meegevoerd naar een nieuw tijdperk van fascisme en wereldoorlog.

Versailles en de vernietiging van Duitsland

Groot-Brittannië had de leidende kant geweest  achter de orkestratie van de Eerste Wereldoorlog en de vernietiging van de potentiële Duits-Russisch-Amerikaanse-Ottomaanse alliantie die was begonnen vorm aan te nemen door het einde van de 19 ^e  eeuw als dwaze Kaiser Wilhelm ontdekt (maar helaas te laat) toen hij zei:  “de wereld zal worden overspoeld door de meest verschrikkelijke oorlogen, waarvan het uiteindelijke doel de ondergang van Duitsland is. Engeland, Frankrijk en Rusland hebben samengespannen voor onze vernietiging… dat is de naakte waarheid van de situatie die langzaam maar zeker werd gecreëerd door Edward VII ”.

Net zoals de Britse oligarchie de oorlog beheerde, organiseerden ze ook de herstelconferentie in Frankrijk, die onder andere onmogelijke schuldaflossingen oplegde aan een verslagen Duitsland en de Volkenbond oprichtte die bedoeld was om het instrument te worden voor een -natie staat wereldorde ”. Lloyd George leidde de Britse delegatie samen met zijn assistent Philip Kerr (Lord Lothian), Leo Amery, Lord Robert Cecil en Lord John Maynard Keynes die een langetermijnagenda hebben om een ​​wereldwijde dictatuur tot stand te brengen. Al deze figuren waren leden van de nieuw opkomende Round Table Movement, die de volledige controle over Groot-Brittannië had overgenomen  door Asquith in 1916 te verdrijven , en die de kern vormt van de huidige ‘diepe staat’.

Nadat de wapenstilstand van 1918 het Duitse leger en de marine had ontmanteld, werd de eens zo machtige natie nu gedwongen de onmogelijke som van 132 miljard goudmarken aan de overwinnaars te betalen en moest ze gebieden opgeven die 10% van de bevolking vertegenwoordigden (Elzas-Loraine, Ruhr en Noord-Silezië), dat 15% van zijn landbouwgrond, 12% van zijn vee, 74% van zijn ijzererts, 63% van zijn zinkproductie en 26% van zijn steenkool uitmaakte. Duitsland moest ook 8000 locomotieven, 225.000 treinstellen en al zijn koloniën afstaan. Het was een velddag van moderne plundering.

Duitsland had nog maar heel weinig opties. De belastingen werden verhoogd en de invoer werd volledig verlaagd, terwijl de uitvoer werd verhoogd. Dit beleid (dat doet denken aan de huidige bezuinigingsmethoden van het IMF) faalde volledig, aangezien beide met 60% daalden. Duitsland gaf de helft van zijn goudvoorraad op en er werd nog nauwelijks een deuk gemaakt in de schuldaflossingen. In juni 1920 werd het besluit genomen om een ​​nieuwe strategie te beginnen:  meer drukpersen. In plaats van het ‘wondermiddel’ waarvan wanhopige monetaristen zo dom dachten dat het zou zijn, resulteerde deze oplossing in een asymptotische devaluatie van de munt tot hyperinflatie. Van juni 1920 tot oktober 1923 schoot de geldhoeveelheid in omloop omhoog van 68,1 goudmarken naar 496,6 triljoen goudmarken. In juni 1922 wisselden 300 mark $ 1 US uit en in november 1923 kostte het 42 biljoen mark om $ 1 US te krijgen! Er zijn nog steeds afbeeldingen beschikbaar van Duitsers die kruiwagens met contant geld door de straat duwen, alleen maar om een ​​stuk boter en brood te kopen (1 kg brood werd in 1923 verkocht voor $ 428 miljard mark).

Door het waardeverlies van de munt daalde de industriële productie met 50%, steeg de werkloosheid tot meer dan 30% en zakte de voedselopname met meer dan de helft van het vooroorlogse niveau. De film Dr.Mabuse (The Gambler) uit 1922 van de Duitse regisseur Fritz Lang legde de waanzin bloot van de ineenstorting van de Duitse bevolking tot speculatieve waanzin toen degenen die over de middelen beschikten, begonnen te wedden tegen de Duitse mark om zichzelf te beschermen, waardoor ze alleen maar hielpen om het merkteken van binnenuit te laten instorten. Dit doet sterk denken aan die Amerikanen die tegenwoordig short gaan op de Amerikaanse dollar in plaats van te vechten voor een systemische oplossing.

Er was weerstand.

De duistere effecten van Versailles waren niet onbekend en het door de nazi’s besmette lot van Duitsland was allesbehalve vooraf bepaald. Het is een aantoonbaar feit dat vaak uit de geschiedenisboeken wordt weggelaten dat patriottische krachten uit Rusland, Amerika en Duitsland moedig probeerden het tragische traject van hyperinflatie en fascisme te veranderen, dat de opkomst van Hitler en WO II had kunnen voorkomen als hun inspanningen niet waren gesaboteerd.

Vanuit Amerika zelf draaide een nieuw presidentieel team onder leiding van William Harding snel de pro-League of Nations-agenda van de hondsdolle anglofiele president Woodrow Wilson om. Een vooraanstaande Amerikaanse industrieel, Washington Baker Vanderclip, die in 1920 de leiding had over ’s werelds grootste handelsovereenkomst in de geschiedenis met Rusland voor een bedrag van $ 3 miljard, had Wilson  ‘ een autocraat genoemd onder inspiratie van de Britse regering ‘.  In tegenstelling tot Wilson steunde president Harding zowel de handelsovereenkomst tussen de VS en Rusland en ondermijnde hij de Volkenbond door de Amerikaanse soevereiniteit te versterken door bilaterale verdragen met Rusland, Hongarije en Oostenrijk buiten de controle van de liga te verklaren in 1921. De nieuw gevormde Britten Roundtable Movement in America (opgericht als  Council on Foreign Relations) waren niet tevreden.

Net zoals Harding aan het manoeuvreren was om de Sovjet-Unie te erkennen en een entente met Lenin te vestigen, at de grote president enkele ‘slechte oesters’ en stierf op 2 augustus 1923. Hoewel er nooit autopsie werd uitgevoerd, bracht zijn dood een decennium van Anglophile Wall Street met zich mee. controle in Amerika en maakte een einde aan alle oppositie tegen de wereldregering van het voorzitterschap. Deze periode resulteerde in de speculatiegedreven zeepbel van de roerige jaren twintig, waarvan de crash op Black Friday in 1929 bijna een fascistische hel in Amerika ontketende.

Het Rapallo-verdrag tussen Rusland en Duitsland is opgeheven

Na maanden van organiseren, stemden vooraanstaande vertegenwoordigers van Rusland en Duitsland in met een alternatieve oplossing voor het Verdrag van Versailles, die de Duitse patriotten nieuw leven zou hebben ingeblazen en een krachtige Russisch-Duitse vriendschap in Europa zou hebben gevestigd die andere snode agenda’s zou hebben verstoord.

Onder leiding van de Duitse industrieel en minister van Buitenlandse Zaken Walter Rathenau, en zijn tegenhanger, de Russische minister van Buitenlandse Zaken Georgi Chicherin, werd het verdrag op 16 april 1922 ondertekend in Rapallo, Italië, uitgaande van de kwijtschelding van alle oorlogsschulden en afstand van alle territoriale aanspraken van beide zijden. Volgens het verdrag zouden Rusland en Duitsland  “samenwerken in een geest van wederzijdse goede wil om te voorzien in de economische behoeften van beide landen”.

Toen Rathenau op 24 juni 1922 werd vermoord door een terroristische cel, de Organisatieconsul genaamd, verloor het succes van het Rapallo-verdrag zijn kracht en verviel het land in een diepere golf van chaos en gelddruk. De Organisatieconsul had het voortouw genomen bij de moord op meer dan 354 Duitse politieke figuren tussen 1919 en 1923, en toen ze in 1922 werden verboden, veranderde de groep alleen maar van naam en veranderde in andere Duitse paramilitaire groepen (zoals het Freikorps) die de militaire tak van de nieuwe Nationaal Socialistische Partij.

1923: City of London’s Solution wordt opgelegd

Toen de hyperinflatoire uitbarsting van Duitsland resulteerde in een totale onbestuurbaarheid van de staat, nam een ​​oplossing de vorm aan van het door Wall Street geschreven “Dawes Plan”, dat het gebruik van een in Londen opgeleide golem met de naam Hjalmar Schacht noodzakelijk maakte. Voor het eerst geïntroduceerd als valutacommissaris in november 1923 en al snel president van de Reichsbank, was Schacht’s eerste daad een bezoek aan de gouverneur van de Bank of England, Montagu Norman in Londen, die Schacht een blauwdruk gaf om door te gaan met de herstructurering van Duitsland. Schacht keerde terug om de crisis ‘op te lossen’ met hetzelfde gif dat de crisis veroorzaakte.

Door eerst een nieuwe munteenheid aan te kondigen, de “rentenmark” genaamd, vastgesteld op een vaste waarde die 1 biljoen Reichsmarks inwisselt voor 1 nieuwe Rentenmark, werden de Duitsers opnieuw beroofd. Deze nieuwe munt zou opereren onder “nieuwe regels” die nog nooit eerder in de geschiedenis van Duitsland waren gezien: massale privatiseringen leidden ertoe dat Anglo-Amerikaanse conglomeraten staatsbedrijven kochten. IG Farben, Thyssen, Union Banking, Brown Brothers Harriman, Standard Oil, JP Morgan en Union Banking namen de controle over de financiën, mijnbouw en industriële belangen van Duitsland onder toezicht van John Foster Dulles, Montagu Norman, Averill Harriman en andere diepgewortelde statelijke actoren. Dit werd beroemd belicht in de film Judgement at Nuremburg uit 1961 van Stanley Kramer.

Schacht verlaagde vervolgens de kredietverlening aan industrieën, verhoogde belastingen en legde massale bezuinigingen op aan “nutteloze uitgaven”. 390.000 ambtenaren werden ontslagen, vakbonden en collectieve onderhandelingen werden vernietigd en de lonen werden met 15% verlaagd.

Zoals je je kunt voorstellen, was deze vernietiging van het leven na de hel van Versailles ondraaglijk en begon de burgerlijke onrust over te koken op manieren die zelfs de machtige bankiers van London-Wall Street (en hun huurlingen) niet konden controleren. Er was een handhaver nodig die niet gehinderd werd door de democratische instellingen van de republiek om de economie van Schacht aan het volk op te dringen. Een aanstormend gepeupel dat mislukte schilder op gang had gebracht die op 8 november 1923 golven had gemaakt in een Beerhall Putsch, was perfect.

Een laatste poging om Duitsland te redden

Hoewel Hitler in het komende decennium van de Schachtiaanse economie aan de macht groeide, werd een laatste republikeinse poging gedaan om te voorkomen dat Duitsland in een fascistische hel belandde in de vorm van de verkiezingsoverwinning van generaal Kurt von Schleicher in november 1932  als bondskanselier van Duitsland . Schleicher was een decennium eerder samen met Rathenau co-architect van Rapallo geweest en was een groot voorstander van het programma van de Friedrich List Society van openbare werken en interne verbeteringen, gepromoot door industrieel Wilhelm Lautenbach. De publieke steun van de nazi-partij zakte ineen en ze was bankroet. Hitler was in een depressie vervallen en overwoog zelfs zelfmoord toen “een legale staatsgreep” werd ontketend door de Anglo-Amerikaanse elite, resulterend in geldstromen van Wall Street in de nazi-schatkisten.

Op 30 januari 1933 verkreeg Hitler het bondskanselier waar hij snel dictatoriale bevoegdheden kreeg onder de “noodtoestand” veroorzaakt door de brand van de Reichstag in maart 1933. In 1934 werden in de Nacht van de Lange Messen generaal Schleicher en honderden andere Duitse patriotten vermoord. en het duurde maar een paar jaar voordat het monster van City of London-Wall Street Frankenstein over de wereld stormde.

Hoe de crash van 1929 werd vervaardigd

Hoewel iedereen weet dat de marktcrash van 1929 vier jaar van hel in Amerika heeft ontketend, die zich snel over Europa verspreidde onder de grote depressie, hebben niet veel mensen zich gerealiseerd dat dit niet onvermijdelijk was, maar eerder een gecontroleerde klap.

De bubbels van de jaren 1920 werden losgelaten met de vroege dood van president William Harding in 1923 en groeiden onder de zorgvuldige begeleiding van JP Morgan’s president Coolidge en financier Andrew Mellon (minister van Financiën) die de banken deregulering, bezuinigingen oplegden aan het land en bedacht een regeling voor Brokerleningen waardoor speculanten 90% van hun aandelen konden lenen. Wall Street werd gedereguleerd, investeringen in de reële economie werden stopgezet in de jaren twintig en waanzin werd de norm. In 1925 bedroegen de leningen van makelaars in totaal $ 1,5 miljard en groeiden tot $ 2,6 miljard in 1926 en bereikten $ 5,7 miljard tegen het einde van 1927. In 1928 was de aandelenmarkt verviervoudigd!

Toen de zeepbel voldoende opgeblazen was, werd er een moment gekozen om een ​​massale ‘inbreng’ van de makelaarsleningen te coördineren. Zoals te verwachten was, kon niemand ze betalen, wat resulteerde in een ineenstorting van de markten. Degenen die het ‘wisten’ maakten schoon met de ‘voorkeursklanten’ van JP Morgan en andere financiële kolossen die vóór de crash verkochten en vervolgens de fysieke activa van Amerika kochten voor penningen van de dollar. Een opmerkelijke persoon die op deze manier zijn fortuin verdiende, was Prescott Bush van Brown Brothers Harriman, die in 1932 een failliete nazi-partij redde. Deze financiers hadden een nauwe band met de City of London en coördineerden hun activiteiten via het particuliere centrale banksysteem. van de Amerikaanse Federal Reserve en de Bank of International Settlements.

De levende hel die de Grote Depressie was

Tijdens de Grote Depressie werd de bevolking tot het uiterste gedreven, waardoor Amerika zeer vatbaar was voor fascisme: de werkloosheid steeg tot 25%, de industriële capaciteit stortte in met 70% en de landbouwprijzen zakten ver onder de productiekosten, waardoor executies en zelfmoord werden versneld. Het spaargeld ging verloren toen 4000 banken failliet gingen.

Deze wanhoop werd herhaald in Europa en Canada, waarbij eugenetica-liefhebbende fascisten over de hele linie aan populariteit wonnen. Engeland zag de opkomst van Sir Oswald Mosley’s British Union of Fascists in 1932, Engels Canada had zijn eigen fascistische oplossing met de  Rhodes Scholar ‘Fabian Society’ League of Social Reconstruction  (die later de Liberale Partij overnam) waarin werd opgeroepen tot ‘wetenschappelijk beheer van maatschappij”. Het tijdschrift Time had Il Duce in 1932 meer dan zes keer aan de orde gesteld en mensen kregen te horen dat het bedrijfsfascisme de economische oplossing was voor alle economische problemen van Amerika.

In het midden van de crisis verwijderde de City of London zichzelf van de goudstandaard in 1931, wat een verlammende slag was voor de VS, aangezien het resulteerde in een vlucht van goud uit Amerika die een diepere inkrimping van de geldvoorraad veroorzaakte en dus het onvermogen om reageren op de depressie. Britse goederen overspoelden tegelijkertijd de VS en verpletterden de weinige productie die nog over was.

In deze atmosfeer vond in 1933 een van de minst begrepen veldslagen plaats.

1932: Een bankiersdictatuur wordt geprobeerd

In Duitsland veroorzaakte een verrassende overwinning van generaal Kurt Schleicher de nederlaag van de door Londen geleide nazi-partij in december 1932 en dreigde Duitsland te bevrijden van de tirannie van de Centrale Bank. Een paar weken voor de overwinning van Schleicher won Franklin Roosevelt het presidentschap in Amerika en dreigde hij de privébanken te reguleren en de nationale soevereiniteit over de financiën te doen gelden.

Toen de City of London hun plannen voor het mondiale fascisme zag wegglijden, kondigde ze aan dat er na de haast een nieuw mondiaal systeem moest worden gecreëerd dat gecontroleerd werd door centrale banken. Hun doel was om de economische crisis te gebruiken als een excuus om de macht over het monetair beleid van de natiestaten te verwijderen, terwijl de macht van onafhankelijke centrale banken als handhavers van “evenwichtige mondiale begrotingen” werd versterkt. uitwerken

In december 1932 werd een economische conferentie  “om de wereldeconomie te stabiliseren ” georganiseerd door de Volkenbond onder leiding van de Bank of International Settlements (BIS) en de Bank of England. De BIS werd in 1930 opgericht als “de Centrale Bank van Centrale Banken” om de terugbetaling van schulden uit WO I mogelijk te maken en was een essentieel instrument voor de financiering van nazi-Duitsland,  lang nadat de Tweede Wereldoorlog was begonnen . De Economische Conferentie van Londen bracht 64 landen van de wereld samen onder een gecontroleerde omgeving onder voorzitterschap van de Britse premier en geopend door de koning zelf.

Een resolutie aangenomen  door het Monetair Comité van de Conferentie verklaarde:

“De conferentie acht het essentieel dat, om een ​​internationale gouden standaard te voorzien met het noodzakelijke mechanisme voor bevredigende werking, onafhankelijke centrale banken, met de vereiste bevoegdheden en vrijheid om een ​​passend valuta- en kredietbeleid te voeren, in dergelijke ontwikkelde landen die momenteel geen adequate instelling voor centrale banken hebben ”  en dat  “ de conferentie het grote nut van nauwe en voortdurende samenwerking tussen centrale banken wil bevestigen. De Bank of International Settlements zou een steeds belangrijkere rol moeten spelen, niet alleen door het verbeteren van het contact, maar ook als instrument voor gezamenlijke actie. “

In navolging van de moderne fixatie van de Bank of England met “wiskundig evenwicht”, verklaarden de resoluties dat de nieuwe wereldwijde goudstandaard gecontroleerd door centrale banken nodig was  “om een ​​fundamenteel evenwicht in de betalingsbalans te handhaven”  van landen. Het idee was om natiestaten de macht te ontnemen om krediet te genereren en te sturen voor hun eigen ontwikkeling.

FDR torpedeert de conferentie van Londen

Het verzet van bondskanselier Schleicher tegen de dictatuur van een bankier werd  in januari 1933 opgelost door  een ‘zachte staatsgreep’ waarbij de patriottische leider werd afgezet ten gunste van Adolph Hitler (onder de controle van een speelgoed van de Bank of England genaamd Hjalmar Schacht), waarbij Schleicher het jaar daarop werd vermoord. In Amerika werd  een moordaanslag op Roosevelt  op 15 februari 1933 verijdeld toen een vrouw het pistool uit de hand sloeg van een anarchistisch-vrijmetselaar in Miami, resulterend in de dood van de burgemeester van Chicago, Cermak.

Zonder het lijk van de FDR stuitte de conferentie in Londen op een onoverkomelijke barrière, aangezien FDR weigerde enige Amerikaanse samenwerking toe te staan. Roosevelt erkende de noodzaak van een nieuw internationaal systeem, maar hij wist ook dat het georganiseerd moest worden door soevereine natiestaten die ondergeschikt waren aan het algemene welzijn van de mensen en niet door centrale banken die zich inzetten voor het welzijn van de oligarchie. Voordat er internationale veranderingen konden plaatsvinden, moesten natiestaten die gecastreerd waren van de gevolgen van de depressie eerst economisch herstellen om boven de macht van de financiers te blijven.

In mei 1933 stortte de Conferentie van Londen ineen toen de FDR klaagde dat het onvermogen van de conferentie om de echte problemen van de crisis aan te pakken  ‘een catastrofe is die neerkomt op een wereldwijde tragedie’  en dat fixatie op korte termijn stabiliteit  ‘oude fetisjen waren van zogenaamde internationale bankiers. ”.  FDR vervolgde:  “De Verenigde Staten zijn op zoek naar het soort dollar waarvan een generatie dus dezelfde koopkracht en schuld zal hebben als de dollarwaarde die we in de nabije toekomst hopen te bereiken. Dat doel betekent meer voor het welzijn van andere landen dan een vaste ratio voor een maand of twee. Wisselkoersfixatie is niet het juiste antwoord. “

De Britten stelden een officiële verklaring op waarin stond:  “de Amerikaanse verklaring over stabilisatie maakte het volkomen nutteloos om de conferentie voort te zetten.”

FDR’s War on Wall Street

De nieuwe president legde de handschoen in zijn  inaugurele rede  op 4 maart ^th  te zeggen:  “De geldwisselaars hebben van hun hoge zetels in de tempel van onze beschaving gevlucht. We kunnen die tempel nu herstellen in de oude waarheden. De maatstaf van het herstel ligt in de mate waarin we sociale waarden nobeler toepassen dan louter geldelijke winst ”.

De FDR verklaarde op verschillende niveaus een oorlog aan Wall Street, te beginnen met zijn steun aan de  Pecorra-commissie  die duizenden bankiers naar de gevangenis stuurde, en de criminele activiteiten van de toplaag van Wall Street’s machtsstructuur blootlegde die de depressie manipuleerde door politieke kantoren te kopen en het fascisme aanjagen. Ferdinand Pecorra, die de commissie leidde, riep de diepe staat uit toen hij zei:  “Deze kleine groep hooggeplaatste financiers, die de bronnen van economische activiteit beheersen, heeft meer echte macht dan enige vergelijkbare groep in de Verenigde Staten.”

Het veel gepubliceerde succes van Pecorra stelde FDR in staat om ingrijpende regelgeving op te leggen in de vorm van 1)  Glass-Steagall bankscheiding , 2) faillissementsreorganisatie en 3) de oprichting van de Security Exchange Commission om toezicht te houden op Wall Street. Het belangrijkste was dat de FDR de door Londen gecontroleerde Federal Reserve ontkrachtte door zijn eigen man als voorzitter te installeren (industrieel Mariner Eccles), die haar dwong voor het eerst sinds 1913 nationale bevelen te gehoorzamen, terwijl hij een ‘alternatief’ kredietmechanisme creëerde buiten de controle van de Fed, genaamd de Reconstruction Finance Corporation (RFC), die in de jaren dertig de grootste financier van infrastructuur in Amerika werd.

Een van de meest controversiële beleidsmaatregelen waarvoor FDR vandaag wordt gedemoniseerd, was zijn afschaffing van de gouden standaard. De goudstandaard zelf beperkte de geldhoeveelheid tot een strikte uitwisseling van goud per papieren dollar, waardoor de constructie van interne verbeteringen die nodig waren om de industriële capaciteit nieuw leven in te blazen en de miljoenen werklozen weer aan het werk konden worden gezet  waarvoor geen financiële middelen bestonden.. De manipulatie door internationale financiers maakte het op dit moment tot een vernietigingswapen in plaats van een creatie. Aangezien de grondstoffenprijzen lager waren gedaald dan de productiekosten, was het van vitaal belang om de prijs van goederen te verhogen onder een vorm van “gecontroleerde inflatie”, zodat fabrieken en boerderijen solvabel konden worden en helaas hield de gouden standaard dat tegen. De FDR legde beschermende tarieven op om het herstel van de landbouwindustrie op alle fronten te bevorderen, waardoor een einde kwam aan jaren van roofzuchtige vrijhandel.

De FDR verklaarde in 1934 zijn politiek-economische filosofie:  “het oude misleidende idee van de bankiers aan de ene kant en de regering aan de andere kant, als min of meer gelijkwaardige en onafhankelijke eenheden, is voorbijgegaan. Regering door de noodzaak van dingen moet de leider zijn, moet de rechter zijn, van de tegenstrijdige belangen van alle groepen in de gemeenschap, inclusief bankiers. “

De echte nieuwe deal

Eenmaal bevrijd van de ketenen van de centrale banken, konden FDR en zijn bondgenoten een echt herstel beginnen door het vertrouwen in het bankwezen te herstellen. Binnen 31 dagen na zijn feestdag was 75% van de banken operationeel en werd de FDIC opgericht om deposito’s te verzekeren. Vier miljoen mensen kregen onmiddellijk werk en er werden honderden bibliotheken, scholen en ziekenhuizen gebouwd en bemand – allemaal gefinancierd via de RFC. De eerste open haard bij de FDR was van vitaal belang om het vertrouwen in de regering en banken te herstellen, en is zelfs vandaag de dag een sterke les in het bankwezen, waarvan centrale bankiers niet willen dat u er iets over leert.

Van 1933-1939 werden 45.000 infrastructuurprojecten gebouwd. De vele ‘lokale’ projecten werden bestuurd, zoals het huidige China’s Belt and Road Initiative, onder een ‘groots ontwerp’  dat FDR de ‘Four Quarters’ noemde  met zones van megaprojecten zoals het Tennessee Valley Authority-gebied in het zuidoosten, de Columbia River Verdragszone in het noordwesten, de St Laurence Seaway-zone in het noordoosten en Hoover Dam / Colorado-zone in het zuidwesten. Deze projecten waren transformatief op manieren die geld nooit zou kunnen meten, aangezien de geletterdheid van het Tennessee-gebied steeg van 20% in 1932 tot 80% in 1950, en racistische binnenwatergaten in het zuiden de basis werden voor de Amerikaanse lucht- en ruimtevaartindustrie vanwege de overvloedige en goedkope waterkracht. Zoals  ik al had gerapporteerd over de Saker, FDR was geen keynesiaan (hoewel niet kan worden beweerd dat bijenkorven van Rhodes Scholars en Fabians die zijn administratie binnendrongen zeker wel waren).

Wall Street saboteert de New Deal

Degenen die de New Deal vandaag bekritiseren, negeren het feit dat de mislukkingen ervan meer te maken hebben met sabotage door Wall Street dan met iets dat inherent is aan het programma. Zo dwong JP Morgan-tool Lewis Douglass (US Budget Director) de sluiting van de Civil Works Administration in 1934, wat resulteerde in het ontslaan van alle 4 miljoen arbeiders.

Wall Street deed er alles aan om de economie bij elke bocht te verstikken. In 1931 bedroegen de leningen van NY-banken aan de reële economie $ 38,1 miljard, wat in 1935 was gedaald tot slechts $ 20,3 miljard. Waar in 1929 New Yorkse banken 29% van hun middelen in Amerikaanse obligaties en effecten hadden, was dit gestegen tot 58%, waardoor de dat de overheid geen productief krediet kan verstrekken aan de reële economie.

Toen, in 1937, de minister van Financiën van de FDR hem overhaalde om openbare werken te annuleren om te zien of de economie  “op eigen benen kon staan”,  trok Wall Street krediet uit de economie waardoor de industriële productie-index instortte van 110 naar 85, waardoor zeven jaar werd gewist ‘ aan winst, terwijl staal daalde van 80% capaciteit terug naar depressieniveaus van 19%. Twee miljoen banen gingen verloren en de Dow Jones verloor 39% van zijn waarde. Dit was niet anders dan het uitschoppen van de krukken van een patiënt in revalidatie en het was niemand ontgaan dat degenen die de schoppen deden openlijk het fascisme in Europa steunden. Bush-patriarch Prescott Bush, die toen de Brown Brothers Harriman vertegenwoordigde, werd schuldig bevonden voor handel met de vijand in 1942!

Poging tot staatsgreep in Amerika gedwarsboomd

De bankiers beperkten zich in die tijd niet tot financiële sabotage, maar probeerden ook een  fascistische militaire coup  die werd ontmaskerd door generaal-majoor Smedley Butler in zijn congresverklaring van 20 november 1934. Butler had verklaard dat het plan was begonnen in de zomer van 1933 en georganiseerd door Wall Street-financiers die hem probeerden te gebruiken als een marionettendictator die 500.000 leden van het Amerikaanse legioen leidde om het Witte Huis te bestormen. Terwijl Butler sprak, hadden diezelfde financiers zojuist een anti-New Deal-organisatie opgericht, de American Liberty League genaamd, die vocht om Amerika uit de oorlog te houden ter verdediging van een Anglo-nazi-fascistische wereldregering waarmee ze wilden samenwerken.

De American Liberty League veranderde pas van toon toen duidelijk werd dat Hitler een ongehoorzaam Frankenstein-monster was geworden dat niet tevreden was met een ondergeschikte positie ten opzichte van het Britse idee van een nieuwe wereldorde. In reactie op de agenda van de Liberty League zei de FDR “sommigen spreken van een nieuwe wereldorde, maar het is niet nieuw en het is geen orde”.

FDR’s antikoloniale naoorlogse visie

Een van de grootste levende getuigenissen van de antikoloniale visie van de FDR is vervat in een weinig bekend boek uit 1946, geschreven door zijn zoon Elliot Roosevelt, die, als vertrouweling en assistent van zijn vader, op de hoogte was van enkele van de meest gevoelige bijeenkomsten waaraan zijn vader gedurende de hele periode deelnam. oorlog. Het zien van de ineenstorting van het naoorlogse visioen na de dood van de FDR op 12 april 1945 en de opkomst van een pro-Churchill-presidentschap onder Harry Truman, die geen tijd verloor met het laten vallen van atoombommen op een verslagen Japan, wat leidde tot een Sovjet-heksenjacht thuis en het lanceren van een koude oorlog in het buitenland, schreef Elliot  ‘As He Saw It’  (1946) om een ​​levend getuigenis te creëren van het potentieel dat verloren was gegaan bij het overlijden van zijn vader.

Zoals Elliot zei over zijn motief om zijn boek te schrijven:

“De beslissing om dit boek te schrijven is recenter genomen en ingegeven door urgente gebeurtenissen. Winston Churchills toespraak in Fulton, Missouri, speelde een rol bij deze beslissing, … de groeiende voorraad Amerikaanse atoombommen is een dwingende factor; alle tekenen van groeiende verdeeldheid tussen de leidende naties van de wereld, alle verbroken beloften, alle heroplevende machtspolitiek van hebzuchtig en wanhopig imperialisme waren mijn sporen in deze onderneming … En ik heb gezien dat de beloften geschonden werden, en de voorwaarden summier en cynisch veronachtzaamd, en de structuur van de vrede verloochend … Ik schrijf dit dan aan u die het met me eens bent dat … het pad dat hij heeft uitgestippeld zeer ernstig – en opzettelijk – is verlaten. “

De vier vrijheden

Zelfs voordat Amerika aan de oorlog was toegetreden ,  dienden de principes van internationale harmonie die de FDR verkondigde in zijn  toespraak over de Vier Vrijheden van 6 januari 1941 voor het Amerikaanse Congres als leidraad in elke strijd voor de komende 4,5 jaar. In deze toespraak zei FDR:

“In de dagen van de toekomst, die we proberen veilig te stellen, kijken we uit naar een wereld die gebaseerd is op vier essentiële menselijke vrijheden.

“De eerste is de vrijheid van meningsuiting en meningsuiting – overal ter wereld.

“De tweede is de vrijheid van ieder persoon om God op zijn eigen manier te aanbidden – overal ter wereld.

“De derde is de vrijheid van gebrek – wat, vertaald in wereldtermen, economische inzichten betekent die elke natie een gezond leven in vredestijd voor haar inwoners zal verzekeren – overal ter wereld.

“De vierde is vrijheid van angst – wat, vertaald in wereldtermen, een wereldwijde vermindering van bewapening tot een zodanig punt en op zo’n grondige manier betekent dat geen enkel land in staat zal zijn om een ​​daad van fysieke agressie tegen een buurman te plegen -) ergens in de wereld.

“Dat is geen visioen van een ver millennium. Het is een definitieve basis voor een soort wereld die in onze tijd en generatie kan worden bereikt. Dat soort wereld is precies de antithese van de zogenaamde nieuwe orde van tirannie die dictators proberen te creëren met het neerstorten van een bom.

“Tegenover die nieuwe orde verzetten we ons tegen de grotere conceptie – de morele orde. Een goede samenleving kan zonder angst het hoofd bieden aan plannen van wereldheerschappij en buitenlandse revoluties.

“Sinds het begin van de Amerikaanse geschiedenis zijn we verwikkeld in verandering – in een voortdurende vreedzame revolutie – een revolutie die gestaag en rustig doorgaat en zich aanpast aan veranderende omstandigheden – zonder het concentratiekamp of de ongebluste kalk in de greppel. De wereldorde die we zoeken is de samenwerking van vrije landen, die samenwerken in een vriendelijke, beschaafde samenleving.

“Deze natie heeft haar lot in handen, hoofden en harten van miljoenen vrije mannen en vrouwen gelegd; en zijn geloof in vrijheid onder leiding van God. Vrijheid betekent overal de suprematie van mensenrechten. Onze steun gaat naar degenen die worstelen om die rechten te verwerven of te behouden. Onze kracht is onze eenheid van doel. “

Toen de Amerikaanse schilder Norman Rockwell  hoorde hoe deze vrijheden werden uiteengezet,  werd hij geïnspireerd om vier meesterwerken te schilderen die in heel Amerika werden getoond en die de schoonheid van de geest van FDR aan alle burgers overbrachten.

De patriottische vicepresident van de FDR (en de man die in 1948 president MOET zijn geweest), Henry Wallace, schetste de visie van de FDR in een gepassioneerd videotoespraak voor de mensen in 1942, die ook door alle wereldburgers van vandaag zou moeten worden bekeken:

Churchill vs FDR: The Clash of Two Paradigms

Elliots verslag van de botsing van paradigma’s van 1941-1945 tussen zijn vader en Churchill is van onschatbare waarde, zowel vanwege hun vermogen om licht te werpen op het ware nobele constitutionele karakter van Amerika, gepersonifieerd in de persoon van Roosevelt, maar ook om het prachtige potentieel van een wereld te demonstreren die ZOU MOETEN HAVE BEEN had bepaalde onnatuurlijke gebeurtenissen die niet tussenkwamen om de evolutie van onze soort te laten ontsporen tot een tijdperk van win-win-samenwerking, creatieve rede en harmonie.

In As He Saw It documenteert Elliot een gesprek dat hij met zijn vader had aan het begin van Amerika’s intrede in de Tweede Wereldoorlog, die zijn antikoloniale bedoelingen duidelijk maakte door te zeggen:

‘Ik heb het over een nieuwe oorlog, Elliott. Ik heb het over wat er met onze wereld zal gebeuren, als we na deze oorlog toestaan ​​dat miljoenen mensen terugglijden naar dezelfde semi-slavernij!

‘Denk geen moment, Elliott, dat er vanavond Amerikanen zouden sterven in de Stille Oceaan, als de kortzichtige hebzucht van de Fransen en de Britten en de Nederlanders er niet was geweest. Zullen we ze alles opnieuw laten doen? Uw zoon zal over vijftien of twintig jaar ongeveer de juiste leeftijd hebben.

‘Eén zin, Elliott. Dan ga ik je hier wegschoppen. Ik ben moe. Dit is de zin: als we de oorlog hebben gewonnen, zal ik met al mijn macht en toewijding werken om ervoor te zorgen dat de Verenigde Staten niet in de positie worden gebracht om enig plan te aanvaarden dat de imperialistische ambities van Frankrijk bevordert, of dat zal het Britse Rijk helpen of steunen in zijn imperiale ambities. ”

Deze botsing kwam tot een hoogtepunt tijdens een grote confrontatie tussen FDR en Churchill tijdens de Casablanca-conferentie van 24 januari 1943 in Marokko. Tijdens dit evenement documenteert Elliot hoe zijn vader voor het eerst de confrontatie aanging met Churchills geloof in de handhaving van de preferentiële handelsovereenkomsten van het Britse rijk waarop het plunderingssysteem was gebaseerd:

“Natuurlijk,” merkte hij [FDR] op, met een sluwe soort verzekering, “natuurlijk zal na de oorlog een van de voorwaarden voor een duurzame vrede de grootst mogelijke vrijheid van handel moeten zijn.”

Hij pauzeerde. Het hoofd van de premier werd neergelaten; hij keek vader gestaag aan, van onder een wenkbrauw.

‘Geen kunstmatige barrières’, vervolgde vader. “Zo min mogelijk begunstigde economische overeenkomsten. Mogelijkheden voor uitbreiding. Markten staan ​​open voor gezonde concurrentie. ” Zijn blik dwaalde onschuldig door de kamer.

Churchill verschoof in zijn fauteuil. “De handelsovereenkomsten van het Britse Rijk” begon hij zwaar, “zijn …”

Vader brak in. ‘Ja. Die handelsovereenkomsten van het rijk zijn hiervan een voorbeeld. Het is vanwege hen dat de mensen van India en Afrika, van het hele koloniale Nabije Oosten en Verre Oosten, nog steeds zo achterlijk zijn als zij. ”

Churchills nek werd rood en hij hurkte naar voren. “Dhr. President, Engeland is geen moment van plan zijn favoriete positie onder de Britse Dominions te verliezen. De handel die Engeland groot heeft gemaakt, zal worden voortgezet, en onder de voorwaarden die zijn voorgeschreven door de ministers van Engeland. ”

‘Zie je,’ zei vader langzaam, ‘het is hier ergens dat er waarschijnlijk onenigheid zal zijn tussen jou, Winston en mij.

“Ik ben er vast van overtuigd dat als we tot een stabiele vrede willen komen, dit de ontwikkeling van achtergebleven landen moet omvatten. Achterlijke volkeren. Hoe kan dit worden gedaan? Het is duidelijk niet mogelijk met achttiende-eeuwse methoden. Nu-”

“Wie heeft het over achttiende-eeuwse methoden?”

“Welke van uw ministers ook een beleid aanbeveelt dat rijkdom aan grondstoffen uit een koloniaal land haalt, maar dat niets teruggeeft aan de bevolking van dat land. Twintigste-eeuwse methoden omvatten het brengen van industrie naar deze koloniën. Methoden in de twintigste eeuw omvatten het vergroten van de rijkdom van een volk door hun levensstandaard te verhogen, door ze op te leiden, door ze sanitaire voorzieningen te bieden – door ervoor te zorgen dat ze een vergoeding krijgen voor de ruwe rijkdom van hun gemeenschap. ”

We leunden allemaal aandachtig naar voren door de kamer. Hopkins grijnsde. Commandant Thompson, Churchills assistent, keek somber en gealarmeerd. De premier zelf begon er apoplectisch uit te zien.

‘Je noemde India,’ gromde hij.

“Ja. Ik kan niet geloven dat we een oorlog kunnen voeren tegen de fascistische slavernij, en tegelijkertijd niet kunnen werken om mensen over de hele wereld te bevrijden van een achterlijk koloniaal beleid. ”

“Hoe zit het met de Filippijnen?”

‘Ik ben blij dat je ze hebt genoemd. Ze kregen hun onafhankelijkheid, weet u, in 1946. En ze hebben moderne sanitaire voorzieningen gekregen, modern onderwijs; hun percentage analfabetisme is gestaag gedaald … ”

“Er kan niet worden geknoeid met de economische overeenkomsten van het rijk.”

“Ze zijn kunstmatig …”

“Ze vormen de basis van onze grootsheid.”

‘De vrede’, zei vader vastberaden, ‘kan geen aanhoudend despotisme omvatten. De structuur van de vrede vereist en zal gelijkheid van volkeren krijgen. Gelijkheid van volkeren omvat de grootst mogelijke vrijheid van concurrerende handel. Zal iemand suggereren dat de poging van Duitsland om de handel in Midden-Europa te domineren niet een belangrijke factor was die bijdroeg aan oorlog? ”

Het was een argument dat geen oplossing kon hebben tussen deze twee mannen …

De volgende dag beschrijft Elliot hoe het gesprek tussen de twee mannen met Churchill werd voortgezet en verklaarde:

“Dhr. President, ‘riep hij,’ ik geloof dat u probeert het Britse rijk uit de wereld te helpen. Elk idee dat je koestert over de structuur van de naoorlogse wereld, laat het zien. Maar ondanks dat ‘- en zijn wijsvinger zwaaide -‘ ondanks dat weten we dat u onze enige hoop vormt. En ‘- zijn stem zakte dramatisch weg -‘ je weet dat we het weten. Je weet dat we weten dat zonder Amerika het rijk niet standhoudt. ”

Churchill gaf op dat moment toe dat hij wist dat de vrede alleen kon worden gewonnen volgens de voorschriften die de Verenigde Staten van Amerika zouden vaststellen. En door te zeggen wat hij deed, erkende hij dat het Britse koloniale beleid een dode eend zou zijn, en dat Britse pogingen om de wereldhandel te domineren een dode eend zouden zijn, en dat de Britse ambities om de USSR tegen de VS uit te spelen een dode eend zouden zijn. Of zou zijn geweest, als vader had geleefd. ”

Dit verhaal werd volledig geleverd tijdens een lezing van 15 augustus door de auteur:

FDR’s naoorlogse visie vernietigd

Hoewel de strijd van de FDR de loop van de geschiedenis veranderde, resulteerde zijn vroege dood tijdens de eerste maanden van zijn vierde termijn in een fascistische perversie van zijn naoorlogse visie.

In plaats van te zien dat het IMF, de Wereldbank of de VN werden gebruikt als instrumenten voor de internationalisering van de New Deal-principes om langetermijnleningen met een lage rente voor de industriële ontwikkeling van voormalige koloniën te bevorderen, werden de bondgenoten van de FDR uit de macht gezet over zijn dode lichaam, en zij werden heroverd door dezelfde krachten die in 1933 probeerden de wereld naar een dictatuur van de centrale banken te leiden.

De American Liberty League groeide uit tot verschillende ‘patriottische’ anticommunistische organisaties die onder de mist van de Koude Oorlog de macht overnamen met de FBI en het McCarthyisme. Dit is de structuur waar Eisenhower voor waarschuwde toen hij in 1960 “het Militair Industrieel Complex” riep en  waarmee John Kennedy tijdens zijn 900 dagen als president streed .

Dit is de structuur die erop gericht is president Donald Trump te vernietigen en de verkiezingen in november onder een militaire coup en burgeroorlog ongedaan te maken uit angst dat een nieuwe FDR-impuls in Amerika nieuw leven wordt ingeblazen die mogelijk in overeenstemming is met de  internationale New Deal van de ^21e eeuw. voortkomend uit het  Chinese Belt and Road Initiative  en de Euraziatische alliantie. De Franse minister van Financiën Bruno LeMaire en Marc Carney hebben hun vrees uitgesproken  dat als de Green New Deal niet door het westen wordt opgelegd , de nieuwe zijderoute en de yuan de basis zullen worden voor het nieuwe wereldsysteem.

De door de Bank of England geschreven Green New Deal wordt onder de mist geduwd van  COVID-19’s Great Green Global Reset,  die belooft draconische beperkingen op te leggen aan het draagvermogen van de mensheid ter verdediging van het redden van de natuur van de mensheid, heeft niets te maken met de New Deal van Franklin Roosevelt en zij hebben minder te maken met de Bretton Woods-conferentie van 1944. Dit zijn slechts de natte dromen van centrale bankiers over ontvolking en fascisme ‘met een democratisch gezicht’ die hun inspanningen van 1923 en 1933 niet hebben bereikt en die alleen kunnen worden opgelegd als mensen blind blijven voor hun eigen recente geschiedenis.

Matthew Ehret  is de hoofdredacteur van  de Canadian Patriot Review  , een BRI-expert op het gebied van  tactisch praten , en heeft 3 delen van de  ‘Untold History of Canada’-boekenserie geschreven . In 2019 was hij medeoprichter van de in Montreal gevestigde  Rising Tide Foundation